ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Wolfheart” – MOONSPELL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Waldemar Sorychta / Moonspell
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Fernando Ribeiro (Langsuyar) – Φωνητικά
Duarte Picoto (Mantus) – Κιθάρα
João Pereira (Tanngrisnir) – Κιθάρα / δεύτερα φωνητικά
João Pedro Escoval (Ares) – Μπάσο
Pedro Paixão (Passionis) – Πλήκτρα
Miguel Gaspar (Mike) – Τύμπανα
Η πρώτη του Απρίλη είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις φάρσες και με τις σαχλαμάρες.
Η σημερινή πρωταπριλιά όμως σηματοδοτεί την επέτειο κυκλοφορίας ενός δίσκου με πολύ ιδιαίτερη βαρύτητα, τόσο στο μέταλλο γενικά όσο και στη ζωή μου πιο ειδικά.
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν από 30 χρόνια, ο Fernando Ribeiro και η παρέα του, η μεγαλύτερη και γνωστότερη μπάντα που μας έδωσε η Ιβηρική χερσόνησος, οι MOONSPELL, μας συστήνονται επίσημα με το ντεμπούτο τους, το φοβερό “Wolfheart”.
Ο Fernando αφού περιπλανήθηκε για λίγο καιρό στα underground μονοπάτια του ακραίου ήχου και του black metal για 2-3 χρόνια, έχοντας ένα demo του 1993 με τίτλο “Anno Satanae” στα χέρια, καταφέρνει να βρει στέγη στην Adipocere Records και να κυκλοφορήσει με τους MOONSPELL ένα EP, το ιστορικό πλέον “Under The Moonspell”, το 1994. Με αυτά λοιπόν το συγκρότημα ξεκινάει τις συναυλίες εντός Πορτογαλίας για να προμοτάρει τη φάση. Κάπου εκεί τραβάνε την προσοχή της μεγάλης Century media και υπογράφουν συμβόλαιο για 6 δίσκους. Χωρίς να χάσουν χρόνο, η εταιρεία τους πετάει στην Γερμανία και στα έμπειρα χέρια του μάγου παραγωγού Waldemar Sorychta (έχω καταντήσει γραφικός να πλέκω το εγκώμιο του συγκεκριμένου τύπου) και σε 2 εβδομάδες γράφουν το “Wolfheart”.
Ένα “Wolfheart” που έχει απειρία λόγω ηλικίας και συνθηκών, δεν έχει ηχάρες στις κιθάρες, στα τύμπανα, στα πλήκτρα κτλ, αλλά αυτά δεν ενοχλούν κανέναν, γιατί από την άλλη έχει άγνοια κινδύνου, έχει πάθος, έχει τρομερή έμπνευση, έχει συγκεκριμένη ταυτότητα και φυσικά έχει έναν ηγέτη να καθοδηγεί τους πάντες στη σωστή κατεύθυνση, με το ταμπεραμέντο και την ιδιοσυγκρασία που τον έκαναν αγαπητό και σεβαστό σε πολύ μεγάλο βαθμό στη χώρα μας. Ο τεράστιος Fernando Ribeiro, με την χαρακτηριστικότατη χροιά φωνής και προφορά ομιλίας, με την επιβλητική του παρουσία επάνω στην σκηνή, αλλά στο ορκίζομαι, όταν κατεβαίνει από εκεί, είναι από τους πιο ευχάριστους, φιλικούς και ευγενικούς τύπους που υπάρχουν εκεί έξω, οπαδός της μουσικής και ένας υπέροχος άνθρωπος.
Το “Wolfheart” το άκουσα φρέσκο, μόλις είχε βγει. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, γιατί ήταν πολύ διαφορετικό άκουσμα με ότι είχα στην κατοχή μου έως τότε. Ήταν ατμοσφαιρικό, γοτθικό, είχε περίεργα φωνητικά, πότε καθαρά, πότε death, είχε περίεργη πορτογαλική προφορά, γενικά ήταν κάτι φρέσκο για μένα τότε. Θυμάμαι γυμνασιόπαιδο να φοράω με περηφάνια το αντίστοιχο μπλουζάκι, με τους 2 λύκους από μπροστά και στην πλάτη έλεγε “Wolfheart… Something I lost as a Man, and found as a Wolf…”. Το έχω ακόμα, σε σχετικά καλή κατάσταση, αλλά το έχω αποσύρει από την κυκλοφορία γιατί με έχουν ενημερώσει ότι μπορεί να πωληθεί έως και 300 ευρώ. Κοίτα να δεις που έχουμε θησαυρούς στα συρτάρια μας και δεν το ξέρουμε!
