T.
M R. B I G
G.
Η φωνή του Eric Martin ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστική, σε σημείο που μπορείς να τον καταλάβεις, είτε βρίσκεται στους MR. BIG, είτε στους T.M.G., αλλά ακόμα και στους AVANTASIA. Σε μια χρονιά που περιόδευσε υπερβολικά, που κυκλοφόρησε το κύκνειο άσμα των MR. BIG και το δεύτερο και πολυαναμενόμενο άλμπουμ με τους T.M.G. καταφέραμε να του μιλήσουμε για τα πάντα. Βέβαια, η μεγαλύτερη αφορμή, ήταν η κυκλοφορία του “II” με τον πολυ-πλατινένιο Tak Matsumoto και τον γνωστό ύποπτο Jack Blades των NIGHT RANGER. Έναν φοβερό δίσκο, που μεταφέρθηκε κι επί σκηνής σε μια σειρά συναυλιών, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο στην Ιαπωνία και πλέον κυκλοφορεί από την Frontiers Records στην Ευρώπη. Τρέξτε και αποκτήστε το, όσο μπορείτε και διαβάστε την συζήτησή μας, ακούγοντάς το.
Πραγματικά μέχρι να μιλήσουμε πέρασαν 3-4 μήνες, αφού προσπαθούσα να κανονίσω αυτή την συνέντευξη από το καλοκαίρι.
Θα έλεγα ότι δεν έχεις ιδέα τι έχω περάσει, αλλά στην πραγματικότητα έχεις (γέλια). Πήγα σε back to back περιοδείες. Περιόδευα για σχεδόν ενάμιση χρόνο με τους MR. BIG και κάναμε τον τελευταίο δίσκο μαζί. Και τότε, ω Θεέ μου ήταν σειρά του Talk Matsumoto, όπως γνωρίζεις, μέχρι πριν από ενάμιση μήνα. Έτσι είναι back to back δίσκοι και περιοδείες. Και οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκεφόταταν πως έχω λαμπερή ζωή, γιατί να διαμαρτύρομαι; Δεν παραπονιέμαι. Απλά δεν είχα χρόνο να κάνω τίποτα. Ορίστε, λοιπόν. Ναι. Ξέρω. Κοίτα που τελικά τα καταφέραμε.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αφού τώρα βγαίνει το άλμπουμ στην Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο. Έτσι είναι ένα καλό είναι μια καλή ευκαιρία. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από εκεί. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για το άλμπουμ “TMG II”. Ναι. 20 χρόνια είναι πολύς καιρός για μια μπάντα να ανασυνταχθεί μετά από ένα και μόνο άλμπουμ, δεν νομίζεις;
Λοιπόν, δεν ήταν, δεν ήταν δική μας απόφαση. Εγώ και τα παιδιά, εγώ και ο Jack Blades, είχαμε έναν ντράμερ που δούλεψε μαζί μας πριν από 20 χρόνια. Το όνομά του ήταν Chris Frazier, ο οποίος παίζει με τους FOREIGNER. Φοβερός τύπος, αλλά ήταν απασχολημένος. Έτσι έχουμε παίξει και οι δύο με τον Matt όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον από το δρόμο, αλλά εγώ και ο Jack καλούσαμε το Talk Matsumoto κάθε χρόνο ή κάθε δεύτερο χρόνο από το 2004, ξέρετε, πριν από 20 χρόνια. Ήταν απασχολημένος. Ίδρυσε το συγκρότημα, B’Z. Κάθε χρόνο, τον ρωτούσαμε, και πάντα έλεγε, «άσε με να το σκεφτώ». Θέλω να πω, ο τύπος γράφει μουσική. Είναι ο ηγέτης των, B’Z. Έχουν πουλήσει περισσότερους από 90.000.000 δίσκους. Είναι συνεχώς απασχολημένος. Ξέρετε, οι MR BIG έχουμε 10 στούντιο άλμπουμ, και άλλα 16 live άλμπουμ, φαίνεται (σ.σ. χαμογελάει κι ανασηκώνει τους ώμους του), αλλά οι B’Z, έχουν περίπου 40 άλμπουμ! Έτσι ήταν απασχολημένοι (γέλια).
