ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Brethren of the Long House” – RIOT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sony Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mark Reale, Steve Loeb, Rod Hui
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Mike DiMeo – Φωνητικά, πιάνο, πλήκτρα
Mark Reale – Κιθάρες
Michael Flyntz – Κιθάρες
Pete Perez – Μπάσο
John Macaluso – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Bobby Jarzombek – Τύμπανα
Steve Loeb – Έγχορδα, ενορχηστρώσεις
Kevin Dunne – Έγχορδα, ενορχηστρώσεις
Phil Mangalanous – Έγχορδα, ενορχηστρώσεις
Steve Briody – Έγχορδα, ενορχηστρώσεις
David L. Spier – Τρομπέτα
“Greetings from the People of the Standing Stone…”
Δεν είναι και λίγα τα άλμπουμ και τα τραγούδια στο hard rock και το heavy metal που βασίζονται σε κάποιο μυθιστόρημα ή κάποια κινηματογραφική ταινία. Όχι μόνο επειδή πρόκειται για μια πολύ σίγουρη πηγή έμπνευσης στίχων, αλλά επειδή οι δημιουργοί τους ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ μαζί τους, που θέλησαν να μεταφέρουν στο πεντάγραμμο τη δική τους οπτική, επάνω στο εκάστοτε έργο. Ένα από αυτά τα άλμπουμ που δημιουργήθηκαν λόγω ακριβώς μιας τέτοιας λατρείας, είναι και το “The Brethren of the Long House”, προϊόν της λατρείας των RIOT για το αριστούργημα του Michael Mann με τίτλο “The last of the Mohicans”…
Ένα κινηματογραφικό έργο που από το 1992 μέχρι σήμερα, δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από την απαράμιλλη γοητεία του και παραμένει ένα μνημείο στον χώρο της 7ης Τέχνης. Βέβαια, κι αυτό με την σειρά του βασιζόταν στο ομώνυμο κλασσικό μυθιστόρημα του James Fenimore Cooper, δεν ήρθε αυτόφωτο. Σύμφωνα όμως με συνεντεύξεις της εποχής, ο Mark Reale είχε ξεκαθαρίσει τη θέση του: Ο Τελευταίος των Μοϊκανών του έδωσε τεράστια έμπνευση όχι μέσω των σελίδων του, αλλά μέσω των κινηματογραφικών του καρέ. Κάτι που τον ώθησε να γράψει τον δικό του «δίσκο – φόρο τιμής» προς μια συγκεκριμένη εποχή, με αφορμή και κύρια αιτία την καταπληκτική αυτή ταινία.
Στο “The Brethren of the Long House” λοιπόν, το concept καταπιάνεται γενικότερα με τους γηγενείς, αυτόχθονες κατοίκους της βορείου Αμερικής, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Μουσικά δε, η μπάντα ολοκληρώνει την ηχητική «στροφή» του “Nightbreaker”, νιώθοντας ακόμη πιο «σίγουρη» και άνετη. Το υπερδυναμικό power metal των “Thundersteel” και “The privilege of power” έχει αντικατασταθεί (μέχρι να το ξανακούσουμε το 2011 στο “Immortal soul”) από έναν ήχο σαφέστατα πιο hard rock και πιο 70s, με κύριο «χαρτί» την εντελώς κόντρα από αυτή του Tony Moore, αλλά εξίσου θεϊκή φωνή του βραχνού, αισθαντικού Mike DiMeo και τις vintage κιθάρες των Mark Reale και Michael Flyntz.
Τώρα πια, οι DEEP PURPLE και RAINBOW επιρροές του αρχηγού είναι αυτές που βγαίνουν μπροστά περισσότερο από ποτέ και ενώνονται με τον Gary Moore (δεν είναι μόνον η διασκευή στο “Out in the fields” που το «φωνάζει» αυτό, ο Ιρλανδός είναι παντού), τους BAD COMPANY, WHITESNAKE, την παραδοσιακή μουσική, τα blues καθώς και τη latin. Αποτέλεσμα, ένα ξεχωριστό από κάθε άποψη power-άδικο hard rock (κι όμως, νομίζω αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει πολύ) album, που δε διστάζει να γίνει bluesy και να ασπαστεί τη folk, παραμένοντας σε κάθε του πτυχή, συναισθηματικά φορτισμένο.
