Τώρα, αυτό που γράφω ως πρόλογο θα μπορούσα να το γράψω και ως επίλογο, αλλά δε γίνεται να ΜΗΝ ξεκινήσω ως εξής: Το Σάββατο της 2ας Νοεμβρίου του 2024, θα το μνημονεύουμε για πολύ, πάρα πολύ καιρό, μην πω διά βίου και ακουστώ κάπως υπερβολικός! Υπερβολικός είπα; ΧΑ! Μόνο σε όσους δεν ήταν παρόντες στο Piraeus Club Academy, όχι σε όσους ήταν. Οι τελευταίοι, επειδή το έζησαν, σίγουρα έχουν ήδη σχηματίσει την ίδια άποψη με μένα!
Οι οιωνοί ήταν καλοί, πριν ακόμη ξεκινήσει το live. Φτάνοντας στον χώρο, «έπιανες στον αέρα» το απίστευτα θετικό κλίμα. Ανυπομονησία, χαμόγελα, γέλια, πειράγματα, «ψιλή κουβέντα» για μουσική αλλά και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, δημιούργησαν από νωρίς μια πολύ «ζεστή» ατμόσφαιρα. Δε χρειάζεται να έχεις πολλά χιλιόμετρα γράψει στο κοντέρ σου, να είσαι βετεράνος των συναυλιών, για να το καταλάβεις αυτό. Ακόμη και ένα νεαρό παιδί που τώρα ξεκινά το δικό του «ταξίδι» στον μαγικό (χωρίς εισαγωγικά) κόσμο της μουσικής (γιατί είναι μαγικός είτε είσαι μουσικός είτε οπαδός), θα μπορούσε να το καταλάβει!
Μιλώντας για «πολλά χιλιόμετρα» και «βετεράνους», νομίζω πως η πάσα δόθηκε μόνη της, ώστε να ξεκινήσουμε την εξιστόρηση όσων έγιναν στο Piraeus Club Academy, από τους SILVER R.I.S.C. Από το 1989 υπάρχει η μπάντα, ασχέτως που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της το 1993 (“Anything she does”) και ο διάδοχός του (“Knot over”) μας συστήθηκε μόλις… φέτος! Αρχικά, όσον αφορά τους SILVER R.I.S.C, να πω πως ήταν ένα πολύ ταιριαστό support. Την αξία τους την είχαν δείξει και πρόσφατα, στο live party για τα 20 χρόνια του Rockpages.gr. Ωραίο hard rock, μελωδικό, που άλλοτε αποκτούσε μια κάποια «τραχύτητα» παραπάνω και άλλοτε την έβαζε την «πούδρα» του, ωραίο στήσιμο επί σκηνής, (εννοείται) πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και ναι, ναι, ναι, γιατί πάντα θέλω να το λέω αφού όσοι με διαβάζουν ξέρουν πόσο σημαντική τη θεωρώ και πόσο μου λείπει ώρες – ώρες, ωραία γκρούβα!
