1 Μαίου, 2020 – 21:30
ONOMA ΑLBUM – “When the storm comes down” – FLOTSAM AND JETSAM
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ – MCA Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ – Alex Perialas
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Eric A.K.
Κιθάρες – Εdward Carlson
Kιθάρες – Michael Gilbert
Mπάσο – Troy Gregory
Τύμπανα – Kelly David-Smith
Χρυσή και συνάμα δύσκολη περίοδος τότε για τους FLOTSAM & JETSAM. Μετά την πολύ μεγάλη επιτυχία του “No place for disgrace”, το οποίο όχι απλά κοίταξε στα μάτια το φαινομενικά αξεπέραστο “Doomsday for the deceiver”, αλλά κάποιοι το θεώρησαν και ανώτερο, το συγκρότημα βρέθηκε να διέπει τις δάφνες του θριάμβου με ατελείωτες περιοδείες. Μεταξύ 1988-1989, βρέθηκαν να ανοίγουν για τον KING DIAMOND στην Αμερική και παίξανε και ως support στην περιοδεία των MEGADETH για το “So far, so good… so what!” στην Ευρώπη, η οποία περιλάμβανε και τους TESTAMENT και SANCTUARY (τι εποχές θεέ μου)! Έπαιξαν ξανά επιλεγμένα σόου μαζί με τους TESTAMENT όπως και με μπάντες τύπου CRUMBSUCKERS, FATES WARNING, DESTRUCTION, METAL CHURCH, DEATH ANGEL , D.R.I., ACID REIGN και KREATOR, ενώ πήραν μέρος και στο Milwaukee Metalfest και στο Aardschokdag (δις, τον Μάιο του 1988 και τον Απρίλιο του 1989). Το επόμενο βήμα ήταν κάπως μετέωρο, καθώς έφυγαν από την Elektra και υπέγραψαν στην MCA Records, ενώ ξεκίνησαν παράλληλα δουλειά και για το τρίτο τους άλμπουμ που θα έφερε τον τίτλο “When the storm comes down”. Θα ήταν το πρώτο τους άλμπουμ το οποίο δε θα περιείχε συνθέσεις του Jason Newsted, ο οποίος είχε προσφέρει αρκετές στα 2 πρώτα άλμπουμ.
Το “When the storm comes down” κυκλοφόρησε με όλα τα βέλη στραμμένα πάνω του να το στοχεύουν εξ αρχής και εν πολλοίς να το «σκίζουν» όπου σταθούν κι όπου βρουν. Ίσως να μην είναι υπερβολή να πούμε ότι όποιο άλμπουμ κι αν έβγαινε στη θέση του, είτε από τους ίδιους, είτε από άλλη μπάντα, ήταν προδιαγεγραμμένη η μοίρα του, καθώς είχε να ακολουθήσει τα δύο θηρία που προαναφέραμε και η σύγκριση όσο να ’ναι, χανόταν από τα αποδυτήρια. Είναι όμως το “When the storm comes down” ένα κακό άλμπουμ όπως πολλοί υπαινίχθηκαν και ακόμα υπαινίσσονται; Σε καμία περίπτωση. Άνισο σε κάποια σημεία; Σίγουρα! Όμως ακόμα και σε μια πειραματική περίοδο,, οι FLOTS έδειξαν επίπεδο κι από τι μέταλλο ήταν φτιαγμένοι. Το άλμπουμ δεν έχει κατ’ αρχάς τον οργανικό ήχο των δυο πρώτων δίσκων αλλά ένα πολύ βαρύτερο τόνο κιθαριστικά που ξεκάθαρα παρέπεμπε στους METALLICA και δη στο “…And Justice For All”, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ήταν το άλμπουμ που όλοι προσπάθησαν να αντιγράψουν τότε, ρίχνοντας ταχύτητες και αυξάνοντας τον όγκο, θέλοντας μερίδιο από την τούρτα που γεύτηκε το λευκό άλμπουμ με το άγαλμα της δικαιοσύνης στο εξώφυλλο. Αν τους βγήκε αυτό ηχητικά; Για μένα προσωπικά, ναι, καθώς τους πήγαινε πάρα πολύ.
