Οι doom/stoners ORANGE GOBLIN, επιστρέφουν μετά από ένα διάλειμμα 5 ετών για να μοιράσουν από εδώ κι από εκεί και χωρίς καμιά διάκριση ηχητικό ξυλίκι, έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Απ’ ότι φαίνεται, η ανάδυση του σχεδόν δίμετρου Ben Ward από την άβυσσο του αλκοολισμού και ο καινούργιος εθισμός του με το γυμναστήριο καθώς και ο ερχομός του καινούργιου μπασίστα, Harry Armstrong, έχουν δώσει ένα καινούργιο φιλί της ζωής στην μπάντα, και αυτός ο δίσκος, ο δέκατος της καριέρας τους, μας δείχνει με περίτρανο τρόπο ότι αυτοί οι Βρετανοί έχουν ακόμα δύο λογάκια να μας πουν… κι αλίμονο σε όποιον δεν τους δώσει την απαιτούμενη προσοχή!
Το φυτίλι που ανάβουν είναι πολύ μικρό και ο δυναμίτης σκάει με τις πρώτες νότες του “The Fire At The Centre Of The Earth Is Mine” όπου δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους: μπουρλότο όλα! “(Νοt) Rocket Science” είναι ένα καυστικό σχόλιο σχετικά με τον ρόλο της επιστήμης αλλά και της κοινής λογικής στην μορφοποίηση της κοινής γνώμης και της μοίρας της ανθρωπότητας. Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. “Ascend the Negative” είναι σαν να ακούμε CORROSION OF CONFORMITY ή FIREBALL MINISTRY όταν παίρνουν στεροειδή. Μου αρέσει και το breakdown στην μέση του τραγουδιού όπου αλλάζει και ο ρυθμός του τραγουδιού για να κάνει το μήνυμα της πνευματικής αναγέννησης και της αναζήτησης της αλήθειας πιο έντονο ακόμα.
“False Hope Diet” είναι πιο ψυχεδελικό, cosmic, πιο 70s stoner, αλλά το μήνυμα σχετικά με τον ρόλο των ΜΜΕ σήμερα είναι πολύ καθαρό: “The Devil is in the details/and your television set”. H έκπληξη έρχεται με το “Cemetary Rats” που έχει μια intro λες και βγήκε από μια γοτθική ταινία της Hammer στα 60s ενώ το υπόλοιπο κομμάτι είναι λες και το έχει γράψει ο Glenn Danzig μαζί με τον King Fowley (DECEASED). Σας φαίνεται ενδιαφέρον, έτσι; Το στυλ των MISFITS θα τολμούσα να πω ότι συνεχίζει να δίνει το παρόν και στο επόμενο κομμάτι, “The Fury Of A Patient Man”, το πιο σύντομο του δίσκου, μια ωδή στην εργατική τάξη.
Πάντα ήταν μια μπάντα που βρίσκονταν ηχητικά πιο κοντά στους CATHEDRAL παρά σε μπάντες πιο μελωδικές όπως CLUTCH, FU MANCHU ή ΜΟNSTER MAGNET και για αυτό είναι πιο κοντά στις δικές μου προτιμήσεις, οπότε μην περιμένετε μια αντικειμενική κριτική εδώ στα 100%. Για αυτό θα πω ότι ακόμα και το bonus track στην ειδική έκδοση του CD, “Eye of the Minotaur”, θα άξιζε να είναι στον κανονικό δίσκο. Ειδική μνεία και για τον έμπειρο παραγωγό Mike Exeter (CRADLE OF FILTH, BLACK SABBATH, JUDAS PRIEST) που κάνει την ακρόαση του δίσκου μια απολαυστική εμπειρία (το μπάσο σπάει κόκκαλα). Μπορεί το δεύτερο μέρος του δίσκου να μην είναι ισάξιο των προαναφερθέντων κομματιών (με την εξαίρεση του “End Of Transmission” που έχει κάποιες καλές ιδέες)αλλά όπως είπα και στην αρχή, η μπάντα από το Λονδίνο is here to stay.
8 / 10
Γιώργος Γκούμας
