ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Transcend the rubicon” – BENEDICTION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Paul Johnston
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Dave Ingram
Κιθάρες – Darren Brookes
Κιθάρες – Peter Rew
Μπάσο – Frank Healy
Drums – Ian Treacy
Βρετανικό death metal, το θέμα του σημερινού κειμένου. Ειδικότερα, ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του. Οι ΜΕΓΑΛΟΙ, ΑΓΕΡΩΧΟΙ BENEDICTION, από τα Δυτικά Midlands, συγκεκριμένα τα άγια χώματα του Birmingham. Οι σπουδαίοι Βρετανοί, ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη δισκογραφία το 1990 με το “Subconscious terror” (με τον Mark “Barney” Greenway των NAPALM DEATH πίσω από το μικρόφωνο), σαρώνοντας τα πάντα, με το “The grand leveller” (1991) που το διαδέχθηκε να εισάγει μια έτερη λατρεμένη φωνή του είδους. David Ingram κυρίες δεσποινίδες και κύριοι. Το λαρύγγι που ο πολύς κόσμος έμαθε ως αντικαταστάτη του Karl Willets στους συμπατριώτες τους BOLT THROWER για ένα φεγγάρι (“Honour – valour – pride”), αλλά από τη δεκαετία του ’90 ως και τις μέρες μας, παραδίδει αβίαστα μαθήματα στους συναδέλφους του για το πως να αποδίδεις αυτού του τύπου τα φωνητικά.
Δύο φορές σύμπτωση, δεν είναι σύμπτωση, φυσικά. Αυτό που έμενε ήταν αν η μπάντα θα επεδείκνυε τη διάρκεια που χρειάζεται για να περάσει σε άλλη κατηγορία. Υπό τη σκέπη της κραταιάς (έκτοτε) Nuclear Blast, δε χάνουν χρόνο και με το “Dark is the season” EP (1992) να μεσολαβεί, κερδιζόντας τους χρόνο, στις 10 Αυγούστου, μια μέρα σαν τη σημερινή το 1993, θα κυκλοφορήσουν το “Transcend the rubicon”. Από το σαρωτικό “Unfound mortality” που σε αρπάζει από το λαιμό και δε σε αφήνει σε ησυχία, δέρνοντας όπως πρέπει και προβλέπεται, καταλαβαίνεις ότι εδώ, κάτι πάει να γίνει, το οποίο είναι πραγματικά μνημειώδες. Όταν απλά ξέρεις, ότι κάποιες νότες σε μια συγκεκριμένη σειρά μέλλουν να γράψουν ιστορία με χρυσά γράμματα. Τι είναι αυτό που διαχώριζε τους BENEDICTION από τις υπόλοιπες μπάντες της φουρνιάς; Αυτά τα ιδιότυπα κοψίματα και το υπέροχα γκρουβαριστό στυλ τους (“Nightfear” και…είχαμε σβέρκο!), σε συνδυασμό με το ανελέητα thrash-αριστό ύφος τους.
Για το περίτεχνο δίδυμο των “Paradox alley” και “I bow to none” τι να πούμε εμείς διάολε;! Εξαιρετικά γραμμένο και παιγμένο death metal, με έξυπνες στιγμές που τα κομμάτια αναπνέουν, με την όμορφη punk αύρα πάνω από οτιδήποτε Βρετανικό να δίνει ίσα ίσα από αυτό το συναυλιακό και “εταίρα άπαντα” συναίσθημα, χωρίς να πρόκειται περί κακώς εννοούμενου “χυμαδιού”. Ακούστε για παράδειγμα το προσωπικό μου αγαπημένο “Painted skulls” με το ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ του riff στην εισαγωγή, σε συνδυασμό με τα τύμπανα, πως σε κλωτσάει στη μούρη με τη μύτη, ενώ σε τιμωρεί με αργόσυρτο και πελώριο riffing στη συνέχεια. Πάρε ας πούμε εδώ, τη SLAYER-ίλα του “Violation domain” (το περίπου “ομώνυμο” – an area of conquest, which only we have one. Don’t stagnate within yourself, transcend the Rubicon) που ακούγεται λες και βγήκε από το “Reign in blood” ή ακόμα και το “South of heaven” σε ένα κομμάτι – ορισμό της επιβολής του συγκροτήματος στα αυτιά σου.
