Έφτασε η ώρα να γίνει λόγος για τη μεγαλύτερη εγχώρια γιορτή του underground metal ήχου και μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως. Έφτασε η ώρα το επίκεντρο των μεταλλικών γεγονότων να ξαναγίνουν οι downtown γειτονιές των Αθηνών, έφτασε επίσης η ώρα να κυκλοφορείς σε αυτές και να νομίζεις πως είσαι στον ΟΗΕ, από τους μουσικόφιλους που έκαναν απόβαση από πολλές γωνιές της υφηλίου. Κοινώς, ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα… εεε… του UP THE HAMMERS FESTIVAL, οπότε σηκώνουμε τα σφυριά στον αέρα και πάμε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε όλα όσα έγιναν τούτο το υπέροχο, ανοιξιάτικο τριήμερο.
Βάλε ζώνη. Θα τρέξω.
ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ – WARM UP SHOW (ΑΝ Club)
«Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει» λέει ο θυμόσοφος λαός και αυτό είναι κάτι που σε γενικές γραμμές τηρεί και η διοργάνωση. Όπου «σπίτι» βάλε το Up the Hammers και όπου «Γιάννης» ένα συγκρότημα από Κύπρο. Φέτος, ήταν η σειρά των epic heavy metallers MARCH TO DIE να εκπροσωπήσουν το Νησί και ως σωστοί και γνήσιοι Κύπριοι metalheads, το έκαναν με απόλυτη επιτυχία. Δυστυχώς, δεν είχαν παρά λιγοστό κόσμο μπροστά τους, κάτι απόλυτα λογικό αν αναλογιστεί κανείς την ημέρα και την ώρα που βγήκαν στην σκηνή, ωστόσο αποζημίωσαν όσους ήρθαν από νωρίς για να τους δουν.
Παρατήρηση πρώτη: Στα τύμπανα ήταν εκτάκτως ο drummer των DRAGONBREATH, που τα πήγε εξαιρετικά. Τρομερή ιπποδύναμη, γερό δαμάλι! Παρατήρηση δεύτερη: Live είναι πολύ καλύτεροι από το studio. Το βάρβαρο/βαρβαρικό metal τους χάνει ακόμη περισσότερη «γυαλάδα», αγριεύει κι άλλο και η τετράδα θυμίζει ορδή Λογγοβάρδων που κατηφορίζει με «φιλικές» διαθέσεις την ιταλική χερσόνησο. Απόλυτο highlight, το “Son of the Old Gods”, που έμοιαζε να βγήκε από τις καλύτερες δισκάρες των DOOMSWORD (και εδώ ταιριάζουν οι Λογγοβάρδοι). Περιμένω το επόμενο άλμπουμ, το οποίο θα πρότεινα να ηχογραφηθεί σε συνθήκες “live”.
Πολύ πίνετε.
SETLIST: 1. Helmet smasher 2. One Eyed King 3. March to die 4. Stand and be counted 5. Son of the Old Gods 6. Tears of the Gorgon
Οι Γερμανοί MOUNTAIN THRONE που ακολούθησαν, δε μου είπαν απολύτως τίποτα. Εντάξει, cult περίπτωση στον χώρο του επικού heavy/doom metal, ok (σκέτο) στο studio, κάλυψαν όλες τους τις κυκλοφορίες δίνοντας φυσικά έμφαση στο πιο πρόσφατο “The Silver Light”, είχαν κάθε καλή διάθεση να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό… αλλά «τζίφος». Σε γενικές γραμμές, στην Ελλάδα έχουμε ΑΠΕΙΡΩΣ καλύτερες μπάντες που θα μπορούσαν να παίξουν στη θέση τέτοιων ξένων συγκροτημάτων. Κάποιοι συμπατριώτες τους και λοιποί κεντρο/βορειοευρωπαίοι μπροστά έδειχναν να περνούν καλύτερα από μένα (άμα πίνεις όλοι μοιάζουν JUDAS PRIEST), αλλά η πλειοψηφία του κόσμου κινήθηκε προς την έξοδο για κουβέντα, κάτι που μόνο τυχαίο δεν ήταν. Τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή, μακάρι καλύτερα κάποια άλλη φορά.
SETLIST: 1. All souls day 2. We are hunters 3. Autumn fog 4. The Silver Light 5. Valkyrie 6. Trumpets of Autumn 7. Death of a tyrant 8. Totem
Επόμενοι στην σειρά, οι power metallers ADAMANTIS από το «Αμέρικα». Με το “Reforged” να μην έχει παρά λίγες μέρες που κυκλοφόρησε και μετά από μια, όπως έμαθα, πολύ καλή εμφάνιση στο Horns Up Festival των Τρικάλων στις 2/3, οι ADAMANTIS ήρθαν και στην Αθήνα αρκετά ορεξάτοι. Βγήκαν με το “Steelclad” και τον τραγουδιστή Jeff Stark να κραδαίνει σπαθί, δείχνοντας πως μπήκαν αμέσως στο πνεύμα του φεστιβάλ. Ωραία η εμφάνισή τους. Ο Jeff επί σκηνής «κουνάει» λίγο, χάνει νότες και ανάσες, αλλά ισορροπεί τα πράγματα με την σκηνική του παρουσία, βοηθούμενος και από την υπόλοιπη μπάντα που είναι πολύ καλά στημένη. Σε γενικές γραμμές, ήταν μια απολύτως θετική εμφάνιση, από ένα συγκρότημα που δείχνει πως έχει περιθώρια να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο.
