a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Body count” – BODY COUNT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sire
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Ernie C και Ice-T
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ice-T – φωνητικά
Ernie C – κιθάρα
D-Roc The Executioner – κιθάρα
Beatmaster V – τύμπανα
Mooseman – μπάσο
Trip to the memory lane που λέμε σε άπταιστα Ελληνικά! Κανονικά και με το νόμο όμως. Δίσκος που κυριολεκτικά είχα ΛΙΩΣΕΙ όταν ήμουν μικρό παιδάκι και τον πρωτάκουσα. Και η ειρωνία είναι ότι έπεσε στα χέρια μου σχεδόν όταν βγήκε (έχουμε πει και στα αφιερώματα των 90s… να είναι καλά οι μεγαλύτεροι αδερφοί και ξάδερφοι τότε φίλων) και ήμουν μόλις 12, άντε 13 ετών, ασχέτως που λίγα χρόνια αργότερα άρχισα να τον κατανοώ πραγματικά. Γιατί,προφανώς, στα 12-13 και όταν μιλάμε για το 1992-3-4, δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλει να πει αυτός ο κυριούλης που είναι μόνιμα τσαντισμένος και τι ακριβώς γίνεται. Απλά σε ελκύει αυτό που ακούς, γιατί έχει και το πρωτόλειο του πράγματος, η αμεσότητα, η αναφορά σε ευκολοάκουστα μουσικά πράγματα και όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει και μιλάει από μέσα σου και όλη η αντίδραση της εφηβείας. Πόσο μάλλον όταν αρχίζεις και διαβάζεις, μορφώνεσαι και μαθαίνεις πράγματα και τα συνδέεις με τα ακούσματά σου. Κάτι που έχει γίνει με αρκετούς δίσκους. Σίγουρα ένας από αυτούς, είναι το ομότιτλο ντεμπούτο των BODY COUNT, του Ice-T, συζύγου της Coco και πάντα ντετέκτιβ στις κινηματογραφικές του απόπειρες. Πόσο ειρωνία αυτό το τελευταίο αλήθεια; Αλλά Ice-T είσαι, αφού.
Ο Ice-T λοιπόν, έχοντας ήδη ενεργή καριέρα στο χώρο του, αυτόν της rap μουσικής, αποφασίζει με το φίλο του και παραγωγό, Ernie C, να δημιουργήσουν μία rock μπάντα, να βγάλουν από μέσα τους την οργή και την αγανάκτηση που είχαν, με έναν πιο ευθύ, ζωντανό και σκληρό τρόπο απ’ ότι είχαν συνηθίσει. Και εγένετο BODY COUNT, το σωτήριον έτος 1991. Στις 10 Μαρτίου του 1992, κυκλοφορεί πλέον το ντεμπούτο τους, “Body count” και δεν είμαι σίγουρος ότι είχαν στο μυαλό τους την επίδραση που θα είχε, αλλά και την πέραση.
Το παράδοξο με αυτό το άλμπουμ, είναι ότι θεωρείται από πολλούς σαν προπομπός του rap metal ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, αλλά παρόλο που τον ξέραμε σαν rapper, ο Ice-T δεν ραπάρει πουθενά στο δίσκο! Αυτό το crossover υβρίδιο όμως της μουσικής τους, που έχει βάση στο rap (ίσως καλύτερα στο gangsta rap, ελέω και Compton), έχει την punk-ίλα του, την hardcore-ίλα του και τη metal αισθητική του, ήταν κάτι νέο, που έδειξε το δρόμο στην ουσία για μπάντες που μεγαλούργησαν με τη σειρά τους στην πορεία και τι πιο χαρακτηριστικό σαν παράδειγμα από τους RAGE AGAINST THE MACHINE. Μόνο αυτούς να αναφέρουμε, αρκεί νομίζω.