Αλλά όλο αυτό το διάστημα ήταν σαν ένα αστείο. Γιατί ήταν τόσο εκπληκτικό πριν από 20 χρόνια να παίζεις 20 κάτι sold-out συναυλίες με πολύ προώθηση. Αν μπορείτε να φανταστείτε, κάναμε τηλεοπτικές εκπομπές και ήμασταν στην κορυφή ενός κτιρίου με ελικόπτερα που μας περικυκλώνουν, και φωτιές και αστραπές, και όλα αυτά τα διασκεδαστικά πράγματα, πολύ KISS. Και, και μετά από αυτές τις 20 παραστάσεις, τελείωσαν όλα απότομα. Έκτοτε συνάντησα τον Tak πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά, προφανώς, το σκέφτηκε και το αποφάσισε (γέλια).
Αυτός ο δίσκος είναι λίγο διαφορετικός από τον πρώτο.
Ναι, 20 χρόνια αργότερα, αλλά ήταν σαν να οδηγούμε ποδήλατο, που δεν το ξεχνάς, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτός ο δίσκος ήταν διαφορετικός. Για τον πρώτο είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο. Ο Tak γράφει όλη τη μουσική κα τις μελωδίες. Μετά ο Jack κι εγώ γράφουμε όλους τους στίχους. Το πρώτο άλμπουμ που κάναμε, το οποίο είναι ένας πολύ ευθύς αμερικανικός ροκ δίσκος, έχει μια Ιαπωνική χροιά. Έχει κάποια γεύση από Ιαπωνικό στυλ. Αλλά, εγώ κι ο Jack είχαμε περισσότερη συμμετοχή στις μελωδικές γραμμές. Όταν έλεγα ότι μια μελωδία δεν ταίριαζε με τους στίχους μου, μου έλεγε: «Μη διστάσετε να προσθέσετε το στυλ σας» γιατί, καταλαβαίνεις, δεν μας ήξερε και εμείς δεν γνωρίζαμε το στυλ που γράφει. Αλλά σε αυτό το άλμπουμ, ήταν κομμένο και ραμμένο, φίλε μου. Έγραψε τη μουσική, τις μελωδίες και δεν αλλάξαμε τίποτα, απλά γράψαμε τους στίχους σε αυτό. Ήταν πραγματικά δύσκολο. Ο Jack έγραψε 7 τραγούδια κι εγώ 4. Απλά δεν είχα το χρόνο. Θεέ μου, το μετάνιωσα αυτό. Αλλά, το κάναμε. Μπήκαμε ο Jack και ο Matt κι εγώ και μιλήσαμε, κάναμε όλες τις ηχογραφήσεις αρκετά γρήγορα. Ούτε καν μια εβδομάδα, ίσως 3, 4 ημέρες. Και μετά πήγα κατευθείαν στο Λος Άντζελες και τραγούδησα όλο τον δίσκο. Έτσι ήταν πραγματικά δύσκολο, αλλά νομίζω ότι αποδείχθηκε υπέροχο.
Ναι, σίγουρα ακούγεται πιο ιαπωνικό.
Είναι πολύ πιο pop από το πρώτο άλμπουμ. Είναι πολύ B’Z νομίζω. Αν ξέρεις, ρίξε μια ματιά στους B’Z, είναι φοβεροί και έχουν μια μοναδική pop χροιά. Είναι κάπως…. δεν είναι heavy metal, αλλά έχει πολλές σκληρές κιθάρες, αλλά είναι πολύ pop. Και κάπως έτσι έγινε αυτός ο δίσκος. Σύμφωνοι, με την επιρροή μου και του Jack, όχι μόνο στιχουργικά, αλλά και ερμηνευτικά. Αλλά, ναι, νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό, και αυτό και λειτούργησε υπέροχα στις συναυλίες. Είναι αστείο να βγαίνει το δεύτερο άλμπουμ μας 20 χρόνια αργότερα. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στη ζωή μου. Ήταν τεράστιο, αλλά τελείωσε πολύ γρήγορα. Και όταν τελείωσε, ξέρεις, κάναμε ένα μικρό πάρτι στο Hard Rock Cafe στο Τόκιο και αγκαλιαστήκαμε, και αυτό ήταν, φίλε.