Να πούμε 1-2 αρνητικά σημεία; Δυστυχώς, ο ήχος, που «βαβούριαζε» αρκετά, δεν ήταν σύμμαχος. Δεν ξέρω πως ακουγόταν η μπάντα στο ισόγειο, κρίνω από το πώς ακουγόταν στα «ψηλά πατώματα» που ήμουν εγώ. Πέραν αυτού, υπήρχε εμφανές άγχος, που κάπου φρέναρε την κατά τα λοιπά αξιολογότατη εμφάνιση. Αν έλειπαν αυτά, θα γινόταν λόγος για ακόμη καλύτερη τελική εικόνα. Επιστρέφοντας στα θετικά, χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιο από τα υπόλοιπα τραγούδια, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η μπαλάντα “Trapped under the ice” διότι όπως και να το κάνουμε, δεν συναντάς συχνά συγκροτήματα που όλα τα μέλη να μπορούν να τραγουδήσουν, ως πρώτη φωνή, από μια στροφή. Και οι SILVER R.I.S.C το έκαναν αυτό, με επιτυχία. Τους στηρίζουμε λοιπόν γιατί το αξίζουν και ελπίζουμε να μη χρειαστεί να περιμένουμε άλλα 30 χρόνια για τον τρίτο δίσκο, ναι;
Με το πρόγραμμα να ακολουθείται όπως πρέπει, οι σπουδαίοι FM ανέβηκαν στην σκηνή και πριν καν πάρουν θέσεις, από κάτω η ένταση έδειχνε να ανεβαίνει με γοργούς ρυθμούς! Ξεκίνημα με “Digging up the dirt”, συνέχεια με “I belong to the night” και… χαμός! Οι FM με μια ώρα (!) ύπνο παρακαλώ, ερχόμενοι απευθείας από Ισπανία, είναι απίστευτα ορεξάτοι, σε τρομερή κατάσταση και αυτό στο μεταδίδουν αβίαστα! Με τα 3/5 της σύνθεσής τους να έρχονται από το 1986 και το πιο κλασσικό και από τις κολώνες του Παρθενώνα “Indiscreet” και με τα υπόλοιπα 2/5 να έχουν δεκαετίες στην πλάτη τους, σίγουρα δε μιλούσαμε για tribute band, για να θίξω και ένα ζήτημα των τελευταίων ημερών (ή μήπως ετών;). Επί της ουσίας, είχαμε μια αυθεντική μπάντα, με απίστευτη ομοιογένεια, ό,τι φανταζόταν και ήθελε να δει/ακούσει ο οπαδός της!
Όπως η συναυλία εξελίχθηκε, δεν έγινε ένα live, αλλά ένα party! Ένα συνεχές πάρε – δώσε αγάπης, ενθουσιασμού και πάθους μεταξύ των οπαδών και των FM, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία έδειχναν, με λόγια ή και χωρίς, πόσο χαίρονταν που ήταν ανάμεσά μας. Τη μερίδα του λέοντος από ένα έτσι κι αλλιώς χορταστικό setlist, «άρπαξαν» όπως ήταν λογικό το “Indiscreet” με το “Tough it out”, οι δυο πρώτοι και καλύτεροι, ή έστω πιο κλασσικοί, δίσκοι του συγκροτήματος. Χορτάσαμε ύμνους, η αλήθεια να λέγεται. Και το πρόσφατο υλικό, των ας πούμε τριών-τεσσάρων τελευταίων δίσκων, είναι τέλειο και από σκηνής παιγμένο.
Ούτε κάποιες άλλες στιγμές μπορώ να ξεχωρίσω. Οι εκδηλώσεις λατρείας του κοινού (οι FM έχουν fan club στη χώρα μας, το ήξερες;) και η πίστη του ιδίου του γκρουπ για το υλικό του γενικότερα ήταν τέτοιες, που ουδεμία διαφορά υπήρξε, είτε άκουγες διαμάντια του παρελθόντος σαν το “That girl” (“monomaiden” μωρέ), το “Tough it out” ή το “Bad luck”, είτε κομματάρες σαν το “Synchronized”, το “Out of the blue” ή το “Killed by love”! Το ότι φτάσαμε να δούμε stage diving και crowd surfing, σε συναυλία μελωδικού hard rock, πως σου φαίνεται;
Ναι, τώρα εσύ περιμένεις να σου πω για τον Steve Overland, ε; Τι να πω για μια «ζωντανή ιστορία» του βρετανικού rock, που τη βλέπαμε μπροστά μας; Τι να γράψω για τον τραγουδιστή – φαινόμενο που 40 χρόνια είναι ίδιος; ΙΔΙΟΣ; Ελάχιστοι έχουν «μεγαλώσει» (φωνητικά) έτσι! Αλάνθαστος, απλησίαστος, με τέλεια επαφή με το κοινό… Από κοντά και οι υπόλοιποι βέβαια! Και από ήχο; CD! Μιλάμε για α-ψε-γά-δια-στο ήχο, πραγματικό “ear candy” που λένε και στα χωριά. Άσε εκείνα τα δεύτερα φωνητικά… Έλεγα μέσα μου, «δεν μπορεί, κάπου, κάπως, κάποιος θα ‘παραπατήσει’ και θα κάνει ένα ‘κοκκοράκι’, τι διάτανο, play back είναι;;;». Εμ, να που δεν ήταν! Πως θα μπορούσε, άλλωστε…
Το αποθεωτικό finale, με τα “Story of my life”, “Let love be the leader” και “Other side of midnight” ήταν το πρέπον. Ο Overland υποσχέθηκε πως δεν θα χρειαστεί να περάσουν ξανά επτά χρόνια για να μας ξανάρθουν και «πέταξε το μπαλάκι» στους διοργανωτές, να μεριμνήσουν γι’ αυτό! Το “meet ‘n’ greet” συνέχεια δόθηκε σε γνωστό club της περιοχής, όπου οι Βρετανοί έμειναν ως πολύ αργά, για να μιλήσουν, να φωτογραφηθούν και να ευχαριστήσουν κάθε οπαδό τους.