Νεύρα, πολλά νεύρα, αγανάκτηση, μεγάλη αγανάκτηση, πόνος, πολύς πόνος, ανησυχία για τη γειτονιά και τη φυλή του, για την κοινωνία, τα ναρκωτικά, για θέματα που, δυστυχώς, καίνε ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον όμως τότε, που τα πάντα ήταν πιο ζωντανά, πιο φανατισμένα, πιο άγρια ακόμα σε πολλές περιπτώσεις και σίγουρα με λιγότερα δικαιώματα από όσα αποκτήθηκαν στην πορεία με αγώνες διαφόρων ανθρώπων. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η συνεργασία στο δίσκο με το punk είδωλο των 80s, τον Jello Biafra των DEAD KENNEDYS, στο “Freedom of speech”.
Από το εξώφυλλο, μέχρι το “Cop killer”, το άλμπουμ είναι κλασικό των κλασικών, μόνο και μόνο για το ντόρο γύρω από αυτό, ακόμα και αν δεν είχε κομμάτια που θεωρούνται και είναι κλασικά, όπως το διαχρονικό άσμα “Body count’s in the house”, το “KKK Bitch”, “The winner loses”, “There goes the neighborhood”, “Body count anthem”, “Evil dick” (μα τι στίχοι) και φυσικά το “Cop killer”. Η παραγωγή είναι τίγκα οργανική φυσικά, χωρίς πολλά πολλά στον τομέα της επεξεργασίας, ωμή και ακατέργαστη, όπως ακριβώς ήθελε η μπάντα για να περάσει τα μηνύματά της. Και αυτό, την κάνει ταιριαστή. Θυμόμαστε ότι είναι το 1992. Άλλος κόσμος. Άλλος γαλαξίας βασικά, συγκριτικά με το σήμερα. Και όπως λέω για άπειρα άλμπουμ, αν τα άκουγα με τις παραγωγάρες του σήμερα, ίσως δεν μου έκαναν το ίδιο κλικ, αφού θα μου έπαιρναν κάτι από τη μαγεία τους. Σαφώς και είμαι υπέρ των σύγχρονων παραγωγών, αλλά (με ελάχιστες εξαιρέσεις που είχαν γίνει ηχητικά εγκλήματα και χαντακώθηκαν άλμπουμ), οι δίσκοι που αγαπήσαμε του τότε, είχαν έξτρα στοιχείο αυτήν την πιο ανέμελη παραγωγή.
Φυσικά και ο μεγαλύτερος ντόρος είχε γίνει τότε για το κομμάτι “Cop killer”. Άλλωστε αυτός θα ήταν και ο τίτλος του δίσκου, αλλά φυσικά δεν πέρασε ποτέ από τα απαραίτητα μεγαλοσαλόνια της μουσικής βιομηχανίας της εποχής. Εδώ ο τότε Bush είχε απαγορεύσει στην ουσία στις δισκογραφικές να κυκλοφορήσουν ένα τέτοιο προϊόν με αυτόν τον τίτλο. Βέβαια, κάπου σε κάποιο μπιτσόμπαρο στις ακτές του LA, θα χόρευε μισομεθυσμένος με βλέμμα αγελάδας ακούγοντας το “I shot the sheriff” του Marley (το οποίο άλλωστε είχε γίνει και Νο 1 στην Αμερική φυσικά), αλλά τέλος πάντων. Δεν χρειάζεται να γράψουμε κατεβατά εδώ για αυτήν την ιστορία, αφού λίγο πολύ οι παλιοί την ξέρουν και οι νεότεροι απλά google-άρουν και βρίσκουν ένα κάρο τραγελαφικά πράγματα και καταλαβαίνουν ακόμα περισσότερο τη διαφορά του τότε με το σήμερα, ακόμα και σε αυτό το κομμάτι της δημιουργίας. Πάντως προσπαθήστε να το βρείτε στη studio εκδοχή του στο Spotify για παράδειγμα. Δεν νομίζω ότι μπορείτε πλέον, γιατί από φέτος απαγορεύθηκε για νόμιμο streaming. Μόνο live υπάρχει. Μεγαλεία.
