A day to remember… 12/3 [OPETH]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ”Blackwater park” – OPETH

ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001

ΕΤΑΙΡΙΑ: Music for Nations

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steven Wilson – OPETH

ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:

Φωνητικά/Κιθάρες – Mikael Akerfeldt

Κιθάρες – Peter Lindgren

Μπάσο – Martin Mendez

Τύμπανα/Κρουστά  – Martin Lopez

Additional musicians:

καθαρά και δεύτερα φωνητικά ”Bleak”, ”Harvest”, ”The funeral portrait”, ”The drapery falls” / πιάνο /κιθάρες – Steven Wilson

Egg shakers/Ganza – Markus Lindberg

Νομίζω πως έχω αναφερθεί αρκετές φορές στο ότι κατατάσσω τον εαυτό μου στους μεγάλους fans των OPETH της πρώτης περιόδου, δηλαδή μέχρι και το ”Watershed”. Οπότε, όταν μου δίνεται η δυνατότητα να πω δυο κουβέντες μέσα από τη στήλη somewhere back in time για κάποιον δίσκο εκείνης της περιόδου δεν χάνω την ευκαιρία. Ως τέτοια ευκαιρία φυσικά κρίνεται η σημερινή επέτειος,  όταν οι OPETH πριν από 20 χρόνια κυκλοφορούσαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, το ”Blackwater park”. Δίσκος που είχε το πολύ δύσκολο έργο να συνεχίσει τον δρόμο που είχαν πάρει οι Σουηδοί με το εκπληκτικό ”Still life”, και νομίζω πως τα κατάφερε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όσο και αν στην προσωπική μου επιλογή θα κλείνω περισσότερο προς την πλευρά του ”Still life”, το ”Blackwate park” θα είναι πάντα ένα από εκείνα τα άλμπουμ που έκαναν το Σουηδικό σχήμα τόσο ξεχωριστό, προοδευτικό και καινοτόμο στην πρώτη αυτή progressive death και, ανά περιπτώσεις, black περίοδό τους.
Εδώ λοιπόν οι OPETH ηχητικά συνεχίζουν σχεδόν από εκεί που το άφησαν: πολύ μουσικότητα, έντονα jazz και fusion στοιχεία που ενσωμάτωναν τότε στο progressive τους, πολύ δυναμικά death – black ξεσπάσματα, αμεσότητα και εξαιρετική εκτελεστική ακρίβεια από όλα τα μέλη του γκρουπ. Η διαφοροποίηση έχει να κάνει με το γεγονός πως, σε σχέση με το παρελθόν, εδώ προσπαθούν να ισορροπήσουν σε ισόποσες δόσεις τις extreme prog δομές τους ήχου τους με τα ακουστικά και 70s περάσματα. Κάτι που όντως κατορθώνουν εξαιρετικά και μοναδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς σε τέτοια ισορροπία δεν έχουν φέρει τον ήχο τους σε άλλο δίσκο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, καθώς σε όλες τις δουλειές τους πάντα ένα από αυτά τα στοιχεία είχε περισσότερο χώρο από τα άλλα. Ρόλο σε αυτό σίγουρα παίζει και ο άνθρωπος που για πολλούς fans τις πρώτης περιόδου, χάριν αστεϊσμού φυσικά, «χάλασε» το μυαλό του Akerfeldt, φυσικά ο λόγος για τον εξαιρετικό, όσο και χαρισματικό μουσικό νου, Steven Wilson. Ο Wilson στιγμάτισε το ”Blackwater park” όχι μόνο με την κορυφαία παραγωγή που έχει κάνει, αλλά και με τις μουσικές πινελιές που έχει προσθέσει στα ακουστικά μέρη κυρίως μέρη του άλμπουμ, και στα καθαρά και δεύτερα φωνητικά που προσφέρει στον δίσκο.

Βασικός συνθέτης φυσικά για μια ακόμη φορά είναι ο mastermind του σχήματος Mikael Akerfeldt ο οποίος, ειδικά σε εκείνες τις περιόδους, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορούσε να γράψει κάτι που να αφήνει ασυγκίνητο το αυτί του οποιουδήποτε ερχόταν σε επαφή με την μουσική των OPETH. Όμως, για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί, σημαντική συνθετικά κρίνεται και η βοήθεια που προσφέρει ο έτερος τότε κιθαρίστας, και κατ’ εμέ πολύ πιο ταιριαστός με τον ήχο και με τον ίδιον τον Akerfeldt, Peter Lindgren. Ενώ σίγουρα και ένα credit τουλάχιστον πρέπει να το έχει και το δίδυμο του rhythm section που αποτελείται από τον μόνιμο μέχρι και σήμερα, πιστό στρατιώτη του αρχηγού, μπασίστα Martin Mendez και τον εξαιρετικό ντράμερ, και -όπως αποδείχθηκε στην πορεία μέσω των SOEN- και συνθέτη, Martin Lopez.

