Σοβαρεύουν επικίνδυνα τα πράγματα. Οι προειδοποιητικές βολές του ντεμπούτου τους “The end is written” πίσω στο 2014, είναι σίγουρο πως βρίσκουν τον στόχο τους. Το είχαν δηλώσει ρητά και απερίφραστα οι Κρήτες. Το doom όσο κρατά τον χαρακτήρα και την έκφραση του κοντά στο παραδοσιακό heavy metal, προκαλεί αλυσιδωτές εκρήξεις ποιότητας και λυρισμού στους δέκτες του! Κοντά στα τρία χρόνια αργότερα, οι DOOMOCRACY φρόντισαν να αντιληφθούν πως είχαν κάνει απλά το πρώτο –άκρως επιτυχημένο- βήμα. Χρησιμοποίησαν την έννοια του χρόνου ώστε να κατανοήσουν πρωτίστως οι ίδιοι, ως καλλιτέχνες και μουσικάνθρωποι, πως το να επαναπαύεσαι στις –όποιες- δάφνες σου αναλογούν, μπορεί εύκολα να σε βγάλει εκτός πορείας και σχεδιασμού. Να εξοβελιστεί η θέληση σου, να αφαιμαχθεί η ενεργητικότητα και η φωτιά που καίει μέσα σου, να υποδαυλιστεί το πείσμα σου. Προτίμησαν να κάνουν την αυτοκριτική τους και να “φουντώσουν” την δημιουργικότητα και την εσωτερική αναζήτηση τους σε πεδία που δύσκολα θα φανταζόμασταν την εποχή του “TEIW”.
To “Visions…” πατά μεν στις φόρμες του προκατόχου του αλλά δείχνει αισθητά πιο εξελιγμένο και πιο πλούσιο σε ήχους. Καταδεικνύει την αγαστή σύμπραξη μιας πεντάδας καλλιτεχνών που δρουν στο underground κίνημα που είναι διψασμένοι για εξερεύνηση μη συμβατικών με το αυστηρότατο περιχαράκωμα που αρεσκόμαστε να δίνουμε στο επικό doom. Βάζουν τους PSYCHOTIC WALTZ στην εξίσωση δίπλα στους SOLITUDE AETURNUS και στους CANDLEMASS. Οι MEMENTO MORI του Mike Wead συναντούν τους πρώιμους NEVERMORE και την ιδιαιτερότητα των DAWN OF WINTER σε ένα ονειρώδες κρεσέντο ευφάνταστης δημιουργικότητας και περφεξιονιστικού οίστρου. Αδυνατώ να κατανοήσω πως αυτό το άλμπουμ κυκλοφορεί από Έλληνες μουσικούς και ενδεχομένως δεν θα λάβει την ανταπόκριση και τις τιμές που του αξίζει. Πρωτίστως από εμάς τους ίδιους που γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα πως στόχος είναι η κατσίκα του γείτονα και όχι η προσωπική βελτίωση και η επαγρύπνηση για να βελτιώσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Αν βεβαίως θα μιλούσαμε για ένα σχήμα Σουηδικό ή προερχόμενο από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού θα τυρβάζαμε περί “μνημείων έκφρασης”, “κομμάτια – σταθμούς” και συναφή κουραφέξαλα…
Ε λοιπόν, ας δούμε και λίγο πέρα από τη μύτη μας. Ας αποτρέψουμε την μιζέρια και την κακομοιριά μας να πετάξει στο κάλαθο των αχρήστων μία σπάνια ευκαιρία. Την παραδοχή πως οι DOOMOCRACY, στο μέτρο που τους αναλογεί επί του παρόντος, διέπραξαν το “σοβαρό ατόπημα” να ξεπεράσουν κατά πολύ τις προσδοκίες μας. Ιχνηλάτησαν δρόμους που τους έχουν διαβεί στο παρελθόν οι μεγάλοι του είδους και το πράττουν με σεβασμό και όχι με στείρο μιμητισμό. Με θάρρος άλλα όχι κακώς εννοούμενο θράσος. Με επίγνωση ότι δεν ανακαλύπτουν τον τροχό αλλά συνεχίζουν να τον γυρίζουν. Προς τέρψη και απέραντη ικανοποίηση όλων όσων ζουν από κοντά το ύφος που ευαγγελίζονται. Με συνθέσεις που ξεδιπλώνουν το ταλέντο της πεντάδας (τσεκάρετε μεταξύ άλλων τα “My bane”, “One with pain”, το ομώνυμο αλλά και το μαγευτικό “A taste of absinthe” που κλείνει την αυλαία του δίσκου), ενορχηστρώσεις που σε κάνουν να στέκεσαι βουβός και να απολαμβάνεις, μουσικά μέρη που σφυρηλατούν την ποθητή Γη της Επαγγελίας…
Υπάρχει δρόμος ακόμα για τους Κρήτες, όπως άλλωστε και για κάθε μπάντα που ζει και αναπνέει σε μια εποχή απαιτητική και δύσκολη που για να ξεχωρίσει κάποιος δεν αρκεί πάντα η ικανότητα αλλά και ο παράγοντας τύχη. Η πορεία τους δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Το γνωρίζουν και οι ίδιοι. Οι βάσεις που έχουν τεθεί, όμως, είναι στέρεες. Και θα επιτρέψουν στο οικοδόμημα να αντέξει τους όποιους κλυδωνισμούς προκύψουν στην συνέχεια. Είναι στο χέρι τους. Να κλείσουν τ’ αυτιά τους και ν’ αφήσουν την φαντασία τους να οδηγήσει τις αισθήσεις τους και πνεύμα τους. Εκπληκτική δουλειά το δίχως άλλο!!! Αθάνατο doom!!! Αθάνατο!!!
8.5/10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
