Κάθε χρονιά υπάρχει αυτό το ένα άλμπουμ. Αυτό που θα διεγείρει όλες τις αισθήσεις σου, που θα σου δείξει ότι ο καλλιτέχνης έχει προοδεύσει και δεν έχει βαλτώσει στη στασιμότητα. Αυτό που θα σε εθίσει και να μη χορταίνεις τις επαναλήψεις. Αυτό που θα είναι συναρπαστικό στην κάθε του ακρόαση, γιατί θα ανακαλύπτεις όλο και κάτι καινούργιο. Αυτό που η παραμικρή του νότα έχει νόημα και λόγο ύπαρξης.
Όλα τα παραπάνω τα περιέχει και με το παραπάνω το “Sub rosa in Æternum”, το έκτο δάγκωμα των TRIBULATION. Τα δολώματα είχαν ήδη μπει πριν από μια τριετία με το “Where the gloom becomes sound”, ενώ μόλις πέρυσι με το “Hamartia” EP είχαμε ήδη πειστεί ότι κάτι πολύ σπουδαίο θα έρθει. Και ευτυχώς η παρέα του Johannes Andersson μας δικαιώνει θριαμβευτικά.
Τα death metal growls έχουν πλέον ελαχιστοποιηθεί, αλλά όπου υπάρχουν σε λίγες συνθέσεις, αυτά δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο. Η έμφαση δόθηκε στην ορθόδοξη (sic) τραγουδοποιία και οι TRIBULATION, όντας απόλυτα απελευθερωμένοι, διηγούνται με στόμφο τις γοτθικές ιστορίες τρόμου που υπάρχουν στη νοσηρή φαντασία τους. Με τον ήχο να είναι πλέον οργανικός, χωρίς πολλές τσαχπινιές και με τα πλήκτρα ενίοτε να τους ταξιδεύουν σε σκοτεινές διαστάσεις (“Murder in red”).
Ο Tom Dalgety, ο άνθρωπος που γιγάντωσε τον Tobias Forge και τα Nameless Ghouls του, κάθεται στην καρέκλα του παραγωγού και για μια ακόμη φορά κάνει πράγματα και θαύματα. Όπως για παράδειγμα το κιθαρίστικο δίδυμο των Zaars/Tholl να βάλει στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων την προϋπηρεσία στους ENFORCER, όμως πάνω από όλα, ότι κάθισε και έμαθε στον Andersson να τραγουδά σωστά και με την ψυχή του. Όπως και να επιτρέψει σε όλους να ξεδιπλώσουν τις (σύγχρονες) επιρροές τους, χωρίς να τις αντιγράφουν, αλλά να τις χρησιμοποιούν ως σημείο εκκίνησης.
Εδώ θα ακούσεις τους TRIBULATION του πρόσφατου παρελθόντος (“Tainted skies”, “Time & the vivid ore”) να συναντούν την gothic rock version των MOONSPELL (“Hungry waters”), το neo post-punk των BEASTMILK (“Drink the love of God”), τη μετεξέλιξή τους σε GRAVE PLEASURES (“Poison pages”) και να βάζουν τον Nick Cave πίσω από το μικρόφωνο των GHOST (“Reaping song” – το έπιασες το καλαμπούρι;) ή ενίοτε και τον ίδιο τον Johannes (“Saturn coming down”). Και όλα αυτά βουτηγμένα στο λασπώδες σκότος των ύστερων IN SOLITUDE, με το όλο αποτέλεσμα να διακατέχεται με μια αρτιότητα από την αρχή ως το τέλος.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά: Το “Sub rosa in Æternum” είναι το πραγματικό breakthrough άλμπουμ αυτών των ταλαντούχων Σουηδών, αυτό με το οποίο θα αναγκαστεί να τους μάθει και ο τελευταίος δύσπιστος. Αυτό το άλμπουμ με το οποίο κάνουν αμέτρητα βήματα προόδου και με το οποίο o κατά τα άλλα κολλητός τους Papa Emeritus να νιώθει την καυτή ανάσα τους. Αυτόν τον δίσκο που εγώ δίχως δεύτερη σκέψη το χαρακτηρίζω “αψεγάδιαστο” και “δίσκο της χρονιάς” και ταυτόχρονα προσπαθώ να κάνω μια βαθμολογική ντρίπλα, ώστε να μην ακούσω τη γκρίνια του αρχισυντάκτη μου.
9,5 / 10
Γιώργος Κόης
