Στον ευρύτερο χώρο του progressive rock (δίχως να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τα τεκτενόμενα στα 70s), ο ήχος που προέρχεται από την Αμερικανική ήπειρο συγκαταλέγεται εύκολα σε εκείνους που με γοητεύουν εδώ και πολλά χρόνια. Και αν οι RUSH ανέκαθεν αποτελούσαν θέσφατο σε κάθε σχετική με το αντικείμενο κουβέντα, μια σειρά από καλλιτέχνες πέτυχαν να διατηρήσουν την φλόγα αναμμένη σε δύσκολους καιρούς και με την συντριπτική πλειοψηφία του εγγενούς τύπου -με την μορφή της γνώριμης πια προπαγάνδας- να κατατάσσει άπαντες σε μιμητές των προαναφερθέντων Καναδών θεών αλλά και των GENESIS, YES και GENTLE GIANT σε δεύτερο πλάνο.
Οφείλουμε, λοιπόν, σε μια αναφορά σε σχήματα τα οποία και έκαναν -και ορισμένοι εξακολουθούν να κάνουν αισθητή της παρουσία τους στα δισκογραφικά δρώμενα- να μην παραλείψουμε τους SPOCK’S BEARD, ENCHANT, TILES, TRANSATLANTIC, MAGELLAN, PATTERN-SEEKING ANIMALS και φυσικά ότι project κινείται γύρω από τον Neal Morse. Ο ανταγωνισμός σκληρός και δεδομένος με την Ευρώπη που -κακά τα ψέματα- και στο συγκεκριμένο παρακλάδι, δείχνει να έχει ξεφύγει προ πολλού. Εμφανώς περισσότεροι καλλιτέχνες με διάθεση να απομακρυνθούν από τα εσκεμμένα αλλά και όταν δεν κατορθώνουν να το αποφύγουν, το πράττουν με τρόπο ρεαλιστικό και με σύγχρονη προσέγγιση.
Οι PATTERN-SEEKING ANIMALS συνιστούν μια σύναξη μουσικών εγνωσμένης αξίας που σχετίζονται με τους SPOCK’S BEARD οι οποίοι και έχουν να μας απασχολήσουν δισκογραφικά από το “Noise floor” του 2018. Είτε αναφερόμαστε σε μουσικούς που αποτελούσαν μέλη των Αμερικανών στο απώτερο παρελθόν είτε στο πιο πρόσφατο. Η κινητήρια δύναμη τους είναι ο πληκτράς και βασικός συνθέτης John Boegehold ενώ ένα από τα σημεία που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους υπολοίπους συναδέλφους τους είναι η πληθωρική παρουσία του Ted Leonard πίσω από το μικρόφωνο αλλά και στην κιθάρα. Είχα εντυπωσιαστεί σε μεγάλο βαθμό όταν τον πρωτάκουσα στους λατρεμένους μου ENCHANT και έκτοτε ήταν μονόδρομος η παρακολούθηση της μετέπειτα πορείας του.
Η συνύπαρξη ενός εξαιρετικά στιβαρού rhythm section (βλ. Dave Meros στο μπάσο και Jimmy Keegan στα τύμπανα), εγγυάται την επιτυχία του όλου εγχειρήματος. Εκείνο που με προβλημάτιζε, ωστόσο, πριν την ακρόαση του πέμπτου τους άλμπουμ “Friend of all creatures” ήταν αν η μετακόμιση τους στην Giant Electric Pea του Martin Orford (κημπορντίστας στους τεράστιους IQ) από την Inside Out Music θα είχε άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα των νέων συνθέσεων… Ευτυχώς βγήκε λευκός καπνός…
Με ένα τόσο λιτό αλλά συνάμα αφάνταστα εντυπωσιακό εξώφυλλο, την κορυφαία ίσως παραγωγή που έχουν πετύχει διαχρονικά στους δίσκους τους και τα singles που είχαν δοθεί σε κυκλοφορία, έχουμε μία αρκούντως ικανοποιητική γεύση περί της κατεύθυνσης που θα κινηθεί το “FOAC”. Μελωδικό progressive rock, με πιασάρικα refrains, solos που λειτουργούν προς όφελος του χτισίματος των τραγουδιών, πλήκτρα που αρέσκονται σε πρώτο ρόλο αλλά και χρήση οργάνων (βλ. βιολί) που ταιριάζει γάντι με το ηχητικό concept της τετράδας. Το ότι το πρώτο εξ αυτών (“Future perfect world”), με κέρδισε μονομιάς οπωσδήποτε και οφείλεται στους παραπάνω παράγοντες αλλά και στην σχεδόν δεκάλεπτη διάρκεια του που μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον.
To “In my dying days” μας ταξιδεύει στην μαγευτική προσέγγιση των KANSAS, στο “Down the darkest road” το φλάουτο, η άρπα και το βιολί (παιγμένο από την Eliza James) εντυπωσιάζουν ενώ το “The seventh sleeper” δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ανήκει στα highlights του δίσκου. Όχι αδιάφορο, απλά λιγότερο αξιόλογο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Η δεύτερη μεγάλη σε διάρκεια σύνθεση του “Friend…” είναι το δωδεκάλεπτο “Another holy grail”, με το πάντρεμα ρυθμικών μερών με πιο ορχηστρικές φόρμες να μας χαρίζει όμορφες στιγμές. To “Days we’ll remember” είναι ουσιαστικά επανεκτέλεση του κομματιού των SPOCKS’ BEARD (υπήρχε στο bonus CD του “Noise floor”) και το κλείσιμο της αυλαίας ανήκει στο συμπαθητικό “Words of love evermore”…
Συνοψίζοντας, το “Friend of all creatures” μπορεί να μην διεκδικεί τον τίτλο του κορυφαίο δημιουργήματος των PATTERN-SEEKING ANIMALS (ακούστε τα δύο πρώτα τους, το ομώνυμο και το “Prehensile tales”), εξακολουθεί, ωστόσο, να καταδεικνύει την διάθεση των Αμερικανών να παραμείνουν σε ένα momentum που θα τους επιτρέπει να συνθέτουν και να κυκλοφορούν τους δίσκους με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η προαναφερθείσα συνθήκη επιτυγχάνεται και ορισμένες άλλες που η μελωδική/χαλαρή προσέγγιση είναι τόσο έντονη που υπερκαλύπτει το prog στοιχείο με άμεσο αποτέλεσμα να απομακρύνεται η γη της επαγγελίας για τους απανταχού λάτρεις του απρόβλεπτου… Όλες οι εκφάνσεις είναι επιθυμητές και τους αρμόζει η προσοχή μας. Αυτή δεν είναι άλλωστε η πεμπτουσία του ιδιώματος; Άπαντες απαραίτητοι λοιπόν!
7,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
