A Day To Remember… 09/11 [THE GATHERING]

0
217












ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “How To Measure A Planet?” – THE GATHERING
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Attie Bauw
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Anneke van Giersbergen – φωνητικά
René Rutten – κιθάρες
Hans Rutten – τύμπανα
Frank Boeijen – πλήκτρα
Hugo Prinsen Geerligs – μπάσο

Από τις πλέον αγαπημένες μπάντες, όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα στον χώρο του metal, ήταν ανέκαθεν οι THE GATHERING. Κύριοι εκφραστές της χώρας της τουλίπας και του Κρόιφ, κατάφεραν να μπούνε σχετικά εύκολα στις καρδιές μας, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κάνοντας όμως το μεγάλο μπάσιμο το ’95, με την κυκλοφορία του έπους “Mandylion”, υπό την αιγίδα πλέον της μεγάλης Century Media. Το βασικό συστατικό που έκανε το “Mandylion” τόσο τεράστιο, ήταν η Φύση.

Κι έρχεται λοιπόν η φύση, και σου λέει, εσύ θα γίνεις ψηλός, εσύ θα τρέχεις γρήγορα, εσύ θα είσαι ζωγραφίζεις ωραία. Και έφτασε η σειρά της Anneke, και η φύση απλώς της είπε “εσύ κορίτσι μου, θα έχεις την πιο υπέροχη φωνή που ακούστηκε ποτέ…” (bonus, ένα τεράστιο, πανέμορφο χαμόγελο).

Το να γράψεις για την Anneke, νομίζω περιττεύει. Όσα λόγια κι αν γραφτούν, ποτέ δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν και να φτάσουν το μεγαλείο της φωνής της. Οι THE GATHERING, ήπιων τόνων ανέκαθεν, δεν ήταν ποτέ παιχταράδες, βιρτουόζοι ή κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά αυτό το “σύνολο” που είχαν δημιουργήσει, έδωσε στη μουσική που αγαπάμε κάτι διαφορετικό, έβαλαν στην ατμόσφαιρα μια πινελιά ταξιδιάρικη.

Έχοντας στο παλμαρέ τους 2 συνεχόμενες δισκάρες, “Mandylion” το ’95 και (το προσωπικό αγαπημένο μου) “Nighttime Birds” το ’97, το 1998 βρίσκει τους GATHERING με μια κιθάρα λιγότερη, καθώς ο Jelmer Wiersma αποφασίζει να σταματήσει από τη μπάντα, οπότε η απόφαση να μην καλυφθεί η θέση του και το βάρος να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου ο René Rutten σε συνδυασμό με την διάθεση του συγκροτήματος να αλλάξει ελαφρώς το στυλ του, έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία και την κυκλοφορία του “How To Measure A Planet?”.

Αν βάλεις το “How To…” δίπλα στο “Nighttime Birds”, θα πεις ξεκάθαρα πως δεν είναι από την ίδια μπάντα. Το μοναδικό που τα συνδέει, είναι η αγγελική φωνή της Anneke. Οι GATHERING είπαν να πειραματιστούν, και εδώ του άλλαξαν τα φώτα… Πλήρης απουσία “βαριών” κιθάρων με ελάχιστες εξαιρέσεις σε σημεία, απουσία riff, πληθώρα ηλεκτρονικών samples, ο δίσκος παρουσιάζει έντονα στοιχεία ατμόσφαιρας, alternative, ακόμα και trip hop.

Ο κόσμος διχάστηκε κάπως, στους κριτικούς της εποχής δεν άρεσε και τόσο πολύ. Βασικά, ακόμα και εκεί οι απόψεις διίσταντο. Αρκετοί χαιρέτησαν θετικά την αλλαγή, δίνοντας συγχαρητήρια στην μπάντα για την επιτυχημένη απορρόφηση διαφορετικών μουσικών στυλ και μονοπατιών.

Ωστόσο, ακούγοντάς το τώρα πάλι, και με πιο ώριμα αυτιά και κρίση, ανακαλύπτεις πόσο υπέροχο είναι… Η Anneke δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, ο κύριος όγκος σύνθεσης ανήκει στον René, με μικρές συνεισφορές της Anneke και του πληκτρά Frank Boeijen, όλοι οι στίχοι ανήκουν αποκλειστικά στην Anneke, και το αποτέλεσμα είναι ένα μουσικό ταξίδι που τελειώνει μόνο όταν φτάσεις στον προορισμό σου, όταν δηλαδή τελειώσει ο δίσκος. Θα έλεγες ότι οι GATHERING μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν ένα long session jam, που μέσα από άπειρους πειραματισμούς προσπάθησαν να αποτυπώσουν με μουσική το δικό τους ταξίδι.

Στο “How To Measure A Planet?”, το οποίο κυκλοφόρησε ως 2πλό λόγω όγκου, συναντάμε ορισμένα κλασικά τραγούδια των GATHERING, όπως το “Liberty bell”, το υπερέπος “Marooned” (με έντονες επιρροές από PORTISHEAD) και τα “My electricity”, “Locked away” στα οποία η Anneke εκτός από την απίστευτη φωνή της παίζει και τις κιθάρες, καθώς συνθετικά υπεύθυνη είναι η ίδια.

Λοιπόν. Το “How To Measure A Planet?” δεν είναι heavy metal με την ευρεία έννοια. Δεν είναι “Mandylion ptIII”. Είναι όμως μια πολύ καλή κυκλοφορία, η οποία δίνει στον ακροατή κάτι σημαντικό: δίχως να έχει καθαρές απαντήσεις, αφήνει όλο το περιθώριο ώστε να δώσουμε εμείς οι ίδιοι τη δική μας ερμηνεία, τις δικές μας απαντήσεις, να κάνουμε το ταξίδι μας και να φτάσουμε σε όποιον προορισμό θέλουμε εμείς. Αρκεί να το βάλουμε και να το αφήσουμε να παίζει…

Μίμης Καναβιτσάδος