a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ”After hours” – Gary Moore
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΙΑ: Virgin – Charisma
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Gary Moore – Ian Taylor
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, Lead φωνητικά – Gary Moore
Πλήκτρα, Πιάνο – Tommy Eyre
Μπάσο – Bob Daisley / Will Lee / Andy Pyle / Johnny B. Gaydon
Τύμπανα – Graham Walker / Anton Fig
Τρομπέτα – Martin Drover
Σαξόφωνο – Frank Mead / Nick Payn / Nick Pentelow
Horns – The Memphis Horn
Δεύτερα φωνητικά – Linda Taylor / Carol Kenyon
Oboe – Richard Morgan
Συμμετοχές:
Κιθάρες, Φωνητικά – B.B. King ”Since I met you baby”
Κιθάρες – Albert Collins ”The blues is alright”, ”Once in a blue mood”
Έχω εκφράσει πολλάκις την αγάπη μου και το δέσιμό μου με τον τεράστιο Gary Moore τόσο μέσα από κείμενα στο rockhard.gr όσο και μέσα από το διαδικτυακό ραδιόφωνο μας. Έτσι και αλλιώς ο, δυστυχώς μακαρίτης, Ιρλανδός γητευτής της εξάχορδης, είναι ένας από τους ελάχιστους κιθαρίστες που έχουν καταφέρει να καταπιαστούν με τόσα πολλά μουσικά είδη κατά την διάρκεια της τεράστιας διαδρομής και καριέρας του. Όσο για την αξία και την επιδραστικότητα του νομίζω πως δεν χρειάζεται να κουράσω με τις προσωπικές μου απόψεις, θα παραθέσω απλά αυτολεξεί την απάντηση που είχε δώσει ο Don Airey στον Σάκη Φράγκο σε συνέντευξη του για το rockhard.gr. Στην ερώτηση λοιπόν του Σάκη, ”Έχεις δουλέψει με πάρα πολλούς μουσικούς. Με ποιον είχε περισσότερη πλάκα να δουλεύεις, ποιος ήταν ο πιο δύσκολος άνθρωπος και με ποιον θα ήθελες να δουλέψεις ακόμα και τώρα;”, το βασικότερο μέρος της απάντησης του γίγαντα των πλήκτρων Airey ήταν: ”Θα έλεγα όμως, ότι ο πιο εξαιρετικός καλλιτέχνης που έχω δουλέψει, ήταν ο Gary Moore. Δεν μπορείς να διανοηθείς το ταλέντο που είχε. Ήταν μία πολύ ταραγμένη προσωπικότητα ως αποτέλεσμα της ιδιοφυΐας του, σε σημείο που να είναι δύσκολο να βρίσκεσαι δίπλα του μερικές φορές. Ο συνθετικός του οίστρος, οι στίχοι του και η φωνή του, αρκούσαν για να τον τοποθετήσουν στους κορυφαίους. Αν προσθέσεις όμως και το παίξιμο της κιθάρας… Ήταν ο καλύτερος που έχω ακούσει στη ζωή μου. Όλα αυτά σ’ ένα πακέτο. Απίστευτο. Όταν ήθελε, κιόλας, ήταν κι ένας πολύ αστείος τύπος”.
Κάπου εδώ και αφού είπαμε τόσο εγώ όσο και ο Don Airey δύο λόγια για τον Gary Moore, πάμε στο κυρίως μενού του σημερινού κειμένου. Το οποίο και είναι η περίοδος που ο Moore μαγεύει τον κόσμο με τα blues του. 2 χρόνια μετά το εκπληκτικό ”Still got the blues”, για το οποίο είχα μιλήσει σχετικώς στην 30ή του επέτειο, έρχεται το εξαιρετικό ”After hours” που πλέον είναι η σειρά του να πιάσει τα τριάντα. Αυτό μαζί με τον προκάτοχο του έμελλε να είναι 2 από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ της καριέρας του Ιρλανδού κιθαρίστα αλλά και τα 2 κορυφαία της blues περιόδου του. Στο ”After hours” λοιπόν ο Moore απλά συνεχίζει να μας μαγεύει με τον τρόπο με τον οποίο παίζει τα blues, ορίζοντας τον έτσι ως έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες στο είδος, έστω και αν καταπιάστηκε πολύ αργότερα στην καριέρα του με αυτό, και αν τελικά δεν ακολουθούσε απλά τις μανιέρες του είδους. Έβαζε όπως πάντα την δική του πινελιά κρατώντας τα χαρακτηριστικά του παιξίματος του. Η καθαρή και δυναμική παραμόρφωση του δεν τον άφησε ούτε στα blues, παρέμεινε, όπως και το πιο hard rock-άδικο παίξιμο του, ήταν πάντα εδώ για να τον κάνουν να ξεχωρίζει, ήταν πάντα εδώ για να μεταδοθούν στους επόμενους προσφέροντας μια ηχητική ανανέωση στον ήχο των blues. Άλλωστε αυτά ήταν πράγματα που τον ξεχώριζαν σε σχέση με άλλους πολύ μεγάλους κιθαρίστες του είδους νέγρους ή λευκούς, όπως οι B.B.King, Albert King, Freddie King, Jimmy Rodgers, Johnny Winter, John Mayall, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughn, Peter Green κλπ. Με κάποιους δε εξ αυτών κατάφερε και να συνεργαστεί στην καριέρα του παντρεύοντας την φρεσκάδα του με την κλασική αύρα αυτών. Στο ”After hours” θα τον συντροφέψουν σε δυο τραγούδια δυο από τους μεγάλους της σχολής των blues: ο κολοσσός B.B. King στην υπέροχη και χορευτική σύνθεση του Moore ”Since I met you baby” και ο ”The Master of the Telecaster” ή και ”The Ice Man” Albert Collins στο φανταστικό εξίσου χορευτικό ”The blues is alright”, σύνθεση ενός άλλου μεγάλου των blues του Milton Campbell ή ”Little Milton” όπως ήταν περισσότερο γνωστός.
