“Pyromania”… O πρώτος δίσκος σκληρής μουσικής που άκουσα στη ζωή μου, λίγο μετά την κυκλοφορία του κι ένας από τους πέντε αγαπημένους μου όλων των εποχών. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το έργο που ανέλαβα είναι ευχάριστα δύσκολο και δεν θα σπαταλήσω άλλο χρόνο με φιοριτούρες, παρά θα μπω απευθείας στο ψητό.
Το “Pyromania” είναι ένας δίσκος από τους DEF LEPPARD που διαδέχθηκε το μάλλον καθαρά NWOBHM “High n’ dry”, το οποίο πήγαινε ψιλομέτρια και δεν είχε ιδιαίτερα ικανοποιητικές πωλήσεις (αρχικά) και τελικά, το τρίτο άλμπουμ των LEPS έφτασε στο #2 του Billboard 200, με περισσότερες από 10 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στην Αμερική. Δεν το λες και άσχημα…
- Είχαμε πει, λοιπόν, ότι το “High n’ dry” δεν είχε τίποτα τρελές πωλήσεις. Στο ξεκίνημα. Είχε πάρει καλές κριτικές, το συγκρότημα είχε παίξει πολλές συναυλίες, αλλά οι πωλήσεις ήταν κολλημένες στις 250.000 αντίτυπα. Αδιανόητο νούμερο για σήμερα, για εκείνα τα χρόνια όμως, το έλεγες και εμπορική αποτυχία. Το turning point ήταν το video clip του “Bringin’ on the heartbreak” που συνέπεσε με το ξεκίνημα του MTV. Όπως ήταν λογικό, με ελάχιστα video clip να υπάρχουν, ο κόσμος ζητούσε συνεχώς το “Bringin’…” και μετά την τηλεόραση ακολούθησε το ραδιόφωνο, με το airplay να αυξάνεται συνεχώς. Έτσι ενώ οι DEF LEPPARD είχαν ξεκινήσει να δουλεύουν πάνω στο “Pyromania”, το “High n’ dry” είχε φτάσει το μισό εκατομμύριο πωλήσεις κι εξαιτίας του MTV, πουλούσε 60.000 αντίτυπα την εβδομάδα. Στις 25/9/82, ο προκάτοχός του είχε ξαναμπεί στο Billboard 200 και στις 17/12 είχε γίνει ήδη χρυσός, φτάνοντας σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ένα εκατομμύριο στις πωλήσεις, κάνοντας το απόλυτο lead-in στο νέο τους πόνημα, αλλά και βάζοντας τα λεφτά που απαιτούνταν, στα ταμεία.
- Μέχρι όμως να αρχίσουν να ανεβαίνουν οι πωλήσεις και να εισρέουν χρήματα στα ταμεία του συγκροτήματος, υπήρχε ένα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Οι manager τους, οι διάσημοι πλέον Cliff Burnstein και Peter Mensch, τους είχαν αναλάβει από το ξεκίνημα της καριέρας του. Όμως ύστερα από μία πάρα πολύ σοβαρή νομική διαμάχη με την εταιρία τους Leber-Krebs, ο Burnstein απολύθηκε κι ο Mensch παραιτήθηκε. Χωρίς τον κολοσσό να τους υποστηρίζει, οι δύο κορυφαίοι manager, απευθύνθηκαν στα μεγαλύτερα ονόματα τα οποία «έτρεχαν». Τους DEF LEPPARD, τους SCORPIONS και τον Michael Schenker και τους έβαλαν το δίλημμα Leber-Krebs ή Burnstein-Mensch; Μόνο οι LEPPARD τους απάντησαν θετικά, καθώς οι άλλοι δύο καλλιτέχνες προτίμησαν τη σιγουριά.
