Έχω πολλές φορές εκφράσει τον προβληματισμό μου για την σημερινή κατάσταση του thrash metal. Όπου «σημερινή», βάλε κάποια χρόνια τώρα. Σαν να έχει «βαλτώσει», σαν να προσπαθεί να βρει ξανά τον προσανατολισμό του, σαν να το έχουν ξεπεράσει οι συνθήκες και οι εξελίξεις. Κάποιες, λίγες κυκλοφορίες δω και εκεί που για κάποιο διάστημα στρέφουν τα φώτα και τα βλέμματα πάνω τους, είναι απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και μα την αλήθεια, τώρα που το γράφω αυτό, πάλι δεν μου «κάθεται καλά». Το αγάπησα και το αγαπάω το thrash ρε γαμώτο… το καλό thrash, το ποιοτικό, αυτό που είχε και έχει κάτι να πει, μουσικά και στιχουργικά.
Τα παραπάνω, είναι η καθαρά δική μου οπτική την οποία είτε την ασπαστείς, είτε την κατακεραυνώσεις, είτε σταθείς κάπου στη μέση, μικρή σημασία έχει, μιας και μάλλον δε θα αλλάξει. Για να αλλάξει πρέπει να έρθουν τα «πάνω-κάτω» και δεν το βλέπω να συμβαίνει σύντομα αυτό. Και από την άλλη, έχεις τους Αθηναίους VIOLENT DEFINITION, που φέτος δηλώνουν παρόντες με το δεύτερο studio άλμπουμ τους, με τίτλο “Progressive obsoletion”… Τέσσερεις τύπους που διόλου θα έπρεπε να τους απασχολούν αυτά. Ξέρεις γιατί; Γιατί με τούτο το πόνημά τους, το οποίο αναμφισβήτητα ανήκει σε αυτά που θα ξεχωρίσουν φέτος, σου δίνουν την εντύπωση πως βάλθηκαν να αποδείξουν πως όσα γράφω, είναι μπούρδες!
Ξεκαθαρίζω λοιπόν κι εγώ τη θέση μου, εξαρχής: Το “Progressive obsoletion” θα ενθουσιάσει. Θα εκπλήξει, ίσως. Για μένα όμως, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί «έκπληξη»! Ακόμη κι αν ακούγοντας το ντεμπούτο “Life sentence” (είχα γράψει για αυτό, δες εδώ), το θεώρησες ως χαρακτηριστικό δείγμα των VIOLENT DEFINITION, τις δυνατότητές του γκρουπ ήταν τόσο εύκολο να τις καταλάβεις, που υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να περιμένεις τέτοια βελτίωση και πρόοδο. Η τετράδα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως «ένα ακόμη thrash συγκρότημα» που «παίζει δυναμικά, επειδή έτσι προστάζει το είδος». Ανούσια, «ρηχά», «κενά». Η προεργασία και ο κάματος που έχουν ρίξει τα παιδιά, ωθούν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα και στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Στο “Progressive obsoletion”, δεν υπάρχει η «χύμα», ίσως να την έλεγες και “hardcore”, αισθητική του ντεμπούτου. Όλα έχουν περάσει από το «καλούπι» του τεχνικού thrash, χωρίς φυσικά να χάνουν τον τσαμπουκά και την αγριάδα τους. Θα έλεγα δε πως οι VIOLENT DEFINITION, εν έτει 2024, ακούγονται ακόμη πιο τσαντισμένοι από πριν! Συνεπώς, όταν βάζουμε στην ίδια συζήτηση το tech thrash και τους VIOLENT DEFINITION, μην περιμένεις να ακούσεις κάτι σαν τους VOIVOD ή τους CORONER, ας πούμε. Υπάρχουν και άλλες πτυχές του τεχνικού thrash, άλλα «προσωπεία», που τα φορούν μπάντες σαν ετούτη δω!
