A day to remember… 11/6 [W.A.S.P.]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dying for the world” – W.A.S.P
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Metal-Is/Sanctuary
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bill Metoyer, Dan Biechele
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Blackie Lawless – Κιθάρα, φωνητικά, πλήκτρα
Darrell Roberts – Κιθάρα
Mike Duda – Μπάσο, φωνητικά
Frankie Banali – Τύμπανα

Όσον αφορά τους W.A.S.P, υπάρχουν δύο δεδομένα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, δύο αξίες που δεν επιδέχονται κριτικής και είναι οι εξής: Οι White Anglo–Saxon Protestants (μιλάμε για θεϊκό όνομα και αφού το προτιμώ από το We Are Sexual Perverts, αυτό κρατάμε και τέλος, ευχαριστώ) είναι μια από τις μεγαλύτερες heavy metal μπάντες όλων των εποχών και ο Blackie Lawless ένας από τους καλύτερους συνθέτες και τραγουδιστές όλων των εποχών. Για πολλά μπορούμε να κάνουμε κουβέντα, για πολλά μπορούμε να προβληματιστούμε γύρω από το status και την ιστορία τους, αλλά αυτά τα δύο θεωρώ πως απολαμβάνουν καθολικής αναγνώρισης από οποιονδήποτε έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις που απαιτούνται, για να μπορεί να κρίνει έναν καλλιτέχνη. Οι W.A.S.P, επίσης, ενώ ήταν ανέκαθεν το συγκρότημα – πεμπτουσία του “shock rock” δόγματος, παράλληλα μπορούσαν να προβληματίσουν, να αφυπνίσουν συνειδήσεις και να δείξουν πόσο «βαθιά» μουσική ήταν το heavy metal, όταν ήθελες να «βουτήξεις» σε αυτή. Κάτι που δεν είχαν και δεν έχουν πολλοί εκεί έξω, για να είμαστε ειλικρινείς.

Τα 90s αποδείχτηκαν δύο ταχυτήτων για την ομάδα του Blackie. Εκεί που μπήκαν στη δεκαετία με απίστευτη φόρα, κυκλοφορώντας το αριστούργημα “The crimson idol” και διατήρησαν την ταχύτητά τους με το υποτιμημένο “Still not black enough”, μας τα χάλασαν με το “Kill Fuck Die” και το “Helldorado”. Για W.A.S.P, ήταν μέτριοι δίσκοι. Ευτυχώς όμως, η ανάκαμψη ήρθε με το «έμπα» του 21^ου αιώνα (“Unholy terror”) και τούτο δω, το τιμώμενο album. Ο Blackie έδειχνε να βρίσκεται σε συνθετικό οίστρο. Κυκλοφορούσε δίσκο έναν μόλις χρόνο μετά τον προκάτοχό του, σπάζοντας έτσι το σερί των 2+ ετών απόστασης μεταξύ των κυκλοφοριών, που κρατούσε από το 1986, όταν το “Inside the electric circus” διαδέχτηκε το “The last command”. Έμοιαζε δε να κοιτάζει στο “The crimson idol” για να βρει τη χαμένη του έμπνευση, αφού τόσο ο ήχος όσο και η τεχνοτροπία των νέων τραγουδιών, είναι πολύ κοντά στα αντίστοιχα στοιχεία του «Πορφυρού ειδώλου».

Με νέο κιθαρίστα τον Darrell Roberts, να αντικαθιστά τον Chris Holmes (αυτοκαταστροφικός τύπος, θα μπορούσε να αφήσει εποχή, αλλά με τέτοιο μυαλό δεν πας πουθενά) και το rhythm section των Duda/Banali σταθερό, ο ψηλός επηρεάζεται από τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου, αφιερώνει το νέο album στα θύματά της, αλλά αποφεύγει την ευθεία αναφορά αποκλειστικά σε εκείνα τα γεγονότα, αφήνοντας ένα πιο χαλαρό πλαίσιο να τυλίξει τις συνθέσεις του. Ώριμος, εμπνευσμένος, παθιασμένος, ο Blackie γράφει ένα “Shadow man”, ένα “My wicked heart” (τεράστιος ύμνος που κάνει άνετα το ταξίδι πίσω στον χρόνο, μπαίνει στο “The headless children” και πρωταγωνιστεί), ένα “My hallowed ground” (η πρώτη σύνθεση-καρφί για το «Είδωλο»), ένα “Hell for eternity” (η δεύτερη), ένα “Revengeance” (η τρίτη) ενώ στο “Trail of tears”, βαδίζει το «μονοπάτι των δακρύων», δηλαδή την εκτόπιση/εθνοκάθαρση των «Πέντε Πολιτισμένων Ινδιάνικων Φυλών» (Cherokee, Chickasaw, Choctaw, Creek και Seminole), μαζί με αυτές των Ponca και Ho-Chunk/Winnebago. Φωνητικά είναι σε μεγάλες φόρμες, στιχουργικά «καίει», ενώ οι συμπαίκτες του δίνουν ο καθένας τον καλύτερο του εαυτό, ειδικά ο μακαρίτης ο Banali ο οποίος παραδίδει άλλο ένα ρεσιτάλ drumming… Πόσο μεγάλος drummer ήσουν ρε συ Frankie!

Πολλοί θεωρούν το “Dying for the world” ως το καλύτερο album που κυκλοφόρησε ο «Μαυρούλης» μετά το “The crimson idol”. Μαζί τους κι εγώ. Είναι τέτοια η ποιότητά του, που δεν αφήνει περιθώρια. Να πω και μια μεγάλη κουβέντα, που πιθανά να σηκώσει αντιδράσεις; Μου αρέσει περισσότερο και από το “Inside the electric circus”. Και πριν βιαστείς να με κατακρίνεις, ως άλλος Θεμιστοκλής, θα σου πω ένα «πάταξον μεν, άκουσον δε!». Βγάλε τον παράγοντα 80s από το «Τσίρκο» και βάλε μια προς μια τις συνθέσεις των δύο δίσκων, αντικρυστά. Αν δε δεις και μόνος σου πως έχω δίκιο, τουλάχιστον θα προβληματιστείς.

Δημήτρης Τσέλλος