Κάλυψες μερικές από τις πτυχές για τις οποίες ήθελα να μιλήσω, αλλά, σίγουρα, στυλιστικά, το άλμπουμ είναι περισσότερο μια γέφυρα αυτού που έχει κάνει με τους B’Z, όπως είπες. Αυτή η pop σφραγίδα στον ήχο, αν μπορώ να το πω και, φυσικά, η συμμετοχή των BABYMETAL και της LISA το κάνει επίσης πιο Ιαπωνικό.
Ναι. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα αν η Λίζα θα ήταν μέρος αυτού. Ξέρω ότι έγραψε τη μελωδία για αυτό, για το συγκεκριμένο τραγούδι, επειδή ο Tak και η Lisa συνεργάστηκαν σε αυτό το τραγούδι στο άλμπουμ της. Μετά ξαναγράψαμε τους στίχους. Αλλά δεν ξέραμε αν θα ήταν μέρος αυτού ή όχι. Δεν το γνώριζα γιατί όταν πήγα να τραγουδήσω το τραγούδι και είχε κάνει τη μελωδία. Και όταν έγραψα τους στίχους σε αυτό, σκεφτόμουν, “γαμώτο, αυτό είναι ψιλό“. Είναι σαν ένα πλήρες γυναικείο είδος τραγουδιού. Θέλω να πω, ήταν πραγματικά ηλίθιο υψηλό. Και σκεφτόμουν, ξέρεις, Tak, μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη μουσική-μελωδία; Και λέει, «όχι, δεν το κάνουμε» (γέλια). Και έτσι το τραγούδησα πολύ χαμηλότερα από το συνηθισμένο, αλλά είχε ένα είδος μελωδίας τύπου Motown. Λατρεύω απόλυτα αυτό το τραγούδι“Don’t believe in fairy tales and love at first sight” (σ.σ. τραγουδά το ρεφρέν του τραγουδιού)
Είναι ένα όμορφο τραγούδι, που με το ντουέτο σας, γίνεται ακόμα καλύτερο.
Είχε αυτό το vibe. Και όταν η Λίζα κλήθηκε να τραγουδήσει τους αγγλικούς στίχους που είχα γράψει πάνω του νομίζω ότι αποδείχθηκε αρκετά καλό. Θέλω να πω, πολύ διαφορετικό από ό, τι έπρεπε να είναι. Υποτίθεται ότι θα ήταν πιο σκληρό, αλλά, κατάλαβε ο Tak ότι έχω μεγάλωσε μετά από 20 χρόνια. Τέλοσπάντων, είμαι ευχαριστημένος με το πώς κατέληξε Ναι, και είναι πολύ ιαπωνικό. Δεν θέλω να φανεί προσβλητικό, αλλά παραείναι ιαπωνικό. Έχοντας τον Matt Sorum σε αυτό, ο οποίος έπαιξε σαν τέρας, ζωντανά είναι πολύ καλύτερο. Ξέρεις, ό Matt ήταν ένα πραγματικό τέρας πριν από χρόνια, όταν παίξαμε σε ένα ενδιαφέρον project μαζί. Παίξαμε το βασικό κομμάτι των Power Rangers για μια ταινία (γέλια). Κάναμε το θεματικό τραγούδι για το “Go go Power Rangers” (γέλια). Μου αρέσει που γράφει στη Wikipedia Matt Sorum: GUNS N’ ROSES, VELVET REVOLVER, THE CULT, παίζει με τον Billy Gibbons, με τους KINGS OF CHAOS με Johnny Depp και μετά στο κάτω μέρος της σελίδας, λέει, Power Rangers Orchestra. Αυτό είναι ξεκαρδιστικό.
