a
Από την επαναδραστηριοποίηση των Αθηναίων SEPTICFLESH το 2008 με το “Communion” άλμπουμ, η εισαγωγή της ορχήστρας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ηχητική που θα είχαν έκτοτε. Με το “The great mass” (2011) πήρε το συμφωνικό extreme metal τους πήρε την τελική του μορφή και ξεκίνησαν οι πρώτοι ψίθυροι για το πότε θα τους δούμε live με συμφωνική ορχήστρα. Οι ορχηστρικές εκτελέσεις των κομματιών που έδιναν στις κυκλοφορίες τους και οι καθηλωτικές συναυλίες τους, έχοντας προηχογραφημένη την ορχήστρα μετέτρεψαν τους ψιθύρους σε κραυγές: Πότε θα τους δούμε επιτέλους σε συναυλία με ορχήστρα; Το αναμενόμενο θα ήταν να τους δούμε στην πατρίδα τους σε έναν χώρο που φιλοξενεί συμφωνική και ορχηστρική μουσική όπως το Ηρώδειο ή το Μέγαρο Μουσικής.
Με κάθε νέο τους δίσκο η ανυπομονησία της ανακοίνωσης μιας τέτοιας συναυλίας είχε την ίδια κατάληξη, απογοητεύοντας τους οπαδούς τους. Η αναγγελία της πρώτης συναυλίας τους με ορχήστρα στο θέατρο Metropolitan του Μεξικού στις 2/2/2019 προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού, αλλά και απογοήτευση γιατί ο προορισμός είναι μακρινός. Γνωρίζοντας αυτό το γεγονός το βιντεοσκόπησαν για να κυκλοφορήσει ενάμιση χρόνο μετά το μοναδικό, μέχρι τώρα, live άλμπουμ τους (“Infernus Sinfonica MMXIX”). Έστω κι έτσι οι οπαδοί τους σε όλο τον κόσμο που δεν ήταν παρόντες σε εκείνη τη μοναδική βραδιά κατάφεραν να βιώσουν του πως είναι να βλέπεις μια συναυλία τους όπως τους αξίζει. Πλέον οι κραυγές έγιναν ουρλιαχτά που απαιτούσαν να ξαναγίνει μια συναυλία τους με ορχήστρα!
Η αναγγελία της συναυλίας στο Ηρώδειο δημιούργησε παροξυσμό και τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε μόλις 4 μέρες! Η σημαντικότητα της συναυλίας ήταν πολύπλευρη μιας και θα ήταν η πρώτη συναυλία ελληνικής metal μπάντας στο Ηρώδειο. Και αν υπάρχει ένα γκρουπ που αξίζει να παρουσιάσει τη μουσική του σε αυτόν τον χώρο τότε σίγουρα είναι οι SEPTICFLESH! Από νωρίς ο χώρος γύρω από το Ηρώδειο είχε κατακλυστεί από οπαδούς τους, δημιουργώντας μια γιορτινή ατμόσφαιρα για όλη την μεταλλική κοινότητα της πατρίδας μας. Επιτέλους το metal της πατρίδας μας θα έμπαινε στον χώρο που φιλοξενεί τα τελευταία πολλά χρόνια κάθε είδους μουσική. Και θα γινόταν με την μπάντα που έχει όλες τις προδιαγραφές για να το υπηρετήσει, μιας και η μουσική τους είναι η ιδανική συνύπαρξη της συμφωνικής μουσικής με το extreme metal.
Η αναμονή έχει πλέον τελειώσει και όλοι οι τυχεροί κάτοχοι εισόδου έχουν πάρει τις θέσεις τους για να βιώσουν κάτι που ελπίζουμε να μην είναι ανεπανάληπτο! Επέλεξαν να μην έχουν σκηνικά και projections στο πίσω μέρος όπως έχουν κάνει άλλοι μουσικοί στον ίδιο χώρο όπως οι KRAFTWERK. Τα φώτα σβήνουν και η ορχήστρα ξεκινάει μόνη της χωρίς τα μέλη της μπάντας να παίζει μέχρι να δώσει η χορωδία “Libro coro” το έναυσμα για να ξεκινήσει το “The vampire from Nazareth”. Έχοντας κατά νου το live άλμπουμ περιμέναμε έναν ήχο που θα μας καθήλωνε, αλλά αυτό είναι αδύνατο για αρκετούς λόγους. Πρώτον γιατί στο live άλμπουμ η επεξεργασία του ήχου με τη μίξη έδινε το απόλυτο σαν αποτέλεσμα. Όμως σε συναυλία η ορχήστρα παίζει ζωντανά και πρέπει να συνυπάρξει με την ένταση των οργάνων της μπάντας που ακούγεται ο ήχος της από τα ηχεία και μόνο. Αυτό απαιτεί ισορροπία σε ένταση όσο και στον διαχωρισμό των οργάνων. Το ευτυχές είναι ότι ολοένα ο ήχος γινόταν διαυγής, φτάνοντας στο επιτρεπόμενο όριο έντασης που ορίζεται στο Ηρώδειο. Μην ξεχνάμε ότι είναι αρχαιολογικός χώρος, αλλά και το γεγονός ότι δεν έχει την ακουστική θεάτρου, όντας ωδείο.