Υπέροχο είναι και στα ίδια up tempo δεδομένα το ”Don’t You Lie to Me (I get evil)” σύνθεση που ανήκει στον Tampa Red, κατά κόσμον, Hudson Whittaker, στον οποίο ανήκει και η πρώτη εκτέλεση. Υπάρχουν άλλες δυο συνθέσεις που δεν ανήκουν στον Moore, το ”Key to love” που ανήκει σε έναν από τους μεγάλους λευκούς των blues των John Mayall, το οποίο μάλλον είναι και κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ως filler μιας και αδυνατεί να μείνει στο αυτί του ακροατή, και το ”Jumping at shadows” του Βρετανού blues-ίστα Duster Bennett, το οποίο μάλιστα θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Moore το αναδεικνύει ακόμα περισσότερο με το δικό του μοναδικό στυλ, άλλωστε είναι ένα τραγούδι που συνήθιζε να το συμπεριλαμβάνει και στις live εμφανίσεις του. Οι υπόλοιπες έξι συνθέσεις του δίσκου ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Gary Moore και είναι όλες τους εξαιρετικές. Οι δυναμική δε του παιξίματος του Moore στα up tempo ”Cold day in hell” και ”Only fool in town” νομίζω πως έκτοτε αποτελούν σεμιναριακού επιπέδου μαθήματα για μετέπειτα επίδοξους blues – ίστες. Οι άλλες ναι μεν μπορεί να λογίζονται στην λογική των power ballads όμως η φωνή και το μεθυστικό παίξιμο του Moore είναι τέτοια που απλά σε μαγνητίζουν. Το ”Story of the blues” είναι υπέροχο και φέρνει πολύ στην τεράστια επιτυχία ”Still got the blues”, κινούμενο σε πιο καθαρές blues φόρμες, όπως και το ”Nothing’s the same” που κλείνει τον δίσκο, το οποίο μπορεί να είναι πιο σβηστό σε δυναμικές όμως εξίσου υπέροχο. Η αναφορά στα τραγούδια του δίσκου κλείνει με τα ”Separate ways” και ”The hurt inside” που θα μπορούσε να πει κανείς πως παντρεύουν κάπως τα blues με την πιο hard rock προσέγγιση του παρελθόντος του Ιρλανδού καλλιτέχνη, μιας και τα δυο τους έχουν μια έντονη ”Empty rooms” αύρα.
Όπως και στο ”Still got the blues” τον Gary Moore συνοδεύουν και πάλι πολλοί καλοί του φίλοι και τεράστιοι μουσικοί όπως οι μπασίστες Andy Pyle, Will Lee, Bob Daisley, οι ντράμερ Graham Walker, Anton Fig, o πληκτράς – πιανίστας Tommy Eyre. Επίσης και μια πλειάδα από πολύ γνωστούς μουσικούς πνευστών, όπως οι σαξοφωνίστες Nick Pentelow, Nick Payne, o τρομπετίστας Martin Drover και μέλη της ορχήστρας πνευστών THE MEMPHIS HORNS.
