5 Μαίου, 2020 – 09:45
Ακολουθεί αληθινή ιστορία. Φέτος, είχαμε κανονίσει μαζί με τον συνοδοιπόρο Γιώργο “Mini Me” Κουκουλάκη, να πάμε στο Graspop Metal Meeting. Δεν ξέραμε ότι το μοναδικό που θα μας σταθεί εμπόδιο θα ήταν ένας ιός made in China. Όταν λοιπόν έδειξα σε τρεις φίλους μου, με διαφορετικά μουσικά backgrounds ο καθένας, τι πρόκειται να έβλεπα και οι τρεις αναφώνησαν «ρε κωλόφαρδε, μην χάσεις τους DOOL. Τους DOOL!». Τι διάολο; Για να μην πολυλογώ, πείστηκα με αυτά και εκείνα και έβαλα να ακούσω τη μέχρι στιγμής δισκογραφία τους στο Spotify, έπαθα την πλάκα μου απόκτησα το ντεμπούτο full length “Here now, there then” και εν τέλει τους έβρισα, κατά κάποιο τρόπο, που δε μου τους είχαν επισημάνει πιο νωρίς.
Ψάχνοντας λίγο περισσότερο, ανακάλυψα ότι είναι η νοητή συνέχεια των THE DEVIL’S BLOOD, όταν ο Selim Lemouchi αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο. Ο ήχος τους μάλιστα, είναι όχι μόνο η φυσική εξέλιξη, αλλά έχει πάει και σε ένα πολύ ανώτερο επίπεδο. Και όταν φτάνουμε στη φωνή, η μάγισσα Ryanne van Dorst, σε καθηλώνει με τις ερμηνείες της, αλλά και της δίνει τη σκυτάλη η Farida Lemouchi, η οποία συμμετέχει στο “Summerland”.
Σε ότι αφορά τον ήχο αυτό καθεαυτό, για όσους δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με τη μουσική των DOOL, θα τους περιέγραφα ως μία μίξη των THE DEVIL’S BLOOD με την occult αισθητική των GHOST, σε συνδυασμό με την ανατολίτικη prog αύρα των THE TEA PARTY, που σε μεταφέρει σε άλλη διάσταση (όχι πάντως τη σκυλάδικη των ORPHANED LAND) και το pop songwriting της Patti Smith που σε αποσυντονίζει. Αν το “Ode to the future” δεν είναι το σύγχρονο “Dancing barefoot”, κάτι δεν πάει καλά με τα αυτιά μου. Όλα τα παραπάνω, με στίχους που ακροβατούν μεταξύ των σκοτεινών ιστοριών του Carl McCoy και των παγανιστικών δοξασιών της Candia McCormack. Μπερδευτήκατε;
Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το “Summerland” εγκαταλείπει τις prog φόρμες και κινείται σε πολύ πιο straightforward επίπεδα, με τραγούδια που τα θυμάσαι από την πρώτη ακρόαση και τα σιγοτραγουδάς τις επόμενες. Και όμως, παρά τις απλές δομές των καλογραμμένων τραγουδιών τους, οι DOOL έχουν τη μαγεία και τη μαγκιά να σου προσφέρουν κάτι καινούργιο μόλις ξεκινήσεις το άλμπουμ από την αρχή, με το καθηλωτικό “Sulphur & stralight” και φτάνοντας μονορούφι μέχρι τον θριαμβευτικό επίλογο του “Dust & shadow”. Είτε αυτά τα τραγούδια διαρκούν πάνω από έξι λεπτά, είτε αυτά έχουν πιο «ορθόδοξες» διάρκειες.
Πραγματικά, δεν ξέρω πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η αναβίωση του occult 70s rock, που στιγμάτισε ανεξίτηλα την προηγούμενη δεκαετία και, όπως δείχνουν τα πράγματα, το ίδιο θα συμβεί και στη νέα που μόλις ξεκίνησε. Εκείνο όμως που γνωρίζω, είναι ότι το “Summerland” θα μου κάνει παρέα για πάρα πολλούς μήνες ακόμη. Οι δύο πρώτες θέσεις στη φετινή μου λίστα καπαρώθηκαν από τους DOOL και τους ME AND THAT MAN. Αναζητούνται άλλα δεκαοκτώ albums.
8,5 / 10
Γιώργος Κόης
