Πολλά έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί για το “Slaves and masters” ανά τα χρόνια και πολλές φορές τα έχουμε συζητήσει εδώ από το Rock Hard αλλά και από τις εκπομπές μας. Τριάντα χρονάκια και, όμως, πέρασαν από τότε και το άλμπουμ πια έχει οριστικά κριθεί. Σε όποιους αρέσει, αρέσει και σε όποιους δεν αρέσει, δεν θα τους αλλάξουμε πια την άποψη. Κρίμα απλά είναι για αυτούς που το κρίνουν, χωρίς ποτέ να το ακούσουν, απλά και μόνο επειδή δεν είναι ο Gillan πίσω από το μικρόφωνο. Όπως και να έχει το πράμα, προσωπικά το θεωρώ ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το τελευταία πραγματικά καλό που κυκλοφορήσαν μέχρι σήμερα, άντε μαζί με το “Perpendicular”. Αλλά μέχρι εκεί. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε τα τραγούδια του “Slaves and masters” και μην ξεχνάτε ότι η σειρά που βλέπετε παρακάτω είναι εντελώς υποκειμενική!
Ένα μόνο θα συμπληρώσω:
Λέγεται, ότι τα τρία αγαπημένα άλμπουμ του Blackmore με τους DEEP PURPLE είναι τα εξής: “Machine head”, “Slaves and masters” και “Burn”. Αυτά!
Πάμε να δούμε τι θα δουμε!!
The “Slaves and masters” countdown….
11.“Love conquers all” (3.44)
Ωραία μελωδία, ωραία ερμηνεία, αλλά δίνει όλα όσο χρειάστηκαν τότε οι κακόπιστοι να κριτικάρουν άσχημα την μπάντα. Προσωπικά δεν θα το ήθελα μέσα στο άλμπουμ και πραγματικά δεν του κάνει καλό να υπάρχει ένα τόσο soft κομμάτι εδώ, ανάμεσα σε ένα σύνολο πολύ καλών hard rock τραγουδιών. Είναι πολύ «μελό» και δεν μου αρέσει όπως δεν μου αρέσει και το “Is this love” των WHITESNAKE για τους ίδιους ακριβώς λόγους (σ. Σάκη Φράγκου: ε, και για την παραγωγή, το ξέχασες!!!). Ξέρετε ότι γουστάρω τρελά Turner σε όλες τις συνεργασίες με Blackmore, αλλά αυτό εδώ θα το άκουγα πολύ ευχαρίστως σε ένα προσωπικό του άλμπουμ, ή σε ένα άλμπουμ των SURVIVOR. Αλλά όχι εδώ. Αταίριαστο. Sorry guys!
10.“Too much is not enough” (4.15)
Δυναμικό κομμάτι που το οδηγεί αρχικά ο Lord και κατόπιν συνεχίζει ο Blackmore. Κοφτή και ρυθμική hard rock σύνθεση, η μπάντα δείχνει να το απολαμβάνει, αλλά εγώ θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά μια μέτρια στιγμή, αρκετά προβλέψιμο και λίγο βαρετό. Όχι, όχι, εδώ υπάρχει πολύ καλύτερο υλικό από αυτό εδώ!
9.“Slow down sister” (5.57)
Αυτό ήταν single b-side υπάρχει μόνο στις επανεκδόσεις του άλμπουμ. Έχει μια κλεψιά από το “Stormbringer” πρέπει να ομολογήσω, αδερφάκι του “King of dreams” και μια αρκετά rock αισθητική. Δεν θα πω ότι είναι κακό τραγούδι, αλλά δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο που να το κάνει να ξεχωρίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Έχει συμπαθητικό μεσαίο μέρος με τον Blackmore να μην σολάρει και να αφήνει στον Lord να το κάνει, δίνοντας έτσι και μια διαφορετική αίσθηση στην σύνθεση. Πιθανόν επειδή δεν θα το γούσταρε και πολύ, σου λέει βαριέμαι τώρα να ασχολούμαι άσε τον Lord να καθαρίσει…. Δεν το βρίσκω και παράλογο πως το άφησαν έξω από το άλμπουμ τελικά… Αξίζει τον κόπο αν δεν το έχετε ακούσει να του αφιερώσετε λίγο χρόνο, αλλά οκ μην τρελαθούμε κιόλας…
8.“Fire, Ice & Dynamite” (4.33)
Να το συμπεριλάβουμε και αυτό εδώ, μιας και δεν υπάρχει στο άλμπουμ αλλά μονάχα στο soundtrack της ομώνυμης Γερμανικής ταινίας από το 1990. Όμως είναι τραγούδι από τα sessions του “Slaves and masters”. Μελωδικό και straight hard rock, είναι μια πολύ καλή απάντηση σε όλους κατηγορούν τους DEE PUPRLE με τον Turner, ότι πήγαν να γίνουν RAINBOW. Αλήθεια, αυτό εδώ είναι φάση RAINBOW, ενώ ας πούμε το “Hush”, στην δεύτερη έκδοση που του έκαναν, έχει μεγάλες ηχητικές διαφορές με αυτό εδώ, ε; Μωρέ θα μας τρελάνετε; Μια χαρά τραγούδι πραγματικά!
