Η νοσταλγία είναι μεγάλο πράγμα. Το βίντεο του “To be with you”, είχε παίξει ατελείωτες φορές στα εφηβικά μου χρόνια, όταν λίγα ήταν τα rock τραγούδια που έπαιζαν στην τηλεόραση και έπρεπε να παραμονεύεις, μπας και γράψεις κανένα video clip σε βιντεοκασέτα. Η μουσική των MR. BIG, μπορεί ανέκαθεν να είχε πιασάρικα μέρη, μελωδικά ρεφρέν, εύπεπτες μπαλάντες και ερωτικούς στίχους, όμως όσοι έχουν εμβαθύνει, έστω και λίγο, γνωρίζουν την αξία των συνθέσεών τους. Η τετράδα που ξεκίνησε από τον απίστευτο Billy Sheehan, έναν από τους πιο ταλαντούχους μπασίστες του χώρου, συμπληρώθηκε με παικταράδες όπως ο πρών κιθαρίστας των RACER X, Paul Gilbert, που ήδη είχε κάνει όνομα για την τεχνική του, ο ντράμερ Pat Torpey, που είχε δημιουργήσει καλή φήμη στις ΗΠΑ, παίζοντας και ηχογραφώντας για κάποια χρόνια και έναν παθιασμένο τραγουδιστή, με baby-face, ιδανικό για την κρυστάλλινη φωνή του, όσο και την προοπτική του να γίνει poster-boy, τον Eric Martin.
Η πορεία των 37 χρόνων των MR. BIG είναι γεμάτη από μεγάλες συγκινήσεις. Εμπορικές επιτυχίες, εσωτερικές διαμάχες, αλλαγές μελών, μεγάλα διαλείμματα και επανασυνδέσεις, αρρώστιες αλλά και τον θάνατο του Torpey. Δύο ήταν οι μεγάλες τους σταθερές όλα αυτά τα χρόνια. Οι ψαγμένες, τεχνικές και μελωδικές συνθέσεις τους και η απήχησή τους στην Ιαπωνική αγορά. Δεν είναι τυχαίο που έχουν κυκλοφορήσει περισσότερα ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ στην Ιαπωνία, παρά στούντιο δίσκους. Έτσι, ήταν ταιριαστό και πρέπων, να ολοκληρώσουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους, εδώ. Με δύο μεγάλες εμφανίσεις σε Οσάκα και Τόκυο.
Με την βοήθεια της Frontiers Records, παραβρεθήκαμε στο Osaka-Jo Hall, ενώ μετά από πρόσκληση του Eric Martin, 3 μέρες αργότερα, πήγα στο Budokan. Δύο ιστορικοί χώροι, ιδιαίτερα το τελευταίο, με τόσα συγκροτήματα να έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους εκεί. Δυο συναυλίες, με διάρκεια που ξεπερνούσε η καθεμία τα 140 λεπτά και τραγούδια από ολόκληρη την καριέρα τους κι ένα καταπληκτικό medley από μέρη πολλών άλλων που δεν έπαιξαν. H τεράστια σκηνή, είχε μια γιγαντο-οθόνη με καλοφτιαγμένα βιντεάκια που προσέθεταν χρώμα στην βραδιά.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Μετά από μια υποτονική εκκίνηση με το “Mr. Gone”, μια ιδιόρρυθμη τουλάχιστον επιλογή μέσα από το “Bump ahead”, ακολούθησε ένα υπέροχο hard rock ταξίδι σε 4 δεκαετίες πατώντας τόσο στο πρόσφατο όσο και στο μακρινό παρελθόν τους. Το πανέμορφο “Good luck trying” μας ζέστανε κι από κοντά το πρώτο μεγάλο χιτάκι της βραδιάς, το “Price you gotta pay”. Τα πιο τεχνικά τραγούδια ήρθαν για να βάλουν φωτιά στα κινητά τηλέφωνα των ανδρών στο κοινό. Το “Temperamental” για παράδειγμα ήταν μια από τις καλύτερες εκπλήξεις για μένα, ενώ τα απαιτητικά “Green tinted, sixties mind”, “Alive and kickin’”, και “Daddy, brother, lover, little boy” είχαν τεράστια ανταπόκριση. Ιδιαίτερα όταν ο Sheehan κι ο Gilbert έβγαλαν τα τρυπάνια στο τελευταίο, φαντάζεστε τι χαμός έγινε. Ανάμεσα σ’ αυτά το πρόσφατο “Up on you” – όσο όμορφο κι αν είναι – έμοιαζε λίγο. Το “Undertow” ίσως το πιο κλασικό της νεότερης εποχής τους (από τα αγαπημένα μου), λόγω του ύφους του, δεν ξεσήκωσε πολλούς. Θαρρώ πως το έπαιξαν και λίγο πιο χαμηλά. Τόσο το “Big love” όσο και το πρόσφατο, “Forever in our hearts” δεν ξεχώρισαν. Μετά ήρθε το αναπάντεχο medley, που μας έκανε να σκαλίζουμε την μνήμη μας για να βρούμε από πού προέρχονταν τα ριφ (με λίγη βοήθεια από το internet: “Wind me up” / “Mama D.” / “Out of the underground” / “Merciless” / “Anything for you” / “Voodoo kiss” / “The whole world’s gonna know” / “How can you do what you do” / “Take a walk” / “Defying gravity”). Στην σκηνή έμειναν μόνο οι τρεις οργανοπαίκτες, με τον Nick D’Virgilio να δίνει το έναυσμα και τους άλλους δυο να ζωγραφίζουν. O ντράμερ, έπαιζε τα μέρη του Torpey με άνεση, δείχνοντας την κλάση του, ενώ συμμετείχε σε όλα τα δεύτερα φωνητικά (άλλωστε έκανε καριέρα ως τραγουδιστής στους SPOCK’S BEARD), πλαισιώνοντας ιδανικά τους άλλους επίσης πολυτάλαντους μουσικούς.
Το “Colorado bulldog” ξεσήκωσε το πλήθος, πριν ακουστούν τρεις τεράστιες επιτυχίες τους, το “Promise her the moon”, “Take cover” και η δική τους εκδοχή του “Wild world” – του Ιρλανδού Cat Stevens. Μετά το 4άλεπτο σόου του Billy Sheehan, ήρθε το “Shy boy”, το οποίο έδωσε και πάλι ενέργεια με την ταχύτητά του, πριν σκάσουν οι δύο μπαλάντες, “To be with you” και το “Just take my heart” για να ανάψουν τα κινητά και να φτιάξουν μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Έτσι ολοκληρώσουν αυτή την υπέροχη αναδρομή στην δισκογραφία τους και μετά έπαιξαν μια διασκευή, αλλάζοντας όργανα (όπως έκαναν σχεδόν πάντα). Εννοείται, πως απουσίαζαν τραγούδια από τα δυο άλμπουμ με τον Richie Kotzen, αλλά δεν ένοιαξε και κανέναν. Όπως η αρχή, έτσι και το τέλος, δεν ήταν το ιδανικό με το “I love you Japan”, αλλά αυτή είναι μια μικρή λεπτομέρεια.
Παρακολουθώντας και τις δυο αυτές συναυλίες, παρά το ότι τα χρόνια έχουν περάσει και έχουν αφήσει σημάδια στους συντελεστές, το συγκρότημα είναι εκρηκτικό επί σκηνής. Έχουν το ρεπερτόριο, την τεχνική και την εμπειρία για να μαγεύουν. Η μουσική τους χημεία είναι απίστευτη, όσο κι αν είναι γνωστό που σε προσωπικό επίπεδο η χημεία απουσιάζει. Εκτός από κάποιες επιτηδευμένες προσπάθειες να έρθουν πιο κοντά, σε κάποια σόλο κυρίως, οι (από αριστερά προς τα δεξιά) Sheehan, Martin, Gilbert, κρατούσαν τις αποστάσεις τους, κάτι που όμως δεν υποβάθμισε καθόλου την εμφάνισή τους. Μάλιστα, στο τέλος της συναυλίας στο Budokan, όλοι τους έφυγαν από την σκηνή δακρυσμένοι. Όπως μας είχε πει ο Eric Martin στην πρόσφατη συνέντευξή μας, δεν είχαν κάνει έναν σωστό αποχαιρετισμό, όταν έκλεισαν την The big finish – tour όμως τώρα, ήταν όλοι τους πιο συνειδητοποιημένοι και συγκινημένοι. Το ίδιο και χιλιάδες κοινού με δάκρυα στα μάτια τους, δεν σταματούσαν να χαμογελούν.
Δεν θα παραξενευτούμε αν κάνουν κάποιες συναυλίες, κάποια στιγμή, όμως αυτές οι δύο, είχαν πραγματικά το συναίσθημα του τέλους. Δυο συναισθηματικά φορτισμένα βραδιές, με φοβερή μουσική, στην δεύτερη πατρίδα των MR. BIG.
– THE END –
Κείμενο-φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
