ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “You’ll never see” – GRAVE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tomas Skogsberg, Robert Kampf
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, φωνητικά, μπάσο — Jörgen Sandström
Κιθάρες, δεύτερα φωνητικά — Ola Lindgren
Drums — Jens “Jensa” Paulsson
Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από το “Into the grave” (πρώτη Αυγούστου, υπενθυμίζω, τα γράψαμε εδώ!). Περιοδεία με MALEVOLENT CREATION, και εκείνοι με το δικό τους ντεμπούτο μεγατόνων (πάλι, εδώ τα λέγαμε!), και μετά από όλο αυτό το πανικό, πρέπει να μαζευτείς πάλι στο στούντιο, να δείξεις πως δεν ήσουν σκέτο μια αναλαμπή, αλλά έχεις διάρκεια, συνέχεια, σκοπό και ουσία. Ίδια ακριβώς ομάδα (Skogsberg/Kampf) στη παραγωγή, ίδιο εξώφυλλο (Axel Hermann) και μόνη αποχώρηση του Jonas Torndal ο οποίος θα επιστρέψει κάποια χρόνια μετά (δείτε παρακάτω τι ακριβώς εννοούμε!). Φτάνουμε έτσι στην πρώτη του Μαΐου του σωτηρίου έτους 1992, και κυκλοφορεί μέσω της σταθερής τους στέγης, της Γερμανικής Century Media, το δεύτερο και τόσο κρίσιμο άλμπουμ τους.
Το εξώφυλλο, πρώτα από όλα, χρήζει ειδικής μνείας πιστεύω. Ένα εξώφυλλο που δεν στηρίζεται σε σοκ, ή έντονα ξεκοιλιάσματα, απλά παρουσιάζει με διακριτικό τρόπο, βάρβαρες εικόνες: απαγχονισμένα πτώματα, σταυρωμένοι, ταφόπλακες, τα κλαδιά του δέντρου που γίνονται γαμψά νύχια κάποιου άμορφου πλάσματος, από άλλο κόσμο. Σαν λεπτομέρειες ενός πίνακα, που περισσότερο παίζει με τη φαντασία σου, και με το αρχέγονο φόβο, παρά με το γλαφυρό/γραφικό της απεικόνισης. Σε αυτό βοηθούν και τα υπέροχα έντονα χρώματα του (αυτό το μπορντό-κόκκινο στο εξώφυλλο, είναι όλα τα λεφτά). Τα έντονα χρώματα κοντά στο χρώμα του αίματος, αφήνουν μια αίσθηση απειλής που είναι εκεί, την ώρα που βλέπεις το εξώφυλλο, όχι της σήψης μετά το πέρας της απειλής, που μπορεί να ερμηνευτεί και ως ανακούφιση. Ασφαλώς, η μπάντα το ήξερε αυτό και ήθελε να το οπτικοποιήσει. Δεν είναι τυχαίο, πως το εξώφυλλο αυτό, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα του γράφοντος στο είδος, και από τα πιο ενδεικτικά της εν γένει αισθητικής του.
Πατάμε play, τα σκασίματα στo ταμπούρο σαν βαριοπούλες, κιθάρες βγαλμένες από τη πρώτη διαλογή του εργοστασίου της τιμημένης Husqvarna, και ενώ χτίζεται το κομμάτι και εσύ κάτω από τον πρωτοφανή όγκο που δημιουργούν τα έγχορδα με τα τύμπανα, παύση….YOU WILL NEVER SEE…HEAVEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN!! Τεράστιε, χαλκέντερε, τιτανομέγιστε παικταρά Σουηδέ Jörgen Sandström, χαλάς το κόσμο! Και οι άλλοι δύο, ο Ola ο Lindgren και ο Jens ο Paulsson, στα μετόπισθεν, να κρατάνε τα μπόσικα. Όσο για σένα, δύσμοιρε ακροατή, ΤΡΕΧΑ! Τρέξε κρύψου, γιατί ούτε πύλες του παραδείσου σε περιμένουν, ούτε ο Άγιος Πέτρος (τον μανουριάσαμε πριν μπουν τα γκάζια), ούτε τίποτα! Όλεθρος και ανείπωτη βία, από τα αγνά Σουηδικά υλικά, από τους αξιότερους εκπροσώπους της τιμημένης Στοκχόλμης, με τα κοψίματα στο ρυθμό ήδη να μαρτυρούν το πόσο καλύτεροι παίκτες γίνανε. Εμ, θα μου πεις, περιοδεία στη περιοδεία, και λιώσιμο στις πρόβες, μόνο τέτοια αποτελέσματα μπορούν να έχουν.