7.”Fortuneteller” (5.48)
Mid tempo τραγούδι, θα μπορούσες να το πεις και μπαλάντα, αλλά κάπου είναι, κάπου δεν είναι. Έχει πολλά στοιχεία από την εποχή του “Perfect strangers”, λίγο ανατολίτικο σε σημεία, λίγο πιο ατμοσφαιρικό, πάει να ακολουθήσει πιο ZEPPELIN γραμμές. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο κατά την γνώμη μου, αλλά δεν το αναπτύξανε όσο θα μπορούσαν. Θεωρώ ότι είναι μια χαμένη ευκαιρία για το άλμπουμ να είχε κάτι πραγματικά διαφορετικό. Δεν είναι άσχημο και στην μορφή αυτή που ακούμε εδώ, αλλά σου αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
6.“Fire in the basement” (4.42)
H πιο funky στιγμή του άλμπουμ, και είναι καλή στιγμή. Στο ρεφρέν γίνεται αμιγώς hard rock και μετά ξανά με πιο funky εναλλαγές, είναι ένα «πονηρό» τραγούδι που θα μπορούσε να ακούγονταν και σε strip club πιθανόν. Ο Turner τραγουδάει με χαλαρό ύφος, κάτι που δημιουργεί μια πιο ανέμελη διάθεση ακούγοντας το. Γενικά διαφοροποιείται από το άλμπουμ και δείχνει την ικανότητα των PURPLE να εξερευνούν διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Πολύ παιχνιδιάρικο και είμαι σίγουρος ότι ο Blackmore πολύ θα το γούσταρε τότε αυτό το τραγούδι. Έχει την μαγεία του bar, την hard rock αισθητική, τα blues ριφ στο δεύτερο μέρος του μετά το σόλο, που του αρέσουν τόσο πολύ και πάντα τον συνάρπαζαν.. Καλό τραγούδι! Τι είπατε; Δεν ακούγεται πολύ DEEP PURPLE; Ακούγεται όσο και το “Lazy” ξέρετε, ειδικά όταν βάζει φωτιά στην κιθάρα ο Ritchie.. Ποτό στο χέρι, ακούς “Fire in the basement” και γίνεσαι καλά!
5.“Breakfast in bed” (5.15)
Πολύ απελευθερωμένο τραγούδι με εξαιρετική μελωδία και ερμηνεία, απλό στην δομή του, με πανέμορφο ρεφρέν, χαλαρό και απολαυστικό ως ένα σημείο. Ξεκινάει με πολύ έξυπνο intro από τον Lord και στην συνέχεια ένα απλό και λιτό ρΙφ από τον Blackmore. Κυλάει στρωτά με τον Turner να οδηγεί όλη την σύνθεση, χωρίς να ανεβάζει τον τόνο σε κανένα σημείο. Ξεκάθαρες επιρροές από τα seventies και με πολλές αναφορές στους BAD COMPANY. Πραγματικά όμορφο τραγούδι. Ωραίο να το ακούς στο αμάξι το πρωί όταν πηγαίνεις για δουλειά… Ειδικά αν το κολλήσετε με το “Might just take your life” και το “Woman from Tokyo” θα ξεκινήσει πολύ καλά η μέρα σας. Σας το εγγυώμαι! Have a nice day λοιπόν!
4.“King of dreams” (5.26)
Όσο FM Rock είναι αυτό εδώ, να με συγχωράει η χάρη ορισμένων αλλά άλλο τόσο είναι και το “Knocking at back door”. Είναι εμπορικό; Εννοείται πως είναι, χίλια τα εκατό, μην πω και παραπάνω, στα χνάρια των “Call of the wild” και “Bad attitude” από το “HOBL”. Εδώ θα πω πως ναι, κοιτάει τα Αμερικάνικα charts ξεκάθαρα, αλλά έχουμε μια hard rock σύνθεση και όχι κάτι άλλο. Είναι από τις πιο εύκολα προσιτές συνθέσεις που έχουν γράψει ποτέ; Ναι, από τις πιο προσιτές, αλλά όχι εκτός ύφους PURPLE σε καμία περίπτωση. Πανέμορφο, μελωδικό και μια από τις σπάνιες φορές που ακούμε τόσο μπροστά το μπάσο του Roger Glover. Το solo το ηχογράφησε ο Blackmore και μετά το πήρανε και το έβαλαν «ανάποδα» στο τραγούδι, δηλαδή η αρχή του σόλο που ακούμε εδώ, ήταν ουσιαστικά το τελείωμα του. Από τις κορυφαίες στιγμές της συνεργασίας Blackmore – Turner γενικότερα τόσο στους RAINBOW όσο και στους DEEP PURPLE. Κυκλοφόρησε ως video και ως single αλλά δεν έκανε την επιτυχία που πιθανώς να είχαν στο μυαλό τους! Κρίμα.
