ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The ethereal mirror” – CATHEDRAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache, Columbia
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Bianco
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Lee Dorrian
Κιθάρα /Μπάσο – Garry Jennings
Τύμπανα – Mark Ramsey Wharton
Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη 90s; Πολλοί θα πουν για τους NIRVANA και τη Grunge φάση που μεσουράνησε, ακόμα και τη Britney Spears. Όμως στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία της πολύχρωμης σούπας που καταδυνάστευε τα πάντα στα 90s υπήρχε ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστάθηκε και σμίλεψε ασήκωτα πέτρινα μενίρ καμωμένα από ριφς και ατμόσφαιρες τόσο βρώμικες και πρόστυχες σα να βγήκαν από το αβυσσαλέο σκοτάδι των ταινιών τρόμου της Hammer με υπόκρουση BLACK SABBATH. Ήταν η Doom σκηνή των 90s που εκτεινόταν από τις κατάφυτες με μαριχουάνα πλαγιές των ELECTRIC WIZARD και των SLEEP, μέχρι τους λόφους με τα μνήματα που σήκωναν οι PARADISE LOST και οι MY DYING BRIDE. Και εκεί κάπου στο ενδιάμεσο limbo υψωνόταν στο κενό ο αχανής και επιβλητικός μαύρος καθεδρικός ναός με τις μωβ κουρτίνες.
Ήταν 1η Φεβρουαρίου του 1993 όταν oι CATHEDRAL ξεσκέπασαν τον αιθέριο καθρέφτη. Όποιος κοιτούσε μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη δεν έβλεπε το είδωλό του, αλλά εικόνες βγαλμένες από τους πιο ψυχεδελικούς πίνακες του Ιερώνυμου Μπος. Ισόποσες δόσεις αργών ταχυτήτων και doom metal καταιγισμού με SABBATHικές groovες και κομμάτια που δε δίσταζαν να απλώσουν τα γαμψά τους νύχια μέχρι το stoner και το βαρύ ριφάτο heavy metal, συνθέτουν τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά των CATHEDRAL. Στο εξώφυλλο για άλλη μια φορά η δοκιμασμένη και απολαυστικά προβληματική επιλογή του Dave Patchett
Η φωνή του Lee Dοrian είναι ακόμα ποτισμένη από το ακραίο παρελθόν του στο μικρόφωνο των NAPALM DEATH. Ωστόσο επιτρέπει στο λαρύγγι του να εξερευνήσει πιο μελωδικούς δρόμους. Και παρότι δεν πρόκειται για έναν τραγουδιστή με άνεση στο κούρδισμα και τις νότες, το «γρέζι» του και η θεατρικότητά του δημιουργούν ένα αποτέλεσμα μοναδικό που κάνουν τους CATHEDRAL αναγνωρίσιμους από χιλιόμετρα.
Ο ήχος της κιθάρας των 90ς πιστεύω ότι στιγμάτισε τον metal ήχο. Περισσότερο από τα 80s. Στο “Ethereal mirror” γίνεται απόλυτα αντιληπτό από το εναρκτήριο κιόλας “Violet vortex” που είναι λες και ακούς τον Iommi να παίζει με τις κιθάρες των ENTOMBED. Άσχετα που ο ήχος των τελευταίων κάπου προς τα εκεί πήγε σε κάποια φάση. Δεν είναι πάντως τυχαίο που ο παραγωγός τους σε αυτό το δίσκο David Bianco είχε δουλέψει με Ozzy, AC/DC και DANZIG ανάμεσα σε άλλους.
Όταν ξεκινάει το αδυσώπητο σκάψιμο του “Ride” ο αυχένας σου απλώς αρνείται πια να σε υπακούσει. Από εκεί και πέρα ξετυλίγεται ένας τυφώνας 54 λεπτών και 26 δευτερολέπτων που ισορροπεί ανάμεσα στους παιχνιδιάρικους ρυθμούς και τις ασήκωτες συνθέσεις αλλά και τις Stoner υπόνοιες.
Αν με το ντεμπούτο τους “Forest of Equilibrium” οι CATHEDRAL παρουσίασαν στο κοινό το σκονισμένο Doom Death τους, με το “Ethereal mirror” έκαναν μια στιβαρή δήλωση ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του παγκόσμιου metal στερεώματος.
Έστρωσαν δε, με ροδοπέταλα από ξερά τριαντάφυλλα το πλακόστρωτο μονοπάτι με τις κρεμάλες που οδηγούσε στο freakshow του επόμενου δίσκου τους “The carnival Bizarre”.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Άρης Λάμπος