Για τον Jack Blades τι θα μας πεις;
Ο Jack έπαιξε εξαιρετικά. Έχει πολύ καλό τόνο για μπασίστας. Μοιάζει πολύ με έναν heavy metal Paul McCartney ή κάτι τέτοιο. Είναι απλά φανταστικός και πραγματικά αγαπώ τον τόνο του. Λατρεύω το παίξιμό του. Είναι υποτιμημένος. Θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερος από ό, τι είναι ως μπασίστας. Θα έπρεπε να είναι εκεί πάνω με τον Billy Sheehan. Δεν τους συγκρίνω, αλλά ο Billy Sheehan, ξέρετε, έχει πολλές νότες, αλλά έχει το στυλ του, ξέρετε, και την ενέργειά του. Και το ίδιο πράγμα με τον Jack. Θα πρέπει να είναι ακριβώς εκεί πάνω στην πρώτη δεκάδα όσον αφορά τους rock μπασίστες.
Μπορώ να πω, ότι και η δική σου απόδοση ήταν πολύ καλή, τόσο στον δίσκο, όσο και στις συναυλίες. Άλλωστε, είναι αδύνατον να διατηρήσεις την φωνή σου μετά από σχεδόν 40 χρόνια καριέρας, όπως ήταν στην αρχή ή στο απόγειο της καριέρας σου.
Δεν τραγούδησα τόσο ψιλά όσο πριν από 20 χρόνια, αλλά είμαι ακόμα εγώ. Δεν άλλαξα ποτέ. Θέλω να πω, είμαι ακόμα εγώ που κουνιέμαι και τραγουδάω. Τόσο με τους MR. BIG, όσο και με τους TMG. Αλλά ξέρεις ότι είναι φυσιολογικό η φωνή να αλλοιώνεται. Εννοώ, είναι το πιο δύσκολο μέσο για να διατηρηθεί. Το μπάσο ή τα τύμπανα μπορούν ακόμα να ακούγονται μεγάλα. Αλλά δεν βρίσκω δικαιολογίες. Είναι η ηλικία. Φυσικά. Έχω περιοδεύσει πολύ, ήμουν στο δρόμο για όλη την Ευρώπη, περιοδεύοντας, παίζοντας σόλο για χρόνια. Νομίζω ότι είναι ηλικία και χρόνος. Και το λέω αυτό όλη την ώρα όταν παραπονιέμαι στις μπάντες με τις οποίες παίζω μαζί (γέλια).
Πρέπει να πω ότι το άλμπουμ σίγουρα ακουγόταν πιο σκληρό, πιο βαρύ στις συναυλίες, από την κυκλοφορία. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα ήταν το πρώτο single, “Eternal flames” με τους BABYMETAL.
Επί σκηνής. Απόλυτα. Ναι. Απόλυτα. Και η ενέργεια απ’ όλους. Θέλω να πω, όλοι έμοιαζαν να διασκεδάζουν. Εννοώ, στη σκηνή, μπορούσατε να δείτε ότι όλοι διασκεδάζαμε. Και ω, φίλοι μου, είναι μια γιορτή αγάπης. Αγαπώ τον Jack Blades. Έχουμε μεγαλώσει μαζί για 40 χρόνια. Και ο Matt Sorum, είναι απλά ένας φοβερός άνθρωπος. Και ο Tak Matsumoto είναι ένας ντροπαλός άνθρωπος. Αλλά ξέρεις, τον βλέπεις στη σκηνή και πραγματικά επικεντρώνεται στην ψυχή του. Είναι ένας λαμμπρός κιθαρίστας, με υπέροχο τόνο. Μπορείτε να δείτε γιατί τον λατρεύουν στην Ιαπωνία. Εγώ και ο Jack είμαστε οι κλόουν στο συγκρότημα, και προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε τον Tak Matsumoto να γελάσει ή να χαμογελάσει. Είμαστε τυχεροί που δουλέψαμε τόσο σκληρά στην ζωή μας και βρισκόμαστε να ζούμε τέτοιες στιγμές με τόση διασκέδαση, και τόση ευχαρίστηση. Απέδωσε, κοιτάζοντας πίσω εννοώ, και κάθε συναυλία ήταν sold out.
Ας μιλήσουμε λίγο για τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν έχεις κάποια αγαπημένα, αλλά, για παράδειγμα, το πρώτο που ήρθε στο μυαλό είναι το “The great divide”. Αυτό φαίνεται να είναι ακριβώς σαν μια συνέχεια του “I wish you were here” από το πρώτο άλμπουμ.
