Σήμερα δεν έχουμε βαρύγδουπους προλόγους και πολλά πολλά. Σαν σήμερα το 2009 οι SLAYER κυκλοφόρησαν το ενδέκατο άλμπουμ τους με τίτλο “World painted blood” και αυτό και μόνο θα αρκούσε για εισαγωγή. Όμως το άλμπουμ αυτό έχει τη δική του ιστορική σημασία καθώς καταγράφεται ως το τελευταίο όπου ηχογραφεί μαζί το κλασικό line up των Hanneman / King / Araya / Lombardo. Πολύ αξιόλογος δίσκος, με δυνατές στιγμές αλλά και μερικές αστοχίες, για τα δεδομένα των SLAYER πάντα. Καθαρά με οπαδικά κριτήρια και με δεδομένη την αιώνια λατρεία μου για τους Σφαγείς, ξεκινάμε το
The “World painted blood” countdown:
- “Americon” (3:22) (King)
Ξεκάθαρα το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου που, παρά το πιασάρικο riff του και τον ρυθμό του, δεν πείθει ιδιαίτερα. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι έχει μια αίσθηση από το “God hates us all” που δεν ταιριάζει με το πιο old school γενικότερο κλίμα του δίσκου.
- “Human strain” (3:09) (Hanneman)
Οι SLAYER πάντα φημίζονταν για τα αργά , ατμοσφαιρικά κομμάτια τους, από την εποχή του “South of heaven” και έπειτα, μόνο που στο άλμπουμ αυτό αναδεικνύονται ως η αχίλλειος πτέρνα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το “Human strain” που προσπαθεί να φτιάξει κλίμα “Mandatory suicide” αλλά δεν τα καταφέρνει και ιδιαίτερα. Για άλλες μπάντες σίγουρα θα ήταν πιο ψηλά στην κατάταξη, όχι όμως για τους SLAYER που μας έχουν συνηθίσει αλλιώς.
- “Playing with dolls” (4:13) (Hanneman)
Σαφώς πιο βελτιωμένα τα πράγματα εδώ στο έτερο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου αλλά και πάλι λείπει αυτή η νοσηρότητα που θα του επέτρεπε να ανέβει ψηλότερα στη λίστα. Προφανώς και τα επιθετικά breaks στο μέσον του, προσδίδουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο κομμάτι, όπως και η ανατολίτικη μελωδία που παραπέμπει στο “Jihad” από το “Christ illusion”, αλλά μέχρι εκεί.
- “World painted blood” (5:53) (Hanneman)
Το ομώνυμο και εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Επιβλητική, ψαρωτική εισαγωγή με τα τύμπανα πυροβολαρχίας του Lombardo να προετοιμάζουν το κλίμα. Δυνατό κομμάτι με επιθετικό riff που όμως προσωπικά θα το ήθελα λίγο πιο γρήγορο και τότε η θέση του θα ήταν σαφώς υψηλότερη. Το mid-tempo break του στη μέση τσακίζει κόκαλα πάντως, να τα λέμε και αυτά.
- “Hate worldwide” (2:52) (King)
Και αφού ξεπεράσαμε τον σκόπελο των λιγότερο αγαπημένων μου κομματιών, πάμε τώρα στα δύσκολα. Ξεκίνημα με το “Hate worldwide”, ένα υπέροχο thrash κομμάτι με old school χροιά, που όμως, όπως και το “World painted blood” ήθελε μάλλον λίγο (λίγο όμως!) παραπάνω ταχύτητα. Πολύ ωραίο solo από τον καράφλα εδώ, παρανοϊκό όπως πρέπει.
- “Snuff” (3:42) (King)
Άλλη μια thrash κομματάρα από αυτές που απολαμβάνεις να ακούς από τους μάστορες του είδους. Ξεκινά λίγο ανορθόδοξα με τα γνωστά χαρακτηριστικά άναρχα solos των King και Hanneman και τις ταχύτητες να πιάνουν κόκκινο. Προσωπικά η δομή του μου θυμίζει εποχές “Reign in blood” και αυτό από μόνο του σίγουρα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό! Όσο για τη θεματολογία, από το τίτλο και μόνο, καταλαβαίνετε…..
- “Not of this God” (4:20) (King)
Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο και που οριακά δεν μπήκε στην τετράδα είναι άλλο ένα εξαιρετικό thrash κομμάτι που αφήνει τον ακροατή με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Ταχύτατο, με αυτόν τον αέρα μοχθηρίας που πάντα λατρεύουμε στους SLAYER, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από κανέναν. Για μια ακόμη φορά η θρησκεία βρίσκεται στο στόχαστρο των Σφαγέων και με στίχους όπως “You call him the Messiah, I see a deviant pariah” προκαλούν απανωτά εγκεφαλικά στους απανταχού θρησκόληπτους. Και, όπως έχουμε ξαναπεί πολλάκις, σιγά μην ίδρωνε το αυτί των SLAYER από κάτι τέτοια.