Πραγματικά, είναι ένας δίσκος με πολλές ιστορίες που έχουν τον ατελείωτο. Αλλά είναι τόσα, που μετά από ένα σημείο χάνεσαι και δεν έχει και νόημα να τα παραθέσουμε όλα εδώ. Το βασικότερο είναι ότι μιλάμε για ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ δίσκο από πολλές απόψεις για τη rock/metal σκηνή, ασχέτως αν κάποιοι βρίζουν αυτήν τη στιγμή. Έχουμε πει, άλλο τα γούστα, άλλο η αντικειμενικότητα. Και η επιρροή αυτού του δίσκου, φάνηκε στο πόσες μπάντες εμπνεύστηκαν από αυτόν και έκαναν μεγάλη καριέρα στη συνέχεια. Ειδικά στα 90s, την δεκαετία της μουσικής επανάστασης, την rock και metal δεκαετία και τη δημιουργία τόσων και τόσων παρακλαδιών και της γενικότερης επανασταστικής αύρας που υπήρχε στον αέρα, ασχέτως αν τελικά οδήγησε ή όχι κάπου. Απλά θυμηθείτε όλοι τους εαυτούς σας τώρα, το πώς ζούσαμε, τις καταστάσεις, την rock/metal αύρα παντού και συγκρίνετε με τώρα και νιώστε θλίψη. Iconic δίσκος με iconic τραγούδια! Και εκεί να έμεναν, μια χαρά θα ήμασταν! Ice motherfucking T και Law And Order season άπειρο! Body Count’s in the house.
Did you know that:
- O Ernie C, είναι ένας εξαιρετικός παραγωγός, που έχει σαν παράσημα πάνω απ’ όλα τη δημιουργία διαφόρων demos τότε, που οδήγησαν στα δισκογραφικά σαλόνια σχήματα όπως οι RAGE AGAINST THE MACHINE και STONE TEMPLE PILOTS μεταξύ άλλων. Αλλά ήταν μωρέ και ο παραγωγός (έκανε και την ηχογράφηση και τη μίξη) του “Forbidden” των BLACK SABBATH. Καλός, καλός.
- Παρεπιπτόντως, στο “Forbidden” και συγκεκριμένα στο εναρκτήριο τραγούδι του, “The illusion of power”, συμμετέχει και ο Ice-T με μία απαγγελία
- To “Freedom of speech”, το τραγούδι με τη συμμετοχή του Jello Biafra, ήταν αρχικά στο σόλο δίσκο του Ice-T “The iceberg/Freedom of speech… just watch what you say” (1989) και απλά με ένα νέο edit και νέα μίξη φυσικά, μπήκε στο “Body count”. Η κλασική του λούπα, είναι από το “Foxy lady” του Hendrix.
- Ο Ice-T είναι λίγο από όλα. Έχει φυσικά φάκελο στην αστυνομία, καθότι από μικρός και ειδικά μετά το θάνατο του πατέρα του είχε μπλέξει σε διάφορα και κυρίως σε διακίνηση ναρκωτικών. Έχει ιστορικό και στο στρατό όμως, αφού ήταν μάχιμος. Βέβαια, ακόμα και εκεί κατάφερε να μπλέξει σε ληστεία, μετά εξαφανίστηκε και επανεμφανίστηκε ύστερα από ένα μήνα, αλλά με έναν δικό του μαγικό τρόπο κατάφερε και τη σκαπούλαρε πέφτοντας στα πολύ χαλαρά. Φυσικά έχει γράψει το “Cop killer” και έχει τραγουδήσει τόσους και τόσους καυστικούς στίχους ενάντια στο σύστημα, αλλά από την εποχή του “New Jack City” (αλήθεια, είναι όντως τόσο καλή η ταινία ή απλά είχαμε φάει σκάλωμα μικροί και είχε αυτό το cult status… έχω να τη δω από τότε) και μετά και ειδικά με το “Law and order”, παίζει τον αστυνομικό, ντεντέκτιβ, τον άνθρωπο του νόμου τέλος πάντων. Και είναι παντρεμένος με την Coco. Και κάνει και το χαβαλέ του. Βρε μια χαρά λέμε!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