Ακριβώς έτσι. Σχεδόν σαν το δεύτερο μέρος. Ναι. Το είπα και στον Tak, ότι έμοιαζε πολύ, αλλά του αρέσει αυτό το είδος σχεδόν country rock, κι εμένα μου αρέσει πολύ το τραγούδι.
Πες μου για το “Dark island woman”.
Χα, δηλαδή, τι σκεφτόταν όταν έγραφε τους στίχους ο Jack; Εννοώ, ξέρεις, “Dark island woman”, ξέρεις, εννοώ, είμαι τόσο ρατσιστής; (γέλια). Θα μπορούσε να ήταν χειρότερο (γέλια). Αλλά δεν αναφέρεται σε σκλάβους και τέτοια. Μιλά για μια γυναίκα στην Καραϊβική. Και είναι αισιόδοξο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό τραγούδι.
Ναι. Είναι διασκεδαστικό να το ακούς. Μου αρέσει πολύ, όπως και “My life”. Ακούγεται σαν τους THE ROLLING STONES ή τους AC/DC.
Καλή μελωδία. Ναι. Αυτή είναι μια δροσερή μελωδία. Είναι είναι μου αρέσει το μήνυμα εκεί. Ναι. Μου αρέσει το μήνυμα σε αυτό. Εμένα το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο είναι το “Faithful now”. Ω, ναι. Μου αρέσει πολύ αυτό. Πραγματικά δύσκολο να τραγουδήσω ζωντανά όμως. Είναι πολύ σαν να είναι μια power ballad. Μου φέρνει στο μυαλό το “Just take my heart” των MR. BIG. Αλλά το “Faithful now” είναι, μεγαλειώδες. Είχα αυτή τη στιγμή στη σκηνή όπου ήμουν μόνος, καθιστός στις σκάλες, τα φώτα στραμμένα πάνω μου και είμαι μόνο εγώ και ο Tak. Συνήθως, αλλά ένιωσα πραγματικά νευρικός. Όταν είμαι στη σκηνή, δεν αγχώνομαι πια, ακόμα κι αν παίζω με τους MR. BIG μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Αλλά όταν ήμουν στη σκηνή για το συγκεκριμένο τραγούδι, τα φώτα ήταν πάνω μου και σκύβω το κεφάλι μου προς τα κάτω και έβλεπα τη σκιά του κεφαλιού μου, μπορούσα να δω τον ιδρώτα στην σκιά μου, να στάζει!
Παίξατε όλα τα τραγούδια του δίσκου στις συναυλίες.
Ναι , δίχως κάποιο medley ή τίποτα. Ήταν ακριβώς όπως στον δίσκο. Ναι και παίξαμε μερικά από τον πρώτο δίσκο.
Λοιπόν, πρέπει να μιλήσουμε λίγο για το “Guitar hero”. Υποθέτω, πως οι στίχοι αναφέρονται στον ίδιο τον Tak Matsumoto, έτσι;
Εγώ είμαι αυτός που παίζει βιντεοπαιχνίδια, αλλά ο Jack, που έγραψε αυτούς τους στίχους, δεν έχει ιδέα για το παιχνίδι “Guitar hero”. Όταν τον ρώτησα, δεν κατάλαβε καν τι εννοούσα. Έγραψε τους στίχους έχοντας τον Matsumoto στο μυαλό.
Ας μιλήσουμε λίγο και για τους MR. BIG. Κάνατε τον τελευταίο δίσκο, κάνατε την αποχαιρετιστήρια περιοδεία και… τώρα ανακοινώθηκαν άλλες δύο εμφανίσεις, σαν… “Encore” στην Οσάκα και το Τόκιο.