SETLIST: 1. Steelclad 2. Unbound souls 3. Fire and brimstone 4. Reforged 5. Storm the walls 6. Ride for ruin 7. Gates of Miklagard
“Metal party tour 2025” έχουν ονομάσει οι SKANNERS τη φετινή περιοδεία τους και όχι άδικα. Οι Ιταλοί είναι φαντάσου κάτι σαν τους δικούς μας CRUSH, MARAUDER και POWER CRUE από πλευράς ιστορικότητας, καθώς υπάρχουν από το 1982 και δισκογραφικά από το 1986. Η μουσική τους είναι αυτό που λέμε “hard ‘n’ heavy” και οι επιρροές/αναφορές περιλαμβάνουν «κόσμο και ντουνιά»: Από τους JUDAS PRIEST και ACCEPT (δεν είναι τυχαίο πως το πλέον Accept-ικό τους τραγούδι ονομάζεται “Starlight”) μέχρι τους BONFIRE, STRYPER, RATT και ROSE TATTOO (!). Μελωδικότητα μαζί με heavy riffs, refrains να τα σιγοτραγουδά ακόμη και η θεία σου την ώρα που πλέκει, εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό, οι SKANNERS είναι μια κατεξοχήν συναυλιακή μπάντα και μπράβο τους! Άσε που έπαιζαν «εντός έδρας»: Το πόσους Ιταλούς είχε από κάτω, δε λέγεται. Τι διάτανο, σε ματς της Serie A πήγα;
SETLIST: 1. Welcome to Hell 2. We rock the nation 3. Metal Party 4. Starlight 5. Factory of steel 6. Pictures of war 7. Turn it louder now 8. Blood in my eyes 9. Hard and pure
Και από τους «Ιταλούς CRUSH», στους αυθεντικούς, τους δικούς μας, στο “real thing”. Σε ένα κομμάτι της «ζωντανής ιστορίας» του ελληνικού heavy metal, είτε είσαι οπαδός, είτε όχι. Προσωπικά, αν και έχω – εννοείται – το εγχώριο κειμήλιο που ονομάζεται “Kingdom of the kings” στη δισκοθήκη μου, δε με λες και οπαδό τους. Ωστόσο, τους CRUSH δε γίνεται να μην τους δει κανείς με συμπάθεια και καλή προαίρεση! Συμπαθέστατοι, χαμηλών τόνων, σεμνοί και ταπεινοί, θα μπορούσαν να έχουν «ύφος χιλίων καρδιναλίων» βλέποντας τους fans να πωρώνονται με τα τραγούδια τους και να τους αποθεώνουν. Κι όμως, δεν το είχαν.
Το αφήνουν για άλλους που νομίζουν πως έχουν πιάσει «τον παπά από τα @@» αλλά τέτοιο live, σαν των CRUSH στο ΑΝ, δε θα δουν ούτε σε επτά ζωές. Ξέχωρα όμως από όλα αυτά, εντελώς αντικειμενικά, οι άνθρωποι έπαιξαν πολύ καλά και δικαίως επευφημήθηκαν στο τέλος σαν Ρωμαίοι αυτοκράτορες, από ένα γεμάτο club που έτσι κι αλλιώς, θύμιζε ρωμαϊκή αρένα. Περιμένουμε (;) νέα ηχογράφηση, περιμένουμε επανακυκλοφορία σε βινύλιο του “Kingdom of the kings”… γενικώς, έχουμε να περιμένουμε.
SETLIST: 1. Beyond the gates/March of the deads 2. On the cross 3. Kingdom of the kings 4. Nemesis 5. Run to the highway 6. Princess of Hell 7. Black mirror 8. Unborn 9. Morpheus world
Μικρή ανάσα για… ανάσα στον καθαρό αέρα της οδού Σολωμού, κουβεντούλα, μια μπύρα, λίγο από δω, λίγο από κει, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα και ξανακατεβαίνω για να βρω τους θεούς του αμερικανικού underground metal THE LORD WEIRD SLOUGH FEG να ξεσαλώνουν! Τι να γράψεις τώρα για αυτούς εδώ τους τύπους… Πρόκειται για ένα από τα πιο “Up the Hammers” συγκροτήματα, από αυτά που είναι γεννημένα θαρρείς να παίζουν σε τέτοιου είδους fests! Άσε που είναι ασύγκριτοι… Οι THE LORD WEIRD SLOUGH FEG παίζουν “Slough Feg metal”. Αυτό και τίποτ’άλλο! Κάθε άλλη προσπάθεια να κατανοήσεις και να αναλύσεις τη μουσική τους πέφτει στο κενό, έστω κι αν η λατρεία που κρύβουν για τους THIN LIZZY και τους IRON MAIDEN της εποχής του μακαρίτη Di’Anno είναι ξεκάθαρη.
Η εμφάνισή τους ήταν από άλλον πλανήτη! Και οι τρεις «έγχορδοι» έμοιαζαν μπροστάρηδες, έδινε ο καθένας το δικό του show. Λογικό αυτό βέβαια, αφού τον αρχηγό Mike Scalzi (μια κατηγορία μόνος του, άλλαζε και outfit αναλόγως τα τραγούδια) πλαισιώνουν ο Adrian Maestas από το 2001 και ο Angelo Tringali από το 2005, συνεπώς το «δέσιμο» και η «χημεία» μεταξύ τους κυμαίνονται σε ζηλευτά επίπεδα. Ούτε ο πιο «νέος» Austen Krater στα τύμπανα, θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Ο Scalzi πάντα είχε δίπλα του παικταράδες, είτε στους Fegs είτε στους HAMMERS OF MISFORTUNE και ο Austen ήρθε να γίνει ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα αυτή. Εκπληκτικός drummer, ταχύτητα, δύναμη, γκρούβα, τεχνική, τα είχε όλα! Μια τέτοια «μηχανή» να έχεις από πίσω, δε φοβάσαι κανέναν και τίποτα. Mike, κοιμήσου ήσυχος!
Και τα «ιπτάμενα άρματα» είδαμε, και για τον «Εύμαιο τον χοιροβοσκό» μιλήσαμε, και το «σπαθί του Μακιαβέλι» ακονίσαμε, και «έμπορους με κανονιοφόρους» συναντήσαμε… είχαμε πρόγραμμα! Ακούσαμε και το “Knife world” από το επερχόμενο “Traveller supplement 1: The ephemeral glades“, έτσι, για να ενθουσιαστούμε και να έχουμε αγωνία για την κυκλοφορία του. Καλά, από το “The Spinward marches/High passage/Low passage” μέχρι και το “Warriors dawn”, η απόδοση «τρύπησε τα σύννεφα», άκουσαν και ένιωσαν τι σημαίνει κιθαριστικό ντελίριο μέχρι και τα Υ.Μ.Ε.Τ που βρίσκονταν στην πλατεία Εξαρχείων!
