Το πρώτο Σάββατο του Νοεμβρίου βρήκε τις μουσικές φυλές του σκληρού ήχου, χωρισμένες σε τρία venue. Το Temple φιλοξένησε τους Σουηδούς blacksters MARDUK, το Piraeus Club Academy την sold-out εμφάνιση των Βρετανών FM (θα διαβάσετε λίαν συντόμως τι και πως έλαβε χώρα εκεί), ενώ οι επίσης Σουηδοί CANDLEMASS, βρέθηκαν στο Fuzz Club, για μια ακόμα συναυλία στη χώρα μας, η οποία αν δεν απατώμαι ήταν η 13η. Μεγάλη η λατρεία του ελληνικού κοινού για τους πιονέρους του doom metal, οπότε μεγάλη και η προσμονή και προσέλευση, από σχετικά νωρίς του κόσμου. Ορισμένες παραδόσεις κρατάνε γερά κατά πως φαίνεται και ορθώς κάνουν αν ρωτάτε εμένα, ειδικά άμα συνοδεύονται από τέτοιου τύπου εμφανίσεις όπως εκείνη του Σαββάτου. Αλλαγή παραγράφου για να σας τα πούμε όπως έγιναν.
Πρώτοι στο σανίδι, οι Βολιώτες TEMOR. Ένα support σχήμα, από το πουθενά, ερχόμενο με τη φόρα της support εμφάνισης στους επίσης Σουηδούς IN FLAMES, στην Κωνσταντινούπολη. Το ύφος τους είναι ένα μελωδικό death/black που μου έφερε στο μυαλό μπάντες όπως οι παλιοί CHILDREN OF BODOM και οι DARK TRANQUILLITY. Το cello επί σκηνής πρόσθεσε μια ιδιαιτερότητα και ένα άλφα γούστο στην εμφάνιση τους, ενώ οι ίδιοι ήταν ενεργητικοί, με εξέχοντα τον frontman τους που είχε βάλει ως στόχο να ζεστάνει το κοινό και το πέτυχε ως ένα βαθμό, μια και μέχρι να τελειώσει το set τους (βασισμένο στο μοναδικό τους φετινό full-length “My sorrow’s rage”), είχε αυξηθεί ο κόσμος που συμμετείχε στην εμφάνιση τους. Εδώ όμως να σας πω την αμαρτία μου. Ηχητικά, ταιριάζουν πολύ περισσότερο σαν support στους IN FLAMES φερ’ ειπείν, παρά στους CANDLEMASS.
Άλλο κοινό από κάτω, εντελώς, αυτό ήταν πασιφανές. Κάποιος ίσως μου πει πως εκεί φαίνεται περισσότερο η μαγκιά: να κερδίσεις “άλλο” κοινό από αυτό που σε ακούει συνήθως. Το ακούω σαν επιχείρημα, αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω ό,τι είπα παραπάνω. Παρόλα αυτά, οι κύριοι έδειξαν επαγγελματισμό, ακόμα και στο πρόσωπο τεχνικού προβλήματος, το οποίο αντιμετώπισαν με χιούμορ και καλή διάθεση, πράγμα που δείχνει σωστές βάσεις από πλευράς νοοτροπίας. Από εμένα τα σέβη μου, πάντα τέτοια και καλοτάξιδος ο δίσκος!
Στις 9:30, το “Marche funebre” του Chopin έχει ξεκινήσει να παίζει, το οποίο όσοι ακούμε CANDLEMASS, ξέρουμε τι σημαίνει. Έμπα με τα “Bewitched” και “Dark are the veils of death” από το προσωπικό αγαπημένο “Nightfall” και ο χρόνος γυρίζει στην χρυσή εποχή των Σουηδών. Τότε που βγάζανε τη μια μνημειώδη δουλειά μετά την άλλη. Και εκεί έμεινε, με την εξαίρεση του ομώνυμου κομματιού του τελευταίου δίσκου τους “Sweet evil sun”. Τι να πούμε για set που ακούστηκε το “Epicus doomicus metallicus” στην ολότητά του (πλην “Black stone wielder”), από τον άνθρωπο που το τραγούδησε! Ο ήχος κρύσταλλο (παρά ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα που λύθηκε γρήγορα) ενώ ο κύριος Johan Längquist τιμιότατα να αποδίδει ακόμα και τα μέρη που ήταν γραμμένα για τη φωνή του Marcolin.