Ακόμα και αν δεν βρίσκεται το όνομα τους στις συνθέσεις του άλμπουμ, η δουλειά και μόνο που έχουν κάνει ο καθένας στα μέρη του είναι φανταστική. Στιχουργικά φυσικά και ο Mikael Akerfeldt είναι αυτός που έχει την απόλυτη ευθύνη, όπως συμβαίνει άλλωστε σε μόνιμη βάση στους OPETH, κάνοντας και εδώ εξαιρετική δουλειά, καθώς, όπως είπαμε, δύσκολα λάθευε το σχήμα και ο ηγέτης τους τότε. Μοναδική διαφορά στον συγκεκριμένο τομέα ήταν το γεγονός ότι ο δίσκος δεν έχει ενιαία θεματολογία, δηλαδή δεν είναι concept, όμως όλοι οι στίχοι έχουν κοινή κατάληξη. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά αυτή που αντικατοπτρίζεται και στο πολύ όμορφο εξώφυλλο του Travis Smith, το πέρασμα από την ομορφιά, στην ομίχλη και το γκρίζο τοπίο εκ πρώτης και στην κατάληξη του σκοταδιού και της απόγνωσης που απεικονίζουν οι σκιές στο βάθος.
Από τις οχτώ, μαζί με το πολύ όμορφο instrumental ”Patterns in the Ivy”, συνθέσεις δεν είναι εύκολο να επιλέξει κανείς κάποιες ως κορυφαίες καθώς, νομίζω, πως στο σύνολο τους είναι εξαιρετικές. Απλά θα αναφέρω πως τα ”Leper affinity”, ”Harvest”, ”The drapery falls” και ”Blackwater park” είναι σίγουρα οι δικές μου αγαπημένες από τον εν λόγω δίσκο, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως θεωρώ ήσσονος σημασίας τα ”Bleak”, ”Dirge for November”, ”The funeral portrait”.
Κλείνοντας λοιπόν να πω πως το ”Blackwater Park”, πέραν ενός ακόμη εξαιρετικού δίσκου στο παλμαρέ της δισκογραφίας των OPETH, ήταν και αυτό που θα φέρει και την εμπορική επιτυχία και επανάσταση στην καριέρα του Σουηδικού σχήματος, δίνοντάς τους την δυνατότητα να ακουστούν σε πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο στο άμεσο μέλλον.

Did you know that:

• Το συγκρότημα δεν είχε έτοιμους στίχους και είχε κάνει πρόβες μόλις τρεις φορές πριν μπουν στο στούντιο.
• Ο μηχανικός του συγκροτήματος Fredrik Nordström είχε κανονίσει να μείνει το συγκρότημα σε ένα μικρό δωμάτιο του στούντιο που είχε τέσσερα κρεβάτια. Οι OPETH έμειναν εκεί για περίπου δυο εβδομάδες και μετά νοίκιασαν το το διαμέρισμα του Mikael Stanne, μέλους των DARK TRANQUILITY. Αφού είχαν ηχογραφήσει τα βασικά μέρη των drums, τα ρυθμικά, το μπάσο και τα ακουστικά μέρη, έφτασε κι ο Wilson για τα καθαρά φωνητικά και να προσθέσει κάποια κιθαριστικά leads. O Åkerfeldt έγραψε ότι ο Wilson είχε «τεράστιο αντίκτυπο στην ηχογράφηση» και, μετά τη συνεργασία τους το γκρουπ μπήκε σε μία «νέα φάση».
• Ο Åkerfeldt περιέγραψε την ηχογράφηση του δίσκου ως «αρκετά ομαλή». Οι SOILWORK ηχογραφούσαν στο στούντιο παράλληλα με τους OPETH. Ο Åkerfeldt έγραψε ότι οι OPETH αισθάνθηκαν σαν «μια ομάδα ερασιτεχνών. Δούλευαν όλη την ώρα. Όταν έρχονταν στην κουζίνα για διάλειμμα, εμείς ήμασταν ακόμη εκεί, στο ίδιο διάλειμμα που είχε ξεκινήσει πριν από τρεις ώρες. Δε θέλουμε όλο αυτό να γίνει ‘εργασία’, ή κάτι που κάνουμε επειδή πρέπει να το κάνουμε. Θέλουμε να περνάμε καλά, κι έτσι δουλεύουμε μόνο όταν πραγματικά το θέλουμε».
• Το άλμπουμ πήρε το όνομα του από το Γερμανικό progressive rock γκρουπ των 70s BLACKWATER PARK, καθώς είναι γνωστή η αγάπη του Akerfeldt για τα prog rock σχήματα της συγκεκριμένης περιόδου. Επίσης να πούμε πως ήταν η πρώτη φορά που ο τίτλος του άλμπουμ είχε βρεθεί πριν καν ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις.
• Τα single που κυκλοφόρησαν για την προώθηση του άλμπουμ ήταν το ”The drapery falls” και το ακουστικό ”Still day beneath the sun” που δεν συμπεριλήφθηκε όμως στον δίσκο.
• Στην επανακυκλοφορία του δίσκου συμπεριλήφθηκε και ένα δεύτερο CD το οποίο και περιείχε τα κομμένα από το άλμπουμ ”Still day beneath the sun”, που όπως είπαμε πριν είχε κυκλοφορήσει ως single και το δεύτερο μέρος του instrumental ”Patterns in the Ivy”. Το δεύτερο όμως αυτό μέρος που ονομάστηκε απλά ως ”Patterns in the Ivy II” ήταν μια ακουστική σύνθεση με στίχους και όχι instrumental. Τέλος σε αυτό το δεύτερο CD είχε συμπεριληφθεί και ένα bonus video clip για το τραγούδι ”Harvest”.

Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας