a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Light at the End of the World” – MY DYING BRIDE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Peaceville Records
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
• Aaron Stainthorpe – φωνητικά
• Andrew Craighan – κιθάρες
• Adrian Jackson – μπάσο
• Shaun Taylor-Steels – ντραμς
Λένε ότι το πιο λαμπερό φως, είναι πάντα αυτό λίγο πριν το τέλος. Πόσο λαμπερό θα μπορούσε να είναι στο τέλος του κόσμου; Δεν ξέρω αν αυτό αναρωτήθηκαν οι αγαπημένοι μου Βρετανοί MY DYING BRIDE και σαν σήμερα 20 χρόνια πριν μας χαρίζουν απλόχερα τον 6ο τους δίσκο με τίτλο “The Light at the End of the World” και σε μένα έλαχε αυτεπάγγελτα να γράψω λίγα λόγια για τη σημασία και τα χαρακτηριστικά αυτού του άλμπουμ.
Το 1999 βρίσκει τους MY DYING BRIDE σε μια κατάσταση αλλαγών. Έχοντας κυκλοφορήσει κολλητά ξεκάθαρα διαμαντένια 10άρια, αποφασίζουν να πειραματιστούν το ’98 με το “34.788%…Complete” και κατά κάποιο τρόπο να διχάσουν και ίσως να στεναχωρήσουν κάπως τον κόσμο, με αποχωρήσεις βασικών μελών από το line up των Βρετανών όπως του drummer Rick Miah αλλά κυρίως του απ’ αρχής κιθαρίστα Calvin Robertshaw (ο οποίος αναλαμβάνει χρέη tour manager μέχρι να ξαναπιάσει κιθάρα το 2014). Ένα χρόνο μετά το “34.788%…Complete” λοιπόν οι MY DYING BRIDE ηχογραφούν και κυκλοφορούν το “The Light at the End of the World” το οποίο σηματοδοτεί μια φρέσκια αρχή επιστρέφοντας στα παλιά. Τι ακριβώς όμως σημαίνει αυτό;
Πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η επιστροφή των growl φωνητικών του Aaron. Δεν υπήρχαν στο “The Angel and the Dark River”, δεν υπήρχαν στο “Like Gods of the Sun”, δεν υπήρχαν στο “34.788%…Complete” άρα έχουμε να τα ακούσουμε από το “Turn Loose the Swans” και το 1993. Άσχετα από το πόσο εξωπραγματικές δισκάρες είναι τα προαναφερθέντα, αυτό ήταν ένα στοιχείο των MY DYING BRIDE το οποίο έλειπε από τους οπαδούς και από αυτό το σημείο και έπειτα ο Aaron θα το κρατήσει, σε ισορροπία με τα καθαρά του φωνητικά, έως και σήμερα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι όπως αναφέρθηκε παραπάνω η αποχώρηση από το line up του κιθαρίστα Calvin Robertshaw. Τις κιθάρες εδώ λοιπόν συνθετικά και στις ηχογραφήσεις έχει αναλάβει ο Andrew Craighan, με τα βαριά του riff και τις δισολίες του να δεσπόζουν, με αυτή την πετυχημένη συνταγή που τόσα χρόνια έχει κάνει τους MY DYING BRIDE αγαπητούς και γνωστούς. Εδώ επίσης κάνει και την εμφάνισή του ο συμπαθέστατος Shaun Taylor-Steels που θα καθίσει στο σκαμπό του drummer ως βασικό μέλος μέχρι το 2006. Οπαδός της μπάντας και ο ίδιος, κρατάει τα βασικά στοιχεία τυμπανικά, βάζει όμως τις δικιές του πινελιές και στυλ, βοηθώντας το τελικό αποτέλεσμα να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Ανέκαθεν “μίζεροι, στενάχωροι, κατατονικοί και παντελώς απαισιόδοξοι” στιχουργικά οι BRIDE, στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και σε αυτόν τον δίσκο. Οι στίχοι του Aaron θα μπορούσαν να είναι άνετα μέρος κάποιας συλλογής καταραμένων ποιημάτων στο