Ομολογώ ότι αφορμή για τη 10η εκδοχή της δεύτερης σεζόν του Prog 2 Prog, ήταν το επερχόμενο, καταπληκτικό άλμπουμ των Δανο-Σουηδών VOLA, που κλείνει με εμφατικό τρόπο μία σπουδαία χρονιά για την προοδευτική μουσική. Όμως, μη χάσετε την ευκαιρία να ακούσετε τους Βρετανούς prog rockers FROST* με το διπλό concept άλμπουμ τους, τους ANCIIENTS που πριν λίγο καιρό έβγαλαν μία πολύ καλή μίξη ανάμεσα σε OPETH και MASTODON, αλλά και τους VIRTUAL SYMMETRY με το DreamTheaterικό progressive τους, που θα τους δούμε σε λίγο καιρό support στους EVERGREY. Πάμε λοιπόν.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: VOLA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Friend of a phantom”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mascot Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1/11/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Asger Mygind (φωνητικά/κιθάρα)
Martin Werner (πλήκτρα)
Nicolai Mogensen (μπάσο)
Adam Janzi (ντραμς)
Facebook
Instagram
YouTube
TikTok
Πάμε μία επανάληψη, διότι είναι η μητέρα πάσης μαθήσεως. Προοδευτικό δεν είναι το συγκρότημα που απλά παίζει χιλιάδες νότες το δευτερόλεπτο, αλλά το συγκρότημα που σπρώχνει τα όριά του και τα όρια της μουσικής, σε περιοχές ανεξερεύνητες. Που δεν φοβάται να πειραματιστεί, να ακουστεί διαφορετικό, γιατί όχι και να τσαλακώσει την εικόνα του;
Η τετράδα από τη Δανία και τη Σουηδία (3-1 υπέρ της Δανίας), που ονομάζεται VOLA, τολμώ να πω ότι είναι από τα σημαντικότερα και σπουδαιότερα prog σχήματα των τελευταίων ετών, πολύ απλά επειδή τικάρει όλα τα κουτάκια που ανέφερα παραπάνω, έχοντας παράλληλα και εξαιρετικές δισκογραφικές προσπάθειες, με τραγούδια που σου μένουν στο μυαλό (ξέρετε πολλά σχήματα του χώρου να το καταφέρνουν αυτό;).
Το “Friend of a phantom”, είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, το οποίο και αυτό κινείται στα δυσθεώρητα επίπεδα των –τουλάχιστον δύο- προηγούμενων δίσκων τους. Με δεδομένο μάλιστα ότι ο Έλληνας έχει τη μελαγχολία στο αίμα του, απορώ για ποιον λόγο δεν είναι ακόμα πιο δημοφιλής στη χώρα μας. Αυτή τη φορά, η μελαγχολία τους, ακούγεται/φαίνεται πιο ώριμη και ακόμα πιο γλυκιά.
Βέβαια, ξεκινώντας το άλμπουμ, μας τη φέρνουν κανονικά, αφού μας πετάνε κατάμουτρα την κομματάρα “Cannibal”, με τον Anders Friden των IN FLAMES να κάνει τα trademark φωνητικά του πηγαίνοντας τη γλυκιά prog μελωδία του ρεφρέν, σε πιο melodic death metal μονοπάτια, groovy και djent ταυτόχρονα. Μακράν από τα ωραιότερα τραγούδια της χρονιάς.
Το θέμα είναι ότι οι VOLA, μπορούν από τραγούδι σε τραγούδι ή ακόμα και μέσα στο ίδιο το τραγούδι να μεταλλάσσονται από μία prog rock/metal μπάντα, σε alternative rock γκρουπ, με ηλεκτρονικά στοιχεία, djent και arena rock διαθέσεις! Διαθέτουν το χάρισμα να μπορούν να ενσωματώνουν αρμονικά τις επιρροές τους σε συνθέσεις μάξιμουμ 6 λεπτών και να αλλάζουν διαθέσεις. Από LEPROUS σε OSI, από MASSIVE ATTACK σε Devin Townsend, από PORCUPINE TREE σε ULVER, χτίζουν μία καθηλωτική και απόκοσμη, σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα που βασίζεται στο συναισθηματικό βάθος.