Ηχητικά λοιπόν είμαστε εντάξει, συνθετικά όμως; Το “The master sleeps” που ανοίγει το δίσκο είναι ύμνος, κάθε δίσκος θέλει ένα τέτοιο opener. Το μπάσο του Troy Gregory πολύ ευδιάκριτο να σκάει πάνω στις ρυθμικές των Michael Gilbert και Edward Carlson, ενώ στα τύμπανα του Kelly David-Smith εντοπίζεται το πρώτο πρόβλημα της κυκλοφορίας. Η παραγωγή του γενικώς τιτάνα Alex Perialas θεωρώ ότι τους έχει ευνουχίσει. Τα τύμπανα λοιπόν ακούγονται χωρίς καθόλου βάθος και είναι κρίμα καθώς αφαιρούν πολύ όγκο από το δίσκο και της ούτως η άλλως χαμηλή σε δυναμικές παραγωγή. Ναι μεν έχουν πετύχει ένα καθαρό ήχο, αλλά προσπαθήστε να φανταστείτε λίγο οι γνώστες τον δίσκο με ήχο τυμπάνων σαν αυτόν του Lars Ulrich στο “…And Justice For All” ας πούμε. Και είναι δύο φορές κρίμα γιατί στις κιθάρες το δίδυμο παίζει φοβερά θέματα, ενώ και ο Gregory ήταν μεγάλη παιχτούρα ανέκαθεν και τις ακολουθεί κατά πόδας (τουλάχιστον αυτός δεν έπαθε ότι έπαθε ο Jason Newsted από τους METALLICA, πως κάνει κύκλους η ζωή ή κοινώς, άμα δε σε θέλει)… Ο δε Eric A.K. για άλλη μια φορά αποδεικνύεται λίρα εκατό στα φωνητικά, μια από τις πλέον κορυφαίες φωνές όλων των εποχών και προσωπικά ο μόνος που θα ήθελα αντί του James.
Δε μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι έχουμε το ίσως πιο αναγνωρίσιμο –αν όχι καλύτερο- κομμάτι τους, με το “Suffer the masses” να είναι το καλύτερο κομμάτι που δεν έγραψαν ποτέ οι METALLICA και να αποτελεί μεταλλικό στολίδι άφθαρτο μέσα στα χρόνια. Έπος το “Deviation”, κυκλοθυμικό μέσα στην ίδια του την ύπαρξη το “No more fun” (funk αρχή διά χειρός Gregory) με φωνητικάρες του Eric A.K. και με τις κιθάρες αν το κάνουν ασήκωτο. Ένα άλμπουμ που τελικά στο σύνολο του το πρόσημο είναι κατ’ εμέ θετικό, αλλά πάντα για την πλειοψηφία θα αποτελεί την αρχή του «κακού» για τους FLOTS (μαζί με τους ANNIHILATOR είναι η πιο «ΜΟΝΟ ΤΑ 2 ΠΡΩΤΑ» μπάντα από οπαδούς και ουδέτερους εκεί έξω). Πιστεύω ότι το “When the storm comes down” ήταν το μεταβατικό στάδιο που στηρίχθηκαν οι πανεύστοχοι πειραματισμοί στα “Cuatro” και “Drift” και η “back to the roots” λογική του “High” που προσπάθησε να ακουστεί πιο θρασαριστό. Παρά την ως επί το πλείστον ουδέτερη ως μειωτική αντιμετώπιση του από φίλους και εχθρούς, αυτό το άλμπουμ έχει καλογεράσει και ειδικά σε σχέση με άλλα που θεωρήθηκαν καλύτερά του. Το κακό ήταν ότι είχαμε 1990 και η μια δισκάρα διαδεχόταν την άλλη, συνεπώς πέρασε και δεν (πολύ)ακούμπησε.
Did you know that:
– Tα αρχικά “E.M.T.E.K.” του ένατου κομματιού του δίσκου δεν είναι άλλα από τα ονόματα των μελών της μπάντας (Eric, Michael, Troy, Edward, Kelly).
– Ακολούθησε εκτενής περιοδεία για περίπου ένα χρόνο, αρχικά ως co-headliners στην Αμερική με τους PRONG και στη συνέχεια εμφανίσεις είτε σε περιοδείες είτε μεμονωμένα μεταξύ άλλων με τους TESTAMENT (ναι, πάλι), SAVATAGE, EXODUS, VIO-LENCE, SACRED REICH, WRATHCHILD AMERICA, καθώς και με μια όχι και πολύ γνωστή εκείνη την εποχή μπάντα ονόματι PANTERA.
– Μετά το τέλος της περιοδείας, ο παιχταράς Troy Gregory έφυγε για να μπει στους PRONG και αντικαταστάθηκε από τον Jason Ward. Η φυγή του Gregory επισήμως θεωρείται από τους οπαδούς (και μη) ως το τέλος της πρώτης τους περιόδου.
Άγγελος Κατσούρας