στυλ του Edgar Allan Poe. Μουσικά και συνθετικά ο δίσκος κινείται σε υψηλά επίπεδα όπως μας έχουν συνηθίσει πάντα οι MY DYING BRIDE. Από το tracklist προέκυψαν αβίαστα τουλάχιστον 2 κομμάτια που πήραν την θέση τους σταθερά σε κάθε συναυλιακό setlist έπειτα, το “She Is The Dark” και το “The Fever Sea”. Εδώ βρίσκεται επίσης ένα από τα αγαπημένα μου BRIDE riffs στο “The Night He Died”, εδώ βρίσκεται η απίστευτη ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει και σε καταβροχθίζει σαν τέρας κατευθείαν από το σκοτάδι του 11λεπτου “Edenbeast” με τα death ξεσπάσματα να θυμίζουν το 90’s ύφος της μπάντας, εδώ και το κολλητικό “Into the Lake of Ghosts” με μελωδία να σου καρφωθεί στο μυαλό για καιρό και να μη φεύγει από κει μέχρι να πνιγείς ο ίδιος στη λίμνη με τα Φαντάσματα, και επίσης εδώ και το τελευταίο μέρος της τριλογίας “Sear me”, το οποίο κλείνει με τον καλύτερο τρόπο τόσο τον δίσκο, όσο και αυτό που ξεκίνησαν οι BRIDE να χτίζουν το 1991 με το “Sear Me”, το συνέχισαν με πιάνο και βιολί το 1993 με το “Sear Me MCMXCIII”, για να φτάσουμε στην ολοκλήρωση εδώ με όλη τη μπάντα να παίζει το “Sear Me III”, προσφέροντας μας λίγο φως στο τέλος του άλμπουμ (και του κόσμου…).
Πρόσφατα φίλος με ανάγκασε να βάλω σε σειρά προτίμησης τη δισκογραφία των MY DYING BRIDE με το μαχαίρι στο λαιμό. Αφήνοντας λοιπόν ήσυχη στην κορυφή της την ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ τριάδα μεταξύ 1993-1996, δηλαδή “Turn Loose…”/”The Angel…”/”Like Gods…” (ούτε καν αυτά δεν μπορώ να βάλω σε σειρά προτίμησης…), με το χέρι στην καρδιά, το “The Light at the End of the World” παίρνει τη θέση νούμερο 5, χάνοντας οριακά και στις λεπτομέρειες από τον επόμενο δίσκο, το “The Dreadful Hours”. Και κάπως έτσι μπορείς να νιώσεις πόσο τεράστια μπάντα είναι οι MY DYING BRIDE, όταν αυτός ο δίσκος δεν είναι το καλύτερό τους, αλλά αποτελεί ταβάνι, πόθο, σημείο αναφοράς και απλησίαστη κορυφή όλων των υπόλοιπων doom/death συγκροτημάτων που εδώ και χρόνια ακολουθούν τρέχοντας και μένοντας πάντα πίσω από τους MY DYING BRIDE καταϊδρωμένοι και στεναχωρημένοι.
2001, 2010, (την αξιοπρεπέστατη εμφάνισή τους στο RockWave δεν την υπολογίζω), οι BRIDE είναι ήδη στο στούντιο τελειώνοντας τον επόμενο δίσκο ο οποίος ευελπιστούμε να κυκλοφορήσει του χρόνου, είναι ήδη στο δρόμο και για κάποια επιλεκτικά shows, μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ (ΗΡΕΜΑ ΡΩΤΑΩ), ήρθε η στιγμή να γίνει κάποιο θαύμα και να τους ξαναδούμε στα μέρη μας;;;
“…enter if you can… this is EdenBeast…”
Did you know that:
– Όλα τα keyboards στο άλμπουμ είναι παιγμένα και ηχογραφημένα από τον Jonny Maudling των BAL-SAGOTH. Σαν session κιθαρίστας ήταν ο αγαπημένος μου Hamish Glencross, ο οποίος έδεσε τόσο πολύ με τη μπάντα που πολύ σύντομα έγινε μόνιμο μέλος.
– Ψάχνοντας γενικά πληροφορίες για το δίσκο, ανακάλυψα τουλάχιστον 2 βιβλία με τον ίδιο τίτλο, ένα “The Light at the End of the World” από τον J.A. Cummings και ένα από την Lorraine Dopson, έκαστα στη λίστα ανάγνωσης το συντομότερο.
Μίμης Καναβιτσάδος