Καταφέρνουν να ισορροπήσουν την πολυπλοκότητα με την απλότητα, δημιουργώντας έναν ήχο που είναι προσβάσιμος από τη μία και άκρως πειραματικός από την άλλη κι αυτό αντικατοπτρίζεται σε τραγούδια όπως το καταπληκτικό “Paper wolf”, το “Hollow kid” που μου ακούγεται σαν οι MESHUGGAH να έχουν τον Kevin Moore/Steven Wilson στα φωνητικά (!!!), το πιασάρικο “Break my lying tongue”, το “I don’t know how we got here”.
Η χρονιά που ξεκίνησε με το ΕΠΟΣ “Charcoal grace”των CALIGULA’S HORSE, κλείνει με το “Friends of a phantom” των VOLA. Ιδανικό ξεκίνημα, ιδανικό κλείσιμο. Εγώ σας τα είπα, η ευθύνη είναι δική σας. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο εύκολο να κλικάρετε και να γνωρίσετε ένα συγκρότημα που θα γίνει μόνιμη συντροφιά σας (αν δεν είναι ήδη).
9 / 10
Σάκης Φράγκος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: FROST*
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Life in the wires”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out Music
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 18/10/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jem Godfrey (φωνητικά/πλήκτρα)
John Mitchell (κιθάρα)
Nathan King (μπάσο)
Craig Blundell (ντραμς)
Τι κοινό έχουν τα “The wall” των PINK FLOYD, “Tales from topographic oceans” των YES, “The lamb lies down on Broadway” των GENESIS; Μα φυσικά ότι όλα τους ήταν διπλά άλμπουμ. Ο Jem Godfrey, ο ιθύνων νους πίσω από τους Βρετανούς FROST*, σύμφωνα με όσα δηλώνει ο ίδιος τουλάχιστον, σκέφτηκε ότι κάθε prog συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να βγάλει κάποια στιγμή έναν διπλό δίσκο. Κι αυτό έκαναν με το “Life in the wires”.
Πρωταγωνιστής, είναι ένα παιδί, ο Naio, που πορεύεται σ’ ένα μέλλον χωρίς νόημα μέσα σ’ έναν κόσμο που τον «τρέχει» η τεχνητή νοημοσύνη. Κάποια στιγμή ακούει έναν παλιό DJ μέσα από ένα «αρχαίο» ραδιόφωνο της μητέρας του, που πιάνει ΑΜ και αποφασίζει να ανιχνεύσει την πηγή του σήματος και να βρει το “Livewire” και αν υπάρχει ζωή εκεί έξω. Μάλιστα το ραδιόφωνο του concept, το βρίσκουμε και στο εξώφυλλο του δίσκου.
Στο μουσικό κομμάτι, έχουμε την επιστροφή του ντράμερ Craig Blundell, αλλά και το γεγονός ότι τα φωνητικά τα έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Jem Godfrey, αφήνοντας τον John Mitchell αποκλειστικά στο ρόλο του κιθαρίστα. Αυτό, προφανώς, έχει να κάνει με το concept του πράγματος, με το δίσκο να διαρκεί γύρω στα 90 λεπτά, που δεν επιτρέπει εναλλαγές χαρακτήρων.
Οι FROST*, είχαν ξεκινήσει πολύ ελπιδοφόρα με το “Milliontown” (2006), αλλά στην πορεία, θέλεις επειδή είχαν ένα πολύ μεγάλο διάστημα αποχής από τα πεπραγμένα και γενικά κυκλοφορούσαν δίσκους αραιά, θέλεις επειδή κάπου έδειξαν να επαναλαμβάνονται, δεν έκαναν την καριέρα που θα ήθελαν. Το “Life in the wires”, είναι ένα άλμπουμ που κινείται ηχητικά πιο κοντά στο ντεμπούτο τους και μάλιστα ηθελημένα όπως δηλώνει και το σχήμα.
Γενικότερα έχω τα θέματά μου με ορολογίες τύπου “neo-prog”, αφού το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι «γιατί, οι άλλοι είναι παλιο-prog»; Παρακάμπτω όμως τις αντιρρήσεις μου, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε, αφού λέγοντας ότι οι FROST* είναι ένα neo-prog σχήμα, καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο. Μιας και ο Mitchell, ο κιθαρίστας τους, είχε παίξει στους KINO και σ’ εκείνο το φανταστικό “Picture” του 2005, θα έλεγα ότι το “Life in the wires” μοιάζει πολύ με αυτό. Ακούω πολλούς παλιούς SPOCK’S BEARD (είναι τυχαίο που έχει παίξει μαζί τους ο Nick D’ Virgilio;), φυσικά MARILLION, αλλά και μία πιο μοντέρνα προσέγγιση, μακριά από το αποστειρωμένο 70s prog rock ύφος που επιζητούν πολλά συγκροτήματα ακόμα και σήμερα.
Παρότι το εγχείρημα του διπλού concept δίσκου, είναι πολύ τολμηρό, νομίζω ότι ο Godfrey και οι FROST* πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ όπου επιστρέφουν τα κιθαριστικά σόλο (τα οποία είχαν λείψει σχεδόν ολοκληρωτικά στο “Day and age”) και που ηχεί πιο κοντά στο ύφος με τον οποίο μας συστήθηκαν. Δεν νομίζω ότι μπορούν να παρεισφρήσουν στα κορυφαία σχήματα του ιδιώματος, καταφέρνουν όμως, σίγουρα, να κρατήσουν το ενδιαφέρον ζωντανό, παρά τη μεγάλη διάρκεια του άλμπουμ κι αυτό είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό επίτευγμα, έχοντας μέσα πολύ ωραία τραγούδια όπως το 15λεπτο “Life in the wires (Part 2)”, το “Propergander”, το “The solid state orchestra” και αρκετά ακόμα.
Ναι, το 2024, δυσκολεύομαι να ακούσω συνεχόμενα ένα διπλό άλμπουμ, τούτοι εδώ τα κατάφεραν. Δίχως να προσφέρουν κάτι συγκλονιστικό, οι FROST*, μας χαρίζουν έναν πραγματικά καλό δίσκο, που καταφέρνει να μην ακούγεται «παλιακός» και να κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον σε μεγάλα χρονικά διαστήματα.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: ANCIIENT
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Beyond the reach of the sun”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Season Of Mist
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 30/8/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kenny Cook – κιθάρα, φωνητικά
Brock MacInnes – κιθάρα
Rory O’Brien – μπάσο
Mike Hannay – ντραμς
Facebook
Instagram
X
YouTube
Apple Music
Spotify
Οι Καναδοί ANCIIENT (με δύο II), ή αλλιώς «The Band That Auto-Correct Loves to Fuck With™», όπως πολύ πετυχημένα γράφει το Δελτίο Τύπου του δίσκου, έχουν ένα πολύ σημαντικό παράσημο στις αποσκευές τους, που δεν είναι άλλο από το βραβείο JUNO, δηλαδή το αντίστοιχο Grammy για τον Καναδά, στην κατηγορία heavy metal/hard rock. Το βραβείο το κέρδισαν το 2016 για το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Voice of the void”.
Χρειάστηκε να περάσουν 8 ολόκληρα χρόνια, αρκετές δύσκολες καταστάσεις και αλλαγές μελών, για να φτάσουμε στο “Beyond the reach of the sun”, που κυκλοφόρησε την τελευταία μέρα του καλοκαιριού. Η πιο σημαντική από τις αλλαγές, πάντα θα αφορά τον τομέα των φωνητικών, αφού αποχώρησε ο Chris Dyck, που τα μοιραζόταν με τον ιθύνοντα νου του σχήματος, Kenny Cook και πλέον ο τελευταίος τα ανέλαβε εξ ολοκλήρου.
Σε ότι αφορά στην περιγραφή του δίσκου, τα πράγματα είναι τόσο απλά αλλά και τόσο δύσκολα, ταυτόχρονα. Το εύκολο είναι να πει κανείς ότι είναι το μπάσταρδο παιδί των MASTODON και των OPETH, να τελειώσουμε και να πάμε παρακάτω. Το θέμα είναι ότι σαφώς και ακούμε πολύ Akerfeldt ιδιαίτερα στα ακραία φωνητικά, αλλά και σε αρκετά ακουστικά σημεία, αλλά και –κυρίως πρώιμους- MASTODON, όμως εγώ ακούω ακόμα και ALICE IN CHAINS σε κάποιες αρμονίες των φωνητικών, λίγο από το δύστροπο progressive black metal των ENSLAVED, την ατμοσφαιρική sludgίλα των INTRONAUT, αλλά και RUSH της δεκαετίας του ’70 (τι στο διάολο, Καναδέζικο progressive metal σχήμα, που να μην είχε επιρροές από RUSH, θα έπρεπε να ριχτεί στον Καιάδα).
Η μελαγχολία είναι έντονη στον αέρα καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης του “Beyond the reach of the sun”, όπως και η 70s ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα στην κιθαριστική δουλειά, που δείχνει να έχει πάρει πολλά από τα κιθαριστικά δίδυμα εκείνης της δεκαετίας. Καθαρά 70s είναι και τα πλήκτρα, ο ρόλος των οποίων, πάντως, είναι καθαρά συνοδευτικός.