Λοιπόν, ναι, θα παίξουμε και στην Ινδία για 2 συναυλίες, νομίζω. Νόμιζα ότι τελείωσε στη Ρουμανία πριν από μερικούς μήνες, αλλά όχι! (γέλια) Κάθε φορά που πρόκειται να κάνουμε έναν αποχαιρετισμό, συνεχίζουν να μας ανασταίνουν! Θέλω να πω, όταν τελειώσαμε την τελευταία μας συναυλία στη Ρουμανία, χαιρετιστήκαμε γρήγορα, αφού ο Paul Gilbert έπρεπε να φύγει νωρίς το πρωί. Πίστευα πως θα γράφαμε κανένα μήνυμα ο ένας στον άλλο, για να ευχηθούμε καλές γιορτές. Και λίγο μετά, ακούω από το management ότι η Ιαπωνία ήθελε να έχει την τελευταία συναυλία μας. Ξέρεις, η επιτυχία μας ξεκίνησε πρώτα στην Αμερική, όμως στην Ιαπωνία, κράτησαν τη δάδα αναμμένη για εμάς, όταν η καριέρα μας έμοιαζε να έχει τελειώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δισκογραφική μας εταιρεία μας είχε εγκαταλείψει. Στη συνέχεια, γίναμε πιο δημοφιλείς στην Ευρώπη. Προφανώς, με την βοήθεια της Frontiers, αλλά, χρωστάμε πολλά στην Ιαπωνία.
Υπάρχει η πρόθεση να συνεχίσετε να ηχογραφείτε, ή να κάνετε κάποιες μεμονωμένες εμφανίσεις στο μέλλον, ή αυτές θα είναι πραγματικά οι τελευταίες σας;
(Κάνοντας κίνηση σαν να κόβει το λαιμό του)…. Αυτό ήταν. Τίποτα παραπάνω. Η μουσική των MR. BIG θα συνεχίσει να ζει βέβαια. Έχω μιλήσει γι’ αυτό τόσο πολύ. Έχω βαρεθεί να διαβάζω αυτά που λέω σε συνεντεύξεις. Συμφώνησα σε αυτόν τον αποχαιρετισμό, επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια. Θέλω να πω, ποτέ δεν συμφώνησα σε κανέναν χωρισμό ή αποχαιρετισμό, ακόμα και την πρώτη φορά που το κάναμε. Αυτή τη φορά συμφώνησα πως ήρθε η ώρα. Αλλά μετά βγήκαμε σε περιοδεία και περάσαμε τόσο υπέροχα. Ήταν sold out κάθε βράδυ. Ήταν απίστευτο. Και η μπάντα ήταν πιο σφιχτή από ποτέ. Μετά βίας κάνουμε πρόβες, όμως ήμασταν καλύτεροι από ποτέ. Είχα κάποιες δύσκολες στιγμές, όμως, θέλω να πω, μετά 100, 200 συναυλίες ήμασταν απίστευτοι.
Ξέρεις, όταν μεγαλώνεις, σκέφτεσαι, ό,τι εξακολουθείς να μπορείς να κάνεις τα πάντα, όμως δεν είναι έτσι.
Είμαι μπερδεμένος ακόμα με αυτό, διότι η μπάντα ακουγόταν καταπληκτική, και στο τέλος, όταν παίζαμε στη Ρουμανία, σκεφτόμουν, «γιατί τα παρατάμε;» Γιατί το τερματίζουμε αυτό; Είμαστε πιο καλοί από ό, τι ήμασταν από τη δεκαετία του ’90. Όμως, το είχαμε πάρει απόφαση και τα πράγματα έχουν πάρει την πορεία τους.
Από την ίδρυση των MR. BIG, υπήρχε ο χαρακτηρισμός του supergroup, αφού όλοι σας είχατε ήδη γίνει γνωστοί στους μουσικούς κύκλους. Σίγουρα ο καθένας φέρνει τον δικό του εγωισμό και την προσωπικότητά του στο συγκρότημα.
Πρέπει όλοι να καταλάβουν, πως είναι αδύνατον να μην υπάρξουν διαφωνίες και αντιδικίες. Το να έχεις στενή σχέση με άλλα τρία άτομα, δεν είναι εύκολο και σίγουρα δεν υπάρχουν μόνο συμφωνίες, αλλά και πολλοί καυγάδες. Βέβαια, όσο περνά ο χρόνος, μαθαίνεις τους συμπαίκτες σου καλύτερα και στους MR. BIG ιδιαίτερα μετά την επανασύνδεσή μας, είχαμε βρει μια πολύ καλή ισορροπία. Σίγουρα δεν ήμασταν κολλητοί. Άλλωστε πιο από τα μεγάλα συγκροτήματα, έχει κολλητούς φίλους; Ξέρεις τους TESLA;
Μα βέβαια, λατρεύω τη φωνή του Jeff Keith, αλλά και τον drummer τους, τον Troy Lucketta.
Τότε ίσως να ξέρεις ότι πριν τους TESLA έπαιζε στην Eric Martin Band. Ωραίος τύπος και είμαστε φίλοι ακόμα, επειδή δεν παίζουμε μαζί. Ρώτησέ τον όμως για τις συνθήκες στους TESLA και θα δεις τι θα σου πει. Οι ιστορίες για τους AEROSMITH ή τους EXTREME είναι πιο γνωστές.
Ακόμα και οι τύποι στις κορνίζες πίσω σου (σ.σ. έχει δυο κάδρα με αφίσες των THE BEATLES στο σαλόνι του), δεν μπορούσαν εύκολα να συμβιώσουν.
Σωστά! Γι’ αυτό και συμβιβάστηκα με την αποχαιρετιστήρια περιοδεία και το άλμπουμ. Εγώ πάντα ήμουν αυτός που δεν ήθελα να σταματήσουμε. Αλλά δεν μπορείς να το πολεμάς συνεχώς αυτό. Ξέρεις, πρόσφατα άκουσα πως και οι WINGER θα κάνουν αποχαιρετιστήριες εμφανίσεις.
Ναι, τον Μάρτιο θα είναι στην Ιαπωνία.
Δεν μπορούσα να φανταστώ πως κι αυτοί δύσκολα αντέχουν ο ένας τον άλλο. Μιλάμε για απίστευτους μουσικούς. Λατρεύω τους WINGER.
Θες να μιλήσουμε για τους JOURNEY (γέλια);
(Γέλια) όχι δεν θέλω. Απλά θέλω να μένω στα τραγούδια τους. Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλο δράμα. Όμως ο χρόνος μας μαλακώνει όλους, συνήθως. Και πιστεύω, πως οι τελευταίες τέσσερις εμφανίσεις μας θα είναι φοβερές και χαίρομαι που θα ξαναπαίξουμε, ενώ δεν το περιμέναμε.
Ελπίζω να κάνετε έναν καλύτερο αποχαιρετισμό αυτή την φορά, για να είναι μια πιο σωστή ολοκλήρωση αυτής της συνεργασίας. Έστω κι αν δεν υπάρξει άλλος δίσκος.
Ξέρεις, τώρα που το λες αυτό, πρέπει να ξέρεις ένα πράγμα. Σε κάθε προηγούμενό μας δίσκο, ο καθένας μας έφερνε τις ιδέες του, που πολλές φορές ήταν ολοκληρωμένα τραγούδια. Αποφασίζαμε δημοκρατικά πάντα, ποια τραγούδια θα έμπαιναν στο άλμπουμ. Εγώ συνήθως έγραφα με τον συνεργάτη μου τον Alex Plessis. Ο Paul Gilbert κι εγώ, σχεδόν ποτέ δεν γράψαμε κάτι μαζί, μέχρι το τελευταίο μας άλμπουμ. Όμως για το “Ten” καθίσαμε μαζί και τον γράψαμε όλο. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη εμπειρία, που έκλεισε τον κύκλο. Για πρώτη φορά ήρθαμε τόσο κοντά με τον Paul, μετά από τόσα χρόνια που παίζουμε μαζί και το χάρηκα πολύ. Ίσως μετά από αυτό να πιστεύει πως τελικά ο Eric Martin είναι λιγότερο πριμαντόνα απ’ όσο νόμιζε, όπως κι εγώ πλέον πιστεύω πως δεν είναι τόσο… κακός (γέλια) όσο νόμιζα. Ήταν ο τέλειος τρόπος για να έρθει το δισκογραφικό τέλος των MR. BIG. Αν και θα ήθελα ένα τραγούδι στο στυλ του “Daddy, brother, lover, little boy”…
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι ο Billy Sheehan δεν συμμετείχε στην συνθετική διαδικασία;
Ναι. Ήταν απασχολημένος (σ.σ. με τους “THE WINERY DOGS”), αλλά δεν μπορούσαμε να τον περιμένουμε. Ο Billy έφερε δυο κομμάτια, αν δεν κάνω λάθος, αλλά τελικά δεν μπήκαν στο άλμπουμ. Όπως σου είπα, πάντα ακολουθούμε αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν σωστό. Ακόμα κι ο Nick D’ Virgilio έφερε ένα τραγούδι, αλλά δεν συμπεριλήφθηκε. Κοίτα, έτσι είναι όσο κι αν δεν μας αρέσει. Ξέρεις πόσα τραγούδια έχω φέρει τόσα χρόνια που απορρίφθηκαν; Έτσι, είναι. Δεν με κάνει λιγότερο περήφανο για τους δίσκο μας όμως.
