ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Too fast for love” – MOTLEY CRUE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1981
ΕΤΑΙΡEΙΑ: Leathur
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: MOTLEY CRUE
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Vince Neil
Κιθάρες – Mick Mars
Μπάσο – Nikki Sixx
Τύμπανα – Tommy Lee
Ήταν Δεκέμβριος του 1958 όταν γεννήθηκε ο Frank Carlton Serafino Ferrana jr. Ο μπόμπιρας που 23 χρόνια αργότερα θα άλλαζε το ρου της ιστορίας του σκληρού ήχου. Αρχικά, άλλαξε το όνομά του. Το έκανε Nikki Sixx, μιας και οι γονείς του τον παράτησαν και ο αγαπημένος μας ήρωας μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά. Γύρισε πολλά μέρη στην Αμερική, εγκαταστάθηκε μία και καλή στο Los Angeles και δημιούργησε τη δική του σκηνή. Για να μπορέσει να επιβιώσει, έκλεβε και πουλούσε είδη καθαρισμού μέσω τηλεφώνου. Μία φορά έκλεψε μία κιθάρα! Δε τη γούσταρε όμως και την πούλησε και αυτή. Με αυτά τα λεφτά αγόρασε το πρώτο του μπάσο και άρχισε να καταπιάνεται με την μουσική. Οι επιρροές του; BLACK SABBATH, KISS, SEX PISTOLS, DAVID BOWIE, ALICE COOPER, SLADE, MOTT THE HOOPLE, AEROSMITH.
To μουσικό του ταξίδι αρχίζει με τους SISTER, όπου εκεί συναντά τον Blackie Lawless. Απολύεται και δημιουργεί τους LONDON. Γράφουν ένα demo με 16(!) τραγούδια μέσα και αρχίζουν τις συναυλίες. Μετά από κάποιο διάστημα, ο τραγουδιστής την κοπανάει και ο Sixx διαλύει την μπάντα. Και κάπου εκεί, τον χειμώνα του 1981 συναντάει τον Tommy Lee και οι δυο τους δημιουργούν ένα νέο συγκρότημα. Με την είσοδο των Mick Mars και Vince Neil το συγκρότημα αλλάζει όνομα και από CHRISTMAS μετονομάζονται σε MOTLEY CRUE. Και κάπως έτσι γεννιέται το Hair Metal!
To “Too fast for love” κυκλοφόρησε μία μέρα σαν σήμερα. Και καρφώνεται στο Νο77 των αμερικάνικων charts! Ήταν ο δίσκος που ήρθε για να ταράξει τα ήρεμα νερά της μουσικής, να γίνει κλασσικός, να δημιουργήσει τη δική του σχολή, να φτιάξει από το απόλυτο μηδέν μία νέα σκηνή όπου για μία δεκαετία θα μονοπωλούσε τον σκληρό ήχο. Ένα συγκρότημα που δεν είχε «σπουδαγμένους» μουσικούς, εκτός του Tommy Lee, κατάφερε μέσα σε δέκα τραγούδια να βγάλει τέτοιο πάθος και αλητεία που όμοιά της δεν είχε εμφανιστεί πρωτύτερα. Οι ετερόκλητες επιρροές του Nikki Sixx «δένουν» τόσο ωραία μεταξύ τους που δεν σε αφήνουν να βαρεθείς ούτε ένα δευτερόλεπτο. Αλλά πέραν του μουσικού της υπόθεσης, το “Too fast for love” και κατ’ επέκταση οι MOTLEY CRUE δημιούργησαν μόδα στιλιστική! Το πρωτόλειο glam/punk look του άλμπουμ, βρήκε υποστήριξη στα παιδιά του Sunset Strip και δημιούργησε το look που αγαπήθηκε όσο λίγα! Και ιστορικά αν το δει κανείς, οι CRUE το έκαναν με μεγάλη επιτυχία στους επόμενους δίσκους τους! Leather/metal look στο “Shout…”, street/biker look στο “Girls…”, denim & leather (Μωρή SAXON-ΑΡΑ) look στο “Dr. Feelgood”. Οι CRUE δημιούργησαν τα πάντα σε ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα και το εξέλυσαν για μία ολόκληρη δεκαετία. Δεν ακολούθησαν ποτέ κανέναν! Ήταν από την αρχή ηγέτες!
Το “Too fast for love” είναι για hair/glam/sleaze/hard rock ότι είναι το “The number of the beast” για το heavy metal. Είναι σημείο αναφοράς. Και αυτό, διότι αν δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ, κανένας δεν ξέρει ποια θα ήταν η μοίρα του συγκεκριμένου ιδιώματος! Σημασία για τον Nikki Sixx δεν είχε αν ο Vince μπορούσε να τραγουδήσει. Μπορούσε να φέρει γυναίκες. Δεν τον ένοιαζε αν ο Mars ήταν Van Halen. Γούσταρε που ήταν η ήρεμη δύναμη. Δεν τον ενδιέφερε αν ο Tommy Lee μπορούσε να παίξει σαν τον Neil Peart. Τον ένοιαζε πως ήταν η «αδερφή ψυχή» του και πως συμμεριζόταν το ίδιο όραμα με εκείνον. Ήθελαν να δημιουργήσουν την «πιο επικίνδυνη μπάντα» που είχε δει ο πλανήτης. Και όχι απλά το κατάφεραν, αλλά δεν παίζει να τους εκθρονίσει κανένας! Το “Too fast for love” γίνεται 40 ετών και μοιάζει το ίδιο επικίνδυνο όπως τότε. Και εκεί είναι η μαγεία του όλη!
RED WHITE AND…CRUE!
ΥΓ. Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε το “The dirt”. Όχι να το δείτε, να το διαβάσετε.
ΥΓ 2. Ο Nikki Sixx «βγάζει» αφρούς στην έννοια heavy metal για τον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο. Οπότε αφού ο ίδιος ο καλλιτέχνης ισχυρίζεται πως δεν παίζει κάτι τέτοιο, ας σταματήσει η «καραμέλα πως η CRUE έπαιζαν κάτι τέτοιο κάποτε. Δεν το έπαιξαν ποτέ! Και κάτι αστεία σχόλια τύπου «έχουν επιρροές από PRIEST» κάνουν τις μυροφόρες να βγάζουν τα μαύρα και να πεθαίνουν στα γέλια. Ήμαρτον δηλαδή!
Ντίνος “Public enemy #1” Γανίτης