- “Beauty through order” (4:36) (Hanneman)
Για μένα το κρυμμένο διαμαντάκι του δίσκου. Αν τα “Human strain” και “Playing with dolls” απογοήτευσαν ελαφρώς, ΑΥΤΟ είναι το κομμάτι που αποζημιώνει τον ακροατή και με το παραπάνω. Ξεκίνημα με αργούς, σχεδόν υπνωτιστικούς ρυθμούς με το κομμάτι να εξελίσσεται κλιμακωτά και να καταλήγει σε έναν όλεθρο με ένα άκρως διαστροφικό riff από αυτά που μόνο οι SLAYER ξέρουν. Πολύ αγαπημένο κομμάτι με την διαβόητη Κόμισσα Bathory να έχει την τιμητική της στους στίχους.
- “Public display of dismemberment” (2:34) (King)
Σαφέστατα το πιο ακραίο κομμάτι του δίσκου. Η τραχύτητα του και το σχεδόν black metal riff του , δημιουργεί μια ζοφερή, σχεδόν αποπνικτική αίσθηση που όμως λειτουργεί εξαιρετικά στο τελικό αποτέλεσμα. Φανταστικό το break στο μέσον του κομματιού, ενισχύει τα παραπάνω συναισθήματα, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής. Ίσως να φανώ υπερβολικός αλλά θεωρώ ότι είναι μια από τις καλύτερες συνθέσεις που έχει γράψει ποτέ ο Kerry King.
- “Unit 731” (2:39) (Hanneman)
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το κομμάτι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στη πρώτη θέση και δεν μπαίνει σε αυτήν για καθαρά τυπικούς λόγους. Επιστροφή στιχουργικά για τους Σφαγείς στον Β’ Π.Π. και στα έργα και ημέρες μιας διαβόητης Ιαπωνικής στρατιωτικής μονάδας που καταπιανόταν με διάφορα νοσηρά πειράματα. Προσωπικά, όποτε ακούω αυτό το τραγούδι με πιάνει μια αίσθηση αμόκ, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Είναι οι κολασμένες ταχύτητες που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα; Είναι αυτή η “Hell awaits” meets “Reign in blood” αίσθηση που αποπνέει; Είναι αυτή η old school αύρα και το ασύλλπητο riff του που σε κάνει να θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να ανοίξει στα δύο από την πώρωση; Η απάντηση είναι ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί εδώ, υπάρχει ΟΛΕΘΡΟΣ.
- “Psychopathy red” (2:26) (Hanneman)
Αναμφίβολα η κορυφή ανήκει δικαιωματικά στο “Psychopathy red”, ένα κομμάτι που αναφέρεται στον Χασάπη του Ροστώφ Andrei Chikatilo που δολοφόνησε τουλάχιστον 53 άτομα από το 1978 μέχρι το 1990. Μουσικά τώρα, μιλάμε για ένα thrash ΕΠΟΣ που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε οποιονδήποτε δίσκο των Σφαγέων της δεκαετίας του 80. Κλασικό πλέον SLAYER άσμα με έντονο old school συναίσθημα που παραπέμπει άμεσα στο λατρεμένο μου “Hell awaits”. Riff δυναμίτης, σήμα κατατεθέν του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Jeff Hanneman (λείπεις, ξανθέ….) που βάζει φωτιά σε όσους αλλόθρησκους ψελλίζουν ότι το “World painted blood” είναι αδύναμο άλμπουμ. Κερασάκι στην τούρτα το εφιαλτικό μέσον του κομματιού με την μπασογραμή του Tom Araya να παίρνει κεφάλια. Για πολλούς, το “Psychopathy red” θεωρείται το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει οι SLAYER από εποχής “Seasons in the abyss” ή έστω από το “Divine intervention”. Υπερβολές; Δεν ξέρω, μπορεί και όχι!
Αυτά τα λίγα από μένα. Ανεξάρτητα αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την κατάταξη των τραγουδιών, μέρα που είναι, αξίζει να βάλετε το “World painted blood” να παίξει ΔΥΝΑΤΑ. Αν και, μεταξύ μας, κάθε ημέρα είναι ημέρα SLAYER , ή για να το διατυπώσω λίγο διαφορετικά, ημέρα χωρίς SLAYER είναι χαμένη ημέρα!
SLAYER TILL DEATH
Θοδωρής Κλώνης