Η παραγωγή δυνατή, καθαρή, συμμαχώντας με τη μπάντα, δίνοντας της ό,τι χρειάζεται για να ακούγεται ειδικά στα γρήγορα σημεία σαν εισβολή από βίσωνες! Όπως στο γρήγορο ξέσπασμα του “Face without soul” ή το καταστροφικό “Bleakhouse” για παράδειγμα, που δε μένει κολυμπηθρόξυλο! Όπως θα έλεγε και ο Βέγγος “Μααααααανουυυυυυύλααααααα!”. Τελικό χτύπημα από το υπέροχο “Blood from stone” που όπως κλείνει με ηχώ, σου δίνει τη πλέον απόκοσμη αίσθηση, ότι κάτι αλλιώτικο μόλις πέρασε από πάνω σου τα προηγούμενα 37 λεπτά και κάτι. Αυτό ήταν το “Transcend the rubicon” και αυτοί είναι οι BENEDICTION, που τρεις δεκαετίες μετά τη κυκλοφορία του και σχεδόν τέσσερις στη πλάτη τους γενικότερα, μπορούν να καμαρώνουν για το σημείο εκείνο, που τους έβαλε στα μεγάλα σαλόνια του πατροπαράδοτου death metal, δίπλα στους BOLT THROWER, στους CARCASS και ούτω καθεξής. Η συνέχεια μπορεί να είχε σκαμπανεβάσματα στα διαστήματα μεταξύ των δίσκων, αλλά ουδέποτε μετριότητα.
Did you know that?
– Μικρή ιστορική παρένθεση αναφορικά με τη φράση του τίτλου. “Crossing the rubicon” κατά την καθομιλουμένη. 49 π.Χ.: Ο Ιούλιος Καίσαρ, επιστρέφοντας από τη Γαλατία κατευθυνόμενος προς τη Ρώμη αποφάσισε να περάσει με το στρατό του τον Ρουβίκωνα ποταμό. Κάτι που σήμανε την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου.
Η ρωμαϊκή νομοθεσία ήταν ρητή πως κάθε στρατηγός που πλησίαζε στην Ιταλία από τον βορρά έπρεπε να διαλύσει τον στρατό του πριν διασχίσει τη γέφυρα του Ρουβίκωνα ποταμού, που αποτελούσε το φυσικό βόρειο σύνορο μεταξύ της κυρίως Ιταλίας και των βορείων επαρχιών. Ο νόμος αυτός αποσκοπούσε στην προστασία της δημοκρατίας της Ρώμης από εσωτερικούς στρατιωτικούς κινδύνους: οι παραβάτες στρατηγοί και οι άνδρες τους εθεωρούντο ένοχοι εσχάτης προδοσίας και ιεροσυλίας, κάτι που επέσυρε την ποινή του θανάτου.
Ο Καίσαρ, ο οποίος γνώριζε τον νόμο, αμφιταλαντεύθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα προτού αποφασίσει να διαβεί τον Ρουβίκωνα με τις λεγεώνες του συντεταγμένες έτοιμες για μάχη. Έτσι η φράση “διέβη το Ρουβίκωνα” έμεινε στην ιστορία, αναφερόμενη σε ανθρώπους που εν γνώσει τους λαμβάνουν μια ριψοκίνδυνη απόφαση που δεν θα έχει επιστροφή.
– O Paul Johnston, ήταν παραγωγός τους και στο “The grand leveller” (1991) και έμελλε να είναι ο παραγωγός τους τη δεκαετία του ’90 συνολικά. Στο “Organised chaos” (2001) αναλαμβάνει χρέη μηχανικού ήχου. Ομάδα που κερδίζει, άλλωστε, δεν αλλάζει!
– Εξώφυλλο από τον μετρ του είδους, Dan Seagrave, για μια και μοναδική φορά στην ιστορία του συγκροτήματος. OK, έκανε και το “Wrong side of the grave” 7″ (που τεχνικά είναι λεπτομέρεια του “Transcend the rubicon”). Ένα single που είχε την ιδιαιτερότητα ότι ήταν ηχογραφημένο ζωντανά στο studio. Σκέτο πανηγύρι σας λέω!
– Στην έκδοση του CD, είχε ως επιπλέον υλικό το single “Wrong side of the grave” με τη διασκευή στο “ομώνυμο” κομμάτι των THE ACCUSED. Στο οποίο, καλεσμένοι ήταν ο Jan-Chris de Koeijer (GOREFEST), o Karl Willets (BOLT THROWER) και ο Macka (HEALER). “B-side” κομμάτια, ήταν το “Artefacted religion” και “Spit forth the dead” ως ένα με τίτλο “Artefacted / Spit forth”.
Γιάννης Σαββίδης
