Θα ήταν αφελές από μέρους μου να παραβλέψω πως μετά την επανένταξη του Mike Howe στις τάξεις των METAL CHURCH εδώ και λίγα χρόνια, το ενδιαφέρον μου για τους Αμερικανούς metallers δεν άρχισε να αναζωπυρώνεται. Αγαπημένη φωνή, με σπάνιο μέταλλο, έκταση και άπλετο λυρισμό, με την συμμετοχή του στα “Blessing in disguise” (1989), “The human factor” (1991) και “Hanging in a balance” (1993)να κρίνεται σημαντικότατη μιας και ήταν σε μια περίοδο που το heavy metal περνούσε τον δικό του Γολγοθά με τις νέες τάσεις και μόδες να του αφαιρούν μεγάλο μέρος από τον οπαδικό του πυρήνα. Εκείνος, όμως, κατόρθωσε όχι μόνο να “μπει” στα παπούτσια του David Wayne αλλά να βάλει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του σε ένα απολαυστικό δείγμα US metal (βλ. “Blessing in disguise”) . Με το “ΧΙ” οι αρχικές προσδοκίες για κάτι καλό έδειξαν πως θα έπρεπε να πάρουν παράταση για το εγγύς μέλλον μιας και όποιες αξιόλογες στιγμές υπήρχαν, “χάνονταν” μέσα σε έναν κυκεώνα γενικής μετριότητας. Χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια προκειμένου ο Kurdt Vanderhoof να ανακατέψει την τράπουλα, αντικαθιστώντας αρχικά τον ντράμερ Jeff Plate με τον Stet Howland, γνωστό μας από την συμμετοχή του στους WASP, KILLING MACHINE, IMPELLITTERI, BLACKFOOT, Lita Ford μεταξύ άλλων, προκειμένου να βρει τα πατήματά του. Δύσκολοι καιροί για μπάντες του βεληνεκούς των METAL CHURCH που απαιτείται να καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να πείσουν κοινό και κριτικούς πως αξίζει να δισκογραφούν εκτός από το να δίνουν όσο το δυνατόν περισσότερα live για τα προς το ζην.
Η αλήθεια είναι πως το “Damned you do”, ποιοτικά, δείχνει πως βρίσκεται ένα – δύο σκαλοπάτια πιο πάνω από τον προκάτοχό του. Αναμφισβήτητα έχει πιο καθαρή παραγωγή, ένα μέρος των METAL CHURCH που αγαπήσαμε στα χρόνια της νιότης μας δηλώνει την παρουσία του (πειστική ερμηνεία από τον Howe, ακουστικά περάσματα που εμπλουτίζουν τον ήχο, στακάτα, πωρωτικά ριφς και solos που δεν ξεχειλώνουν αλλά υπηρετούν πιστά την δομή των συνθέσεων). Είναι όμως αυτά τα στοιχεία ικανά ώστε να προκαλέσει τον ενθουσιασμό στους οπαδούς της μπάντας αλλά και της συγκεκριμένης ηχητικής πρότασης; Δεν θα το έλεγα μετά βεβαιότητας… Διαθέτει μεν ορισμένες εμπνευσμένες και αξιόλογες στιγμές (“The black things”, “Revolution underway”, “Guillotine”, “The war electric”), το “Monkey finger” είναι μάλλον η πιο αδιάφορη στιγμή του άλμπουμ, κάπου όμως έχω την αίσθηση πως οι M.C. δυσκολεύονται αφάνταστα να γράψουν υλικό που θα κρατήσει το όνομά τους στις επάλξεις, δεν δείχνουν πως μπορούν να συγκινήσουν μεγάλη μάζα κόσμου πέρα από τους φανατικούς τους οπαδούς. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αποθεώνουμε τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων ακόμα και όταν η μουσική που κυκλοφορούν μας αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση. Μόνο και μόνο επειδή κάποτε μας άφηναν με ανοιχτό το στόμα και περιμέναμε με κομμένη την ανάσα το επόμενό τους βήμα. Επιθυμία μας είναι να απολαμβάνουμε το σήμερα και όχι μόνο το χθες… Το “Damned if you do” δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Ελπίζω η πορεία τους από εδώ και στο εξής να είναι τέτοια που να με αναγκάσει να αναθεωρήσω άμεσα. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα το χαρώ…
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