Μια ακόμη σπουδαία βραδιά λοιπόν για την παρέα του αγαπημένου μας καθηγητή, αναμενόμενα ό,τι καλύτερο είδαμε την πρώτη μέρα και ένα από τα highlights ολόκληρου του τριημέρου. Ελπίζω να μην κάνουν πάλι χρόνια να μας ξανάρθουν, ε…;
SETLIST: 1. Angel of Death (ΤΗΙΝ LIZZY) 2. Headhunter 3. Sky chariots 4. Uncanny 5. Eumaeus the swineherd 6. New Organon 7. Knife world 8. Sword of Machiavelli 9. Traders and gunboats 10. Vargr Moon 11. The final gambit 12. The spinward marches/High passage/Low passage 13. Tiger! Tiger! 14. Warriors dawn/Jam/Frankfurt-Hahn airport blues/Warriors Dawn (medley)
ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ – ΜΑΙΝ EVENT (Gagarin 205)
Μεταφερόμαστε από τα Εξάρχεια στα Πατήσια και στο Gagarin 205, για την πρώτη ημέρα του «κυρίως πιάτου». Με τις πόρτες να ανοίγουν ακριβώς στην ώρα τους, οι πρώτοι από όσους θα γέμιζαν το venue στην πορεία, λάβαμε τα βραχιολάκια μας και πιάσαμε θέση. Αρχικά για κουβέντα εφ’ όλης της ύλης και εν συνεχεία, στις 15:30 ακριβώς, για να υποδεχτούμε τους WHITE MAGICIAN, οι οποίοι συγγνώμη, αλλά πρέπει επειγόντως να ξαναμπούν στο studio για πρόβα. Ας αφήσουμε τους τύπους και τις αστικές ευγένειες και ας μιλήσουμε ορθά, κοφτά και ωμά. Η εικόνα τους, μόνο σε μπάντα που θέλει να παίξει σε τέτοιο σοβαρό festival δεν αρμόζει. Και αποδεικνύει για μια φορά ακόμη κάτι που συναντάμε πολύ συχνά στις μέρες μας: καλούς δίσκους μπορεί τελικά να βγάλει ο καθένας, με την τεχνολογία σύμμαχο. Για να δώσεις όμως πραγματικά καλές συναυλίες, θέλει πολλά περισσότερα εφόδια. Μοναδικό ελαφρυντικό που θα τους δώσω, είναι το εμφανές άγχος που είχαν και σταματώ εδώ.
SETLIST: 1. Dealers of divinity 2. In Memoriam: Love and Magic (Magic and Love) 3. Magia Nostra 4. Antipathy 5. Mad Magic II: In the absence of gods (Bad Magic)
Νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα, μιας και οι WHITE MAGICIAN έπαιξαν δέκα λεπτά λιγότερο, ανέβηκαν στην σκηνή οι NOOR, ένα από τα «στοιχήματα» της διοργάνωσης. Μια μπάντα για την οποία σίγουρα έχεις ακούσει πάρα πολλά, αν παρακολουθείς περιοδικά, sites και το ελληνικό facebook. Και τι δεν έχει γραφτεί για αυτό το “Mother‘s guilty pleasures part one”. Αν τα διαβάσει κάποιος ξένος, παίζει και να νομίζει πως έχουμε να κάνουμε με το νέο “Rage for order”. Ας ηρεμήσουμε. Οι NOOR είναι ένα γκρουπ στα πρώτα του βήματα, που σε αυτό εδώ το live, ξαναλέω, σε ΑΥΤΟ ΕΔΩ, θύμιζε αξιόλογη τοπική μπάντα η οποία θέλει πολλή δουλειά ακόμη, ειδικά ως προς την ομοιογένεια και το image (όλα μετράνε, για metal μιλάμε).
Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Thomas Karam τα «είπε» τα κομμάτια, είναι ικανός φωνητικά, έστω κι αν live η φωνή του δεν είναι φαντεζί και δεν έχει ιδιαίτερη σχέση (χμ…) με την απίστευτη α λα Γιάννης Παπαδόπουλος (BEAST IN BLACK) φωνάρα του δίσκου. Επιπλέον, θα πρέπει να δουλέψει πολύ τον διπλό του ρόλο ή να αφήσει το ένα πόστο. Και τα δυο «καρπούζια», όταν είναι τέτοια «καρπούζια», σε μια μασχάλη δε χωρούν. Γενικά «βγήκε» το απαιτητικό υλικό του άλμπουμ, «απογυμνωμένο» όμως από τα πολλά φτιασίδια, όπως ήταν αναμενόμενο. Συμπερασματικά, οι NOOR δεν εκτέθηκαν, κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί ανετότατα, ως εκ τούτου, μπορείς να πεις πως κέρδισαν το στοίχημα. Highlight το “habibi” που μας είπε ο αραβικής καταγωγής Thomas, για να μας δείξει πόσο μας αγαπάει. Ah ya habibi, ah ya leh-leli που λέει και το γνωστό άσμα, φίλε Thomas.