Αν και την προσωπική μου αγαπημένη τριάδα του δίσκου απαρτίζουν το σαρωτικό “Glory calling”, ως «παιδί» του “Warrior” και «εγγονάκι» του “Spotlight kid”, το σπαραξικάρδιο “Rain” και το “Santa Maria” με το πιάνο, τις ακουστικές κιθάρες και την τρομπέτα, δε γίνεται να μην αναγνωρίσω ως αντικειμενικά καλύτερη στιγμή του το “The last of the Mohicans”. Πρόκειται για μια ελεύθερη απόδοση μερών του soundtrack της ταινίας και συγκεκριμένα του βασικού θέματός της, μαζί με το “The kiss”/“Promentory” και το “The elk hunt”, που αναδεικνύει με τρόπο εμφατικό τις εκπληκτικές τεχνικές ικανότητες κάθε μέλους της μπάντας, ειδικότερα δε του μπασίστα Pete Perez, στο εξαίσιό του σόλο.
Μιας και ανέφερα τον Perez, ας περάσουμε και στα υπόλοιπα μέλη, λέγοντας για αρχή πως τούτο δω είναι το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας όπου ακούγονται δύο drummers. To πρώτο ήταν το “Thundersteel”, με το δίδυμο των τυμπανιστών να αποτελούν οι Mark Edwards και Bobby Jarzombek. Εδώ, δεν υπάρχει Edwards, υπάρχει όμως ένας John Macaluso που αν ενδιαφερθείς να μάθεις ποιος είναι, πού και τι έχει παίξει, θα καταλάβεις πολλά. Οι Reale/Flyntz ακούγονται σαν «ένα» και ο Mike DiMeo, πλήρως προσαρμοσμένος στο νέο ύφος του γκρουπ (ή μήπως το γκρουπ, πλήρως προσαρμοσμένο σε αυτόν;), χαρίζει πραγματικά υπέροχες ερμηνείες θυμίζοντας τις μεγάλες hard rockin’ blues φωνές των 70s – 80s. Στ’αλήθεια, τραγουδιστής μιας άλλης εποχής…
Πολύ ωραία είναι και η προσέγγιση του θέματος των στίχων. Αρκετά αντικειμενική, δίχως κάποιο προσωπικό «κόλλημα», κάποια εμπάθεια ή κάποιο αίσθημα ενοχής να τη διακατέχει, θωρεί το αντικείμενο από την πλευρά της ιστορικής, όσο γίνεται, καταγραφής. Άλλωστε, είναι ιστορικά τεκμηριωμένο και αδιαμφισβήτητο πως οι σχέσεις μεταξύ των ιθαγενών της Βορείου αλλά και αυτών της Κεντρικής Αμερικής (κυρίως αυτών), μόνο ειδυλλιακές δεν ήταν στο πέρασμα των ετών. Φαίνεται πως ο Reale ήξερε ότι τα ιστορικά γεγονότα μελετώνται πάντα υπό το πρίσμα της εποχής που συνέβησαν και από όλες τις πλευρές. Όσο για την παραγωγή, μιλώντας με όρους 2025, είναι μεν vintage αλλά στέκεται με πολλές αξιώσεις και σήμερα, με μεγάλη συμβολή σ’ αυτό, από το «μαγικό» χέρι του «πολυπλατινένιου» Rod Hui.
Δεν ξέρω που τοποθετεί καθένας μας το “The Brethren of the Long House”, το προσωπικό γούστο είναι κάτι που στο τέλος κερδίζει τους πάντες και τα πάντα. Μπορώ όμως να πω με κάθε σιγουριά, πως είναι ίσως ο πιο πολύπλευρος και «πλούσιος» δίσκος των RIOT, το πιο «μουσικό» τους άλμπουμ, αυτό με το μεγαλύτερο «βάθος», αυτό που κάθε του ακρόαση, μοιάζει με παρθενική. Και μαζί με το καταπληκτικό “Inishmore” που ακολούθησε, είναι τα καλύτερα δείγματα μιας περιόδου του γκρουπ που ακόμη και σήμερα, κρίνεται μάλλον υποτιμημένη.