Όπως ήταν αναμενόμενο επιλέχτηκαν κομμάτια που είχαν παρουσιάσει και στην πρώτη συναυλία τους στο Μεξικό. Όμως από τότε είχαν κυκλοφορήσει και το “Modern primitive” και όπως ήταν αναμενόμενο περιμέναν οι οπαδοί τους με αγωνία να ακούσουν κομμάτια από αυτόν τον δίσκο. Και ναι, είναι ευτυχία να παίξουν 4 κομμάτια, που ήταν και το πιο ενδιαφέρον μέρος του setlist τους, το οποίο περιλάμβανε 15 κομμάτια συνολικά. Το “Neuromancer” αποκάλυψε τον πομπώδη χαρακτήρα του με τον Σωτήρη να ερμηνεύει καθηλωτικά με το νέο του τρόπο ερμηνείας. Το “Hierophant” απέκτησε πιο πλήρη ηχητική, ενώ το “Neuromancer” έδειξε τις προεκτάσεις του πέρα από τον βασικό του ρυθμό. Όμως η αποκάλυψη ήταν το “Coming storm”, του οποίου περιλαμβάνεται στην ορχηστρική του έκδοση στο περσινό “Reconstruction” EP. Αναμενόμενο ήταν να το επιλέξουν με τον Σπύρο προλογίζοντας να επισημαίνει στη δυσκολία που είχαν με την ορχήστρα για να το αποδώσουν. Το αποτέλεσμα καθηλωτικό με την ορχήστρα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και τον ήχο να είναι ευτυχώς διαυγής για να το βιώσουμε όπως του άξιζε. Σίγουρα η σημαντικότερη στιγμή της βραδιάς, που επιβεβαιώνει ότι οι SEPTICFLESH συνεχίζουν 30 χρόνια από την έναρξη τους να συνθέτουν τόσο πολύπλευρη και ενδιαφέρουσα μουσική. Η παρουσίαση τεσσάρων από τα εννέα μέρη του νεότερου άλμπουμ τους, με κάνει να ισχυρίζομαι ότι θα ήταν ονειρικό να τους δινόταν το Ηρώδειο με κάθε νέο τους δίσκο για να τον παρουσιάσουν ολόκληρο! Αυτό θα ήταν φανταστικό για τους οπαδούς τους, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν θα μπορούσαν να είναι παρόντες αν βιντεοσκοπούνταν. Δυστυχώς αυτή η βραδιά δεν βιντεοσκοπήθηκε και έτσι όσοι δεν κατάφεραν να είναι παρόντες έχασαν την μοναδική ευκαιρία να βιώσουν live με ορχήστρα τα νεότερα κομμάτια τους.
Τα υπόλοιπα κομμάτια του set τους αποδόθηκαν με καθηλωτικό τρόπο και τολμώ να πω πολύ πιο πλήρη από ό,τι στο Μεξικό. Η κρατική ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Koen Schoots αποθεώθηκε στο τέλος του main set με όλο το κοινό να στέκεται όρθιο και να τους χειροκροτεί ζητωκραυγάζοντας. Αυτό και μόνο τα λέει όλα για την έκσταση που νιώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια του main set. Η μεγάλη διαφορά με το live στο Μεξικό ήταν το γεγονός ότι η ορχήστρα έπαιζε και μόνη της εισαγωγικά μέρη όπως το “Sick psychohistory” πριν το “Neuromancer”, το “Catacombs” πριν το “Martyr” και το “Dogma of Prometheus” πριν το “Prometheus, στα οποία η μπάντα είχε αποχωρήσει από τη σκηνή, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να τους ξαναχειροκροτήσει.
Το “Pyramid God” ήταν καταιγιστικό αλλά δεν το βιώσαμε όπως του αξίζει, γιατί ήταν μόλις δεύτερο σε σειρά με τον ήχο να μην έχει φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα. Αντίθετα έπαιξαν το “A great mass of death” ακριβώς στο σημείο που πλέον ο ήχος ήταν μυθικός, δίνοντας στην κλιμάκωση του στο τέλος μια τρομακτική σε ένταση βιωματική στιγμή. Σε εκείνο το σημείο η ένταση του ήχου έφτασε στο ζενίθ της και η αίσθηση με καθήλωσε στον απόλυτο βαθμό. Το “Portrait of headless man” είναι ιδανικό για απόδοση με την ορχήστρα, έχοντας μέχρι και το αρμένικο duduk και μαζί με το “Communion” η χορωδία Libro coro μας καθήλωσε όλους. Το κλείσιμο του main set έγινε θριαμβευτικά με το “Persepolis” και την φοβερή απαγγελία στα ελληνικά του Σωτήρη, δημιουργώντας μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Ρόλο έπαιξαν στην ατμόσφαιρα της βραδιάς και η συχνή χρήση καπνού από το πίσω μέρος της σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Πρώτο encore όπως ήταν αναμενόμενο το μεγαλειώδες “Anubis” με το κοινό να συνοδεύει σαν χορωδία την απίστευτη μελωδία του ακόμα και στα φωνητικά μέρη του Σωτήρη, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα. Το κοινό ξεσήκωνε συχνά ο Σπύρος, αλλά εκτός μικροφώνου, αντίθετα από το live στο Μεξικό όπου η συνεχής επικοινωνία γινόταν από μικροφώνου, γεγονός που ξενίζει πολλούς από τους οπαδούς τους. Όπως είπε και ο Σπύρος ήταν απόφαση τους να σεβαστούν το χώρο και να μην είναι μια ακόμα συναυλία τους και θαρρώ πως έτσι πρέπει να επικοινωνεί με το κοινό και στο μέλλον σε ανάλογα live με ορχήστρα – στις 8/2/2025 θα εμφανιστούν στο Pepsi center στο Μεξικό. Δεν χρειαζόταν παρά μια κίνηση στα χέρια και όλο το κοινό ξεσηκωνόταν με υψωμένες γροθιές όπως στις συναυλίες τους, είτε κάνοντας devil horns.
Δεύτερο encore με ένα ακόμα ορχηστρικό μέρος (“Right side castle”) και κλείσιμο με το “Dark art” που «βάφτισε» και τη βραδιά στα μπλουζάκια που ετοίμασαν γι’ αυτό το ιστορικό live, αλλά ήταν διαθέσιμα μόνο από το site τους. Ιδανικό τέλος μετά από 100 λεπτά που είχε διάρκεια η εμφάνιση τους με όλο το κοινό να είναι όρθιο και να τους επευφημεί στην παρουσίαση όλων των μουσικών που τους συνόδευσαν. Μεγάλο χειροκρότημα και στην Φανή Μέλφη που συμμετείχε στα φωνητικά μέρη, κλέβοντας την παράσταση όποτε εμφανιζόταν μαζί τους στη σκηνή.
Η συναυλία αυτή ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και του πιο φανατικού οπαδού τους! Δεν ήταν επανάληψη της live ηχογράφησης ή μια αποστειρωμένη απόδοση των κομματιών. Ήταν μια συναυλία που προετοιμάστηκε με πολύ μεγάλη προσπάθεια, έχοντας πέρα από τα κομμάτια των δίσκων τους και 4 ορχηστρικά μέρη των κομματιών τους που έδωσαν μια πλήρη εικόνα του τι είναι οι SEPTICFLESH της ύστερης εποχής. Τα τέσσερα μέλη του γκρουπ συγχρονίστηκαν άψογα με την ορχήστρα και πιστεύω ακράδαντα ότι το χάρηκαν στο έπακρο, αποδίδοντας τα μέρη τους με τον καλύτερο τρόπο. Ο Σπύρος δεν έχανε την ευκαιρία να μιλήσει στο κοινό μόνο στα ελληνικά, μιας και παίζουν σε ελληνικό έδαφος όπως είπε, ενημερώνοντας μας ακόμα και πως τους δόθηκε η άδεια από την αρχαιολογική υπηρεσία για να γίνει η συναυλία αυτή. Ελπίζω πλέον το μήνυμα να ελήφθη από τους υπεύθυνους και να τους βλέπουμε εκεί να παρουσιάζουν τα νέα τους τραγούδια όποτε βγάζουν δίσκο.
Μένει πλέον να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια εμφανίσεων metal συγκροτημάτων με ορχήστρα στο Ηρώδειο. Η αρχή έγινε και πλέον δεν πρέπει να μας εκπλήξει αν στο πλαίσιο του Classic Rock festival έρθουν και ξένα σχήματα όπως οι LINGUA MORTIS, τους οποίους έχω δει στο Rock Hard Festival το 2010 και είναι ιδανικοί για το Ηρώδειο! Πλέον το Ηρώδειο δεν είναι άβατο για το metal και η μουσική των SEPTICFLESH που είναι μια σύγχρονη εκδοχή της συμφωνικής μουσικής βρήκε τον ιδανικό χώρο για την παρουσίασή της.
Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