Για πες μου τώρα κάτι άλλο. Ανέβασες μια φωτογραφία με υποννοούμενο στο Facebook, μαζί με τον παραγωγό Jay Ruston.
(Γέλια) Α, ναι, αλλά μην φανταστείς τίποτα περίεργο. Δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα, αλλά ο Paul έγραψε ένα τραγούδι που θα κυκλοφορήσει για φιλανθρωπικό σκοπό στην Ιαπωνία και με κάλεσε να το τραγουδήσω. Είναι πραγματικά υπέροχο και μου ταιριάζει τόσο πολύ, που το ηχογραφήσαμε πολύ εύκολα. Γι’ αυτό βρέθηκα στο στούντιο του Jay και περάσαμε ωραία.
Μπορούμε να το ανακοινώσουμε;
Ναι, βέβαια. Δεν με πειράζει καθόλου. Άλλωστε είναι για καλό σκοπό.
Πάντως τον Δεκέμβριο ξαναπαίζεις στην Ιαπωνία δυο συναυλίες.
Για όσους δεν γνωρίζουν το alter ego μου, πριν από 15 χρόνια η Sony Records στην Ιαπωνία, με προέτρεψε να ηχογραφήσω τραγούδια που είχαν γίνει γνωστά από γυναίκες τραγουδίστριες, με Ιαπωνικό στίχο, αλλά σε δικές μου εκτελέσεις, με Αγγλικό στίχο. Έτσι ξεκίνησε το Mr. Vocalist, ένας τίτλος που θεωρούσα τόσο γελοίο, αλλά τελικά πούλησε τόσο καλά στην Ιαπωνία, που βγάλαμε και δεύτερο. Μιλάμε, πολύ απαλά τραγούδια, με έναν Eric Martin που δεν ακούτε σε κανένα από τα δικά μου άλμπουμ ή βέβαια με τους MR. BIG. Χαίρομαι που θα κάνουμε αυτές τις εμφανίσεις, αλλά προέκυψε ακόμα μια. Θα κάνουμε μια εμφάνιση, με μια σειρά από νεαρές μουσικούς από τη χώρα, που εγώ δεν τις ήξερα, αλλά τελικά είναι όλες τους καταπληκτικοί μουσικοί και θα παίξουμε όλα τα τραγούδια που δεν παίζαμε με τους MR. BIG. Θα έλεγεται Big Night και θα έχω την ευκαιρία να παίξω και κάποια από τα κομμάτια που κάναμε με τον Richie Kotzen, όπως το “Shine”, “Electrified” και πολλά άλλα που δεν παίζαμε, γιατί βέβαια έπρεπε να παίξουμε τα κομμάτια του Paul.
Αν και δεν θα μπορέσω να τις δω, είμαι σίγουρος πως θα περάσεις πολύ καλά. Eric, πραγματικά χάρηκα που τα είπαμε, επιτέλους και ελπίζω να πάνε όλα καλά και να τα πούμε το Φεβρουάριο με τους MR. BIG. Ευχαριστώ.
Κι εγώ ευχαριστώ φίλε μου. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την ωραία συζήτηση.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