Δεν είναι πολλές οι hard rock συναυλίες στη χώρα μας. Για την ακρίβεια, είναι ελάχιστες. Και το Σάββατο, φάνηκε πως υπάρχει κοινό και για αυτές! Το πλέον ενθαρρυντικό δε, είναι πως μιλάμε για κοινό όλων των ηλικιών! Δεν περίμενα να δω τόσα νέα παιδιά σε live μιας μπάντας σαν τους FM, το ομολογώ! Λες να αλλάζουν τα πράγματα; Λες να υπάρχει ακόμη «φλόγα» στο λατρεμένο μου/μας μελωδικό rock; Μακάρι! Extra εύσημα στη μεγάλη παρέα από Κύπρο (το Κύπρος – Ελλάδα, δεν είναι Κολιάτσου – Παγκράτι, you know), την υπεύθυνη για το stage diving και το crowd surfing που λέγαμε πιο πάνω, χώρια τα συνθήματα και τα τραγούδια τους (τα οποία καταλάβαιναν μόνον αυτοί κι εγώ, αλλά μικρή σημασία έχει)! Δεν υπάρχει μουσικός που να μην εύχεται να έχει τέτοιους οπαδούς.
Αυταααααά… Όπως κατάλαβες, μάλλον καλά περάσαμε! Να το ξαναζήσουμε του χρόνου όπως ζήτησε ο Overland λίγο δύσκολο, αλλά το 2026 είναι μια καλή χρονιά: Το “Indiscreet” θα έχει γίνει τότε 40 ετών! Ωραίο δε θα ήταν να παιχτεί ολόκληρο, μαζί με άλλα αγαπημένα μας τραγούδια; Όσο για την αλλαγή χώρου, επειδή συζητήθηκε αρκετά στα «πηγαδάκια», με βρίσκει απολύτως σύμφωνο γιατί, όπως απεδείχθη, υπήρξαν πολλοί που επιθυμούσαν να πάρουν εισιτήριο αλλά έμειναν «εκτός νυμφώνος». Τέλος, ένα δημόσιο «ευχαριστώ» και ένα μεγάλο «μπράβο» στους φίλους και συναδέλφους Σάκη Νίκα, Γιάννη Δόλα και όλα τα παιδιά από το Rockpages.gr που οργάνωσαν τα πάντα στην εντέλεια. Πάντα επιτυχίες και κάθε καλό στις προσπάθειές σας!
ΥΓ1: Όταν βλέπεις μουσικούς με πουκάμισα, το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο. Είτε αυτοί λέγονται FM, είτε FATES WARNING, είτε CANDLEMASS ή κι εγώ δεν ξέρω πως.
ΥΓ2: Νίκα πάρε τηλέφωνο, θέλω να μιλήσουμε και για άλλα θέματα, μη μας ακούει ο Φράγκος.
Τέλος. Και εις άλλα με υγεία!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος / Γιάννης Δόλας
