Παραδόξως, είναι η πρώτη φορά που καλούμαι να περάσω από την “πριονοκορδέλα” της συγκεκριμένης στήλης και να κατατάξω από το χειρότερο προς το καλύτερο τα κομμάτια ενός ιστορικού δίσκου τους thrash ιδιώματος, αλλά συνάμα κι ενός πολυαγαπημένου μου δίσκου. Ο δεύτερος δίσκος μιας από τις μπάντες των Big 4 ήταν ένας από τους πρώτους thrash metal που άκουσα και με έμπασε στο εν λόγω ιδίωμα, οπότε ξεκαθαρίζω πως η σειρά θα εμπεριέχει μπόλικο συναισθηματικό στοιχείο.
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “άγουρου” μεν, αλλά αρκετά καλού δε, “Fistful Of Metal”, οι ANTHRAX επανέρχονται με το εξαιρετικό “Spreading The Disease” και δείχνουν στον μεταλλικό κόσμο τι είναι ικανοί να κάνουν. Ο δίσκος αποτελείται κατά βάση από thrash/speed υλικό με τις κλασικές heavy, αλλά και punk επιρροές να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Εδώ συναντάμε και τους νεοφερμένους Joey Belladonna και Frank Bello σε φωνητικά και μπάσο αντίστοιχα. Οι Scott Ian και Dan Spitz δίνουν ρέστα στις κιθάρες, ενώ ο Charlie Benante “πυροβολεί” ανελέητα, με την μπάντα να παραδίδει ένα από τα καλύτερα albums της δισκογραφίας τους και μια κλασική δουλειά στα πλαίσια του thrash metal. Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε πως ακόμα και σήμερα, μια ανάσα από την 40η επέτειο του δίσκου, σχεδόν τα μισά κομμάτια βρίσκουν σχεδόν πάντα το δρόμο τους για το setlist της μπάντας στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Λοιπόν βαθιά ανάσα και πάμε….
The “Spreading the disease” countdown:
9) “S.S.C. / Stand or Fall” (4:09)
Το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου λοξοκοιτάει με το ένα μάτι το NWOBHM και με το άλλο το hardcore. Στα συν, η όμορφη σχεδόν flamenco ακουστική εισαγωγή του και η εξαιρετική δουλειά του Spitz στις lead κιθάρες. Στιχουργικά αναφέρεται στο πως να στέκεσαι όρθιος στην μάχη και όσοι αναρωτιέστε το αρκτικόλεξο στον τίτλο του κομματιού, φήμες θέλουν να είναι συντομογραφία του “suck some c..k»…
8) “The Enemy” (5:23)
Η πιο μελαγχολική και παράλληλα η πιο heavy metal-άδικη στιγμή του δίσκου. Εξαιρετική η εισαγωγή με τα drums και τα στακάτα riffs που ακολουθούν. Οι στίχοι αναφέρονται στον Adolf Hitler (“He is but a solitary man whose prejudice will spread like a flame across the land.”). Αναφέρεται στο πως ξεκίνησε το Ολοκαύτωμα (“The final solution was mass genocide”), αλλά και στην αυτοκτονία του, λίγο πριν το τέλος του πολέμου (“He took his life, he’ll never pay the price”).
7) “A.I.R.” (5:44)
Αυτό ήταν το τελευταίο τραγούδι που συνέθεσε η μπάντα για το δίσκο και το μοναδικό που έγραψε μετά την έλευση του Joey Belladonna, μιας και τα υπόλοιπα είχαν ήδη γραφτεί πιο μπροστά. Κι ενώ που λέτε, έγραφε τα φωνητικά του Belladonna, ο Charlie Benante προσπαθώντας να σπάσει τη βαρεμάρα του έπιασε μια κιθάρα και βγήκαν αυθόρμητα και αβίαστα τα riffs του “A.I.R.”. Ενθουσιασμένος τα έπαιξε στους Ian και Bello και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι του “Spreading the disease” και σύμφωνα με τον Ian αποτελεί τον προπομπό όσων ακολούθησαν στο εκπληκτικό “Among the living”.