Η εξαιρετική παραγωγή του Gary Moore και του Ian Taylor βοηθάει τα μέγιστα στο υπέροχο τελικό αποτέλεσμα, όλα τα όργανα έχουν τον χώρο τους και την θέση τους, οι φωνές και οι πολυφωνίες ακούγονται στην ένταση και στα σημεία που πρέπει και η κιθάρα του Moore, που είναι και ο μεγάλος πρωταγωνιστής μαζί με την φωνή του φυσικά, είναι εκεί που πρέπει πάντα χωρίς να καπελώνει απολύτως τίποτα. Πηγαίνοντας για το κλείσιμο να πούμε πως το ”After hours” ήταν μια πανάξια φυσική συνέχεια του ”Still got the blues”, το οποίο έδωσε στίγμα σε πολλούς νέους ανθρώπους να δουν τα blues με μια διαφορετική, πολύ πιο φρέσκια ματιά και στάθηκε μαζί με τον προκάτοχο του φάρος για πολλούς επίδοξους μελλοντικά κιθαρίστες στο είδος. Επίσης ήταν και αυτό μια πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, μπήκε στη δεκάδα σχεδόν σε όλα τα charts του κόσμου και οδήγησε σε μια τεράστια και παγκοσμίως επιτυχημένη περιοδεία, εδραιώνοντας πλέον τον Gary Moore ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα blues κιθαριστών – καλλιτεχνών στον κόσμο.
Did you know that:
- Η επιτυχία του ”After hours” στα charts ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι πλασαρίστηκε στην 1η θέση της Σουηδίας και της Ελβετίας, στην 2η σε Δανία, Νορβηγία και Γερμανία , στην 3η σε Ελλάδα και Ολλανδία, αλλά και στην 4η σε Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο. Όσον αφορά δε το UK charts αυτή η 4η ήταν η υψηλότερη θέση που είχε καταλάβει δίσκος του καλλιτέχνη ως τότε. Όμως και εκτός Ευρώπης δεν τα πήγε και άσχημα μιας και έφτασε στην 8η θέση στην Αυστραλία και στην 9η στην Ιαπωνία. Μόνο στο billboard 200 της Αμερικής δεν είχε τόσο μεγάλη επιτυχία όσο το ”Still got the blues” μιας και ναι μεν μπήκε και εκεί αλλά όχι σε μεγαλύτερη θέση, έφτασε μέχρι το 145.
- Στην remastered έκδοση του 2002 συμπεριλήφθηκαν 5 bonus συνθέσεις. Αυτές ήταν τα ”All time low” (extended version) και ”Movin’ on down the road” που βρισκόντουσαν αρχικά στα single του ”Cold day in hell” το πρώτο σε μια μικρότερη εκδοχή του από αυτήν εδώ και στου ”Story of the blues” το δεύτερο. Ωραίες συνθέσεις και οι 2 που ανήκουν στον Moore, με το 2ο ίσως να άξιζε να μπει και στο άλμπουμ. Τα ”Woke up this morning” και ”Don’t start me talkin”’ τα οποία δεν είχαν ξανακυκλοφορήσει ως τότε και διασκευάζει με πανέμορφο τρόπο ο Ιρλανδός. Για την ιστορία, το πρώτο είναι του τεράστιου B.B. King και το δεύτερο του Sonny Boy Williamson. Το τελευταίο εξ αυτών ”Once on a blue mood” επίσης δεν είχαμε ακούσει μέχρι τότε και νομίζω πως ήταν κρίμα μιας και ήταν ένα πολύ ωραίο instrumental. Το οποίο μάλλον και γράφτηκε εν ήδη τζαμαρίσματος από τους Moore, Lee, Wig, Eyre, έχοντας τον Albert Collins για παρεούλα του Moore στις κιθάρες.
- Για την προώθηση του άλμπουμ γυρίστηκαν τρία τραγούδια σε video clip, αυτά ήταν τα ”Cold day in hell”, ”Separate ways” και ”Story of the blues”. Ως single επίσης εκτός από αυτά τα τρία κυκλοφόρησαν και τα ”Only fool in town” , ”Since I met you baby / The Hurt inside”.
- Η τρέλα του Moore να δοκιμάζει διαφορετικά μουσικά πράγματα ήταν γνωστή γενικά, αυτός που έδωσε την αρχική ιδέα και οδήγησε τον Moore να ακολουθήσει αναπάντεχα για όλους μας το 1990 των δρόμο των blues ήταν ο συχνά πυκνά συνεργάτης και φίλος του Bob Daisley. Ακούγοντας λοιπόν τον Moore ένα βράδυ, να κάνει ζέσταμα στο καμαρίνι του παίζοντας blues, κατά την περίοδο της περιοδείας του ”After the war”, ο Daisley τον προέτρεψε αστειευόμενος να κάνει έναν ολόκληρο δίσκο με blues και να αλλάξει τελείως το ύφος του. Όπως και τελικά έγινε με αρχή το ”Still got the blues”, τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας
