Διανύοντας μία από τις πλέον δύσκολες περιόδους της ζωής μου, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα χαροπάλευα χρονικά και θα πιστόλιαζα το deadline γι’ αυτό το άρθρο. Και ίσως, το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι η ανικανότητα διαχείρισης χρόνου. Κι όμως, παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο ζήτησα να το αναλάβω και να το γράψω εγώ αυτοβούλως. Και εύλογα θα αναρωτηθείς, αφού ρε Μιμάκο δεν προλαβαίνεις, γιατί ζητάς;
Και η απάντηση είναι τόσο απλούστατη, που δικαιολογεί πλήρως κάθε χαροπάλη. Γιατί είναι ο αγαπημένος δίσκος του ανθρώπου που αγαπώ πολύ περισσότερο κι από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Οι πολυαγαπημένοι Γερμανοί power metalers HELLOWEEN μετά τα μεγαλειώδη “Keepers…” διανύουν μια περίοδο ντεφορμαρίσματος δισκογραφικά, με πολλές αναταραχές, αλλαγές μελών, τσακωμούς, αυτοκτονίες, δικαστικές διαμάχες με την παλιά τους εταιρεία κτλ κτλ. Όλα αυτά διορθώνονται εν μέρει με την έλευση του Andi Deris και το εξαιρετικό “Master Of The Rings” 2 χρόνια νωρίτερα. Ο Weikath έψηνε τον Deris από παλιά μέχρι που οι διαφωνίες με την παλιά του μπάντα, τους PINK CREAM 69 κορυφώθηκαν κι έτσι ενδίδει στο κάλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι ένα θετικότατο ηλεκτροσόκ με τον ασθενή να επανέρχεται το ίδιο δυνατός όπως παλιά. Οι οπαδοί των HELLOWEEN ωστόσο είναι είδος υπό μελέτη: χωρίζονται σε στρατόπεδα και μέχρι και σήμερα παίζουν φάπες αναμεταξύντωνε. Είναι οι παλιακοί που πάνω από το κρεβάτι τους έχουν κρεμασμένο το “Walls Of Jericho”, είναι οι κλασικοί που κερνάνε μπύρες για τα “Keepers…” και ακόμα κι αυτοί διαφωνούν για το ποιο από τα 2 είναι καλύτερο, και φυσικά οι εκλεπτυσμένοι που χαμογελάνε με την εποχή Deris. Έχω φίλους απ’ όλες τις μεριές, το παίζω χαμαιλέοντας κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν μπλέκεις με αυτά.
Τον έβδομο δίσκο των HELLOWEEN πάντως θα τον αγαπώ πάντα λίγο περισσότερο γιατί πρακτικά θυμάμαι ένα αγοράκι που όταν πήρε το βινύλιο στα χέρια, χαιρόταν εντυπωσιασμένο, ήταν δεν ήταν 9-10 χρονών, και με την βοήθεια αυτού αποφάσισε ότι ο δρόμος του heavy metal είναι αυτός που του ταιριάζει.
Με κεκτημένη ταχύτητα λοιπόν και με μεγάλα κέφια τα γερμανόπουλα προβάρουν τις ιδέες τους στο στούντιό τους, ακολουθούν την πετυχημένη συνταγή όπως στον προηγούμενο δίσκο, και με τον Tommy Hansen για παραγωγό ταξιδεύουν στο Αμβούργο και γράφουν το “The Time Of The Oath”. Τους πήρε λίγο περισσότερο χρόνο σε σύγκριση με το “Master…”, αλλά αυτό τους έδωσε την δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα πιο περίπλοκο (για τα δικά τους δεδομένα) δίσκο, πιο συμπαγές και τεχνικό, τόσο ηχητικά όσο και παικτικά. Η περισσότερη δουλειά μοιράζεται κυρίως σε Deris και Weikath και ουσιαστικά είναι ένας concept δίσκος που έχει να κάνει με τις προφητείες του Νοστράδαμου. Ο Andi διάβαζε το συγκεκριμένο βιβλίο εκείνη την εποχή.
Σύμφωνα με τον προφήτη λοιπόν, η περίοδος μεταξύ 1994-2000 είναι το the time of the oath, όπου μεταξύ άλλων μιλάει για έναν 3ο παγκόσμιο πόλεμο και πως οι επιλογές των ανθρώπων θα επηρεάσουν το μέλλον. Έτσι το εξώφυλλο είναι διφορούμενο, με τον Keeper να είναι είτε ο Θεός αν τα πράγματα πάνε καλά, είτε ο Έβδομος Στρατιώτης αν όλα πάνε στραβά, όπως αυτά αναφέρονται στο τραγούδι “Before the war”.
Ο δίσκος κυκλοφορεί σε 3 διαφορετικές εκδόσεις, 3 διαφορετικές ημερομηνίες, 3 διαφορετικά singles, με καλύτερη την expanded που έχει μέσα τα άπαντα, συν ακυκλοφόρητα, συν διασκευές, συν κάτι στρέμματα για προίκα και 1000 λεπτά προς όλα τα δίκτυα. Με μικρή επιφύλαξη, ίσως αυτός να είναι και ο αγαπημένος δίσκος του ίδιου του Deris, και αφού διάλεξε ο αρχηγός, το μόνο που μένει είναι να περάσουμε στο επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από την (σχετικά εύκολη) ανακατάταξη των τραγουδιών. Υποψιάζομαι ότι αν βάλεις 10 άτομα να το κάνουν, θα πάρεις 10 παντελώς διαφορετικά αποτελέσματα, mine goes like this:
The “Time of the oath” countdown:
- “Wake up the mountain”
Δεν έχω τίποτα μαζί σου “Wake up the mountain”. Ίσα ίσα που θυμίζεις και λίγο Kill the king από RAINBOW. Αλλά δεν θέλω να αδικήσω τα αδερφάκια σου που είναι λιιιιγο πιο χαριτωμένα, με το συμπάθειο ε; Αυτά παθαίνεις άμα αφήνεις τους ντράμερ να γράφουν μουσική! (αστειεύομαι ρε).
- “A million to one”
Δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να ήταν πιο πάνω αυτό! Όλως περιέργως και τυχαία, χωρίς να το κάνω επίτηδες, κι αυτό ο ντράμερ το έγραψε! Οφείλω να παραδεχτώ πάντως ότι γέφυρα και ρεφραίν είναι εξαιρετικά και ικανά να τα σιγοτραγουδάς όλη μέρα.
- “If I knew”
Ακόμα και ο πιο χαλαρός οπαδός HELLOWEEN, αν ερωτηθεί ποιος μπορεί να έγραψε αυτό το τραγούδι, θα σου απαντήσει χωρίς ενδοιασμούς πως είναι ξεκάθαρα Weiki! Μέσα σε 12 τεμάχια συνολικής διάρκειας περίπου 62 λεπτά, νομίζω χωρούσαν άνετα δύο μπαλάντες. Η μια είναι αυτή. Η άλλη διεκδικεί μετάλλιο…
- “Steel tormentor”
Ξανακούγοντας πάλι ανακατεμένα τα κομμάτια του δίσκου συνειδητοποιώ ότι αν δεν έβλεπα ποιος έγραψε τι, κι αυτό μυρίζει από χιλιόμετρα Weikath! Όχι τις μπαλάντες του όμως, τα κανονικά τα χέβι μέταλς του, τα πανηγυρτζίδικα. Βάζει και την γοητεία του ο Andi, και το αποτέλεσμα είναι αυτό το τραγουδάκι, το οποίο είμαι σίγουρος οποιοδήποτε άλλος θα το είχε σίγουρα ψηλότερα στη λίστα. Όπως λέω πάντα όμως, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.
- “Mission motherland”
Το πιο αντιεμπορικό τραγούδι του δίσκου, και λόγω διάρκειας, ξεπερνώντας κατά 3 δευτερόλεπτα τα 9 λεπτά, και λόγω της κοιλίτσας που κάνει εκεί στη μέση μετά τα σόλα. Κι αν αυτά τα λες και μειονεκτήματα, έρχεται ένα αξιοζήλευτο main riff να σε αποζημιώσει, και φυσικά εκείνο το thrashοbreak στη μέση (θρασομπρέικ στα ελληνικά) και αμέσως παίρνει πόντους και σκαρφαλώνει στη λίστα. Θαρρώ είναι το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που έβαλε όλη η μπάντα ταυτόχρονα το χεράκι της. Μάλλον γι’ αυτό ξέφυγε και η διάρκεια, για να είναι όλοι ικανοποιημένοι. Ήταν και εύθικτοι αυτοί τότε, μπορεί και να μαλώνανε αν δεν έβγαινε άκρη!
- “Anything my Mama don’t like”
Τι να πούμε γι’αυτό το έπος τώρα! Ο τυπάρας Andi Deris γράφει μερικούς τρολοστίχους, που στην πραγματικότητα είναι απίθανοι, μαζεύει και μερικά από τα πιο κλασικά κλισέ heavy metal κόλπα, και το αποτέλεσμα, υπογράφω όπου θέλεις, μπορεί να σου φτιάξει το κέφι any time και no matter what! Και φυσικά το κλείνει με επικό υπέρ τρολ φινάλε!
- “Kings will be kings”
Ίσως το πιο ώριμο και σοβαρό τραγούδι του δίσκου. Εδώ ο Weiki το παίρνει όλο πάνω του και δείχνει ότι όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με “λυπητερές” μινόρε και όχι με “χαρωπές” ματζόρε, μπορεί να κάνει θαύματα. Αλλά επειδή είναι ο τρελός ο Michael Weikath, το σόλο του έχει αυτές ακριβώς τις εναλλαγές! Από λυπητερό σε χαρωπό! Αυτό θυμάμαι πως το είχα ξεχωρίσει εξ αρχής, μου άρεσε αυτή η πομπώδης επικότητα στο ρεφρέν.