6) “Aftershock” (4:29)
Το thrash στοιχείο ξαναβγαίνει στο προσκήνιο μετά από μερικά μελωδικά κομμάτια στη ροή του δίσκου. Ιδανικό κομμάτι για να σπάσει κανείς τα άλατα του σβέρκου του… O Benante μας υπενθυμίζει εδώ την ποιότητά του σαν drummer. Οι στίχοι αναφέρονται στον πυρηνικό όλεθρο και στο τι ακολουθεί μετά το ξέσπασμά του.
5) “Lone Justice” (4:37)
Η πιο μελωδική ίσως στιγμή του δίσκου, χωρίς όμως να υπονομεύεται το groove και η επιθετικότητα, σε ένα κομμάτι γεμάτο hooks που αποτίνει φόρο τιμής στο NWOBHM. Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από τη νουβέλα “The Gunslinger” (1978) του Stephen King.
4) “Madhouse” (4:17)
Ξεκάθαρα μια από τις πιο απολαυστικές και κλασικές στιγμές της μπάντας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στο Spotify μετράει σχεδόν 65,5 εκατομμύρια αναπαραγωγές. Ναι, σωστά διαβάσατε…!!! Γνωστό και μη εξαιρετέο το video clip που γυρίστηκε για το κομμάτι και δείχνει τη μπάντα να παίζει μέσα σε μια ψυχιατρική κλινική, με τους τρόφιμους να συμμετέχουν ενεργά. Το MTV θεώρησε πως το περιεχόμενο του βίντεο δεν τιμούσε ιδιαιτέρως τους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες, με αποτέλεσμα το περιορισμένο airplay του κομματιού.
“It’s time for your medication, Mr. Brown…”
3) “Armed and Dangerous” (5:43)
Το κομμάτι εμφανίστηκε και στο ομώνυμο ΕΡ που κυκλοφόρησε η μπάντα στις αρχές της ίδιας χρονιάς. Ξεκινά με μια αργή και μελωδική εισαγωγή, φέρνοντας στο μυαλό μπαλάντα και στη συνέχεια κλιμακώνεται σε μια thrash/speed καταιγίδα. Ο Belladonna λάμπει τόσο στις μελωδικές, όσο και στις πιο επιθετικές στιγμές του κομματιού. Ο προκάτοχός του, Neil Turbin ευθύνεται για τους στίχους το κομματιού (όπως άλλωστε και για το “Gung-Ho”).
2) “Medusa” (4:43)
Μπορεί να φαίνεται απλό στην δομή του και στη συνθετική προσέγγισή του, αλλά είναι ένα από τα highlights του δίσκου και απίστευτα πιασάρικο κομμάτι. Το βασικό riff σπέρνει πώρωση και δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το γαλαξία που να γουστάρει το heavy metal και να μην αρχίζει να χτυπιέται από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του κομματιού. Επίσης μια από τις καλύτερες στιγμές του Belladonna στα φωνητικά. Μακριά από τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα των άλλων κομματιών, οι ANTHRAX εδώ δίνουν έμφαση, μέσω της Μέδουσας, στη γυναικεία σαγήνη.
1) “Gung-Ho” (4:35)
Το καλύτερο μας το φύλαγαν για το τέλος!!! Η πιο υπερηχητική και πιο thrash στιγμή του δίσκου είναι και η κορύφωση του δίσκου. Αυτό το κομμάτι είναι οι ίδιοι οι ANTHRAX και η πεμπτουσία της μπάντας. Οι λέξεις Gung-Ho είναι κινέζικες και είναι μια από τις πιο κοινές εκφράσεις των Αμερικάνων στρατιωτών. Σημαίνει «συνεργάσου/ δούλεψε μαζί με τον άλλο» και τη χρησιμοποιούν οι στρατιώτες σε δύσκολες στιγμές, όταν θέλουν να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο.
Θανάσης Μπόγρης
