ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Last one on earth” – ASPHYX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Harry Wijering
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Martin Van Drunen
Κιθάρες – Eric Daniels
Μπάσο (session) – Ron van Pol
Drums – Bob Bagchus
Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι ανταμώνουμε και τα ξαναλέμε για μεγάλες αγάπες. Και τι αγάπες…εδώ μιλάμε για την αγαπημένη μου Ολλανδική death metal μπάντα και μια από τις 3 αγαπημένες μου στην Ευρώπη μαζί με VADER και BOLT THROWER. Ο λόγος για τους θρύλους ASPHYX, οι οποίοι στο παρόν κείμενο, βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Μετά από ένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ντεμπούτο [“The rack” (1991)], και ένα φανταστικό EP την επόμενη χρονιά (“Crush the cenotaph”), μπαίνουν να ηχογραφήσουν το επόμενο τους πόνημα, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Ηarry Wijering αυτή τη φορά, αντί του Robert Kampf. Επίσης, ο Van Drunen (φωνάρα, ψυχάρα και όλα τα εις -άρα) επικεντρώνεται στα φωνητικά, με το μπάσο για τις ανάγκες του δίσκου να παίζει ο Ron van Pol. Στη πρώτη του μηνός Οκτωβρίου θα το κυκλοφορήσουν υπό την μεγάλη και σπουδαία Century Media.
Ο τίτλος και μόνο προκαλεί δέος σε συνδυασμό με το έργο τέχνης του Axel Hermann που το κοσμεί. “Last one on earth”. Η αίσθηση του ανθρώπου που είναι όντως ο τελευταίος που έμεινε ζωντανός επί Γης, περνάει μέσα από το βαρύ, ογκώδες και θρηνητικό σε σημεία, death metal τους. Το δε εξώφυλλο, θεωρώ ως και σήμερα, ότι χρωματίζει ιδανικά τον ήχο που βγαίνει, και την εν γένει αισθητική της μπάντας. Σκότος έναντι του πιο φωτεινού και στο χρώμα του ξύλου, “The rack”. Διόσκουρα άλμπουμ από την άλλη θα μου πείτε, οπότε φυσικό επόμενο να συνδέονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Εδώ μιλάμε για death/doom της ύψιστης ποιότητας. Από το πιο αργό κι από το θάνατο ομώνυμο κομμάτι (που κοσμεί κάθε συναυλία τους), στο “The krusher” που ανοίγει κρατήρα σε κάθε χτύπημα του Bagchus (τρομακτικά ουσιώδης death metal drummer), οι ASPHYX δείχνουν τι κάνουν καλύτερα από πολλούς εκεί έξω. Ειδικά δε στον mid-tempo οδοστρωτήρα “M.S. Bismarck” (αντάξιο του θρυλικού Γερμανικού θωρηκτού του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) και στο μακελειό του “Serenade in lead” (ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΤΕ!) οι ASPHYX δεν παίρνουν αιχμαλώτους, δεν λυπούνται κανέναν και τους στέλνουν όλους στον άλλο κόσμο με συνοπτικές.
Οι πολεμικές αναφορές βέβαια, δε σταματούν εκεί. “Asphyx (forgotten war)” και όλοι στα καταφύγια γρήγορα! Ένα έπος από αυτά που είναι σήματα κατατεθέντα των ASPHYX. Τα μόνα κομμάτια που διαφοροποιούνται στιχουργικά από την πολεμική θεματική είναι το “Food for the ignorant”, το “Streams of ancient wisdom” (γνωστό από το “Mutilation process” demo) και το “The incarnation of lust”. Εξαιρετικά δείγματα της μηχανής των ASPHYX όταν αυτή, βαράει “κόκκινα”. Όπως και κόκκινα βαράνε και οι στίχοι. Το γενικότερο θέμα της θρησκείας υπό το πρίσμα της άγνοιας, τα πνεύματα των προγόνων που πάντα μας οδηγούν και μας ακολουθούν, σε κάθε μας βήμα, και τέλος, η επιθυμία, ο πόθος, μια από τις κινητήριες δυνάμεις του ανθρώπου για πολλές και διάφορες πράξεις. Πολύ βαθιά θέματα που μπορεί να θίξει ο ακραίος ήχος, και μια ακόμα απάντηση σε επικριτές που συχνά τον χαρακτηρίζουν ως ρηχό αναφορικά με το στιχουργικό του περιεχόμενο. Για όλους αυτούς οι ιπτάμενοι τούτοι Ολλανδοί, έρχονται να τους φωνάξουν πόσο λάθος κάνουν.
30 χρόνια πέρασαν σαν ανάσα από τότε που το δεύτερο πόνημα των ASPHYX κυκλοφόρησε. Ακούγεται το ίδιο μεγαλειώδες, αρχοντικό και φρέσκο όπως τότε. Μάλιστα, ενέπνευσε μαζί με τον προκάτοχό του, ένα στρατό από μπάντες να παίξουν έτσι (HOODED MENACE το πιο γνωστό παράδειγμα) και αποτελεί φωτεινό φάρο για το πως θα έπρεπε πάντα να παίζεται το αργόσυρτο, ισοπεδωτικό, απέριττο και πάνω από όλα εμπνευσμένο death/doom metal. Οι ίδιοι, παρά τα σκαμπανεβάσματα στη σύνθεση, θανάτους, διαλύσεις και τα τοιαύτα, βρίσκονται στις επάλξεις από το 2009 μέχρι και σήμερα, προσφέροντας δωρεάν μαθήματα death metal τιμιότητας, όγκου και πείσματος, δίνοντας σου την αίσθηση, ότι ποτέ επί της ουσίας δεν έφυγαν.
Did you know that?
– Όσο ηχογραφούσε ο Van Drunen τα φωνητικά, είχαν ήδη αποφασίσει οι υπόλοιποι ότι θα τον διώξουν. Έτσι, όταν ο δίσκος βγήκε, ο Martin αποτελούσε παρελθόν. Τη θέση ανέλαβε ο Ron van Pol, τραγουδώντας στο διάδοχο του εδώ παρουσιαζόμενου δίσκου, “Asphyx” (1994). Η αρχική σκέψη ήταν να αντικαταστήσουν τόσο τα φωνητικά, όσο και τους στίχους. Ωστόσο, θεώρησαν προς τιμήν τους, ότι η απόδοση του Martin Van Drunen στο δίσκο ήταν αυτή που χρειαζόταν ο δίσκος. Χώρια που εκείνη τη στιγμή που το σκέφτηκαν, δεν είχαν καν εναλλακτικούς στίχους στα χέρια τους, οπότε τους κρατήσαν κι αυτούς.
– Ένας τύπος με το παρατσούκλι Joop αγνώστων λοιπών στοιχείων, έχει credit για ένα διακριτικό synthesizer που ακούγεται στη διάρκεια του δίσκου.
– Ο δίσκος επανακυκλοφόρησε, τόσο με bonus το “Crush the cenotaph” EP όσο και με διάφορα live κομμάτια.
Γιάννης Σαββίδης
