ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Youthanasia” – MEGADETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Capitol
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Max Norman – Dave Mustaine
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Dave Mustaine – κιθάρα, φωνητικά
David Ellefson – μπάσο
Marty Friedman – κιθάρα
Nick Menza – ντραμς
“Να ζήσεις Youthanasia
και χρόνια πολλά,
μεγάλο να γίνεις
με αντίτυπα πολλά,
Παντού να σκορπίζεις
του μέταλλου του φως
και όλοι να λένε
ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ!”
Εντάξει, θέλει λίγο δουλίτσα ακόμα, αλλά ό,τι και να λέμε, 1η του Νοεμβρίου σήμερα, μέσα στον χαμό άρθρων του αγαπημένου σου ηλεκτρονικού περιοδικού, την παράσταση οφείλει να κλέψει αυτό εδώ το μνημείο μεταλλικής κληρονομιάς!
Ο έκτος δίσκος των MEGADETH, το “Youthanasia”, πατάει τα 30!
Είναι πραγματικά παράξενο το πως αντιμετωπίζω αυτά τα δισκάκια πλέον. Ειδικά όταν πρέπει να γράψω κι ένα επίσημο κείμενο για χάρη τους. Πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνω το πως σκεφτόμουν όταν τα άκουγα τότε και το τι σκέφτομαι σήμερα. Μην γελιέσαι, δίσκοι σαν το “Youthanasia” είναι σύντροφοι ζωής, είναι από τα πρώτα μας ακούσματα σαν παιδάκια που ανακαλύπταμε το heavy metal, που βάζαμε την κασέτα ή το CD να παίζει, τα ακούγαμε 10 φορές συνεχόμενα, διαβάζαμε το booklet με τους στίχους και ξέραμε μέχρι και τα τελευταία special thanks.
Το “Youthanasia” έχει αναλυθεί στο παρελθόν στις στήλες Worst to best και Insider από επιφανείς συναδέλφους εδώ στο περιοδικό και πραγματικά σε εκείνα τα άρθρα έχουν γραφτεί τα άπαντα. Δεν βρίσκω νόημα να επαναλάβω πράγματα από εκεί λοιπόν, όμως λόγω γενεθλίων οφείλουμε να αποδώσουμε τιμές.
Οι MEGADETH, η original 4άδα δηλαδή, συνεχίζει το εντυπωσιακό σερί κορυφαίων κυκλοφοριών, βγάζοντας διαδοχικά “Rust In Peace”, “Countdown To Extinction” και φυσικά αυτό, βάζοντας έτσι το κερασάκι στην τούρτα τους. Υπεράνω βαθμολογίας και κριτικής όλα αυτά, μοιάζουν σαν αγαπημένα αδερφάκια, κι όμως, όπως είπα παραπάνω, ακούγοντας το συγκεκριμένο υπό άλλα πρίσματα, εύκολα καταλαβαίνεις τις διαφορές μεταξύ τους. Στο “Rust…” πιάνουν όλοι ταβάνι σε όλους τους τομείς, θες συνθετικά, θες τεχνικά, ναι σε όλα. Στο “Countdown…” ρίχνουν λίγο τους τόνους, βάζουν μια μουντάδα, είναι λιγότερο πολύπλοκο αλλά κρατάνε σταθερή την ποιότητα, για να φτάσουμε στο “Youthanasia”, με την πιο “εύκολη” (στο άκουσμα) παραγωγή του, λίγο πιο mainstream και εμπορικό, ελαφρώς πιο light από τα προηγούμενα αλλά εννοείται ποιοτικότατο.