- “Power”
Εδώ κάπως άρχισαν να σοβαρεύουν τα πράγματα μιας και φτάσαμε στο πρώτο single που είχε κυκλοφορήσει διαφημίζοντας τον δίσκο. Αν δεν κάνω τραγικό λάθος, που μερικές φορές υποπίπτω και σε τέτοια, διατηρεί μόνιμη θέση στα set lists των συναυλιών των HELLOWEEN, διότι είναι άκρως συναυλιακό, από 3μιση λεπτά μπορεί να φτάσει έως και μισάωρο, και πάντα ο Andi αφήνει τον κόσμο να τραγουδήσει μόνος του τους στίχους “We’ve got the power, we are divine, we have the guts (εδώ συνήθως πιάνει τα παπάρια του) to follow the sign”. Ξέρω, too much info, αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό κλασικό HELLOWEEN κομμάτι με φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Weikath.
- “We burn”
Το opening track του δίσκου. Το πιο γρήγορο από όλα. Το πιο μικρό σε διάρκεια. Το πιο ανεβαστικό. Κι όμως, όλα είναι σωστά. Ακόμα και η κοροϊδία που έχει πριν ξεκινήσει η μουσική. Κάτι σαν σφύριγμα χύτρας ταχύτητας που είναι μέσα σε τσίρκο, και ή που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα αυτό που λέω ή που είναι αυτό ακριβώς αυτό που λέω.
Ναι. ΚΑΙ για αυτό αγαπάμε HELLOWEEN!
- “Forever and one (Neverland)”
Έφτασε η ώρα για την απονομή μεταλλίων. Χάλκινο για αυτό. Το 3ο single που είχε κυκλοφορήσει. Ίσως η πιο γνωστή μπαλάντα της μπάντας (οι κλασικοί που αναφέραμε παραπάνω ποντάρουν στο “A tale that wasn’t right”). Αστικός μύθος αναφέρει ότι η πλειοψηφία των μεταλλάδων έχει πλαντάξει στο κλάμα και έχει γίνει μπαούλο στα ξύδια για κάποιο κορίτσι με αυτό το τραγούδι. Αν σου έχει συμβεί, ξέρεις πολύ καλά για τι κατάσταση μιλάω. Αν δεν σου έχει συμβεί, ακόμα. Τελεία. Κάθε φορά που το ακούω, μου κάνει εντύπωση πως μια τόσο (χαζό) χαρούμενη μουσικά μπάντα είναι ικανή να γράψει ένα τόσο καταθλιπτικό τραγούδι. Πλημμύρα συναισθημάτων κάθε φορά. Δεν θα διαφωνήσω με κανέναν αν το βάλει πρώτο σε ανάλογη λίστα.
- “Before the war”
Μετάλλιο από ασήμι για το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου! Αυτό συνοψίζει όπως είπαμε νωρίτερα μεγάλο μέρος της concept ιστορίας του “The Time Of The Oath”. Κύριος υπεύθυνος δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον Andi Deris, αφού όλο αυτό το κόλπο εδώ ήταν δικιά του ιδέα. Διαβάζοντας τους στίχους βγάζει νόημα ό,τι έχουμε πει σήμερα έως τώρα.
Μουσικά; Κουπλέ, γέφυρα, ρεφρέν, όλα 10 με τόνο. Από τις αγαπημένες μου στιγμές σε ολόκληρη την ιστορία των HELLOWEEN. Βάλτο να παίξει δυνατά, πιάσε κουβεντούλα με τον προφήτη Νοστράδαμο αυτοπροσώπως και κυρίως, τραγούδα δυνατά και παθιασμένα
“I’m a child of the stars
The blaster of the Gods
And I have seen it all before
Before the war
Cold-hearted earth
I’m the master of the universe
And I have seen it all before
Before the war! ”
- “The time of the oath”
Πιάσαμε κορυφή με το πιο μεστό heavy metal κομμάτι του δίσκου. Χρυσό μετάλλιο για το ομώνυμο λοιπόν. Υπέροχοι στίχοι και απίθανη ερμηνεία από τον Andi Deris, και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό είναι το μοναδικό τραγούδι που φέρει την σφραγίδα του καλύτερου κιθαρίστα των HELLOWEEN, του τρελού επιστήμονα ονόματι Roland Grapow, περιπαικτικά γνωστός και ως Mister Grapowski. Ξέρω πολλοί θα διαφωνήσουν με την επιλογή μου, δεκτά τα πάντα.
Αν έφτασες όμως ως εδώ, σίγουρα θα αναρωτήθηκες γιατί δεν έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι στην πρώτη θέση. Και όσο απλή ήταν η απάντηση στην αρχική ερώτηση, εξίσου απλή θα είναι και τώρα. Γιατί αυτό είναι το αγαπημένο τραγούδι του αδερφού μου, στον οποίο είναι αφιερωμένο όλο αυτό το άρθρο, με όλη την αγάπη και τον σεβασμό που του έχω. Εύχομαι όλοι να έχουν την τύχη να έχουν κοντά τους έναν άνθρωπο σαν τον αδερφό μου. Και δευτερευόντως, κάποιον σαν εμένα που να τους δώσει κάποια στιγμή στην ζωή τους έναν δίσκο σαν το “Time Of The Oath” και να δούνε το φως το αληθινό.
Μίμης Καναβιτσάδος