- Βέβαια, καλή η στήριξη, αλλά υπήρχαν πάρα πολύ υψηλά εμπόδια που έπρεπε να υπερπηδήξουν και οι δύο πλευρές. Και όταν μιλάμε για εμπόδια, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι οικονομικής φύσης. Οι Burnstein-Mensch είχαν να αντιμετωπίσουν μία μήνυση της πρώην εταιρίας τους και με το “High n’ dry” να μην πουλάει –αρχικά- όσο ήθελαν, η μαύρη τρύπα στα ταμεία του γκρουπ, ανερχόταν στα 700.000 δολάρια, ο Mensch αναγκάστηκε να δανειστεί χρήματα από τον πατέρα του ώστε να συντηρηθούν οι Βρετανοί μουσικοί. Χρήματα έδωσε προκαταβολικά (100.000 δολάρια) και η εταιρία που διαχειριζόταν το merchandise, η Brockum, ώστε να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι ηχογραφήσεις, οι οποίες είχαν ξεκινήσει δειλά-δειλά, με τον γνωστό DEF LEPPARD ρυθμό, από τις αρχές του 1982, ξανά με τον “Mutt” Lange πίσω από την κονσόλα, αλλά και ουσιαστικά ως έκτος μέλος του σχήματος. Ο στόχος όμως, πιά, δεν ήταν απλά ένας ποιοτικός δίσκος, αλλά ένας δίσκος που θα έβγαινε όσο πιο σύντομα γινόταν και θα έβγαζε τουλάχιστον τρεις μεγάλες επιτυχίες και αυτές δίχως μεγάλη καθυστέρηση, αλλιώς η μπάντα και το management θα βρίσκονταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Εκ του αποτελέσματος, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές δικαιώθηκαν πανηγυρικά, αφού το “Pyromania” έφτασε τα 6 εκατομμύρια πωλήσεων τον πρώτο ήδη χρόνο!
- Με τα πολλά, το συγκρότημα μαζεύεται στο στούντιο και ξεκινά να δουλεύει με ότι είχε ήδη στα χέρια του από τραγούδια. Αυτά τα δύο παλιά τραγούδια, ήταν το βασικό riff και η εισαγωγή του “Rock! Rock! (Till you drop)”, που τα πήραν αυτούσια από το τραγούδι “Medicine man” του 1980 που μπορείτε να το ακούσετε από κάτω, ένα τραγούδι που το έπαιζαν αρκετά τακτικά στις συναυλίες της περιοδείας για το “On through the night”. Το δεύτερο τραγούδι που χρησιμοποίησαν κατά κάποιο τρόπο από τα παλιά, ήταν το “This ship sails tonight”, που το είχαν παίξει στην περιοδεία τους σε club της Αγγλίας του 1980 (αλλά δεν υπάρχει κάπου καταγεγραμμένο απ’ όσο γνωρίζω) και μεταλλάχτηκε στο “Too late for love”. Παλιό riff, φαίνεται να ήταν και το “Die hard the hunter” που κι αυτό είχε γραφτεί το 1980.
- DEF LEPPARD κι ευκολία στις ηχογραφήσεις, είναι δύο έννοιες που δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε μία πρόταση… Έτσι και στην περίπτωσή μας, ένα πολύ βασικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε, ήταν αυτό με τη φωνή του Joe Elliott. Ηχογράφησε τα φωνητικά του σε έξι διαφορετικά στούντιο, δουλεύοντας πάνω σε διαφορετικά τραγούδια, διαφορετικούς στίχους, σε διαφορετικές μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν μετά από την ολοκλήρωση δύο μόλις τραγουδιών, η φωνή του να έχει γίνει χάλια, με τον ίδιο τον Elliott να λέει χαρακτηριστικά, πως όταν τελείωνε τις ηχογραφήσεις, η φωνή του ακουγόταν σαν αυτή του Tom Waits! Προφανώς, όμως, αυτό οφειλόταν στον λάθος τρόπο που τραγουδούσε, έτσι ο Mutt Lange, τον προέτρεψε να κάνει μαθήματα με την πρώην σύζυγό του, Stevie Lange, η οποία του έμαθε διαφορετικούς τρόπους για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση στη φωνή του και φυσικά να μην γδέρνει τις φωνητικές του χορδές. Μετά τα μαθήματα, ηχογράφησε τα φωνητικά του εναρκτήριου “Rock! Rock! (Till you drop)” μέσα σε δύο μόλις ώρες.
