ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “God hates us all” – SLAYER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: American Recordings
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rick Rubin
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, φωνητικά – Tom Araya
Κιθάρες – Kerry King
Κιθάρες – Jeff Hanneman
Drums – Paul Bostaph
Είμαστε στο σωτήριον έτος 2001. Μετά τη περιοδεία για το λατρεμένο (ναι, και δε σηκώνω τη παραμικρή κουβέντα!) “Diabolus in musica” (1998), με support τους SYSTEM OF A DOWN, οι ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΗΧΟΥ, SLAYER, προχωρούν με βήμα ταχύ στο σχεδιασμό της επόμενης τους δισκογραφικής κίνησης. Με παραγωγό έτι μια φορά τον Rick Rubin, οι SLAYER θα κυκλοφορήσουν το δίσκο που θα τους βάλει στη νέα χιλιετία και θα συμπέσει και με το τρομοκρατικό χτύπημα στο World Trade Center στο Manhattan της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Ο τίτλος αυτού; GOD HATES US ALL.
Το εξώφυλλο; Ακούστε τα από τον ίδιο τον Kerry King: “Αυτό το βιβλίο (αναφερόμενος στη Βίβλο) είναι γεμάτο ψέματα. Για κάθε ψέμα που δεν μπορείτε να μου εξηγήσετε εδώ μέσα, θα καρφώνω μια ταβανόπροκα στο εξώφυλλο του!”. Απλά και όμορφα. Απορίες; Καμία υποθέτω, ε; ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ. Και περνάμε στο περιεχόμενο. Η εισαγωγάρα “Darkness of Christ” που θα προλόγιζε έκτοτε πολλά live του συγκροτήματος με τον Araya αυθεντικά τσαντισμένο να γκαρίζει το τίτλο του δίσκου στο φινάλε της, ακόμα ανατριχιάζει τους άρρωστους SLAYER-άδες εκεί έξω. Το ντουέτο (I NEVER, SAID I WANTED TO BE GOD’S) “Disciple”/”God send death” (AND MISERY) καταστρέφει τα πάντα όπως πρέπει να κάνει ένα ντουέτο κομματιών SLAYER. Με τον Paul Bostaph στη τελευταία του παράσταση με τους SLAYER για μια δεκαετία, να εκκινεί ένα μακελειό από αυτά που μας έχει συνηθίσει, στρώνοντας το έδαφος για τις riff-άρες των King/Hanneman και τη λύσσα του Araya, που γκαρίζει “I HAVE NO FAITH DISTRACTING ME, I KNOW WHY YOUR PRAYERS WILL NEVER BE ANSWERED!” στο άτυπα ομώνυμο του δίσκου.
Οι γκρουβάτες επιρροές του “Diabolus in musica” εμφανίζονται εκ νέου στα “New faith”/”Cast down” που έχουν μέχρι και μια nu metal επίγευση (κάτι που πολλούς ξένισε, εμένα καθόλου, αλλού είναι το πρόβλημα μου, υπομονή και θα δείτε). Το δεύτερο, έχει και τις στιχάρες – μαχαιριά σε αυτούς που έμειναν στους δρόμους άστεγοι: “Just a statistic in the shadows of the real world. The system’s failing you just the way it failed me. Hell is home on the concrete where the city bleeds. America – home of the free – land of fucking disenchantment”. Το καταπληκτικά στακάτο “Threshold” πηγαίνει το κεφάλι πάνω κάτω από μόνο του και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “Bloodline” φροντίζει ο σβέρκος να κάνει πολλαπλά “κρακ” με τα πιατίνια του Bostaph να φεύγουν σαν λεπίδια και να τον κόβουν κομμάτια! Το δε πιο ποικιλόμορφο και στοιχειωμένο “Seven faces” αγκαζέ με το τσιτωμένο “Exile” (φανταστικά τύμπανα στο ρεφρέν, τίγκα πώρωση!) συνοψίζουν τα δύο πρόσωπα των SLAYER σε αυτό το άλμπουμ (σε εξέλιξη βεβαίως βεβαίως, του μοτίβου από το προκάτοχο τους) και το εκτελούν άψογα.
Εδώ έρχονται τα δύο κύρια μου προβλήματα, γιατί υπάρχουν και τέτοια. “Deviance” είναι το πρώτο. Τι χρυσή μετριότητα είναι αυτή; Ποιανού ιδέα ήταν να βρεθεί δίπλα στο λοιπό αξιόλογο στη χειρότερη περίπτωση υλικό του δίσκου; Κρίμα η ωραία εισαγωγή του Jeff, για ένα τόσο βαρετό κομμάτι. Όσο κι αν προσπαθεί ο λατρεμένος μου Χιλιανός….δεν! Το δεύτερο είναι το “Warzone”. Αδιάφορο κομμάτι συνολικά, που το μόνο το οποίο θυμάμαι, είναι ό,τι το ρεφρέν του είναι καρφί ίδιο με του “Exile”, χωρίς να έχει καν τη πιασάρικη ή τσιτωμένη φύση του. Δύο κομμάτια συνολικής διάρκειας ούτε 6 λεπτών που δεν έπρεπε ποτέ να βρεθούν σε δίσκο των SLAYER. Κάτι που το καθιστά στα γούστα μου την πλέον αδύναμη στιγμή της δισκογραφίας των SLAYER. ΜΗ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΟΙ ΜΟΥΣΙΤΣΕΣ ΟΜΩΣ. Χειρότερο των SLAYER είναι για κάποιους το καλύτερο που θα βγάλουν ποτέ (στη καλύτερη). Απλά οι Άρχοντες έχουν θέσει τόσο ψηλά το πήχη, που κάτι τέτοια, είναι αδικαιολόγητα. Έτσι, επειδή μας έκαναν να νιώθουμε ανίκητοι και γεννημένοι από φωτιά, οφείλουμε να είμαστε κατά τι παραπάνω αυστηροί.
Πίσω στα του δίσκου, γιατί ξεφύγαμε: το γκρουβάτο και λατρεμένο “Here comes the pain”, αγκαζέ με το φονικό “Payback”, αποτελούν ατόφιες SLAYER στιγμές, που φτιάχτηκαν για να διαλύσουν σβέρκους και συναυλιακούς χώρους. Το δε τελευταίο αποτελεί υπέρτατο κομμάτι εκδίκησης, με τον Araya να φτύνει στίχους σαν βιτριόλι στη μάπα κάθε γελοίου που τόλμησε ποτέ να παίξει με τη ζωή μας. Κάπως έτσι τελειώνουν τα 42 λεπτά του “God hates us all”. 20 χρόνια μετά, όσο και να το έχω αγαπήσει, δε μπορώ να πω ότι πάει ψηλότερα στις προτιμήσεις μου. Είναι κακός δίσκος; Ασφαλώς και όχι. Είναι ένας απλά καλός δίσκος, και οι SLAYER μπορούν σαφώς καλύτερα. Και η πλειοψηφία των SLAYER-άδων εκεί έξω δε το έχει μέσα στα κορυφαία της άλμπουμ, κακά τα ψέματα. Ωστόσο, είναι δίσκος που οι οπαδοί τον αγκαλιάσαμε, και το “War at the warfield” DVD που βγήκε αγκαζέ την μεθεπόμενη χρονιά, έδειξε τους SLAYER στο στοιχείο τους: επί σκηνής να διαλύουν ό,τι είχε θράσος να αναπνεύσει. Όπως άλλωστε, έκαναν πάντα, δίνοντας μας δύναμη πέρα από τη δύναμη (που θα λέγανε και κάτι κολλητάρια τους στο Νότο).
Did you know that?
– Αποτελεί τη δεύτερη κυκλοφορία μεγάλης Αμερικάνικης μπάντας που λογοκρίθηκε την αποφράδα 11η Σεπτεμβρίου 2001 το εξώφυλλο της. Η άλλη είναι το εκπληκτικό “Live scenes from New York” των DREAM THEATER λόγω των φλεγόμενων Δίδυμων Πύργων στο εξώφυλλο, που αντικαταστάθηκε αμέσως μετά (κάνοντας τη πρώτη “παρτίδα” αρκετά τσουχτερή οικονομικά). Στη περίπτωση των SLAYER, μπήκε η κλασσική τετράδα σταυρών που σχηματίζουν σταυρό σαν κάλυμμα στο εξώφυλλο με τις ταβανόπροκες πάνω στη Βίβλο. Ο ίδιος ο Kerry King είπε “αν συμπίπτει τέτοιος τίτλος με το γεγονός αυτό, τι άλλη απόδειξη χρειάζεστε για να δείτε ότι μας μισεί ο Θεός;”. Εύστοχο, αν μη τι άλλο, σχόλιο.
– Σε ορισμένες εκδόσεις, το “Addict” και το “Scarstruck” είναι bonus στο δίσκο. Σε αυτές, το “Addict” κλείνει το δίσκο, και το “Scarstruck” προηγείται στο tracklisting του “Here comes the pain”. Έξυπνη επιλογή αντί απλά να τα πετάξουν στο τέλος του tracklisting. Αμφότερα, βρίσκονται στην δεύτερη “πλευρά” (με όρους βινυλίου) του single για το “God send death”. Δύο κομμάτια, που, αν μου επιτρέπεται μια προσωπική άποψη, απορώ ως και σήμερα όσα χρόνια τα ακούω, γιατί δεν αντικατέστησαν τις αδύναμες στιγμές του δίσκου, μια και είναι σαφώς ανώτερά τους.
– Στο DVD “War at the warfield”, υπάρχει πέρα από συλλογή με φωτογραφίες της μπάντας, και το video clip του “Bloodline” (ΑΡΡΩΣΤΙΑ), ένα υπέροχα οπαδικό ντοκιμαντέρ που λέγεται “Fans rule”. Εκεί βλέπουμε όλη την ουσία και την σημασία του μεγαλείου των SLAYER. Το τι αντίκτυπο έχουν στη ζωή των ανθρώπων εκεί έξω. Άλλους τους συντροφεύουν από την πρώιμη εφηβεία στις χρυσές τους εποχές. Άλλοι είναι έφηβοι και μόλις τους έπιασαν. Άλλοι έχουν μεγαλώσει τόσο μαζί τους, που φέρνουν τα παιδιά τους να τους δουν. Άλλοι στέκουν, άλλοι δε στέκουν και τόσο. Αλλά στο τέλος, όλοι μαζί φωνάζουμε το ίδιο πράγμα, που σβήνει όλα τα άλλα:
SLAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER!
Γιάννης Σαββίδης