Τα “Cloak of the vast and black”, “Melt the crown”, “Forbidden sanctuary” ή το “The torch” (το αδερφάκι του “The baying of the hounds”, είναι από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, χωρίς πάντως να διακρίνουμε κάποιες εμφανείς διαφορές στην ποιότητα. Θα μπορούσα να είχα ενθουσιαστεί απόλυτα απ’ αυτόν το δίσκο, όμως, και κάτι με κρατάει να μην το κάνω. Μετά από αρκετές ακροάσεις, θα έλεγα ότι αυτό που με «χαλάει» σε σημεία, είναι τα καθαρά φωνητικά του Cook, τελικά. Ίσως να προτιμούσα την εναλλαγή που είχαν στο παρελθόν. Ποιος ξέρει; Όπως και να έχει, το “Beyond the reach of the sun” των ANCIIENTS είναι ένας δίσκος που οφείλουν να ακούσουν οπωσδήποτε οι φίλοι των ανωτέρω συγκροτημάτων, κάνοντας πιο ευχάριστη την αναμονή για το νέο άλμπουμ των OPETH, που πήρε μερικές μέρες παράταση.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: VIRTUAL SYMMETRY
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Veils of illumination”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Self-financed
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 6/12/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Marco Pastorino – φωνητικά
Valerio Æsir Villa – κιθάρες
Ruben Paganelli – πλήκτρα
Alessandro Poppale – μπάσο
Andrea Gianangeli – ντραμς
Website
Facebook
Instagram
YouTube
X
Οι VIRTUAL SYMMETRY είναι ένα Ιταλο-Ελβετικό progressive metal σχήμα, που κυκλοφορεί το νέο του άλμπουμ, με τίτλο “Veils of illumination” ως αυτοχρηματοδοτούμενο στις 6 Δεκεμβρίου. Είναι μάλιστα ευτυχής η συγκυρία, ότι έρχονται στις 30/11 στη Θεσσαλονίκη και την 1η Δεκεμβρίου στην Αθήνα, μαζί με τους EVERGREY αλλά και τους KLOGR, οπότε θα διαμορφώσουμε και πιο σφαιρική άποψη γι’ αυτούς.
Ομολογώ ότι είχα ακούσει ελάχιστα κομμάτια τους κι αυτά, μόλις ανακοινώθηκαν ως support act των EVERGREY, ώστε να ακούσω τι θα δούμε! Επίσης, ομολογώ ότι δεν ενθουσιάστηκα κιόλας με τις παλιές δουλειές τους. Δεν άκουσα κάτι που να με τραβήξει, κάτι που να πω ότι αξίζει τον κόπο να επενδύσω τα 50-60’ που χρειάζονται για κάθε άλμπουμ τους.
Το “Veils of illumination”, είναι σαφώς καλύτερο. Δίχως προσωπικότητα, αλλά καλύτερο. Τι εννοώ λέγοντας «δίχως προσωπικότητα»; Είναι ΚΑΡΓΑ επηρεασμένο από τους DREAM THEATER. Στο βαθμό που συνέβαινε στα μέσα-τέλη της δεκαετίας του ’90, που όλοι ήθελαν να παίξουν σαν το “Images and words” και το “Awake”. Ε, βάλτε τώρα και το “Scenes from a memory” και αυτός είναι ο ήχος των VIRTUAL SYMMETRY.
Νομίζω ότι ο δίσκος περιστρέφεται γύρω από το “Eightfold path”, που είναι τελευταίο track και διαρκεί κάτι πάνω από 20 λεπτά. Είναι πιο κινηματογραφικό από τα υπόλοιπα, το ίδιο τεχνικό, καλοπαιγμένο και συνολικά άρτιο. Αυτοί οι Ιταλοί, έχουν επηρεαστεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σκηνή από τους DREAM THEATER και αυτό συνεχίζεται για πάνω από 20 χρόνια. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ακούσει, τους δίνω όμως το ότι δεν με ενοχλεί η πολύ μεγάλη ομοιότητα που έχουν. Κι αυτό, διότι τα φωνητικά βγαίνουν αρκετά αβίαστα, οι μελωδίες είναι συμπαθητικές, τα πλήκτρα είναι της σχολής Kevin Moore και το τελικό αποτέλεσμα, αρκούντως ικανοποιητικό.
7 / 10
Σάκης Φράγκος
