a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Rising force” – YNGWIE MALMSTEEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΙΑ: Polydor
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Yngwie Malmsteen
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Yngwie Malmsteen – κιθάρα, μπάσο
Jeff Scott Soto – φωνητικά
Jens Johansson – πλήκτρα
Barriemore Barlow – ντραμς
Να το πούμε απλά, καθαρά και ξάστερα; Μιλάμε για το Ευαγγέλιο των απανταχού shredders. Έτσι, για να βάλουμε τη βάση για τα λόγια που θα πούμε για το ντεμπούτο του Σουηδού βιρτουόζου, Yngwie Malmsteen, ο οποίος –είτε μας αρέσει, είτε όχι- δημιούργησε τη σχολή των shredder κιθαριστών, οι οποίοι τον έχουν κορώνα στο κεφάλι τους και διόλου τυχαία.
Ο Malmsteen, ήταν ένας υπερταλαντούχος νεαρός, που στις αρχές της δεκαετίας του ’80, είχε στείλει ένα demo του στον απόλυτο γκουρού των κιθαριστών, Mike Varney, ιδιοκτήτη της Shrapnel Records. Όταν μιλάμε για τον Mike Varney, μιλάμε για τον άνθρωπο που μας συνέστησε στο διαστημικό παίξιμο κιθαριστών όπως οι Jason Becker, Marty Friedman, Vinnie Moore, Paul Gilbert κι ένα σκασμό άλλους με θεϊκό χάρισμα, που αν δεν υπήρχε εκείνος, αμφιβάλλω αν θα τους δινόταν το spotlight που χρειάζονταν…
Ο Varney, μεγάλο τσακάλι, άκουσε το demo του Malmsteen, έπαθε πλάκα με το παίξιμό του που συνδύαζε Blackmore με Bach και Paganini και τον κάλεσε στην Αμερική για να ηχογραφήσει το ομώνυμο άλμπουμ των STEELER. Δίχως χρονοτριβή, έπαιξε και στους ALCATRAZZ του Graham Bonnet, αλλά η στιγμή που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο παιξίματος χιλιάδων κιθαριστών, ήταν το “Rising force”, το ομώνυμο άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια.
Αρχικά, ήταν να κυκλοφορήσει ως instrumental. Στην πορεία, άλλαξαν λίγο τα πλάνα, αφού προστέθηκαν και δύο τραγούδια με φωνητικά. Στο πλάι του είχε, τον επί σειρά ετών συνοδοιπόρο του για το υπόλοιπο της δεκαετίας του ’80, Jens Johansson στα πλήκτρα (από τους SILVER MOUNTAIN) και στα ντραμς τον Barriemore Barlow, που είχε ηχογραφήσει πολλούς δίσκους με τους JETHRO TULL. Στα φωνητικά, ήταν ο –τότε πρωτοεμφανιζόμενος- Jeff Scott Soto.
Μπορεί να ήταν ντεμπούτο, αλλά το “Rising force” ήταν μία σαφής δήλωση του Σουηδού, ότι «είμαι ο κορυφαίος κιθαρίστας στον κόσμο», καθιερώνοντας το neoclassical ύφος μία και καλή. Ο δίσκος, ξεκινά με το “Black star” και το “Far beyond the sun”. Ακόμα κι αν υπήρχαν μονάχα αυτά τα δύο κομμάτια, θα συνεχίζαμε να μιλάμε για ένα κλασικό άλμπουμ. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει συναυλία του Malmsteen, από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι και σήμερα, που να μην τα έχει παίξει ζωντανά. Και πώς άλλωστε, αφού αποτελούν την επιτομή του neoclassical παιξίματος, υπερτεχνικά αλλά και ταυτόχρονα φουλ μελωδικά, με μία σκοτεινή ατμόσφαιρα… Πόσοι και πόσοι κιθαρίστες δεν έχουν ξεκινήσει να παίζουν κιθάρα, ακούγοντας αυτά τα δύο instrumental…
Τα “Evil eye” και “Icarus’ dream Suite Op. 4” είναι βασισμένα το μεν στο “Bouree” του Γερμανού συνθέτη του 17ου αιώνα Johann Krieger, το δε στο Adagio in G Minor, μίας νέο-Μπαρόκ σύνθεσης, φανερώνοντας απροκάλυπτα και τις βαθιές επιρροές του Yngwie από την κλασική μουσική. Από την άλλη, το “Now your ships are burned” και το “As above, so below” είναι τα μοναδικά τραγούδια με στίχους. Το “Now…”, θα έλεγα ότι δείχνει και την αγάπη του στο παίξιμο του Uli Jon Roth, διότι δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που ακούω πολύ “Sails of Charon” στο συγκεκριμένο τραγούδι. Το “As above…”, είναι ένα πολύ επικό τραγούδι, που έδειχνε το δρόμο για το μυθικό “Marching out” που θα ακολουθούσε.
Συνολικά, μιλάμε για ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ στο heavy metal, αφού έκανε πάρα πολύ κόσμο να ασχοληθεί με την κιθάρα κι αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός απίστευτα σημαντικό. Ξέρω ότι πολύς κόσμος, εδώ και αρκετά χρόνια, όπου ο Yngwie βρίσκεται σε σαφή συνθετική ύφεση (είμαι πολύ επιεικής), ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την εγωπάθειά του και τα λοιπά στοιχεία του χαρακτήρα του. Αυτά, όμως, είναι χαρακτηριστικά που ψάχνουμε αν μας τον πασάρουν για γαμπρό στην κόρη μας, όχι όταν μιλάμε για το κιθαριστικό του παίξιμο.
Ο Yngwie Malmsteen, ήταν είναι και θα είναι ο βασιλιάς του shredding και το “Rising force” είναι η βίβλος του συγκεκριμένου στυλ. Όλα τα υπόλοιπα, τα ακούω, τα συζητάμε, αλλά για το ντεμπούτο του, δεν δέχομαι τίποτα λιγότερο…
Σάκης Φράγκος