3.“The cut runs deep” (5.37)
Το πιο hard rock τραγούδι του άλμπουμ, με την φανταστική εισαγωγή με το πιάνο του Lord. Πολύ ρυθμικό, πολύ δυναμικό με αρκετό βάθος στον ήχο, και ένα ευφάνταστο ριφ από τον Blackmore. Το κομμάτι έχει εξαιρετικό groove, που θυμίζει τη δεκαετία του ’70 με στοιχεία από hard rock των 90s, και ένα ρεφρέν πολύ εύκολα αναγνωρίσιμο. Ο Turner και εδώ δίνει μια ερμηνεία γεμάτη πάθος και δύναμη, παρασύροντας όλη την μπάντα σε μια ροκ έξαψη. Παιχνιδιάρικο μεσαίο μέρος με μονομαχία από τα παλιά, νομίζω ότι όσο μοντέρνο ακούγονταν για τους DEEP PURPLE το 1990 τούτο εδώ, θα χωρούσε πολύ άνετα στο “Burn” ή ακόμα και στο “Perfect strangers”. Στολίδι για το άλμπουμ και την δισκογραφία τους, ειδικά από το 1984 και μετά. Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψαν ότι πρωτομπήκε στην μπάντα ο Turner.
2.“Truth hurts” (5.12)
Να οι λατρεμένες μελωδίες του Blackmore, ένα τραγούδι που το λες και μουσική συνέχεια του “Perfect strangers”. Το πιο αγαπημένο μου από το άλμπουμ και ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια των PURPLE. Αν μάλιστα το είχαν «ντύσει» και με άλλη θεματολόγια στους στίχους τότε θα μιλούσαμε για πολύ διαφορετικά επίπεδα. Η κιθάρα του Blackmore εδώ είναι πιο συγκρατημένη αλλά απόλυτα εκφραστική, δίνοντας έμφαση στα συναισθήματα και αφήνοντας την ένταση να “καίει” σιωπηλά από κάτω. Εγώ την αμαρτία μου θα την πω πάλι και ας με πείτε γκρινιάρη. Δυστυχώς οι πολύ κοινότυποι στίχοι του Turner εδώ, ενώ έχει μια εξαιρετική ερμηνεία πάλι, δεν δίνουν στις μελωδίες τις διαστάσεις που θα άξιζαν και θα το απογείωναν πολύ ψηλότερα. Παρόλα αυτά, το “Truth hurts” εξακολουθεί να είναι μια σαγηνευτική σύνθεση που σε αιχμαλωτίζει τόσο με το ύφος όσο και με το στυλ της. Εδώ οι PURPLE έχασαν μια ευκαιρία, λόγω των στίχων, να έχουν στις τάξεις του ένα τραγούδι πραγματικά επικών διαστάσεων.
1.“Wicked ways” (6.33)
Το ριφ λοξοκοιτάει στο “Lost in Hollywood”, αλλά εσείς κάντε σαν να μην σας το είπα! Το σόλο όμως στο μέσον είναι υποδειγματικό και χαρακτηριστικό του τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος (ο Blackmore δηλαδή) όταν νιώθει καλά. Το “Wicked ways” είναι το κομμάτι στο οποίο όλη η μπάντα πραγματικά ξεσαλώνει και τα δίνει όλα. Η σύνθεση δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι και είναι χαρακτηριστική περίπτωση (όπως όλο και το άλμπουμ) του όσο περισσότερο το ακούς, τόσο καλύτερο γίνεται. Έτσι, γι’ αυτό το τραγούδι, προσωπικά χρειάστηκα πολύ χρόνο και πολλά ακούσματα να για καταλάβω τι ακριβώς παίζει εδώ. Ειδικά το μεσαίο μέρος με τα ξέφρενα «γυρίσματα» που κάνουν, τις αλλαγές ρυθμών, κάποια prog ξεσπάσματα, είναι ένα αριστούργημα. Η μπάντα σε μεγάλα κέφια και σπουδαίες στιγμές δημιουργίας! Ξανά ο Turner δίνει τον καλύτερο του εαυτό και όλοι μαζί δείχνουν τι δυνατότητες είχαν και εάν είχαν κουκούτσι μυαλό τι άλλα ακόμα θα μπορούσαν να κάνουν.
Δημήτρης Σειρηνάκης
