ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Gathering Wilderness” – PRIMORDIAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Billy Anderson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – A.A. Nemtheanga
Κιθάρα – Ciáran MacUiliam
Κιθάρα – Micheál O’Floinn
Μπάσο – Pól MacAmlaigh
Τύμπανα – Simon O’Laoghaire
Τους PRIMORDIAL τους αγαπάμε! Και όχι τυχαία μάλιστα. Πρόκειται για μια αυθεντική μπάντα, που ξεχωρίζει τόσο για το μουσικό της ύφος, όσο και για το ήθος της. Γνήσια τέκνα του black και επικού ήχου, όπως τα μάθαμε από τους Μεγάλους της δεκαετίας των 80s, διαμόρφωσαν ένα απολύτως προσωπικό ήχο, τον οποίο υπηρετούν πιστά ακόμα και σήμερα. Το αμάγαλμα των κέλτικων folk μελωδιών, με το σκοτάδι του black ήχου και το συναισθηματικό φορτίο του doom, είναι σήμα κατατεθέν των Ιρλανδών και αυτό που τους καθιέρωσε στις συνειδήσεις των απανταχού metalheads.
Με το ντεμπούτο τους “Imrama” (1995) συστήθηκαν στο κοινό ως μια μπάντα που είχε μια πρόταση σε αυτό που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται σαν black metal, διαφορετική σε σχέση με την αντίστοιχη των Νορβηγών συναδέρφων τους, οι οποίοι διατηρούσαν και την πρωτοκαθεδρία αυτού του ήχου στο πρώτο μισό της δεκαετίας των ‘90s. Δίσκο με το δίσκο ανέβαιναν επίπεδο, τόσο σε ποιότητα όσο και σε έμπνευση, και με ένα τρελό “τρενάκι” έφτασαν στο peak τους με το “To the Nameless Dead” (2007), που κατ’ εμέ, αποτελεί και την κορυφαία τους καλλιτεχνική στιγμή.
Σήμερα όμως θα σταθούμε στο “The Gathering Wilderness” το οποίο συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής, το οποίο μαζί με το διάδοχό του, είναι και οι πιο λαμπερές στιγμές στο μουσικό διάβα των PRIMORDIAL. Λιγότερο επιθετικό και black, από τον προκάτοχό του, το “Storm Before Calm” (2002), περισσότερο mid-tempo και με πληθώρα doom στοιχείων, με επική διάθεση που βαράει κόκκινο και με συνθέσεις που ξεχειλίζουν λυρικότητα, το “The Gathering Wilderness” είναι ικανό ακόμα και σήμερα να μαγνητίζει τον ακροατή, μονομιάς. Φυσικά, ιδανικός σύμμαχος των παραπάνω, ο ωμός, οργανικός ήχος, που έντυσε τα κομμάτια ο Billy Anderson και που αφήνει την αίσθηση πως ακούς live.
Οι συνθέσεις είναι πραγματικά μία και μία και παρόλο που όλες αξίζουν ξεχωριστή μνεία, η καθεμία για το δικό της λόγο, θα σταθώ στο τεράστιο “The Coffin Ships” με το ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος. Ένα κομμάτι που δύσκολα ξαναγράφει μια μπάντα. Σε όλο το δίσκο ο Alan “A.A. Nemtheanga” Averill δίνει πραγματικά ρέστα, αλλά σε αυτό το κομμάτι μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Έντονα λυρικός και θεατρικός, δεν τραγουδάει, αλλά βιώνει τους στίχους του εν λόγω κομματιού, το οπιό αναφέρεται στον Ιρλανδικό λιμό του 19ου αιώνα. Εάν προσπαθήσεις να αποκαλέσεις “συγκλονιστικό” το συγκεκριμένο κομμάτι, πραγματικά θα εκτεθείς. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται και προκύπτει κάτι απλά αριστουργηματικό.
Μπορεί το επόμενο βήμα να ήταν ένα σκαλάκι πιο πάνω, αλλά το “The Gathering Wilderness” τη δεδομένη στιγμή που είχε κυκλοφορήσει, ήταν για την μπάντα μια καινούργια κορυφή που κατακτούσε και δύσκολο, ο καθένας που ασχολούταν με ατή τη μπάντα, να φατναστεί ότι μπορεί να το ξεπεράσει. Εμπνευσμένο, αυτόφωτο, μεγαλειώδες, λυρικό, με έντονη προσωπική γραφή και βαρύ συναισθηματικό φορτίο, το άλμπουμ αυτό αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην πορεία των Ιρλανδών, αλλά και ένα μνημείο του ακραίου ήχου.
Θανάσης Μπόγρης