Η επίθεση στην οργανωμένη θρησκεία συνεχίζει με το πανέξυπνο λογοπαίγνιο του “Christi(ins)anity” (πριονοκορδέλα ολκής…αυτό το σαρδόνιο γέλιο, αυτό το κόψιμο, το χτίσιμο, ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ!), αλλά και τα δηλητηριασμένα βέλη κατά της, που ονομάζονται “Now and forever” (LIFE IS NO MORE! – τι στακάτο riffing διάολε…ο σβέρκος ξανάκανε “κρακ”!) και “Obsessed” (από τα πλέον ποικιλόμορφα κομμάτια του δίσκου, με έμφαση στη γκρούβα – το μπάσο λάμπει, ειδικά στα υπόκωφα σκασίματα!). Μαγικά κοψίματα, τζαμαριστό παίξιμο, λες και ακούς τη μπάντα να παίζει δίπλα σου, δείχνοντας πόσο σημαντικός είναι ο όγκος και η ποικιλία σε ένα ανώτερο αποτέλεσμα. Λαμπρές και υπέροχες οι ιλιγγιώδεις ταχύτητες, αλλά άμα είσαι πραγματικός μαέστρος, μάγκας και επιβήτορας και στο χαμηλότερο μαρσάρισμα πρέπει να ακούγεσαι σαν μεραρχία από Panzer που έρχεται να πλακώσει τον ακροατή, χωρίς έλεος!
Εντύπωση μου έκανε πάντοτε το υπέροχο “Grief” που πραγματεύεται τη κατάθλιψη μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που τη βιώνει. Κάτι που επιβεβαιώνει έναν “κανόνα” που έχω στο μυαλό μου όσον αφορά κομμάτια που πραγματεύονται ζητήματα ψυχικής υγείας εν γένει. Ή θα είναι πιο “ήρεμα”, σχεδόν υποτονικά και “εσωτερικά”, ή θα βγαίνουν πιο τσαμπουκαλεμένα από οτιδήποτε άλλο, σαν το βίαιο ξέσπασμα μιας βασανισμένης ψυχής! Το “Grief” των GRAVE κατατάσσεται στη δεύτερη κατηγορία, τιμώντας τα χώματα της Σουηδίας που γέννησαν τα προβλήματα του σβέρκου μας επί σειρά ετών, χωρίς να τσιγκουνεύεται τα doom σημεία – αναφορές στους τρισμέγιστους CANDLEMASS (ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ – προς εμπέδωση, γνώση και συμμόρφωση!). Το μόνο κομμάτι από όλα αυτά που ακούμε το οποίο δεν είναι φρεσκογραμμένο, είναι το “Morbid way to die” [υπήρξε πρώτα στο “Sexual mutilation” demo (1989)], το οποίο θα έλεγα συνοψίζει το μεγαλείο της μπάντας αυτής: στακάτο; ΕΙΝΑΙ! Γρήγορο; ΕΙΝΑΙ! Αργόσυρτο; ΕΙΝΑΙ! Ύμνος; ΕΙΝΑΙ ΛΕΜΕ!
Ξεχωριστή έμφαση στα δύο πιο ούγκανα θεματολογικά κομμάτια που μιλούν για όμορφα σκηνικά βγαλμένα από gore/splatter ταινίες. Το πρώτο είναι το σαρωτικό (FLEEEEESH – CADAAAVEEEEEER – BLOOOOD) “Severing flesh”, που μιλάει για τεμαχισμό θυμάτων από έναν κατά συρροή δολοφόνο (νομίζω δεν πλήρωνε καν ο ΟΠΑΠ για κάτι τέτοιο!), και το έτερο είναι η εξιστόρηση μιας παράξενης/παράδοξης επιθυμίας ενός ανθρώπου: “I want to die a brutal way, instead of just fade away! Shredded flesh, mutilated! Severed head, decapitated! Ripped and torn, piece by piece! Rape my corpse then leave me in peace!”. Ω, ναι, καλά κατάλαβες ως εδώ εσύ που διαβάζεις, το κομμάτι που με έκανε να αγαπήσω παράφορα τους GRAVE μαζί με το “Extremely rotten flesh”, το “Brutally deceased” (εχμ, συγγνώμη, “BRUTALLYYYYYYYYYYYYYY….DECEEEEEEEEEEEEEEEAAASED” ήθελα να πω!). Το δε μεσαίο μέρος, ακόμα και σήμερα μου σηκώνει τη τρίχα κάγκελο στην εκκίνηση “IIIIIII WANT TO DIEEEEEEEE” (ηηηηη ζωήηηη, η ζωήηηη εδώ τελειώωωωνειιιιι, σβήνει το καντήηηηλιιι μουυυυυυυ).
30 χρόνια συμπληρώθηκαν στρογγυλά – στρογγυλά από τη κυκλοφορία του “You’ll never see” την ημέρα που γράφονται αυτές οι (πολλές) γραμμές. Τυπικά αναρωτιόμαστε τον αντίκτυπο του, τι άφησε πίσω. Μια στρατιά από μπάντες που θέλανε να παίξουν έτσι (μέχρι και μπάντα BRUTALLY DECEASED υπάρχει, από τη Τσεχία παρακαλώ! – δυνατότατοι, οι deathsters ψαχτείτε!). Συνολικά ωστόσο, παραμένει ηχηρό κεφάλαιο στο Σουηδικό death metal, και στον Ευρωπαϊκό ακραίο ήχο εν γένει κάνοντας το τέλειο back-to-back με το “Into the grave”! Εδραιώνονται κατ’ αυτό το τρόπο, λοιπόν, οι Σουηδοί μακελάρηδες ανάμεσα στις κορυφαίες μπάντες του είδους, δίπλα στους πρωτοπόρους ENTOMBED, και τους ομόσταβλούς τους DISMEMBER και UNLEASHED (μεταξύ πολλών άλλων σπουδαίων, να τα λέμε κι αυτά!). Η συνέπεια τους ως και σήμερα θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση με απειροελάχιστα σκαμπανεβάσματα ποιότητας. Τέλος, ο γράφων τους έχει υψηλότερα όλων στο Σουηδικό κομμάτι του είδους, και το “You’ll never see” ως το απόλυτο αγαπημένο του άλμπουμ τους αλλά και του είδους. Τελεία και παύλα.
Did you know that?
– Οι μελλοντικές επανεκδόσεις του, θα είχαν πάντα ως επιπλέον υλικό το EP “…and here I die…satisfied” (1993), ενώ η ομορφότερη για τον γράφοντα είναι του 2006 που έχει γίνει remastering, και το βιβλιαράκι ξεδιπλώνει για να έχεις μπροστά σου όλους τους στίχους σε μια σελίδα, και πίσω από τους στίχους έχουμε φωτογραφία της τριάδας που παίζει στο δίσκο.
– Ο Torndal μπορεί να έφυγε ως μπασίστας από τη μπάντα, αλλά το ‘96, θα γυρίσει ως κιθαρίστας, παίζοντας στους 3 δίσκους – επιστροφής των GRAVE (“Back from the grave” – 2002, “Fiendish regression” – 2004, “As rapture comes” – 2006) μέχρι την οριστική του αποχώρηση το 2007.
– Ο Axel Hermann που έκανε το εξώφυλλο εδώ και στο ντεμπούτο, εκτός του ότι φιλοτέχνησε το “…and here I die…satisfied” EP, έχει ένα εντυπωσιακότατο βιογραφικό ως και τις μέρες μας. Πιο συγκεκριμένα, αυτό περιλαμβάνει τους (βαθιά ανάσα): ANGEL DUST, ASPHYX, BLOODBATH, DEMOLITION HAMMER, DESPAIR, FUELED BY FIRE, ICED EARTH, IN FLAMES, INNERWISH, MOONSPELL, MORGOTH, NOCTURNAL RITES, RUNEMAGICK, SACRAMENTUM, SAMAEL, SODOM, SOULBURN, UNLEASHED. Τι να λέμε τώρα…
Γιάννης Σαββίδης
