1 Μαίου, 2020 – 22:00
ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Fresh evidence” – Rory Gallagher
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Capo
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rory Gallagher
ΣΥΝΘΕΣΗΜΠΑΝΤΑΣ
Φωνητικά/κιθάρα – Rory Gallagher
Μπάσο – Gerry McAvoy
Τύμπανα – Brendan O’ Neil
Πλήκτρα – John Cooke
Ο μεγαλύτερος και πλέον σημαντικός μουσικός της Ιρλανδίας στην τελευταία του δουλειά. Στην Ελλάδα ο Gallagher έγινε γνωστός με άλμπουμ σαν τα “Top priority” τα πιο hard rock άλμπουμ του, ο ίδιος όμως ήταν, δήλωνε και έζησε ως bluesman. Στην τελευταία του δουλειά, τα προβλήματα υγείας, τον είχαν καταβάλλει. Του πήρε έξι μήνες για να ολοκληρώσει τι ηχογραφήσεις, όταν συνήθως δεν χρειαζόταν περισσότερο από δύο εβδομάδες. Αφενός για να πετύχει τον vintage ήχο που αυτός ήθελε, αφετέρου, γιατί πήγαινε στο στούντιο ξημερώματα, αφού αδυνατούσε να κοιμηθεί, λόγω των προβλημάτων που είχε με το συκώτι του (χρόνια αλκοολικός), που τον οδήγησαν τελικά σε μεταμόσχευση ήπατος και τον θάνατο λόγω επιπλοκών από αυτήν.
Ο Gallagher με την πάροδο των ετών οδηγήθηκε σε εξάρτηση κύρια από το αλκοόλ και τα υπναγωγά χάπια, για να αντιμετωπίσει την αδυναμία του να διαχειριστεί ταξίδια και κόσμο, αποτέλεσμα της εσωστρέφειας και του χαμηλού τόνου του. Η πίεση του κόσμου και της επιτυχίας τσάκισε αυτόν τον σεμνό μουσικό. Αλλά η παρακαταθήκη του με αυτό το άλμπουμ το προσανατολισμένο σε blues φόρμες αλλά και φόρο τιμής στις επιρροές του είναι μοναδική.
Το άλμπουμ ανοίγει το δυναμικό “Kid gloves” που μιλά για τους αγαπημένους ήρωες του Gallagher, πυγμάχους, ντετέκτιβ, κτλπ. Λάτρης ο ίδιος τη αστυνομικής λογοτεχνίας είχε την τύχη ένα από τα επόμενά μετά θάνατον άλμπουμ του συλλογή το “Kickback city”, να κυκλοφορήσει μαζί με ένα συνοδευτικό βιβλίο του Ιαν Ράνκιν το “Lie factory”. Ίσως η πραγματική απάντησης ότι μουσική και λογοτεχνία συμβαδίζουν, ειδικά όταν περιλαμβάνει, blues, ουίσκι και μυθιστόρημα.
Ακολουθεί το “King of Zydeco” φόρος τιμής στον μπλουζιστα Clifton Chenier, τον οποίο αποκαλούσε BB King του Zydeco. “Middle name” και αναφορές στον μπλουζ θρύλο Slip Harpo. Φυσαρμόνικα, pedal steel, μπλουζ από το Σικάγο και το Δέλτα του Μισισιπή και έρχεται το εκπληκτικό instrumental “Alexis’ να μας μεταφέρει σε μπαρ του Σικάγο, με μια δόση Νεοϋορκέζικης Τζαζ και τη φινέτσα στο παίξιμο που μόνο ο Rory είχε.
