Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε που οι KILLSWITCH ENGAGE κυκλοφόρησαν το “Atonement”, σηματοδοτώντας μακράν το μεγαλύτερο κενό μεταξύ των άλμπουμ τους. Έκτοτε, τόσο η πανδημία όσο και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας τους, αλλά και διεθνώς, φαίνεται ότι οδήγησαν την μπάντα να μας δώσουν τον πιο ωμό, επιθετικό, δίσκο της καριέρας τους. Έναν δίσκο που από την πρώτη νότα του αρχικού “Abandon Us” μέχρι την τελευταία του “Requiem”, και μέσα σε μόνο 35 ισοπεδωτικά λεπτά , αρπάζει τον ακροατή από τον λαιμό και τον ταρακουνάει χωρίς οίκτο ενώ την ίδια στιγμή βγάζει τους κυνόδοντες και πάει κατευθείαν στην σφαγίτιδα φλέβα στον λαιμό.
Όσοι γνωρίζουμε τη δισκογραφία τους, δεν θα βρούμε εκπλήξεις μιας που όλα τα ηχητικά στοιχεία που έχουν διαμορφώσει την ταυτότητά τους, είναι παρόντα: groovy κιθαριστικά riffs που σε κάνουν να θέλεις να κάνεις headbanging όπου κι αν βρίσκεσαι, φωνητικά που σε κάνουν να θέλεις να χτυπάς το στήθος σου σαν τον King Kong αλλά και που εναλλάσσονται με πιο μελωδικά δίνοντας έτσι στα κομμάτια ένα επικό ύφος, το μπάσο και τα ντραμς να είναι πιο heavy και από μια βροχή από αμόνια, όπως λένε στο χωριό μου, και με στίχους που κυμαίνονται από τις υπαρξιακές ανησυχίες μέχρι τον θυμό για την σημερινή κατάσταση, αλλά πάντα διατηρώντας μια αχτίδα ελπίδας.
Βασικά, έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα σε μεγάλα κέφια, με μια διάθεση να αφήσει την μουσική να ρεύσει ελεύθερα από μέσα τους (οι ίδιοι παραδέχθηκαν ότι τα κομμάτια είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των sessions που έκαναν όλοι μαζί στο στούντιο, κάτι που δεν είχαν κάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια), αλλά χωρίς να ξεχάσει και την ηχητική ποιότητα: ο κιθαρίστας/παραγωγός Adam Dutkiewicz, συνεχίζει να προσφέρει αυτόν τον κρυστάλλινο, προσεγμένο ήχο, σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Όπως είπα, η μπάντα συνεχίζει να κινείται στα γνώριμα metalcore μονοπάτια που τόσο καλά γνωρίζει και που τους έχει κάνει να είναι η ναυαρχίδα αυτού του είδους σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά ακόμα κι έτσι, τόσο η επιθετικότητα της μουσικής τους (σίγουρα είναι ο δίσκος τους με τα πιο πολλά blastbeats) αλλά και η φωνή του Jesse Leach (που φτάνει σε πρωτόγνωρα επίπεδα, αγγίζοντας όλο το φάσμα του death metal, αλλά και της μελωδίας), κάνουν αυτόν τον δίσκο να είναι ένα απαραίτητο άκουσμα, όχι μόνο για τους οπαδούς της μπάντας αλλά και για τους οπαδούς του μοντέρνου metal γενικώς.
9 / 10
Γιώργος Γκούμας
