Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες για το “Falling into infinity”, καθώς είναι το πρώτο άλμπουμ με αφορμή το οποίο έκανα την πρώτη μου συνέντευξη με μέλος των DREAM THEATER (James LaBrie, 1 ώρα και 45 λεπτά, ΕΠΟΣ), είδα για πρώτη φορά συναυλία τους (όπως και πάρα πολλοί άλλοι, στον Λυκαβηττό στις 15/6/1998) και μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την εμπειρία μου σ’ αυτό το κείμενο, κι έκανα για πρώτη φορά face to face συνέντευξη με μέλη τους (Mike Portnoy και Derek Sherinian).
Μιλάμε για έναν δίσκο που αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει ως διπλό άλμπουμ, κάνοντας τον Γιώργο Κόη να φτιάξει τη λεγόμενη “Fan boy edition” στο Soundcloud, ενώ εγώ με τη σειρά μου, εξιστόρησα άπειρες ιστορίες πίσω από αυτό, για τη στήλη Insider, πριν από τέσσερα χρόνια. Ήρθε τώρα, λοιπόν, η ώρα να βάλω τα τραγούδια του σε αξιολογική σειρά, για να μη λένε και τα υπόλοιπα παιδιά, ότι τα φορτώνω πάνω τους!
The “Falling into infinity” countdown:
- “Anna Lee” (5:52)
Έχω πει και γράψει πολλές φορές, ότι θεωρώ πως η φωνή του James LaBrie, αναδεικνύεται με πολύ ωραίο τρόπο στις μπαλάντες, γι’ αυτό άλλωστε και φροντίζουν οι DREAM THEATER, με κάθε τρόπο να έχουν τουλάχιστον μία σε κάθε δίσκο. Στην περίπτωσή μας, εδώ, έχουμε ένα τραγούδι που είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Elton John (προφανώς έβαλε το χεράκι του αρκετά ο Derek Sherinian), που οι στίχοι του μιλούν για τη σεξουαλική κακοποίηση ενός κοριτσιού, που είχε διαβάσει ο LaBrie σ’ ένα άρθρο που είχε διαβάσει. Η κοπέλα εκεί ονομαζόταν Natalie, αλλά έγινε μία μικρή αλλαγή για το συγκεκριμένο τραγούδι… Στην προσωπική μου κλίμακα αξιολόγησης των τραγουδιών του συγκροτήματος, βρίσκεται αρκετά χαμηλά.
- “Take away my pain” (6:03)
Μιλάμε για ένα από τα τραγούδια «πέτρα σκανδάλου» του δίσκου, ένα από τα τραγούδια που αρκετοί μέσα στο συγκρότημα δεν θέλουν να ακούνε και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Ο John Petrucci το έγραψε συναισθηματικά φορτισμένος, την επομένη του θανάτου του πατέρα του, που έπασχε από καρκίνο (και μάλιστα, σχετικά είχε ξαναγράψει και στο “Another day”). Μία από τις διαμάχες που είχαν με τον παραγωγό Kevin Shirley, τον οποίο τους τον είχε «φορτώσει» η εταιρία τους, ήταν ότι εκείνος επέμεινε να μπουν μαράκες σ’ ένα τέτοιο συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι, αλλάζοντας μάλιστα και την ενορχήστρωση κάνοντάς το «ένα ταξίδι από την Καραϊβική στο Disneyworld», όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο ντράμερ που πρόσφατα επέστρεψε στο «σπίτι» του. Έντονη γεύση από U2, τους οποίους τιμούσαν πολύ εκείνη την περίοδο, αρκεί να θυμίσω τη διασκευή στο “Bad” στο ακουστικό show που είχαν κάνει για το fan club τους στο Rotterdam της Ολλανδίας, αλλά και το ακυκλοφόρηστο “The way it used to be”, το οποίο ήταν ακόμα πιο «καρφί» στον ήχο των Ιρλανδών.
