Η βάση των NINEMIA είναι η Κύπρος, αλλά το συγκρότημα είναι πραγματικά πολυεθνικό. Ο ιδρυτής και μπασίστας τους, Χρίστος Αγαθοκλέους, είναι από την Κύπρο, ο τραγουδιστής Mikolaj Krzaczek από την Πολωνία, ο κιθαρίστας Artur Hearhadze, από τη Λευκορωσία και στα ντραμς είναι ο τεράστιος παίχτης, Dirk Verbeuren (MEGADETH, SOILWORK, Devin Townsend), ενώ εκτός των άλλων, έχει αρκετές ακόμα guest συμμετοχές, με πιο σημαντική αυτή του Derek Sherinian στο “The acquired savant”.
Ντεμπούτο, λοιπόν, το “Weapons of math destruction” και το ξεκίνημά του είναι ιδιαίτερα δυναμικό με το “Psychotropic plague”. Πολύ τεχνικό, με μπόλικα thrash περάσματα και σκρατσαρίσματα δίσκων που μου θύμισαν του MORDED. Από την πρώτη στιγμή εκτίμησα το γεγονός ότι το μπάσο παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, αφού και τα θέματά του είναι πρωτότυπα και αξίζει να ακούγονται.
Σε γενικές γραμμές, είναι ένας progressive δίσκος απ’ όλες τις έννοιες. Δηλαδή, ακούει κανείς τους DREAM THEATER, αλλά –κυρίως λόγω του μπάσου- περνάει και στα μονοπάτια του djent, με ήχο σαν του Devin Townsend κάποιες φορές, όταν thrash-ίζει σίγουρα οι MEGADETH ή οι SOILWORK σου έρχονται στο μυαλό, σε πιο groovy στιγμές, νομίζω ότι οι FEAR FACTORY και οι MACHINE HEAD αποτελούν σημείο αναφοράς, ενώ μπορεί κανείς να ακούσει σε αρκετά σημεία έναν πιο μοντέρνο αμερικάνικο ήχο, πιο ραδιοφωνικό θα έλεγα, δίχως να λείπει και το metalcore σε στιγμές. Τα καλύψαμε όλα; Όχι, διότι δεν αναφέραμε το funky groove του “Selma”, σε μία στιγμή πιο FAITH NO MORE meets RED HOT CHILI PEPPERS.
Σε γενικές γραμμές μου αρέσει πολύ η ποικιλία στον ήχο, αλλά νομίζω ότι ο Χρίστος, κάπου θα έπρεπε να βάλει ένα φρένο στις ετερόκλητες επιρροές, γιατί κάπου χάνεται και η συνοχή μέσα στο “Weapons of math destruction”. Είναι λογικό να υπάρχει ένας ενθουσιασμός για το ντεμπούτο, πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες που θα ήθελε να μπουν, άποψή μου όμως, είναι ότι θα μπορούσε να βάλει λιγότερες και το συνολικό αποτέλεσμα να ακουγόταν πιο συνεκτικό.
Αν με ρωτήσετε πιο είναι το αγαπημένο μου κομμάτι, με κλειστά μάτια λέω το σχεδόν 12λεπτο ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, που είναι σχεδόν instrumental (λέω σχεδόν, διότι έχει κάποια samples) και είναι τόσο τεχνικό, σαν να τζαμάρουν οι MEGADETH με τους CORONER!!!
Το ντεμπούτο τους, είναι υψηλού επιπέδου, πραγματικά προοδευτικό από κάθε άποψη και αξίζει τα ακούσματά σας. Στα συν και οι στίχοι που σε πολλά σημεία αναφέρονται στην τούρκικη εισβολή στην Κύπρο το 1974. Θέλω να πιστεύω ότι τώρα που βγήκε ο δίσκος και διοχετεύθηκε η πληθώρα των ιδεών που είχαν, με τη δέουσα ωριμότητα, ο Χρίστος θα βρει τον τρόπο να φτιάξει ακόμα πιο συμπαγείς συνθέσεις και να μας κάνει να παραμιλάμε με το επόμενο άλμπουμ.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