SETLIST: 1. Flaming rage 2. All equally useless 3. Golden coffin 4. Hills of Qartaba 5. Follow the light 6. Mother’s guilty pleasure
Οι AMETHYST πολύ μου άρεσαν, οι Ελβετοί είναι καλύτεροι «ζωντανά» από το studio που έτσι κι αλλιώς δεν λες ότι τα πάνε και άσχημα! Η αλήθεια είναι πως ξεκινούσαν με δυο πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα: Είχαν τον καλύτερο ήχο όλης της βραδιάς, ήταν πολύ καλά προβαρισμένοι και η μουσική τους, αυτό το «οι THIN LIZZY τζαμάρουν με τους IRON MAIDEN το 1981 στο Marquee club», σε συνδυασμό με την σωστή αμφίεση (ζήτω η 70s γκαρνταρόμπα!) είναι ταμάμ για συναυλίες. Έφτιαξαν ατμόσφαιρα με το “The Good, the Bad and the Ugly” να παίζει στα ηχεία πριν ξεκινήσουν, μας χόρτασαν με δισολίες, μας χόρτασαν με κέλτικες αρμονίες, μας χόρτασαν κιθάρες ρε παιδί μου! Μέλι έσταζε η φάση! Κάπως έτσι, ως λογικό αποτέλεσμα, το κοινό «λαμπάδιασε»! Πόσο μου αρέσει, κάποιες φορές, όταν δε χρειάζεται να γραφτεί κάτι παραπάνω για να περιγραφεί ένα υπέροχο show. Άξιοι, ρε μούτρα!
SETLIST: 1. Embers on the loose 2. Stand up and fight 3. Running out of time 4. Take me away 5. Chasing shadows 6. Rock Knights 7. Serenade (Under the rising moon) 8. Queen of a thousand burning hearts 9. Nightstranger 10. Stormchild
Next in line, οι ATTIC. Και εδώ «μετρημένα τα κουκιά», ξέραμε από πριν τι θα παρακολουθήσουμε. Ένα πιστό και πειστικό, θα έλεγα, King Diamond tribute act, με μπόλικη θεατρικότητα (σκηνικά, κοστούμια και ένα απίστευτα δυνατό λιβάνι που δεν ξέρω από πού διάτανο το πήρε ο Meister Cagliostro, αλλά μας έσπασε τη μύτη και η ατμόσφαιρα θύμιζε τεκέ στον Πειραιά το 1930) κάπως πιο black metal ύφος (ταίριαζε βέβαια) και μπόλικη ενέργεια. Όσο για τα τραγούδια που διάλεξαν, μάλλον δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση πως αν και έχουν περάσει δεκατρία χρόνια και άλλοι δυο δίσκοι από το “The Invocation”, σε αυτό στηρίχτηκαν. Δυστυχώς, θα στεναχωρήσω ίσως τους οπαδούς του γκρουπ, αλλά δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, θα μπορούσα να είχα σταματήσει στο «μπόλικη ενέργεια».
SETLIST: 1. Darkest rites 2. Sinless 3. Join the Coven 4. Return of the Witchfinder 5. A quest for blood 6. The hound of Heaven 7. Edlyn 8. Azrael 9. The hidden grave 10. Funeral in the woods 11. There is no God 12. The Headless Horseman
Πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ, είχα βάλει ένα στοίχημα: Οι black/speedsters BÜTCHER, μαζί με άλλα δύο συγκροτήματα που θα δούμε στην πορεία ποια είναι, θα ήταν οι μεγαλύτερες ατραξιόν. E, δεν έπεσα έξω! Ο ΤΙΤΑΝΑΣ Ruben Luts (γνωστός και ως R. Hellshrieker) άνοιξε το μαντρί της κολάσεως, αμόλησε τις 666 γίδες του, δίδαξε ευγενείς τέχνες, μοίρασε πολιτισμό και το Gagarin έζησε στιγμές απείρου κάλλους.
Οριακές ταχύτητες, τσιρίδες, ανελέητο κοπάνημα, επιβλητικά mid-tempo riffs που σου ξερίζωναν τον σβέρκο… Ειδικά στα “Speed metal Samurai”, “Iron bitch” και “45 rpm metal” έγινε το «μάλε βράσε», ενώ στο “666 goats carry my chariot”, ο Quorthon χαμογελούσε από εκεί ψηλά. Οι BÜTCHER είναι τεράστιες μορφές, σπουδαίοι παίκτες (ναι, ναι) και καλοδουλεμένοι ως την τελευταία λεπτομέρεια. Φαντάσου, έβγαλαν ένα μέρος του set με μια κιθάρα, λόγω έκτακτου τεχνικού προβλήματος και το live δεν «κρέμασε» πουθενά! Άσε που περισσότερο από μουσικοί, είναι οι ίδιοι οπαδοί! Είδαν ΟΛΑ τα συγκροτήματα ανάμεσα στο κοινό και κατεβάζοντας τη μια μπύρα μετά την άλλη!
SETLIST: 1. Speed Metal Samurai 2. Blessed by the Blade 3. The Devil’s breath 4. A sacrifice to Satan’s Spawn 5. Thermonuklear 6. Road warrior 7. Viking funeral 8. Keep the steel (flamin’ hot) 9. Iron Bitch 10. 45 rpm metal 11. 666 goats carry my chariot
Μετά τον ΟΡΥΜΑΓΔΟ των BÜTCHER, οι EREB ALTOR ήταν ό,τι έπρεπε, δεδομένου ότι τέτοιες αντιθέσεις μεταξύ του μουσικού ύφους των μπαντών, είναι πάντα ενδιαφέρουσες. Για όσους δε γνωρίζουν, οι EREB ALTOR είχαν το δύσκολο έργο να αντικαταστήσουν, λίγο καιρό πριν τη διεξαγωγή του event, τους epic doomsters CRYPT SERMON. Οι CRYPT SERMON έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα τρεις δισκάρες, είναι πάνω στα ντουζένια τους, τους περιμέναμε εναγωνίως, η ακύρωσή τους ήταν μεγάλη απογοήτευση για πολύ κόσμο. Συνεπώς, οι διοργανωτές έπρεπε να κινηθούν γρήγορα και να φέρουν έναν άξιο αντικαταστάτη, που επίσης θα μείωνε τη γκρίνια στο ελάχιστο.
Οι Σουηδοί είναι από τις μπάντες της αναβίωσης του «Quorthon-ισμού» που ξεχωρίζουν. Επικοί όσο δεν πάει, σταθερά καλοί όσον αφορά το συνθετικό κομμάτι (δεν έχουν μέτρια δουλειά), μεγάλο όνομα πια στον χώρο, είχαν πλήρη επίγνωση της ταυτότητάς τους και πού χρωστούν αυτό που είναι και η συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία πριν τη «ψυχωμένη» διασκευή στο “A fine day to die” των BATHORY, τα «είπε» όλα. Στάθηκαν μια χαρά στη μεγάλη σκηνή του Gagarin και εν τέλει έδωσαν ένα show αντάξιο της co-headline θέσης τους, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι τους προτιμώ σε μικρότερο χώρο, λόγω ατμόσφαιρας. Έχω όμως και ένα μικρό παράπονο… Μάλλον έχουν ξεχάσει την περίοδο 2008-2010 που κυκλοφόρησαν τα μνημειώδη “By honor” και “The End”… μα γιατί;
SETLIST: 1. Valkyrian fate 2. Vargtimman 3. Queen of all seas 4. Vi är mörkret 5. Midsommarblot 6. En synd svart som sot 7. I have the sky 8. The last step 9. A fine day to die
Οι CRIMSON GLORY είναι στο top-10 αγαπημένων μου μπαντών. Το ντεμπούτο το προσκυνώ, το “Astronomica” το λατρεύω, το “Strange and beautiful” το θεωρώ έναν πολύ καλό δίσκο κι ας μην ήταν CG και το “Transcendence” είναι για μένα Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ METAL ΔΙΣΚΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Ακόμη, έχω δει τους CRIMSON GLORY και τις τρεις προηγούμενες φορές που ήρθαν στη χώρα μας. Σε καλές και κακές στιγμές. Το 2000 με τον Wade Black στα φωνητικά, που η έξαψη μας έβγαινε από τα αυτιά, το 2011, με τον Todd La Torre, όταν είδαμε ένα ασύλληπτο show και κλάψαμε από συγκίνηση και το 2005 που κλάψαμε για την παρακμή του Midnight. Κατανοητά όλα, ως εδώ; Ωραία.
Έχοντας δει κάποια videos από εμφανίσεις του group ως τώρα με τη νέα σύνθεση, ήμουν αισιόδοξος. Αναλογιζόμενος δε την πάροδο του χρόνου, θεωρούσα βέβαιο πως το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη καλύτερο στην Αθήνα. Δυστυχώς, διαψεύστηκαν οι ελπίδες μου. Αλλά ας τα δούμε όλα ξεχωριστά. Πρόβλημα πρώτο, ο ήχος. Η αλήθεια είναι ότι δε βοήθησε. Βέβαια αυτό είναι κάτι που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει σημασία, διότι όντως έχουμε δει πολύ καλά shows με μέτριο ήχο, μια μπάντα όμως σαν τους CRIMSON GLORY πρέπει να έχει τον δικό της ηχολήπτη, κάποιον που να ξέρει τα χούγια της. Είναι η φύση της μουσικής της τέτοια.
Πρόβλημα δεύτερο, η απόδοση. Περίμενα οι Αμερικανοί να μου δώσουν τα μυαλά στα χέρια. Εντούτοις, είχαν την απόδοση/επίδοση μιας τυπικής αξιόλογης metal μπάντας, όπως τόσες και τόσες άλλες που έχουμε δει, βλέπουμε και θα βλέπουμε. Και επειδή κάποιος μπορεί να αναφερθεί «στα χρόνια που έχουν περάσει και μπλα μπλα μπλα», να ξεκινήσω να αραδιάζω ονόματα συνομηλίκων συγκροτημάτων που ήρθαν, έπαιξαν και μας έκαναν να παραμιλάμε; Δεν χρειάζεται. Άλλωστε, ένα θα το βλέπαμε ως headliner την επομένη ακριβώς ημέρα. Επιπροσθέτως, έχω την αίσθηση πως ο Mark Borgmeyer ήταν περισσότερο… «πολυλογάς» απ’ όσο χρειαζόταν. Πρόκειται περί καλού κιθαρίστα, προς Θεού, δεν είναι πει κάποιος το αντίθετο, αλλά οι CRIMSON GLORY είχαν πιο ουσιαστικό παίξιμο στα lead μέρη τους και σαφώς πολύ λιγότερη βαβούρα.
Πρόβλημα τρίτο, ο Travis Wills. Αντικειμενικά, είναι αξιοπρόσεκτος τραγουδιστής. Έχει μια ωραία, μελωδική φωνή, ταιριαστή για power/prog metal, ήταν επικοινωνιακός με το κοινό, το οποίο τον βοηθούσε τραγουδώντας με τη ψυχή του, είχε ωραίο στήσιμο και ωραία κίνηση και τα πήγαινε καλά στα χαμηλά και μελωδικά μέρη των φωνητικών γραμμών. Όταν όμως έφτανε η στιγμή να ανέβουν οι οκτάβες και παράλληλα οι απαιτήσεις, υστερούσε πολύ. Ειδικά από το δεύτερο μισό του set και μετά, η πτώση ήταν κατακόρυφη, το έβλεπες, ο άνθρωπος ζοριζόταν πάρα πολύ. Όσο για τα σχόλια ότι διάβαζε τους στίχους… θέλω να πιστεύω πως τον παρεξηγήσαμε. Γιατί φίλε Travis, αν ισχύει αυτό και είδαμε καλά… Δύο χρόνια τώρα είσαι στο συγκρότημα, ακόμη να μάθεις τα τραγούδια του;
Ξέρω. Η θέση του Midnight ισοδυναμεί με ηλεκτρική καρέκλα. Και ο κόσμος θέλει μίμους, τους αποζητά. Δεν το επικροτώ. Προσωπικά, προτιμώ κάποιον να λέει τα τραγούδια με το δικό του στυλ. Μήπως λοιπόν θα ήταν καλύτερο η μπάντα να γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλους αυτούς που θέλουν έναν κλώνο του Midnight στο μικρόφωνο και να προσαρμόσει τα κομμάτια στη φωνή του Wills; Το έχει κάνει εξάλλου με μεγάλη επιτυχία στο ProgPower Festival του 2009, όταν guests σαν τον Urban Breed (TAD MOROSE), τον Nils K. Rue (PAGAN’S MIND) και τον Andy Frank (BRAINSTORM), ερμήνευσαν με το δικό τους στυλ και τα πήγαν περίφημα.
Χωρίς λοιπόν να γίνεται λόγος για φιάσκο, δεν ήταν το live που μουσικοί του διαμετρήματος ενός Ben Jackson και ενός Jeff Lords μπορούν να δώσουν και ελπίζω η επόμενη φορά να με αποζημιώσει. Για τις νέες συνθέσεις, το “Chasing the hydra” και το “Triskaideka”, ναι μεν δε μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα με μια ακρόαση, ωστόσο δεν μου άφησαν θετική εντύπωση. Μάλλον «πέρασαν και δεν ακούμπησαν»… Μπράβο πάντως που μπήκαν στο συρτάρι οι μάσκες από το Temu.
SETLIST: 1. Valhalla 2. Dragon lady 3. Lady of winter 4. Where dragons rule 5. Painted skies 6. Masque of the Red Death 7. Queen of the Masquerade 8. Burning bridges 9. Chasing the hydra 10. Triskaideka 11. In dark places 12. Eternal World 13. Azrael 14. Lost reflection 15. Lonely 16. Red sharks
ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ – ΜΑΙΝ EVENT (Gagarin 205)
Με πολύ περισσότερο κόσμο από τον αντίστοιχο της Παρασκευής, οι Αμερικανοί TOWER άνοιξαν την αυλαία της τρίτης και τελευταίας ημέρας του φεστιβάλ. Μια πρόταση αρκεί για να περιγράψει αυτό που είδα: Οι TOWER έδωσαν ένα show αντάξιο μεγάλης μπάντας! Ήταν λες και έβλεπα μπροστά μου όχι ένα νέο group, αλλά μια φτασμένη μπάντα που σαρώνει! H frontwoman Sarabeth Linden καταπίνει αμάσητους δεκάδες άνδρες συναδέλφους της, η κοπέλα είναι θεά, από φωνή και σκηνική παρουσία παίρνει 10/10, όταν δε κατεβαίνει από την σκηνή και μπλέκεται με τους οπαδούς, είναι σαν ένα τρισευτυχισμένο μικρό κοριτσάκι που βλέπει την συναυλία των ονείρων της! Άλλη τεράστια «μορφή», ο μπασίστας Philippe Arman που απλά πρέπει να τον δεις να παίζει για να καταλάβεις τι λέω. Όταν κυκλοφορήσει το επερχόμενο “Let there be dark” που είναι super, θα τα ξαναπούμε για δαύτους. Μην τους προσπεράσεις!
SETLIST: 1. Iron clad 2. Running out of time 3. Under the chapel 4. Prince of Darkness 5. Metatron 6. Hired gun 7. Lay down the law 8. Blood moon 9. Elegy
Μετά την εξαιρετική αρχή των TOWER, οι WRITHEN HILT είχαν μπροστά τους ένα ήδη ζεστό κοινό που τους περίμενε πως και πως, επομένως τους ήταν πανεύκολο, σαν καλή και σωστά προβαρισμένη μπάντα που είναι, να το κερδίσουν! Η μουσική τους επί σκηνής δεν «χάνει», παραμένει επικότατη, το υλικό των δυο EPs “The Iron Sparrow” και “Ancient sword cult” παίχτηκε πειστικότατα στην ολότητά του, ενώ η πανέμορφη διασκευή στο θρυλικό “Deliver us from Evil” έμοιαζε με πέναλτι σε άδεια εστία, ενθουσιάζοντας άπαντες και φανερώνοντας το πραγματικά οπαδικό, καλοπροαίρετο πνεύμα των Γερμανών. Άσχετο, ο μπασίστας παίζει power forward στην Άλμπα Βερολίνου; Ή τρώει το φαγητό των υπολοίπων; Τι φάση; Βγάλτε δίσκο, περιμένουμε!
SETLIST: 1. Aeolia (Unbreakable bronze) 2. Death undone 3. Sorcerer’s gate 4. Mountain 5. Swords of the East 6. The Rider’s Moon 7. Deliver us from Evil (WARLORD) 8. To rival the Sun
Γρήγορα – γρήγορα, χωρίς χρονοτριβή, ένα ακόμη όνομα από τον cult underground χώρο του επικού ήχου παίρνει την σκυτάλη… αλλά η αλλαγή στην σκυταλοδρομία δεν είναι επιτυχημένη, η σκυτάλη πέφτει και η ομάδα μηδενίζεται. Οι IRON GRIFFIN στους δίσκους τους έχουν μια ιδιαίτερη, μοναδική ατμόσφαιρα μπουντρουμιού. Αυτή εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αποδοθεί επί σκηνής, οπότε, ξεκινάμε με μειονέκτημα. Θα μπορούσαν όμως να δώσουν ένα πολύ ωραίο show, έστω και χωρίς την ατμόσφαιρα αυτή, αν ήταν «κανονική» μπάντα και όχι ασύνδετοι και απροβάριστοι.
Ειδικά ο drummer (ο οποίος για έναν περίεργο λόγο ήταν αυτός που μιλούσε με το κοινό αλλά τα έλεγε μέσα από τα δόντια του και κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε) και ο κιθαρίστας, απορώ για ποιον λόγο βγαίνουν live. Κρίμα, μεγάλο κρίμα για την Maija Tiljander, που «ζωντανά» είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Η φωνή της είναι τόσο επική που ανασταίνει και νεκρούς στρατιώτες από την εποχή του Μεσαίωνα ξέρω γω! Η επιλογή του “War of the Ring” των ARC πάλι, ήταν απολύτως ταιριαστή. Αστείο το πρωτότυπο, άλλα ντ’ άλλα και η διασκευή. Ρε τι τραβάμε… Για αρχή, παρακαλώ πολύ να αλλαχθούν τα ¾ του σχήματος, να έρθουν καλοί παίκτες, ο Oskari Räsänen να περιοριστεί μόνο σε καθήκοντα συνθέτη και τα ξαναλέμε.
SETLIST: 1. Message from beyond 2. Metal conquest 3. Curse of the Sky 4. Lady of Space and Time 5. Unholy Epistle 6. Dawn of struggle 7. Lost legion 8. War of the Ring (ARC) 9. Lord Inquisitor 10. Reign of thunder
Παραμένουμε σε επίπεδα ατόφιου, υποχθόνιου cult, με τη διαφορά όμως ότι οι δικοί μας ROYAL ALTAR ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κοί! Σε μια εμφάνιση εντελώς ειδικών προδιαγραφών, θα έπαιζαν τα κομμάτια του μυθικού για την ελληνική σκηνή demo των AGELESS WISDOM, της προηγούμενης δηλαδή μπάντας του αρχηγού Σωτήρη Πουλίδη. Ξέρω άτομα που ήρθαν αυθημερόν από Κύπρο για να ακούσουν ΜΟΝΟ αυτό το συγκρότημα, είπες κάτι; Κοντολογίς, όλοι όσοι περίμεναν να ακούσουν το “A kingdom without a name” και να ψάλλουν «Κύριε Ελέησον», πετούσαν στα σύννεφα από τη χαρά τους, οι υπόλοιποι είχαμε μια έκφραση «κοίτα τους φίλε πως παίζουν… άψογοι, έτσι;». Μήπως να επανασυσταθούν και τυπικά; Τέτοιο επικό tribute στους PAGAN ALTAR πρέπει να έχει τουλάχιστον έναν επίσημο δίσκο στο ενεργητικό του! Μπράβο!
SETLIST: 1. Hot Gates 2. After the gates 3. A kingdom without a name
Πριν βγουν οι DEMON BITCH, είχαμε κάτσει κάτω η παρέα που παρακολουθούσε το event (καρεκλίτσες παραλίας rule) και αναρωτιόμασταν πως γίνεται μια μπάντα που επί της ουσίας είναι οι WHITE MAGICIAN + ένα (1) άτομο, να έχει άλλη εικόνα από την απογοητευτική του «Λευκού Μάγου». Όπως καταλαβαίνεις, είχαμε έτοιμο το «φτυάρι». Τελικά οι DEMON BITCH τα πήγαν καλύτερα αν και σίγουρα είναι από τις μπάντες που λες «καλύτερα ακρόαση δίσκου, παρά συναυλία». Το τεχνικό, απαιτητικό υλικό τους, με πολλές HELSTAR neoclassical επιρροές, «βγήκε» πιο θορυβώδες απ’ όσο θα έπρεπε και τα ιδιαίτερα φωνητικά του υπερκινητικού, θεατρικού frontman, άλλοτε τα ακούγαμε καλά και άλλοτε χάνονταν. Γενικά, για μια μπάντα που αρκετοί περίμεναν πως και πώς να δουν, κυρίως λόγω του πρόσφατου πολύ καλού “Master of the Games”, δεν θα έλεγα πως αποζημίωσαν στο έπακρο, σε σημεία έγιναν ως και κουραστικοί, αλλά θεωρώ πως θα τον βρουν τον δρόμο τους.
SETLIST: 1. Beyond the Pillars 2. The Quickening 3. Master of the games 4. Death is hanging… 5. Hellfriends 6. Protector and the horse 7. Into the archway 8. Not of the cruciform 9. Sentinel at the spire 10. A passage to the Other Side 11. Beneath the Ice Caves 12. Devil love
Το δεύτερο συγκρότημα του κερδισμένου στοιχήματος. Τους Καλιφορνέζους WINGS OF STEEL τους υποδεχτήκαμε ως πραγματικούς metal αστέρες γιατί ναι, ως τέτοιοι πρέπει να λογίζονται! Έπαιξαν απίστευτα, ήταν μια πραγματική χρονομηχανή (μουσικά και στυλιστικά) που μας ταξίδεψε στο L.A του 1988 και στα 19 χρόνια του Up the Hammers, αμφιβάλλω αν υπάρχουν αρκετά γκρουπ που «άστραψαν» τόσο εκτυφλωτικά! Τα τραγούδια τους είναι διαμάντια σκέτα, οι ίδιοι ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν για να δώσουν το απόλυτο metal show… Εν ολίγοις, με τέτοια συγκροτήματα και τέτοια live, καταλαβαίνει και «η κουτσή Μαρία» για ποιον λόγο “US metal reigns supreme”!
QUEENSRYCHE, CRIMSON GLORY, STEELHEART, WHITESNAKE, DOKKEN, τι να πάρεις και τι να αφήσεις από αυτά που σου έφερναν στον νου τούτοι οι απίθανοι τύποι! Ακούσαμε ένα εξαίσιο ακυκλοφόρητο κομμάτι (“Wings of Time”) από το δεύτερο άλμπουμ τους, για το οποίο είμαστε όλοι σίγουροι πως θα είναι ΕΠΟΣ, γίναμε δέκτες υποσχέσεων από τους εκστασιασμένους Αμερικανούς πως θα επιστρέψουν σύντομα («πακέτο» RIOT – WINGS OF STEEL να πέσουν τα τσιμέντα!) με μεγαλύτερο set και ακόμη παραμιλάμε… Την επόμενη φορά, κάνε τα αδύνατα – δυνατά να μην τους χάσεις. Εσύ θα (ξανα)χάσεις!
SETLIST: 1. Fall in line 2. Liar in love 3. Cry of the Damned 4. She cries 5. Gates of Twilight 6. Rhythm of desire 7. Wings of Time 8. Stormchild 9. Into the Sun 10. Wings of steel
Και από τους ευέλπιδες, στα τιμημένα γηρατειά! Οι DEMON δεν χρειάζονται συστάσεις και ως εκ τούτου, ήμασταν άπαντες έτοιμοι ψυχή τε και σώματι για σπουδαία πράγματα, τα οποία ΦΥΣΙΚΑ και είδαμε! Η μουσική ξεκινά, η μπάντα παίζει ένα ωραίο, σύντομο intro για να υποδεχτεί τον μεγάλο Dave Hill, ο οποίος έκανε είσοδο τύπου «είμαι τόσο cool και badass ταυτόχρονα», ξεκινά το “Night of the demon” και αυτό ήταν… Οι Βρετανοί μας κατατρόπωσαν! Για να καταλάβεις πόσο καλοί ήταν οι γερόλυκοι, φαντάσου ότι την ώρα που έπαιζαν, υπέγραφαν αυτόγραφα και merch οι DEMON BITCH, οι οποίοι παράτησαν τα πάντα για να παρακολουθήσουν το show! Τι άλλο να γράψει κανείς μετά από αυτό; Κοιτάζει και την setlist και έχει μια πλήρη εικόνα! Α ρε «γεροντάρες»… διδάξατε μπαλίτσα πάλι!