Τα μπλουζ σε χτυπάνε στο πρόσωπο, σαν τον καυτό ήλιο στη Σαχάρα, ενώ σε κυνηγούν οι Άραβες για να κερδίσουν ακόμη ένα Δυτικό τρόπαιο , σαν ένας Στιβ Μακ Κουίν σε μια ατελείωτη καταδίωξη… “Empire State Express”, “Ghost Blues”, ρυθμικός, με την κιθάρα να παίζει πάνω στο στιβαρό υπόβαθρο που θα τον στηρίξει για χρόνια των O’ Neil, McAvoy, ενορχηστρώνοντας όλη την γκάμα της μπλουζ σκηνής, honky tonk πιάνο, φυσαρμόνικα, πνευστά, και πάνω από όλα την κιθάρα του, να «τσιμπά» τις νότες… Να περιμένει μέσα από την συνεχή, ατέρμονη αναπαραγωγή του riff για να προσθέσει ή να αφαιρέσει με τη σειρά όργανα και τελικά, όταν δεν ουρλιάζει με την βραχνή φωνή, να αφήσει το σόλο, λυτρωτικό, ρευστό σαν παλαιωμένο ουίσκι να κατακλύσει τον ακροατή. “The loop” ένα ακόμη instrumental αφιερωμένο στον υπέργειο αστικό σιδηρόδρομο του Σικάγο και τα μπλουζ αλλά και το swing σε κρατάνε στο ταξίδι στην πρωτεύουσα των μεσοδυτικών πολιτειών και του ηλεκτρικού μπλουζ. Ηλεκτρικό, ξαναμμένο, σε ταξιδεύει στην πόλη των ανέμων.
Το κλείσιμο με δύο τραγούδια που έχουν γίνει κλασικά, απλά και μόνο για την αλήθεια του δημιουργού τους. Ο ταλαιπωρημένος Gallagher μετατρέπει την ασθένεια του σε νότες στο εκπληκτικό “Walkin wunded” και κάνει να δακρύσουν ακόμη και οι ξερολιθιές στα Ιρλανδικά χωράφια με το σαξόφωνο, να γεμίζει τον ήχο και να χρωματίζει το δράμα. Το “Slummin’ angel” ένα ακόμα τραγούδι που θα συντροφέψει όσους περπατάνε στην «λάθος» πλευρά των γραμμών του τρένου. Δυο τραγούδια υποδείγματα του γιατί ο Gallagher είναι και θα είναι πιο αυθεντικός από τον Gary Moore. Αλλά η έκπληξη έρχεται στα επιπλέον τραγούδια του CD, είδες η τεχνολογία και ειδικά στο “Bowed not broken”. Ένα ακόμη τραγούδι, για όσους λύγισαν αλλά δεν έσπασαν. Ακούγοντας τον Gallagher με την προσέγγισή του στα μπλουζ σε αυτό το άλμπουμ σε μια εποχή, που η μόδα δεν είχε επανέλθει, καταλαβαίνει όχι μόνο την αυθεντικότητα του, αλλά και την πίστη του στο ιδίωμα. Ηλεκτρικό μπλουζ που κάνει τον κάθε «σκληρό» να κλάψει, τον κάθε shredder να καταπιεί την κιθάρα του, ακούστε απλά το σόλο που κλείνει το “Heavens gate”. Είχε ζητήσει να είναι ένα άλμπουμ φόρος τιμής σε μουσικούς σαν τον Muddy Waters. Κατάφερε κάτι ακόμη καλύτερο, το δικό του κύκνειο “Crossroads”. Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια ίδιος χωρίς τον κιθαρίστα με τα καρό, που πέθανε λίγο καιρό αργότερα το 1995 αδυνατώντας να αντέξει τις επιπλοκές από την επέμβαση μεταμόσχευσής ήπατος. Η μέρα που έκλαψα περισσότερο, αυτή και όταν πέθανε ο Lemmy, γιατί ο Gallagher ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας αλλά και μουσικός που δεν έχει ξαναεμφανιστεί ακόμη ισάξιός του στην μπλουζ σκηνή. Όσοι τον είδαν στη Νέα Φιλαδέλφεια, ξέρουν γιατί μιλάω….
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