EXODUS, TESTAMENT, EXHORDER, DEMOLITION HAMMER, GRIP INC… Τέτοια πράγματα θα ακούσεις. Πάμπολλα αυθεντικά (μεγάλο ατού αυτό) riffs που αλλάζουν «φτιασιά» και «πορεία» κατά τα κελεύσματα και τις ορέξεις του δημιουργού τους, ισοπεδωτικό rhythm section και φωνητικά εξίσου δυναμικά, κάπου μεταξύ Phil Anselmo και Gus Chambers, είναι μερικά από αυτά που θα σου κάνουν εντύπωση σε τούτο το album. Θες και μια συμβουλή; Άκουσέ το με ακουστικά, οπωσδήποτε. Και όχι μια φορά. Θα ανακαλύπτεις συνεχώς θέματα, ήχους, νότες, σημεία που ΔΕΝ τα είχες ακούσει κατά την προηγούμενη ακρόασή σου. Το υπογράφω.
Όσο για τα highlights; Να διαλέξω τραγούδι αποκλείεται. Όλα είναι ισοδύναμα. Θα πω όμως ότι σαν η μπάντα «πέφτει» σε mid-tempo (όπως πχ στο break του “Experimental failure”), αποκτά αυτόματα… extra perks! Θα πρότεινα, που λες, να εξελιχθεί κι άλλο αυτή η πλευρά του group και να ακούσω περισσότερα τέτοια σημεία, ή ακόμη καλύτερα, ολόκληρες συνθέσεις, στο μέλλον. Γενικότερα, φίλοι thrashers, μην προσπερνάτε τις μεσαίες ταχύτητες. Έχουν να δώσουν στη μουσική σας πολλά περισσότερα από όσα νομίζετε, από όσα περιμένετε. Σε τελική ανάλυση, φέρτε στη μνήμη σας πόσα πολύ αγαπημένα σας τραγούδια, έχουν mid-tempo στυλ. Χμ… σαν πολλά δεν είναι;
Ενθουσιώδες και ταυτόχρονα ώριμο, «φρέσκο» και ανανεωτικό, το “Progressive obsoletion” είναι ένας δίσκος που αν είσαι thrasher, οφείλεις να ακούσεις. Δεν υπάρχει «πως και γιατί», ούτε «ναι μεν αλλά». Πρέπει, πως το λένε! Και μαζί με τον thrasher, καλό θα είναι να τον ακούσεις και εσύ, φίλε all around metalhead. Αποκλείεται να μην σου αρέσει! “All around metalhead”; Ρε συ, ωραίος όρος αυτός! Τον κατοχυρώνω. Και με βάση αυτόν, θα βαθμολογήσω, αυστηρά και αποστασιοποιημένα, όπως προστάζει το ίδιο το άλμπουμ, λόγω της προσεγμένης του εικόνας. Οι πωρωμένοι thrashers, λογικά, θα βάλετε μεγαλύτερη βαθμολογία. Και καλά θα κάνετε.
(8 / 10)
Σου γεννήθηκαν απορίες μετά την ανάγνωση της παρουσίασης; Θες να μάθεις περισσότερα; Ο τραγουδιστής Γιώργος “Iron Beast” Μπάλιος (Γ) και ο κιθαρίστας Νίκος Ψαρογιάννης (Ν), έχουν τον λόγο!
Γιώργο και Νίκο, σας καλωσορίζω στις διαδικτυακές σελίδες του Rock Hard και σας συγχαίρω για το νέο σας άλμπουμ!
Ν: Καλώς σας βρήκαμε! Ευχαριστούμε για την φιλοξενία και τα συγχαρίκια, να ‘σαι καλά!
Δώστε μου για αρχή, ένα σύντομο βιογραφικό της μπάντας, ποιοι είστε και πως φτάσατε ως εδώ.
Γ: Όλα ξεκίνησαν πίσω στο 2008, όταν ο Νίκος και ο συνονόματος του Νίκος (στα τύμπανα) αποφάσισαν να αποχωρήσουν από τους THE CRUCIFIER και να με βρούνε, με μοναδικό σκοπό την παραγωγή “thrash metal love songs”. Το 2010 κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας demo, ενώ ο πρώτος μας δίσκος “Life sentence”, ο οποίος άργησε χαρακτηριστικά, βγήκε το 2018 με εμένα στην φωνή, τον Νίκο στην κιθάρα και εκτάκτως στο μπάσο, ενώ τα τύμπανα ήταν παιγμένα από τον Δημήτρη (RELEASED ANGER, DEAD CITY κλπ.). Ακολούθησαν αρκετές συναυλίες και ένα mini euro tour με το σταθερό μας – ως και σήμερα – line up, με το οποίο γράψαμε και τον νέο δίσκο μας “Progressive obsoletion”. Στα τύμπανα έχουμε τον Γιάννη Βότση (SHADOWMASS, CHAOTIC END, EMBRACE OF THORNS κλπ.) και στο μπάσο τον Χρήστο Ζούκα (SACRAL RAGE, MENTALLY DEFILED).
Πότε γράφτηκε ο δίσκος; Θυμάμαι κι εγώ που τον δουλεύατε καιρό, αλλά δεν πιστεύω να σας πήρε ολόκληρη την οκταετία! (γέλια)
Ν: Η σύνθεση των εννέα κομματιών έγινε το 2019-2020, με πολύ κόπο, στον καιρό της πανδημίας, όπου πήγαμε αρκετά πίσω κι από θέμα προβών. Πρώτα κάναμε ένα demo δύο κομματιών το 2020 και μετά ξεκινήσαμε να προβάρουμε κανονικά για τον δίσκο. Το καλοκαίρι του 2022 ο Γιάννης ηχογράφησε τα τύμπανα και εν τέλει μεσολάβησαν δύο ακόμα χρόνια για τα υπόλοιπα όργανα, λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχαμε με τις δουλειές μας, ενώ η παραγωγή και η μίξη έγιναν στο στούντιο τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο.
Πριν ακόμη ξεκινήσετε τη διαδικασία της σύνθεσης, είχατε κάποιον «μπούσουλα» για το πού θα κινηθείτε στο νου, ή αφεθήκατε στην τύχη;
Ν: Τελείως στην τύχη όχι, καθώς στην αρχή υπήρχε ένας μπούσουλας προς τα που ήθελα να κινηθεί αυτός ο δίσκος, μέχρι την τελική σύνθεση των κομματιών και τις μικροαλλαγές που έγιναν καθώς τα προβάραμε.
Γιώργο είσαι ο βασικός υπεύθυνος για τους στίχους. Εξυπηρετούν κάποιο συγκεκριμένο concept;
Γ: Ναι, μιας και δεν μπορούσα να έχω και τρομερή συμμετοχή στη μουσική σύνθεση του δίσκου, έριξα όλο μου το βάρος, και δεν με λες και ελαφρύ (γέλια) στους στίχους. Στο “Progressive οbsoletion” το μοναδικό πράγμα που επαναλαμβάνεται είναι τα ρεφρέν. Οτιδήποτε άλλο είναι ένας χείμαρρος «βιοπραγικής ποίησης» (γέλια) και ιδεών μου, για αυτό και το booklet του CD βγήκε 14 σελίδες – με σκληρές περικοπές και όλα τα συναφή. Συγκεκριμένο concept δεν υπάρχει, μιλάμε τόσο για κοινωνικά ζητήματα, όσο και για ιστορικά γεγονότα και καταστάσεις, ενώ δεν λείπει και μια δόση σκοτεινής φαντασίας σε όλο το θέμα του στιχουργικού.
Για το εξώφυλλο τώρα, μερικές πληροφορίες…
Γ: Το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από τον Paolo Girardi, γνωστό για τις δουλειές του με μπαντάρες όπως οι POWER TRIP, CRYPTOPSY, DARK QUARTERER, MANILLA ROAD, VARATHRON και πάρα πολλές ακόμα. Είναι μια μακάβρια απεικόνιση του ομότιτλου κομματιού, όπου δεκάδες καταπονημένα ανθρωποειδή οδεύουν με χαρά και ελπίδα στην υποσχόμενη πρόοδο και τον αναπόφευκτο χαμό τους.
Ποιες οι επιρροές σας εντός και εκτός μουσικής;
Γ: Η βασικότερη εξω-μουσική επιρροή είναι η πιο μακάβρια που θα μπορούσε να υπάρξει: Δεν είναι άλλη από την ίδια τη ζωή και την καθημερινότητα. Μια γρήγορη ματιά στα διεθνή (και όχι μόνο) νέα, αρκεί για σε επηρεάσει να γράψεις την πιο βίαιη και μαύρη μουσική για να εκφράσεις το πως το βιώνεις. Επίσης, μια γρήγορη ματιά στον διπλανό σου αρκεί για να διαπιστώσεις την καθίζηση των ηθικών αξιών και της ποιότητας των ανθρώπων. Δεν γίνεται να μένεις ανεπηρέαστος από όλα αυτά και να μην τα αντικατοπτρίζεις και στην όποια δημιουργία σου. Για άλλους, βέβαια, η μουσική πρέπει να σε κάνει να ξεφεύγεις, αλλά ο «στρουθοκαμηλισμός» που θα έδινε η αναφορά σε δράκους, νεράιδες και τελώνια αφενός δεν έχει σχέση με εμάς, αφετέρου είναι κάπως ξένη και με το thrash metal που θέλουμε να παίξουμε.
Και μουσικά;
Γ: Θα έλεγα τη μουσική των TANKARD, EXODUS, TESTAMENT, EXHORDER…
N: …και εγώ θα προσέθετα τους RAZOR, VIO-LENCE και DEMOLITION HAMMER
Ο ήχος σας είναι εξαιρετικά «φρέσκος». Προς τα πού γέρνει η δική σας ζυγαριά; Old school thrash ή σύγχρονα σχήματα;
Ν: Κάπου στη μέση, ίσως…Old school thrash απόλυτα δεν είναι αυτός ο δίσκος, γιατί περιέχει πράγματα που ναι μεν έχουν ακουστεί στο παρελθόν, αλλά έχουμε βάλει την δική μας συνταγή και τα φέραμε στα μέτρα μας ώστε να ακούγονται πιο σύγχρονα.
Γ: “New school”, επειδή οφείλουμε να προοδεύουμε αλλά με απόλυτο σεβασμό στο “Old school”, γιατί χωρίς αυτό θα ήμασταν χαμένοι.
Αλήθεια, τι σημαίνει ο όρος «προοδευτική οπισθοδρόμηση»;
Γ: Είναι η ψευδαίσθηση που έχουμε σαν κοινωνία και ανθρωπότητα ότι προοδεύουμε, ενώ ουσιαστικά κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Φθίνουμε σε στοιχειώδεις τομείς, οι ηθικές αξίες, ο σεβασμός στην φύση και το περιβάλλον, η αλληλεγγύη και η «ανθρωπιά» όπως κάποτε την λέγανε είναι σε ελεύθερη πτώση. Το μόνο που μετράει είναι το κέρδος και η προβολή, με τη διανοητική μέση κατάσταση, ευαισθησία και αντίδραση να είναι σε απελπιστική φάση. Οι προηγμένες κοινωνίες έχουν καταντήσει κοινωνίες εγωκεντρικών, ηλίθιων υπερκαταναλωτών. Εάν αυτό δεν είναι οπισθοδρόμηση τότε τι είναι; Τουλάχιστον έχουμε γρήγορο internet και προηγμένα beauty filters για τις selfies μας (σ.σ: ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ!) και ας αναπνέουμε δηλητήριο σε έναν πλανήτη που πυρακτώνεται όλο και περισσότερο, ενώ η πιθανότητα ενός παγκοσμίου πολέμου όλο και μεγαλώνει.
Μεγάλη συζήτηση αυτή… άδικο μια φορά, δεν έχεις! Ας επιστρέψουμε στη μουσική αυτή καθαυτή. Έχει πιστεύετε το thrash «σταθερές αξίες» και «σταθερούς οδηγούς», για το πώς θα ηχεί; Τι λες εσύ, Νίκο;
N: Ναι, πολλές thrash μπάντες έχουν δυστυχώς την τάση να θέλουν να ακουστούν 80s, που είναι δύσκολο από θέμα παραγωγής, όποτε κυνηγώντας αυτό, αρκετές φορές μπορεί το αποτέλεσμα να βγει κακό. Αντίθετα, λίγο «αλατοπίπερο» στην παραγωγή και στον ήχο, δεν βλάπτει κανέναν.
Πως βλέπετε την ελληνική σκηνή; Καταρχάς, πιστεύετε πως υπάρχει; Γιατί ο όρος «σκηνή», προϋποθέτει κάποια πράγματα…
Γ: Εάν με τον όρο σκηνή εννοείς το σύνολο των μπαντών που απλά παίζουν παρόμοια μουσική, τότε ΝΑΙ υπάρχει.
Όχι, δεν εννοώ τον αριθμό. Ο όποιος αριθμός, δε μου λέει τίποτα!
Γ: Αφού λοιπόν εννοείς και όλα τα άλλα που προϋποθέτει ένας τέτοιος όρος, τότε θα σε παραπέμψω στην προηγούμενη απάντηση μου περί «προοδευτικής οπισθοδρόμησης» μιας και είναι ένα φαινόμενο που συναντάται όλο και πιο συχνά στην ελληνική σκηνή. Και ο νόων νοείτο. Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις! You know who you are…
Μπάντες και δίσκοι που ξεχωρίζετε, τον τελευταίο καιρό;
Γ: Σαν πρόσφατες κυκλοφορίες θα αναφέρω το “Crown of thorns” των THE CROWN, το “Absolute elsewhere” των BLOOD INCANTATION, το “Infinite evolution” των BLOOD FEAST, το “Fueled by fear” των WRAITH…
Ν: …το ομώνυμο ντεμπούτο των HELLBUTCHER, το “Unicursal” των NOCTURNUS, το “Asylum” των ATROPHY, το “Toxic grace” των EVILDEAD…
Γ: …και από «τοπικά» σχήματα το “Claws of despair” των DOWNWINDER, το “Progressive obsoletion” για να παινεύσουμε και το σπίτι μας (γέλια) και φυσικά το “Spirit Invictus” των TRIUMPHER. Εξαιρετικά παραγωγική χρονιά, χρήμα και χρόνο να έχεις να επενδύεις σε μουσικές και είναι σίγουρο ότι θα αποζημιωθείς!
Τον δικό σας δίσκο, πού και πως τον βρίσκει κανείς;
Ο δίσκος είναι διαθέσιμος σε όλα τα ψηφιακά μέσα, ενώ στη φυσική του μορφή υπάρχει ήδη σε επιλεγμένα μαγαζιά σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική, όπως και από εμάς, μέσω του bandcamp. Κυκλοφορεί σε CD και βινύλιο από τις Σουηδικές Ι Hate & Bestial Invasion Records και σε κασέτα από την δική μας Read My Feast Records. Όλες αυτές οι πρώτες εκδόσεις θα είναι περιορισμένες σε 500 CD, 300 LP και 100 κασσέτες μόλις, ενώ έχει ήδη μπει στα σχέδια και η επανακυκλοφορία του, εν καιρώ.
Μακάρι να υπάρξουν πολλές επανεκδόσεις, όπως έγινε και με το ντεμπούτο σας!
Γ: Μακάρι, ευχαριστούμε!
Συναυλίες τώρα. Τι ετοιμάζετε;
Στα άμεσα σχέδια μας είναι να υποστηρίξουμε τον νέο μας δίσκο με όσο πιο πολλές συναυλίες γίνεται, εντός και εκτός Ελλάδας. Το «άτυπο» release live του δίσκου, είναι για τις 15 Δεκέμβρη στο Temple, στο Athens Extreme Festival, μαζί με τους MASTER (από Αμερική/Τσεχία), τους CENTINEX (από Σουηδία) και τους δικούς μας CULT OF ORPIST και ELEVENTH RAY.
Κύριοι, σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Κλείστε την κουβέντα μας, όπως εσείς θέλετε!
Γ: Εμείς ευχαριστούμε για την συζήτηση! Χαιρόμαστε που σου αρέσει το δισκάκι, είναι μια 6ετής κατάθεση ηχητικής (και όχι μόνο) ψυχής, που μας έφτασε πολύ κοντά στα μουσικά μας όρια. Ίσως «ξενίσει» κάποιους με την πιο “late 90ies” προσέγγιση και διαφοροποίηση σε σύνθεση και παραγωγή από το ντεμπούτο μας, αλλά θεωρούμε ότι είναι μια καθαρά thrash metal… φάπα, σε όσους θεωρούν ότι το είδος έχει αρχίσει να πεθαίνει…
N: Τα υπόλοιπα επί σκηνής. Onwards to the obsolete!
Παρουσίαση δίσκου/συνέντευξη: Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: VIOLENT DEFINITION
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Progressive obsoletion”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: I Hate Records, Bestial Invasion Records, Read My Feast Records.
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Γιώργος “Iron Beast” Μπάλιος – Φωνητικά
Νίκος Ψαρογιάννης – Κιθάρες
Χρήστος Ζούκας – Μπάσο
Γιάννης “Maelstrom” Βότσης – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Deezer
Instagram
YouTube
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“Life sentence” (Independent, 2018)
“Progressive obsoletion” (I Hate Records, Bestial Invasion Records, Read My Feast Records)
