ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Static impulse” – James LaBrie
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Matt Guillory, James LaBrie
ΣΥΝΘΕΣΗ:
James LaBrie – lead φωνητικά
Marco Sfogli – κιθάρες
Matt Guillory – πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά
Ray Riendeau – μπάσο
Peter Wildoer – ντραμς, screaming φωνητικά
Το “Static impulse” ήταν το δεύτερο solo άλμπουμ του James LaBrie, τραγουδιστή των DREAM THEATER. Βέβαια, κάτω από το όνομα των MULLMUZZLER, είχε κυκλοφορήσει δύο ακόμα δίσκους, έχοντας πάλι στο πλευρό του τον χαρισματικό πληκτρά, Matt Guillory, από την Magna Carta. Αλλάζοντας εταιρία, άλλαξε και όνομα του σχήματός του, κάνοντάς το σαφώς πιο εμπορικό και αναγνωρίσιμο, χρησιμοποιώντας δηλαδή το όνομά του.
Το ντεμπούτο τους, “Elements of persuasion” παραήταν κοντά στο ύφος των DREAM THEATER και μάλιστα κυκλοφόρησε σχεδόν την ίδια περίοδο με το “Octavarium”, κάτι που δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, αν με ρωτάτε. Αυτή τη φορά, το “Static impulse”, είχε σαφώς μεγαλύτερη σημασία ως κυκλοφορία, αφού βγήκε ένα χρόνο μετά το “Black clouds and silver linings”, σε κενό που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στις κυκλοφορίες του γκρουπ και στην μεγάλη ανακατωσούρα της φυγής του Mike Portnoy.
Από μουσικής άποψης, παρότι τα κομμάτια για μία ακόμη φορά έχουν γραφτεί από τον Matt Guillory (ο οποίος έχει τους DALI’S DILEMMA, μ’ έναν μόνο δίσκο, αλλά πραγματικά εκπληκτικό), σε συνεργασία με τον LaBrie, υπάρχει μία ουσιαστική διαφορά. Σε αρκετά κομμάτια, υπάρχουν screaming φωνητικά, που τα κάνει ο ντράμερ, Peter Wildoer, κάνοντας το στυλ πιο κοντά σ’ αυτό του μελωδικού Σουηδικού death metal, έχοντας γενικότερα πολύ πιο μοντέρνες επιρροές από αυτές των DREAM THEATER. Αυτό είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί το άλμπουμ και του δίνει ένα σαφές νόημα ύπαρξης, πέραν του ότι οι συνθέσεις είναι πάρα πολύ αξιόλογες.
Σημαντική διαφορά, επίσης, είναι ότι στα ντραμς, όπως είπαμε και προηγουμένως, κάθεται ο Peter Wildoer, ντράμερ των death metallers, DARKANE, αντικαθιστώντας τον Mike Mangini που είχε παίξει στον προηγούμενο δίσκο. Κάπως έτσι λύνεται και η «απορία», πως είχε κληθεί ο Wildoer στην audition για τον αντικαταστάτη του Portnoy. Ο LaBrie, είχε φέρει/προτείνει τους δύο που είχαν παίξει στους σόλο δίσκους του και ο Mangini πήρε τη δουλειά.
Ο δίσκος, μετά το εκρηκτικό ξεκίνημα με τα “One more time”, “Jekyll and Hyde” και “Mislead”, κάπου κάνει μία κοιλιά, με εμφανείς εκλάμψεις τα “Who you think I am”, “Over the edge” και “This is war”, ανάμεσα σε άλλα, συνολικά όμως είναι σε υψηλό επίπεδο, με φοβερό παίξιμο –φυσικά- απ’ όλη την μπάντα και τον LaBrie να τραγουδά απελευθερωμένος, χωρίς να χρειάζεται να κουράζει την φωνή του με συνεχόμενες ψιλές νότες, αλλά και να τραγουδά διαφορετικά απ’ ότι στους DREAM THEATER. Η καλύτερη σόλο στιγμή του LaBrie, είναι βέβαια το “Impermanent resonance”, που βγήκε τρία χρόνια αργότερα, αλλά έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να γράψουμε γι’ αυτό…
Σάκης Φράγκος