Ανέκαθεν πίστευα ότι αυτή η άτυπη “κόντρα” μεταξύ METALLICA και MEGADETH ήταν το καύσιμο που ωθούσε τον Mustaine να κάνει πράγματα. Και να προσπαθεί να ξεπεράσει τους φίλους του. Έτσι λοιπόν εδώ θέλοντας να κάνει το δικό του “Black Album”, το παίρνει αλλιώς και προχωράει τη μουσική του ένα βήμα παραπέρα. Φυσικά δεν θα φτάσει ποτέ την επιτυχία του Μαύρου, αλλά ο δίσκος θα καρφωθεί στο νούμερο 4 του Billboard κάνοντάς τον πανεύκολα πλατινένιο μέσα σε λίγες εβδομάδες. Βέβαια για να γίνει αυτό θα προηγηθούν πράματα και θάματα, όπως μετακομίσεις σε άλλες πολιτείες, εβδομαδιαίες συναντήσεις των μελών της μπάντας, αλλαγές studio, ναρκωτικά, πάσης φύσεως τσακωμοί, δημιουργία όλων των τραγουδιών από το μηδέν και με συλλογική συνεισφορά (για να έχουν και οι υπόλοιποι κέρδος από τα μουσικά δικαιώματα), αλλαγή manager με ότι αυτό συνεπάγεται, και άλλα πολλά που θα βρεις αναλυτικότερα στα 2 παλιότερα άρθρα.
Είναι ίσως η μοναδική φορά που ο θείος Dave έβαλε αρκετό νερό στο κρασάκι του, το αποτέλεσμα όμως δικαίωσε τους πάντες. Ο ίδιος έχει πει αρκετές φορές άλλωστε ότι εδώ άφησε χώρο στους υπόλοιπους να κάνουν πράγματα. Στα πιο αξιοσημείωτα του δίσκου τώρα, είναι η δεύτερη συνεχόμενη φορά που η μασκότ Vic Rattlehead παίρνει ρεπό και απουσιάζει από το εξώφυλλο, επιστρατεύεται καθηγήτρια Γαλλικών για να μπορέσει ο Mustaine να προφέρει σωστά το ρεφρέν στο “A tout le monde”, φωνητικά και ερμηνευτικά επίσης έχει δοθεί περισσότερη προσοχή, οι κιθάρες έχουν παίξει ένα σκασμό iconic riffs, ο Menza δεν παλεύει να διαλύσει ολόκληρο το drum kit βάζοντας κι αυτός λίγη ζαχαρίτσα στο παίξιμο του, και ο Marty Friedman, είναι απλώς ο Marty Friedman. Αν παρατηρήσεις προσεκτικά αυτόν τον τύπο να παίζει, σκέφτεσαι πως ίσως και να είναι εξωγήινος. Αν εμφανιζόταν ένα μαγικό τζίνι και μου έλεγε “μπορείς να διαλέξεις όποιον κιθαρίστα θες κι εγώ θα σε κάνω να παίζεις σαν αυτόν”, μάντεψε ποιο όνομα θα έλεγα.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω εγώ το worst to best για αυτόν τον δίσκο, ξανακοιτάζω το track list τώρα και πραγματικά δυσκολεύομαι να πω ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από εδώ μέσα. Προφανώς και δεν υφίσταται κανένα filler εκεί, 12 τεμάχια με συνολική διάρκεια 50 λεπτά παρά 3 δευτερόλεπτα σημαίνει γκολ από τα αποδυτήρια.
Ακούω καμιά φορά σε random συζητήσεις ότι το metal είναι πεθαμένο, ή το ακόμα καλύτερο, ότι τα 90s δεν ήταν καλή περίοδος για την μουσική μας. Είναι μια καραμέλα που κούρασε πλέον αυτή, κάποιοι όντως το πιστεύουν όμως αυτό, πιθανότατα κρίνοντας βάση εμπορικότητας και πωλήσεων ή ακόμα και λαμβάνοντας υπόψη το γενικότερο ρεύμα τότε. Γελάω από μέσα μου για να μην προσβάλλω αυτούς που τα λένε και τα πιστεύουν, μια απλή ματιά να ρίξεις τι δίσκους μας έχει δώσει η τότε περίοδος, θα γελάσεις κι εσύ. Και μιας και μιλάμε για το 1994 συγκεκριμένα, χρονιά που το “Youthanasia” δεν ήταν καν το καλύτερο που βγήκε τότε, έτσι για πλάκα, ένα απλό Google search θα σε πείσει πανεύκολα για αυτό που λέω…
Μίμης Καναβιτσάδος