SETLIST: 1. Night of the Demon 2. Hurricane 3. Sign of a madman 4. The Plague 5. Nowhere to run 6. Face the Master 7. Remembrance Day (A song for peace) 8. The Spell 9. Liar 10. Life on the wire 11. Don’t break the circle 12. One helluva night
Φτάσαμε στο τρίτο συγκρότημα του ανωτέρου κερδισμένου στοιχήματος. Η δεύτερη περίπτωση που ανάγκασε ξανά άπαντες να παραδεχτούν την ανωτερότητα του αμερικανικού power metal. Οι TITAN FORCE των αριστουργημάτων “Titan Force” και “Winner/Loser” βρίσκονταν μπροστά μας, σε απόσταση λίγων μέτρων! Ποιος άραγε ο λόγος να κρύβομαι; Είχα ένα εντελώς ηλίθιο χαμόγελο καθόλη τη διάρκεια του set τους, μου ήταν αδύνατο να χαλιναγωγήσω τον ενθουσιασμό μου! Με τον «Έλληνα» πια Harry “The Tyrant” Conklin να βρίσκεται σε διαβολεμένη κατάσταση και τα αδέρφια Flores (John, Mario, Stefan) παρέα με τον Steve Langemo σε μεγάλη φόρμα, τι μπορούσε να πάει λάθος; Ολόκληρο το “white collar US power metal” ήρθε και έκανε κατάληψη στο Gagarin το βράδυ του Σαββάτου και μείς βιώσαμε μια συναυλία συνταρακτική!
Οι TITAN FORCE αποτελούν το ορισμό της βιρτουόζικης μπάντας που ταυτόχρονα δε θυσιάζει ίχνος από την αμεσότητά της. Αυτό, είναι το ένα από τα δυο συστατικά της μαγείας τους. Το άλλο είναι ο άκρατος λυρισμός τους. Είναι η μια όψη του ίδιου νομίσματος, που στην άλλη έχει τους έτερους θεούς του Colorado, τους JAG PANZER. Κοινή συνισταμένη αυτών, ο αγαπημένος μας Τύραννος, με τα θεάρεστα φωνητικά του, απίστευτα ευδιάθετος, να μιλά όποτε μπορεί Ελληνικά και να προλογίζει εύστοχα τα κομμάτια.
Για τους Flores και Langemo τι να πω… Την επομένη μέρα, σε μια ειδική γιορτή που διοργανώθηκε συνοδεία φαγητού, οι άνθρωποι έπαιξαν με γελοία άνεση jazz, είναι ποτέ δυνατόν να θέσουμε τις ικανότητές τους επί τάπητος; Με καλύτερες στιγμές κατά την υποκειμενική κρίση του γράφοντος τα “New Age Rebels” (τρελό sing along, το Gagarin σείστηκε από τα θεμέλια), “Master of disguise” (αιώνιος ύμνος), “Chase your dreams” και “Blaze of glory” (θεϊκή εκτέλεση!), το ακυκλοφόρητο “In the end” να θυμίζει εντόνως JAG PANZER εποχής “Ample destruction” (!!!) και τα υπόλοιπα τραγούδια να συμπληρώνουν μια τελική λίστα – όνειρο, οι TITAN FORCE έγραψαν άλλη μια χρυσή σελίδα στην εν Ελλάδι συναυλιακή τους Βίβλο. Α ρε τιμημένα βουνά του Colorado, τι παιδιά βγάζετε!
SETLIST: 1. Only the strong 2. Small price to pay 3. Winner/Loser 4. Eyes of the Young 5. Fool on the run 6. Fields of valor 7. Shadow of a promise 8. Wings of rage 9. New Age rebels 10. Master of disguise 11. Toll of pain 12. Bright red 13. Chase your dreams 14. Blaze of glory 15. In the end
Αυτά έγιναν στο φετινό Up the Hammers. Ως μια εκδήλωση που φιλοξένησε 21 συγκροτήματα, ήταν απολύτως λογικό να έχουμε θετικές και αρνητικές εκπλήξεις, σπουδαία shows, διεκπεραιωτικές εμφανίσεις και κάποιες κυριολεκτικά για τα πανηγύρια. Όλα αναμενόμενα, αλλού όμως είναι τα σημαντικότερα και μιλώ φυσικά για τις συνθήκες διεξαγωγής και την όλη οργάνωση, όπου το φεστιβάλ παίρνει άριστα. Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, τα όποια μικροπροβλήματα υπήρξαν λύθηκαν άμεσα και το εισιτήριο που πλήρωσαν οι εκατοντάδες θεατές, «πληρώθηκε πίσω» μέχρι τελευταίο cent.
Εύγε σε όσους ήταν υπεύθυνοι.
ΥΓ 1: Όλες οι παραδόσεις κάποτε σπάνε, αλλά κάποιες μάλλον θα αργήσουν: Ούτε φέτος κάποιος κατάφερε να κουνήσει τον Λοΐζο, τον γίγαντα μπασίστα των RECEIVER και MARCH TO DIE. Maybe next time… (ναι, καλά)
ΥΓ 2: Υγεία να έχουμε, να τα πούμε του χρόνου στο επετειακό!
ΥΓ 3: Γράφτηκαν πάνω από 5.000 λέξεις. Αν βρεις κανένα λαθάκι, συμπάθα με.
Χαιρετώ, εις το επανιδείν!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Christina Alossi