Τόλμησέ το…
Did you know that…
– Ο Λαός του Μακριού Σπιτιού (“People of the Longhouse”) είναι οι Ιροκουά (ή Ιροκέζοι), ένα σύνολο φυλών ιθαγενών Αμερικανών, μελών μιας συνομοσπονδίας πέντε και αργότερα των έξι εθνών. Οι φυλές ήταν αρχικά οι Σενέκα (ο Λαός του Μεγάλου Λόφου), Καγιούγκα (ο Λαός του Μεγάλου Βάλτου), Ονοντάγκα (οι Άνθρωποι των Λόφων), Ονέιντα (ο Λαός της Όρθιας Πέτρας), Μοχώκ (ο Λαός του Πυριτόλιθου) και μετέπειτα προστέθηκαν και οι Τυσκαρόρα (οι Συλλέκτες Βοτάνων). Για τις φυλές αυτές, το μακρόστενο σπίτι χρησίμευε πέραν από κατοικία, ως σύμβολο της πολιτικής και κοινωνικής τους ένωσης. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε δημιουργήθηκε η ένωση αυτή, αλλά την περίοδο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, οι Ιροκουά επεκτάθηκαν κι αυτοί από την Νέα Υόρκη μέχρι το Οντάριο και το Κεμπέκ και μέχρι την Βιρτζίνια και το Κεντάκι. Εχθροί τους ήταν οι Χιούρον.
– Το κομμάτι “Shenandoah”, είναι διασκευή του ομότιτλου παραδοσιακού τραγουδιού που αφηγείται την ιστορία ενός εμπόρου, ο οποίος ερωτεύτηκε την κόρη του μεγάλου αρχηγού των Ονέιντα, John Skenandoa (ή Shenandoah, ελληνιστί Σενάντοα, 1710 – 1816). Τα γεγονότα, πίσω από την ιστορία αγάπης, έχουν ως εξής: Μέχρι τον 19ο αιώνα, μόνο οι τυχοδιώκτες που αναζητούσαν την τύχη τους ως κυνηγοί και έμποροι γούνας κάστορα τολμούσαν να εισέλθουν στα εδάφη των αυτοχθόνων πληθυσμών. Οι περισσότεροι από αυτούς, που ήταν Γάλλοι άποικοι, γίνονταν φίλοι με τους ιθαγενείς Αμερικανούς και μερικές φορές τους παντρεύονταν. Εκεί στηρίχτηκε το τραγούδι. Όσο για τον ίδιο τον αρχηγό Σενάντοα, κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας υποστήριξε τους αποίκους και μάλιστα υπέγραψε και σχετική συνθήκη με τον στρατηγό Ουάσιγκτον, που εξασφάλιζε πολλά δικαιώματα για τη φυλή του. Ήταν επίσης συνιδρυτής της Ακαδημίας Ονέιντα, η οποία στην πορεία έγινε το Κολλέγιο Χάμιλτον στο Κλίντον της Νέας Υόρκης και είναι θαμμένος στον χώρο του πανεπιστημίου. Ο ομώνυμος ποταμός, πήρε επίσης το όνομά του από αυτόν.
– Η ρωσική έκδοση και κάποιες ιαπωνικές, έχουν διαφορετική σειρά τραγουδιών
ΥΓ: Αφιερωμένο στους Πρωτοπόρους, στον Πιλότο, στον Τελευταίο των Μοϊκανών, στον Ιχνηλάτη, στον Ελαφοκυνηγό και σε όλους τους ήρωες και αντιήρωες του James Fenimore Cooper, τους οποίους πρωτογνώρισα στα Κλασσικά Εικονογραφημένα. Το «ευχαριστώ για τις αναμνήσεις», είναι λίγο.
Δημήτρης Τσέλλος