- Το “Pyromania” ήταν και το κύκνειο άσμα του κιθαρίστα τους Pete Willis με το συγκρότημα. Ο Willis είχε εθισμό στο αλκοόλ και ο κόμπος έφτασε στο χτένι, όπως έλεγε ο παραγωγός του συγκρότηματος, όταν μπήκε στο στούντιο τρικλίζοντας, για να ηχογραφήσει το solo του “Stagefright”. Έζεχνε ποτό και προσπαθούσε να δείξει ότι είναι νηφάλιος. Εννοείται πως όταν προσπάθησε να παίξει το σόλο, δεν μπορούσε καλά καλά να χτυπήσει τη χορδή με την πένα. Ο Lange, τον έδιωξε με τις κλωτσιές από το στούντιο και του είπε να μην ξαναγυρίσει αν δεν μάθει αυτά που έχει να παίξει. Και δεν ξαναπάτησε. Αυτό ήταν και το τέλος της καριέρας του με τους DEF LEPPARD.
- Την επόμενη κιόλας μέρα, φώναξαν τον κιθαρίστα μίας βρετανικής glam rock μπάντας, των GIRL, με το όνομα Phil Collen. Του έδωσαν κασέτες με κάποια τραγούδια του δίσκου και του ζήτησαν να βρει μερικές ιδέες για σόλο, αφού τις ρυθμικές κιθάρες τις είχε ήδη ηχογραφήσει ο Willis. Η πρώτη ιδέα που παρουσίασε στο συγκρότημα, ήταν αυτή του σόλο του… “Stagefright”!!! Ναι, του τραγουδιού που ήταν η αφορμή να εκδιωχθεί ο Pete Willis. Όταν το άκουσαν, πήρε κατευθείαν τη δουλειά και συνολικά έπαιξε τέσσερα ακόμα σόλο στα “Rock of ages”, “Photograph”, “Foolin’” και “Rock! Rock! (Till you drop)”, λίγες ρυθμικές κιθάρες και δεύτερα φωνητικά στο “Too late for love”. Το πιο σημαντικό, όμως, σύμφωνα με τον Lange, ήταν ότι «έβγαλε από το καβούκι του» τον Steve Clark, τον έτερο κιθαρίστα του γκρουπ, που ένιωσε πιο απελευθερωμένος.
- Η πλάκα με την περίπτωση του Phil Collen, είναι ότι ποτέ κάποιος δεν του είπε ότι μπήκε στο συγκρότημα. Ο Joe Elliott, κάποια στιγμή του είχε εκμυστηρευτεί ότι είχαν προβλήματα με τον Pete Willis και του είχε ζητήσει να μάθει μερικά τραγούδια τους καλού κακού και όταν του ζητήθηκε να πάει στο στούντιο, πίστεψε ότι απλά είχε πάει για να βοηθήσει, όχι για να μπει στο συγκρότημα. Μόνο όταν τελείωσαν οι ηχογραφήσεις και του είπαν ότι θα βγει μαζί τους περιοδεία, κατάλαβε ότι ήταν κι επίσημα μέλος των DEF LEPPARD…
- Κάτι που αποκαλύφθηκε πάρα πολλά χρόνια αργότερα, σε μία συνέντευξη του μηχανικού ήχου του δίσκου, Mike Shipley, είναι ότι δεν υπάρχουν πραγματικά τύμπανα στο δίσκο!!! Ο Lange ακολουθούσε μία τακτική να ηχογραφούνται τα τύμπανα στο τέλος (σε αντίθεση με τη νόρμα, όπου τα τύμπανα ηχογραφούνται πρώτα) κι εξαιτίας της μανίας του για την τελειότητα, αποφάσισε να χρησιμοποιηθεί drum machine (το Fairlight CMI sampler) για τις κάσες, το ταμπούρο και τα τομ. Μόνο τα πιατίνια παίχτηκαν ζωντανά και ακούγεται ο φυσικός τους ήχος. Μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια είχε ξεκινήσει αυτή η τεχνολογία και άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως στην pop μουσική, αλλά και σε πιο rock φόρμες.
- Ο Lange ήταν πάρα πολύ λεπτολόγος (για να το πούμε ευγενικά), αυτή η τεράστια καθυστέρηση στις ηχογραφήσεις, όμως, κόστιζε χρόνο και χρήμα. Και το χρήμα ήταν ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, αφού αναφέραμε τις οικονομικές δυσκολίες που υπήρχαν, στην αρχή του κειμένου. Η πρόσληψη του Collen, διευκόλυνε τα πράγματα, διότι ομαλοποιήθηκε η πορεία του άλμπουμ και δρομολογήθηκαν πιο γρήγορα αρκετές καταστάσεις, αλλά τα έξοδα, ήταν έξοδα. Σύμφωνα με τους αρχικούς υπολογισμούς, θα έπρεπε το “Pyromania” να πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα, μόνο και μόνο για να καλύψει τα έξοδά του! Το συγκρότημα, πολλές φορές έτρωγε στο σπίτι του Mensch τοστ με τυρί ή σάντουιτς με φυστικοβούτυρο για να κάνει οικονομία. Λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία, ευτυχώς, το management των LEPPARD, ήρθε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη Leber-Krebs, που έδωσε στον Mensch 300.000 λίρες για τη δουλειά που είχε κάνει με τους AC/DC και μπόρεσε να τα ρίξει στο “Pyromania”. Επιπλέον, έκαναν ένα ξεκαθάρισμα με την περίπτωση των SCORPIONS, αφού αντάλλαξαν το μερίδιό τους, με την πλήρη διαχείριση των υποθέσεων των DEF LEPPARD. Όπως συνήθιζε να λέει ο Peter Mensch, «ανταλλάξαμε το παρόν με το μέλλον».
- Όπως συνηθίζουν οι DEF LEPPARD, ήταν συνεχώς εντελώς οριακά με τα deadline και η μίξη είχε καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Αρχικά, το άλμπουμ ήταν να βγει πριν τα Χριστούγεννα του 1983 και είχε μείνει μία μέρα, αλλά και δύο τραγούδια να μιξαριστούν. To “Stagefright” και το “Rock! Rock! (Till you drop)”. Με την κούραση να έχει καταβάλλει όλο το team της παραγωγής, έκαναν ολονυχτία, μέχρι που διαπίστωσαν ότι κάποια χειροκροτήματα στο “Rock! Rock!…” δεν ήταν συγχρονισμένα!!! Μέχρι να διορθώσουν το λάθος, έφυγε σχεδόν όλη η νύχτα και είχε περισσέψει μία μόλις ώρα για το τελευταίο τραγούδι. Τότε, συνέβη κυριολεκτικά αυτό που λένε “saved by the bell”. Για την ακρίβεια από το τηλέφωνο, αφού ο Cliff Burnstein τους τηλεφώνησε και τους είπε ότι το άλμπουμ τελικά αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο!!! Φαντάζομαι ότι και τότε, οριακά θα το παρέδωσαν!
- Τα πλήκτρα στο δίσκο φαίνεται ότι τα έχει παίξει κάποιος Booker T. Boffin. Μην ψάξετε να βρείτε ποιος είναι. Πρόκειται για τον Thomas Dolby, που το 1982 είχε κάνει αρκετά μεγάλη επιτυχία με το hit του “She blinded me with science” και ήταν περιζήτητος session μουσικός που έπαιζε όμως σε εντελώς διαφορετικού ύφους συγκροτήματα, όπως για παράδειγμα οι THOMPSON TWINS. Ο Mutt Lange, τον είχε φέρει για να κάνει τον ήχο λίγο πιο δυναμικό, «ντουμπλάροντας» τις κιθάρες. Εκείνη την περίοδο ήταν αρκετά γνωστός σόλο καλλιτέχνης και ίσως να μπερδευόταν ο κόσμος αν έβλεπαν το όνομά του σ’ έναν rock δίσκο και του δόθηκε το ψευδώνυμο Booker T. Boffin. Πως βγήκε αυτό; Κάνοντας μία υπόθεση, αρχικά, επειδή η λέξη “boffin” σημαίνει στην αργκό «επιστήμονας», συνδυάζεται με την επιτυχία που είχε κάνει με το “She blinded me with science”. Ο Lange τον αποκαλούσε “Book-A-Boffin” από μία έκφραση που υπήρχε, την “rent-a-boffin”. O Peter Mensch, το πήγε σε άλλο επίπεδο, συνδυάζοντας αυτό με το αμερικάνικο R&B/Funk συγκρότημα BOOKER T. AND THE MGs και το έκανε Booker T. Boffin. Με παράπονο, ο Dolby, λέει ότι έχει κρεμασμένο στον τοίχο του σπιτιού του έναν πολυπλατινένιο δίσκο, που έχει credit στα πλήκτρα και γράφει Booker T. Boffin!!!
- To “Rock of ages”, περιέχει κάποια κρυμμένα μέρη στο μεσαίο μέρος του. Υπάρχουν κάποια φωνητικά ηχογραφημένα ανάποδα, ανάμεσα στα οποία ακούγεται ο Joe Elliott να λέει “Suck it” αλλά και δύο ακόμη ατάκες που είχαν να κάνουν με τον τότε πρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης, Λεονίντ Μπρέζνιεφ και τη γενικότερη ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα, πριν το κιθαριστικό σόλο. Συγκεκριμένα έλεγαν “F**k the Russians” και “Brezhnev’s got herpes”. Λεπτομέρεια; Τόσα χρόνια που τους πήρε να γράψουν στο δίσκο, ο Μπρέζνιεφ είχε ήδη πεθάνει, αλλά τελικά αποφάσισαν να κρατήσουν τα μέρη.
- Όταν ο manager των LEPS, Peter Mensch, ζήτησε από τον διάσημο σχεδιαστή εξωφύλλων, Andie Airfix, να κάνει το εξώφυλλο του “Pyromania”, ήταν πάρα πολύ σαφής. Ήθελε να είναι κάτι πολύ special για μία heavy rock μπάντα που δεν είναι σαν τις άλλες και δεν ήθελε τέρατα ή γυναίκες να καβαλούν μηχανές. Έτσι ο Airfix, έχοντας τον τίτλο “Pyromania”, σκέφτηκε να βάλει ένα κτίριο που καίγεται, αλλά σε μία πιο φουτουριστική μορφή. Αυτό το εξώφυλλο, βέβαια, τους έβαλε σε μπελάδες (ή δημοσιότητα, θα έλεγα, στο τέλος της ημέρας), αφού όταν έγινε η δίκη της PMRC, το 1985, οι πρώτες ατάκες που ειπώθηκαν από τις επονομαζόμενες “Washington wives” είχαν να κάνουν με τις εικόνες και τις λέξεις που μπορεί να αντιτίθενται με τις αξίες και τις πεποιθήσεις των οικογενειών. Αμέσως μετά, η γερουσιαστής Paula Hawkins, σήκωσε το εξώφυλλο του “Pyromania” και του “Animal (F**k like a beast)” των W.A.S.P. και είπε: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Κάψε ένα κτίριο. Κάψε, κάψε, κάψε». Και αυτή δεν ήταν η μόνη αναφορά των DEF LEPPARD από την PMRC, αφού και το “High n’ dry” από τον ομώνυμο δίσκο τους, ήταν στη λίστα με το όνομα “Filthy fifteen”, που διέφθειραν, δηλαδή κατά τη γνώμη τους, τη νεολαία, με αναφορές σε χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ.
- Το τραγούδι “Photograph” βασίζεται σε μία ιδέα του παραγωγού τους, Mutt Lange, που είχε τον στίχο “All I’ve got is a photograph” και προέτρεψε το συγκρότημα να γράψει για μια ιστορία ενός άντρα που αγαπά τρελά μία κοπέλα, αλλά έχει μόνο μία φωτογραφία της. Τα υπόλοιπα μέλη, ανησυχούσαν μήπως τους κατηγορούσαν ότι πήραν την ιδέα από το “Photograph” του Ringo Starr από το 1973 που είχε πάει στη θέση #1 στα charts, αλλά όχι μόνο τους καθησύχασε ο Lange, τελικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Άλλωστε, το 2005 οι NICKELBACK, έκαναν πολύ μεγάλη επιτυχία, με το δικό τους “Photograph”. Ο κόσμος λανθασμένα νομίζει ότι οι στίχοι αφορούν τη Marilyn Monroe, επειδή στο video clip υπήρχε ένα μοντέλο που έμοιαζε με τη διάσημη ηθοποιό, αλλά χρησιμοποιήθηκε μόνο για να φτιαχτεί μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν υπήρχε ποτέ κάποια συγκεκριμένη έμπνευση για τους στίχους.
- Είτε το πιστεύετε είτε όχι, η βασική επιρροή του “Die hard the hunter” στους στίχους, ήταν η πρώτη ταινία του “Rambo” με τον Sylvester Stalone, αφού αφηγείται την ιστορία ενός στρατιώτη που επιστρέφει από τον πόλεμο και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην πραγματική ζωή.
- To “Foolin’”, με τη σειρά του, είναι ένα τραγούδι που είχε την επιρροή των THE WHO από το “My generation”, με το «τραύλισμα» στο “F-f-f-foolin’” στο ρεφρέν, αλλά οι περίεργες ιστορίες, έχουν να κάνουν με το video clip. Σ’ αυτό, μπορεί κανείς να δει μία μυστηριώδη γυναίκα να παίζει άρπα. Μην ψάχνετε να ακούσετε άρπα στο τραγούδι όμως, διότι πολύ απλά, δεν υπάρχει!!! Απλά μπήκε στο video. Ο Joe Elliott, έχει να θυμάται το video και για άλλον λόγο. Τα γυρίσματα κράτησαν τρεις μέρες. Την τρίτη, την ξόδεψαν ολόκληρη στο να γυρίσουν πλάνα με τον τραγουδιστή να κάνει ιππασία. Όσο ακούσατε άρπα στο τραγούδι, άλλο τόσο είδατε και τον Elliott να κάνει ιππασία. Τα πλάνα δεν μπήκαν ποτέ και ο τραγουδιστής έμεινε με το παράπονο ότι είχε πιαστεί ο κώλος του για αρκετές μέρες!!!
- Όταν πρωτοάκουσα το δίσκο, όπως και πολλοί άλλοι, πίστεψα ότι το intro του “Rock of ages”, είναι στα γερμανικά. Αυτό το “Gunter Glieben Glauten Globen”. Ή αν μη τι άλλο κάποιο φοβερό και τρομερό μυστηριώδες πράγμα. Σίγουρα όχι μία ιδέα του Mutt Lange επειδή είχαν βαρεθεί όλοι στο στούντιο να μετράνε “one two three four” και μέσα στη βαρεμάρα τους, έβγαλαν αυτές τις λέξεις!
- Για το “Coming under fire” αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι πως πρόκειται για το μοναδικό κομμάτι μέσα από το “Pyromania” που δεν έχει παιχτεί ζωντανά. Παραλίγο να συνέβαινε το ίδιο και με το “Action! Not words”, που παίχτηκε μία φορά μόνο, το 1983! Για να κλείσουμε την αναφορά μας στα τραγούδια του άλμπουμ, στο κλείσιμο του “Pyromania” με το “Billy’s got a gun”, ακούγονται ήχοι από ντραμς ή κάτι τέτοιο. Αυτό, οι DEF LEPPARD το ονομάζουν “March of the dreaded ziltrons” και δεν είναι τίποτε άλλο από τον Rick Allen να πατάει τυχαία κουμπιά στο drum machine!!!
- Παρότι το “Pyromania” πούλησε πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική, ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο #1 στο Billboard, πολύ απλά διότι έπεσε πάνω στο “Thriller” του Michael Jackson, την πλάτη του οποίου έβλεπε συνεχώς…
- Για το τέλος, η απαραίτητη ενδυματολογική νότα!!! Στο video clip του “Pyromania”, φαινόταν ο Joe Elliott να φορά ένα αμάνικο μπλουζάκι με τη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας που άφησε, πραγματικά εποχή. Ο ίδιος, στο βιβλίο “I want my MTV: The uncensored story of the Music Video revolution” είπε: «Την προηγούμενη μέρα από τα γυρίσματα, είχα 25 λίρες στην τσέπη μου και πήγα στην Kings Road στο Λονδίνο για να αγοράσω ρούχα. Βρήκα ένα ζευγάρι μαύρα παντελόνια από ψεύτικο δέρμα που ήταν κοντύτερα κατά περίπου δέκα εκατοστά, οπότε τα αγόρασα, μαζί με μερικά leg warmers, που είχα δει στη σειρά Fame. Όταν τελείωσα με την αγορά των παντελονιών και των θηλυκών κολάν, μου είχαν μείνει 8 λίρες. Περνώντας μπροστά από ένα punk rock κατάστημα, είδα στη βιτρίνα ένα κόκκινο, λευκό και μπλε μπλουζάκι με τη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας για 7,99 λίρες. Ήταν το μόνο που μπορούσα να αντέξω οικονομικά, και ήταν εκκωφαντικό. Μετά από εκείνο το βίντεο, το μπλουζάκι έγινε τόσο εμβληματικό που πουλήσαμε σχεδόν 100.000 από αυτά στην περιοδεία εκείνο το καλοκαίρι.»
Σάκης Φράγκος
