a
Σχεδόν παραδοσιακά, το τρίτο άλμπουμ είναι και το πλέον καθοριστικό στην ιστορία του κάθε συγκροτήματος. Είναι το “do or die” σημείο, όπου πρέπει να γίνει το breakthrough και να ανοιχτεί σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Οι UNTO OTHERS έπρεπε να κάνουν και αυτοί το δικό τους ξεπήδημα και είχαν όλες τις προϋποθέσεις από τα πεπραγμένα της τελευταίας πενταετίας.
Και δεν ήταν η αλλαγή ονόματος ο παράγοντας που έκανε τη διαφορά. Από την αρχή τους ως IDLE HANDS είχαν όλα αυτά τα goth στοιχεία με τα οποία μπόλιαζαν τον traditional metal ήχο τους, με αποτέλεσμα να έχουν ένα diverse κοινό. Από την πρόγευση του “Mana”, ήρθε το πρώτο γυάλισμα στη μουσική τους με το “Strength”, με το οποίο έχασαν μεγάλο μέρος από τους πρωτοδισκάκηδες και φτάσαμε επιτέλους στο κρίσιμο “Never, neverland”.
Η πρώτη αλλαγή είναι η στροφή σε πιο άμεσες συνθέσεις. Αφαιρώντας δύο intros, στο “Never, neverland” συναντούμε δεκατέσσερις (!!!) συνθέσεις, με μέσο όρο διάρκειας κάτι παραπάνω από τρία λεπτά. Ο μεγάλος αυτός αριθμός επιτρέπει στην παρέα του Gabriel Franco να παρουσιάσει ένα ευρύτατο φάσμα από ήχους και επιρροές. Έχοντας σαν βάση το προπατορικό, traditional, SISTERS/NEPH gothic rock στη συντριπτική πλειονότητα των συνθέσεων, το metal background των UNTO OTHERS μπαίνει σχεδόν στον πάγκο και αντικαθίσταται ανά διαστήματα είτε με αρχέγονο punk του (“Flatline”), είτε με hair metal μπαλάντες (“Sunshine”), είτε με horror metal (“Momma likes the door closed”), είτε ακόμη και με 70s instrumental prog (“Hoops”).
O παραγωγός Tom Dalgety, έχοντας το know-how από το “Meliora” (τι σημαίνει ποιών;), αναλαμβάνει και τους UNTO OTHERS, προκειμένου να τους προσδώσει λίγη αστερόσκονη, πριν την οριστική τους εκτόξευση ως ένα ακόμη μεγάλο όνομα των καιρών μας. Ναι, η απογείωση πήρε μια μικρή αναβολή, καθώς σε ένα τόσο μεγάλο αριθμό συνθέσεων δεν υπάρχει η απαραίτητη ποιοτική ομοιογένεια, προκειμένου να μας πείσει ότι βρίσκονται στο ζενίθ της δημιουργικότητάς τους. Αν και κάτι μου λέει ότι αυτό θα συμβεί όταν έρθει η ώρα για το τέταρτο χτύπημα.
Αν ο αριθμός των κομματιών ήταν οριακά διψήφιος και η μέση διάρκειά τους ήταν λίγα δευτερόλεπτα μεγαλύτερη, το δεκάρι το καλό θα ήταν αδιαπραγμάτευτο. Επειδή όμως αυτό δε συμβαίνει στο “Never, neverland” και επειδή ξέρω ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη για τους UNTO OTHERS, προτιμώ να παραμείνω φειδωλός και ψύχραιμος και να το μετανιώσω στην πορεία.
8 / 10
Γιώργος Κόης