- “Hell’s kitchen” (4:16)
Μία ακόμα από τις «εκπτώσεις» που έγιναν ώστε ο δίσκος να γίνει πιο «εμπορικός» από την πλευρά της εταιρίας τους. Με δεδομένο ότι υπήρχαν σίγουρα δύο τραγούδια με διάρκεια μακράν πάνω από 10 λεπτά, αποκλείεται να άφηναν το συγκρότημα να έχει και τρίτο… Έτσι το “Hell’s kitchen” ήταν ουσιαστικά το μεσαίο μέρος του “Burning my soul”, το οποίο αφαιρέθηκε και αυτονομήθηκε. Ούτως ή άλλως, κανείς δεν θα πίστευε ότι οι DREAM THEATER θα έγραφαν τετράλεπτο instrumental, που μάλιστα δεν θα ξεσάλωναν. Το τελείωμά του, είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ, με τις χαρακτηριστικές μελωδίες του σχήματος να θυμίζουν για ποιον λόγο λατρεύονται σαν Θεοί.
- “You not me” (4:58)
Πόσες ακόμα πέτρες σκανδάλου να αντέξει κανείς σ’ ένα δίσκο; Αυτή ήταν ίσως και η μεγαλύτερη. Ο λόγος για το “You not me”. Υπάρχουν αντικρουόμενες εκδοχές γι’ αυτό το κομμάτι. Η άποψη των DREAM THEATER, είναι ότι είχαν το τραγούδι έτοιμο και ο John Petrucci πήγε στο σπίτι του Desmond Child, ο οποίος είναι ένας διάσημος παραγωγός και μηχανή παραγωγής hits και άλλαξαν το ρεφραίν, αλλά και τον τίτλο που αρχικά ήταν “You or me”. Ο ίδιος ο Desmond Child, σε face to face συνέντευξη που είχαμε κάνει πριν δύο χρόνια, είχε πει κάτι διαφορετικό. Ότι δηλαδή έγραψε το κομμάτι από την αρχή με τον John Petrucci και δίχως να γνωρίζει για τη συμφωνία που είχε το συγκρότημα να μοιράζονται όλοι τα συνθετικά credits, ξαφνικά βρέθηκε να μοιράζεται τα κέρδη του τραγουδιού αντί με άλλον έναν, με πέντε!!! Αναλυτικά η συνέντευξη με τον Desmond Child εδώ, γιατί η ιστορία είναι μεγάλη. Όπως και να έχει, το τραγούδι ομολογουμένως δεν ήταν κάτι το φοβερό, η επιτυχία δεν ήρθε ποτέ (πώς να έρθει από τη στιγμή που δεν φτιάχτηκε video και δεν προωθήθηκε στα ραδιόφωνα όπως έπρεπε), καμία πλευρά δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη από τη συνεργασία έτσι όπως κατέληξε, με αποτέλεσμα ο Portnoy να δηλώνει ότι η συνεργασία μ’ έναν εξωτερικό συνεργάτη για τη σύνθεση τραγουδιών, ήταν ένα πείραμα που απέτυχε και δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Τι άλλο να πω εγώ;
- “Hollow years” (5:53)
Στην άσχετη πληροφορία της ημέρας, που μόλις είδα, το τραγούδι αυτό είναι με τεράστια διαφορά το πιο δημοφιλές τραγούδι του άλμπουμ στο Spotify!!! Η πιο Sting στιγμή των DREAM THEATER, θα έλεγα, με αρκετές ομοιότητες με το “The silent man”. Μέγα φάουλ από την πλευρά του συγκροτήματος, αυτή τη φορά, το γεγονός ότι δεν έβαλαν το σόλο κιθάρας που υπάρχει για παράδειγμα στο “Live at Budokan”, ένα από τα καλύτερα σόλο που έχει γράψει ο Petrucci, αφαιρώντας ουσιαστικά όλη τη μαγεία του τραγουδιού. Και λέω ότι ήταν φάουλ του γκρουπ, διότι ο Shirley επέμενε να μπει το αρχικό σόλο που είχε γράψει ο κιθαρίστας. Ευτυχώς, έκτοτε, οι DREAM THEATER στις συναυλίες τους το παίζουν με το «σωστό» σόλο, το οποίο αν υπήρχε, το τραγούδι θα βρισκόταν στη λίστα αρκετές θέσεις παραπάνω.
- “Just let me breathe” (5.28)
Όπως μπορεί κανείς να συμπεράνει, μάλλον είναι από τα αγαπημένα των Sherinian/Portnoy, μέσα από το δίσκο, αφού είναι ένα από τα τραγούδια που έπαιζαν στις συναυλίες κατά τη συνεύρεσή τους στους SONS OF APOLLO. Ένα από τα πιο τεχνικά τραγούδια του δίσκου, με το φοβερό λογοπαίγνιο του “eMpTyV” και τον πιο αμφιλεγόμενο στίχο τους «Shannon Hoon and Kurt Cobain, make yourself a household name… Until you kill yourself and then the sales go through the roof, calculated, formulated». Αυτός ο στίχος ήταν μία έμμεση απάντηση στους BLIND MELON, των οποίων ο τραγουδιστής, Shannon Hoon, είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και είχαν δηλώσει για τους DREAM THEATER και το “Images and words” ότι «είναι το είδος μουσικής που ακούς μόλις αρχίζεις και βγάζεις τρίχες στην εφηβεία». Μιας και ανέφερα τους SONS OF APOLLO προηγουμένως, να πούμε ότι στις συναυλίες τους, παίζοντας αυτό το τραγούδι, αντικαθιστούσαν το όνομα του Shannon Hoon με αυτό του Chris Cornell. Από τα λίγα πιο uptempo τραγούδια του δίσκου, με τα αγαπημένα δεύτερα φωνητικά του Mike Portnoy και τον LaBrie σχεδόν να «ραπάρει» στους στίχους, σ’ ένα στυλ που είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που μας είχε συνηθίσει. Το solo section, υποδειγματικό.
- “Burning my soul” (5:29)
Τσεκάρετε τη θέση #9 και το “Hell’s kitchen”. Αρχικά, είπαμε ότι το instrumental αυτό, ήταν μέρος του “Burning my soul” και μπορείτε να το βρείτε σε αρκετές από τις κυκλοφορίες της Ytse Jam Records στην ολοκληρωμένη, αρχική του μορφή, σε demo βέβαια, με διάρκεια γύρω στα 9 λεπτά. Άστο βρε Kevin Shirley να το απολαύσουμε στην αρχική του μορφή… Βαρύ, σκοτεινό εισαγωγικό riff, που βγάζει αρκετή οργή και θυμό, όχι μόνο στους στίχους, όπου ο Mike Portnoy έβγαλε τα απωθημένα του για τη μουσική βιομηχανία χώνοντάς τα στους χαρτογιακάδες, ακόμα και στον Desmond Child (όπως διαπιστώσαμε αργότερα). Μπορεί να φαίνεται ότι του λείπει κάτι (το “Hell’s kitchen”), αλλά βάζοντάς τα ουσιαστικά ενωμένα το ένα μετά το άλλο, κάτι ψιλογίνεται. Πάρα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι.
- “New millennium” (8:20)
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον δίσκο που να θέλει να είναι εμπορικός και να ξεκινάει με οχτάλεπτο τραγούδι… Να τα λέμε κι αυτά. Ένα ακόμα απρόβλεπτο και συναρπαστικό τραγούδι από τους DREAM THEATER, με εξαιρετικό μπάσο κι ένα groove που «σκοτώνει», σκοτεινές, οργισμένες φράσεις από τον LaBrie, που κατευθύνονται κι αυτές εναντίον της δισκογραφικής τους εταιρίας (γραμμένοι από τον Portnoy, ο οποίος είχε μπουχτίσει τόσο, ώστε είχε φτάσει σε σημείο να παρατήσει το συγκρότημα λίγο μετά τη συναυλία τους στην Ελλάδα). Ξεκίνημα δίσκου, όπως μόνο οι DREAM THEATER ξέρουν και μπορούν, με trademark ήχο, όπως είχαν κάνει και στο “6:00” του “Awake” που είχε προηγηθεί.
- “Lines in the sand” (12:05)
Αυτό είναι το δεύτερο τραγούδι των DREAM THEATER που έπαιζαν live οι SONS OF APOLLO, τους οποίους μνημονεύσαμε προηγουμένως κι αυτό κάτι σημαίνει επίσης. Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για τη θέση του (δεύτερο ή τρίτο), καθώς είναι κλασικό, δαιδαλώδες, υπερδεκάλεπτο DREAM THEATER τραγούδι, που γι’ αυτόν το λόγο τους αγαπήσαμε, με εναλλαγές στα συναισθήματα καθ’ όλη τη διάρκειά του. Απλά εκπληκτικό, από τις συνθέσεις που πάρα πολλά σχήματα θα πούλαγαν την ψυχή τους στο διάβολο για να γράψουν.
- “Trial of tears” (13.05)
Στο μυαλό μου είναι το “Learning to live” του δίσκου, με κοινή ενορχήστρωση, βρίσκεται στο τέλος του άλμπουμ κι έχει πολύ μεγάλη διάρκεια. Τεράστιο έπος, που δεν περιγράφεται με λόγια και δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσεις και να μην σιγοτραγουδάς για πολλή ώρα μετά “It’s raining, raining, On the streets of New York city, It’s raining, raining, raining deep in heaven” (μάλιστα στις συναυλίες τους, άλλαζαν το “New York City”, ανάλογα με την πόλη που έπαιζαν). Χωρισμένο σε τρία μέρη, το “It’s raining”, το instrumental “Deep in heaven” και το “The wasteland”, φτάνει σε μία τρομερή κορύφωση και κλείνει το άλμπουμ με τρόπο που μόνο εκείνοι μπορούν να κάνουν.
1. “Peruvian skies” (6:43)
H πιο ξεκάθαρη METALLICA στιγμή του δίσκου (δεν είναι τυχαίο που στην περιοδεία τους, περνούσαν το βασικό θέμα του “Enter sandman”), αλλά και φουλ PINK FLOYD, είχαν πέρασμα στις συναυλίες τους και από το “Have a cigar”. Ακόμα και να μην το έχετε ακούσει, φανταστείτε μία μίξη αυτών των δύο τραγουδιών και είστε μέσα. Δεύτερο τραγούδι (μετά το “Anna Lee”) με στίχους για κακοποίηση ενός κοριτσιού, της Vanessa, με υποδειγματική ενορχήστρωση για μία ακόμη φορά, ένα από τα κορυφαία τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ, κατά την προσωπική μου άποψη.
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ:
“Raise the knife” (11.40)Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να γράψω για όλα τα τραγούδια που έμειναν έξω από το “Falling into infinity”, καθώς, όπως ήδη αναφέραμε, προοριζόταν για διπλός δίσκος, πρέπει όμως να μιλήσουμε για το “Raise the knife”, το οποίο πέρα από τις demo εκδοχές του, έχει εμφανιστεί σε επίσημο live, το “Score” (βρείτε μου ένα σχήμα που να παίζει σε συναυλίες του ακυκλοφόρητο 12λεπτο τραγούδι και μάλιστα με ορχήστρα και θα σας παραδεχτώ). ΑΝ είχε μπει στο δίσκο, θα το είχα βάλει στο #2, ακριβώς κάτω από το “Peruvian skies”. Τώρα που το σκέφτομαι, πόσο θα γούσταρα μία ξεχωριστή συναυλία των DREAM THEATER, για τους λίγους καμένους, που να έπαιζαν μόνο τα ακυκλοφόρητά τους… Χαχαχα! Είναι κακό να ονειρεύεσαι;
Σάκης Φράγκος