Το “Nightfall” τιμήθηκε επίσης από το εκπληκτικό “Well of souls” (MUST STAY SEAAAAAAAALEEEEEEEED!), ενώ η μεγάλη έκπληξη ήρθε από το “Ancient dreams” όταν εκτός από το “Mirror mirror” έσκασε στο set το φοβερό και τρομερό “Bells of Acheron”. Κάτι που είμαι σίγουρος ότι ποτέ κανένας δεν περίμενε να ακούσει, εκτός από ίσως σε μια βραδιά ειδικού χαρακτήρα σαν αυτή εδώ. Οι φανατικοί το χάρηκαν φουλ, ενώ με μια ματιά στο χώρο (μια και μιλάμε για πράγματα που δεν περιμέναμε), είδα pit σε συναυλία CANDLEMASS. Η τελευταία συναυλία που φανταζόμουν ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Η μπάντα ήταν σε μια κατάσταση μόνιμης ευγνωμοσύνης για τα τόσα χρόνια υποστήριξης, ρωτώντας δια στόματος Edling, πόσοι ήταν στις παλιότερες συναυλίες όπως του 2005 ή εκείνη με τους ENTOMBED για παράδειγμα.
Το γεγονός ότι το κοινό είχε και παλαίμαχους από το τότε, αλλά και νέους από το τώρα και όλα τα ενδιάμεσα, λέει πολλά για τη διαχρονικότητα αυτού του σχήματος και πόσο συνεχίζει να αγγίζει νέους οπαδούς. Το υπέροχο “Tales of creation” τιμήθηκε επίσης, με το “Dark reflections” σε μια υπέρτατη εκτέλεση, που έκανε τους τοίχους του Fuzz να τρίζουν από τη βαρύτητα. Μικρό διάλειμμα μετά το ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ “A sorcerer’s pledge” (τι ύμνος!) πριν την τελευταία τριπλέτα του encore που ήταν “Well of souls” όπως προείπαμε, συν τα “Demon’s gate” και (PLEASE LET ME DIE IN) “Solitude” όπου ανατρίχιασε όλο το Fuzz μέχρι έξω, μην σας πω και στα δίπλα τετράγωνα! Ο Johan αποδεικνύει ότι παρά τα χρόνια, δεν έχει χάσει τη τέχνη του, αποδίδοντας το προ σχεδόν 40 ετών υλικό με σεβασμό και ήθος. Που είναι το πιο σημαντικό.
90 λεπτά μετά, οι CANDLEMASS είχαν ολοκληρώσει μια από τις πιο μερακλίδικες εμφανίσεις τους από πλευράς setlist (από αυτές που έχω δει τουλάχιστον – 2005 και 2016 ήταν οι άλλες για την ιστορία), με τη μπάντα να ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, ξεσηκώνοντας το κοινό που ακουγόταν σε σημεία δυνατότερα από τους ενισχυτές! Υποκλίθηκαν στο κοινό, εκτός του ότι σάστισαν σε σημεία με την ενέργεια του, αλλά όχι κύριοι CANDLEMASS, εμείς υποκλινόμαστε. Στο γεγονός ότι είστε σημείο αναφοράς για γενιές επί γενεών όχι μόνο στο είδος σας, αλλά και γενικά στο metal. Και το οποίο, το επιβεβαιώνετε πανηγυρικά με τέτοιες εμφανίσεις.
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
