15 Μαίου, 2020 – 10:45
ΜΠΑΝΤΑ: STRATUS
ΑΛΜΠΟΥΜ: “Throwing shapes”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Steel Trax
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Norman Goodman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΔΙΣΚΟΥ:
Bernie Shaw – φωνητικά
Chris Troy – μπάσο
Alan Nelson – πλήκτρα
Tino Troy – κιθάρα
Clive Burr – drums
IRON MAIDEN, PRAYING MANTIS, GRAN PRIX. Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν αυτά μεταξύ τους. Για πάμε στο line up της μπάντας. Clive Burr, αδέρφια Troy, Bernie Shaw. 1985, Αγγλία και οι CLIVE BURR’S ESCAPE μετονομάζονται σε STRATUS, έχοντας στην κατοχή τους μία πολύ δυνατή σύνθεση και ένα άκρως αξιόλογο demo. Στις παρυφές του Λονδίνου, υπάρχουν και άλλες μπάντες που κινούνται μουσικά στο μονοπάτι των STRATUS. Μπάντες όπως οι AIRRACE, ALASKA, TORBUK, LIONHEART. Όλοι τους, «φλερτάρουν» με την κορυφή του μελωδικού βρετανικού hard rock. Οι STRATUS προσπαθούν να ακουστούν πιο Αμερικάνοι, αλλά η καταγωγή τους δεν τους το επιτρέπει. Υπογράφουν με τη μικρή εταιρεία Steel Trax και με την CBS/Sony στην Ιαπωνία και κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, το άλμπουμ με το οποίο καταπιανόμαστε!
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Back street lovers” και σε βάζει απευθείας στο κλίμα του δίσκου. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Tα αδέρφια Troy έχουν κάνει κάποια συμφωνία με σκοτεινές δυνάμεις, με σκοπό το πρώτο τραγούδι που έχει δίσκος στον οποίο παίζουν, να είναι κομματάρα. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Το βρετανικό hard rock/A.O.R. στα καλύτερά του! Το “Gimme something” που ακολουθεί, είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, με τον Alan Nelson να προσπαθεί να ακουστεί σαν τους ALASKA στο “A heart of the storm”, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν και τα καταφέρνει περίφημα! Back to back oι κομματάρες, με το “Even if takes”! Παραδοσιακή βρετανική hard rock μουσική, δυνατή μέχρι εκεί που πρέπει, μελωδική όσο εκεί που δεν πάει, με ένα καταπληκτικό ρεφρέν, που σου καρφώνεται στον εγκέφαλο! Ο δίσκος ηρεμεί, με τη μπαλάντα “Give me one more chance”. Όμορφο τραγούδι, με ένα συγκλονιστικό solo ανάμεσα στα δύο κουπλέ, όπου και ο Tino Troy καταθέτει την καρδιά του πάνω στην ταστιέρα. Το “Never say no” μας βυθίζει στις πρώιμες μέρες του N.W.O.B.H.M. και την εποχή που το στενό τζιν και το άσπρο παπούτσι, η αλητεία και η μουσική, ήταν τρόπο ζωής για τους έφηβους του Νησιού! Μαγικά συναισθήματα και μόνο που προσπαθείς να τα σκεφτείς, πόσο μάλλον αν τα ζούσες! Όταν ένα τραγούδι ξεκινάει με τα πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τότε νομοτελειακά, αποκλείεται να είναι κακό τραγούδι! Το ίδιο συμβαίνει και με το “Run for your life”, το οποίο και είναι από τα πιο «ανεβαστηκά» τραγούδια του δίσκου! Καλοκαιρινό, όπως μου αρέσει να λέω! Το “Romancer” θα θυμίσει σε αρκετό κόσμο τους Καναδούς Θεούς SAGA, σε μία πιο «ελαφριά» σύνθεση, με καταπληκτικό ρεφρέν, ενώ το “Enough is enough”, θυμίζει κάτι από GAMMA στα “2” και “3”. Όσοι γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Οι υπόλοιποι να ακούσετε GAMMA για να καταλάβετε. Αστειεύομαι, προφανώς, αλλά ρίχτε ένα αυτάκι! Ο δίσκος κλείνει με το “So tired”, το οποίο είναι και το μοναδικό τραγούδι που έχει σχεδόν heavy metal ηχοχρώματα, χωρίς απαραίτητα να είναι κακό. Τουναντίον, είναι τρομερό για τελείωμα δίσκου, αν κσι διαφορετικό από το σύνολο των τραγουδιών!
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1985, χωρίς να κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Πέρασε στη λήθη του χρόνου και σήμερα αντιμετωπίζεται σαν ένα «χαμένο διαμάντι» μίας δεκαετίας που πρόσφερε τα μέγιστα στην αγαπημένη μας μουσική. Το “Throwing shapes”, είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να σας κρατήσει συντροφιά για πάρα πολλά χρόνια. Έχει τα τραγούδια να το κάνει και αξίζει, πραγματικά, όσοι είστε οπαδοί του συγκεκριμένου ήχου, να το κάνετε κτήμα σας. Δε θα απογοητευτείτε! Σας το λέω με το χέρι στην καρδιά!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