Όσον αφορά το track list του δίσκου, έχει κάτι καλό για όλους και για όλα τα γούστα. Έχει 3 μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, έως και αντιεμπορικά θα τα έλεγα, αλλά είναι κομματάρες, έχει παραδοσιακά Πορτογαλικά, και φυσικά εδώ υπάρχουν και τα 2 πιο γνωστά κομμάτια των MOONSPELL, αυτά που τους έκαναν ευρέως γνωστούς στο μεταλλικό κοινό, το “Alma Mater” και το “Vampiria”.
“Alma Mater”, λατινικά, σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει “το σχολείο που σπούδασα”, ή και αλληγορικά “η θρέφουσα μητέρα”. Χαρακτηριστικότατο κιθαριστικό riff, δεν γίνεται να έχεις βρεθεί σε live MOONSPELL και να μην έχεις φωνάξει αυτές τις λέξεις.
“Vampiria…
You are my destiny…
My only love
and true destiny…”
Τι να πρωτοπεριγράψεις για αυτό το έπος… Ατμόσφαιρα…; Λες και βρίσκεσαι σε μεσαιωνικό κάστρο και η Κυρά Κτήνος στέκεται αγέρωχη μπροστά σου…
“You are a beast,
evil one…”
Τόσο οι στίχοι όσο και ερμηνεία του Fernando είναι απερίγραπτα. 30 χρόνια μετά, κάθε φορά που το ακούω, η ίδια ανατριχίλα.
Όχι και τόσο φαν φακτ: Συνοδηγός, επιστρέφοντας σπίτι μετά από μεταμεσονύχτιες περιπέτειες. Στο αμάξι όλοι νηφάλιοι. Για κακή μας τύχη, εμπλεκόμαστε σε τροχαίο ατύχημα, δίχως να ευθυνόμαστε. Για καλή μας τύχη, έχουμε μόνο μικρές υλικές ζημιές. Η σκηνή που εκτυλίχθηκε όμως ακριβώς μετά το ατύχημα, θα μου μείνει για πάντα στην μνήμη, δεν είναι της παρούσης, θα πω απλώς ότι χτυπώντας το κεφάλι μου στο τζάμι, έχει μείνει και η έκφραση “Vampiria και τα μυαλά στο παρμπρίζ”, διότι αυτό το κομμάτι ακούγαμε την ώρα της σύγκρουσης.
Το φινάλε του τραγουδιού είναι σίγουρα μία από τις κορυφαίες στιγμές σε ολόκληρη την ιστορία των MOONSPELL. Όπως ακριβώς και στο “Alma Mater”, αντίστοιχα και σε αυτό, δεν γίνεται να έχεις βρεθεί σε live MOONSPELL και να μην έχεις ουρλιάξει όπως το κορίτσι στο δίσκο.
Το “Wolfheart” μαζί με τον επόμενο δίσκο, το “Irreligious” είναι κατά γενική παραδοχή και τα καλύτερα άλμπουμ των MOONSPELL. Έτσι εναλλάσσονται και ως αγαπημένα στις προτιμήσεις μου, μια το ένα και μια το άλλο.
Με την ευκαιρία που μας δίνεται λοιπόν σήμερα, εορτάζοντας τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία των Λύκων, ας το βάλουμε να παίξει ολόκληρο, να κάνουμε κι ένα άτυπο ζέσταμα για τις επερχόμενες εμφανίσεις των MOONSPELL στη χώρα μας τον Απρίλιο, παρέα με τους DARK TRANQUILLITY.
Όχι ότι χρειαζόμαστε το ζέσταμα, έτσι κι αλλιώς η αγάπη που τρέφουν οι Πορτογάλοι και ο Fernando πιο συγκεκριμένα προς την Ελλάδα είναι γνωστή σε όλους μας, και το αντίστροφο βεβαίως.
Μίμης Καναβιτσάδος
ΥΓ: Εξαιρετικά αφιερωμένο σε έναν από τους καλύτερους μου φίλους, από τους αγαπημένους μου τρελούς, τον οδηγό του αυτοκινήτου στο παραπάνω ατυχές σκηνικό, ίσως τον πιο μεγάλο οπαδό των MOONSPELL που ξέρω.
Στάθη μου, σε αγαπώ πολύ.
