a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Last rites” – PENTAGRAM
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bobby Liebling/Travis Wyrick
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bobby Liebling
Κιθάρες – Victor Griffi
Μπάσο – Greg Turley
Drums – Tim Tomaselli
Μεγάλη η τιμή που μας γίνεται σήμερα. PENTAGRAM, ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία. Μια από τις παλαιότερες doom metal μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Άμεσοι συνεχιστές αυτού που οι BLACK SABBATH έσπειραν σαν πρώιμο doom metal, οι θρύλοι από την Washington, έγραψαν τη δική τους ιστορία στον metal ήχο, ορίζοντας εν πολλοίς το πιο αστικό παρακλάδι του doom, από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 ως και το 2005 όπου είχαμε τη πρώτη τους διάλυση. Οδηγούμαστε έτσι, μετά από πολλές αλλαγές στο line up στο 2008, όπου γίνεται η επανένωση τους, και το 2011, μέσω της θρυλικής Metal Blade, θα κυκλοφορήσει ο δίσκος – επιστροφή υπό τον τίτλο “Last rites”.
Από το γκαζωμένο ντουέτο “Treat me right”/“Call the man” το σύνθημα είναι σαφές. Ο παλιός γύρισε, και παραδίδει μαθήματα του πως πρέπει να γίνεται. Μαγκιόρικο doom, με οδηγό το πατροπαράδοτο ήχο που εκείνοι όρισαν. Κομμάτια σαν το “Into the ground” είναι βαθιά SABBATH-ικά και αποτελούν το μεγάλο φόρο τιμής των Αμερικανών στον riff-o-κράτορα του Birmingham. Ωστόσο, αγκαζέ με το “8” και το “Everything’s turning to night” αφήνουν μια μελαγχολική μελωδικότητα να βγει προς τα έξω, χρωματίζοντας έτσι, διαφορετικά το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ μεθυσμένο, βουτηγμένο στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, γραμμένο από ρεμάλια, για ρεμάλια. Ρεμάλια, τα οποία που και που, τραγουδάνε και καμιά μπαλάντα, για χάρη του παλιού καλού καιρού (“Windmills and chimes”) με τον γέρο-Bobby να κατεβάζει το ποτό του και να μας λέει τις ιστορίες του.
Μια από αυτές, αφορά και το “American dream”. Το Αμερικάνικο όνειρο, μέσα από μια ματιά, των “ξεχασμένων” (ως είθισται) από αυτό, αλλά ουδόλως γραφική, και με περισσότερη τροφή για σκέψη από το μέσο κομμάτι που το θίγει (“The American dream, has fallen asleep. If we wake the giant, what will our people reap?”). Το βαρύ και ασήκωτο “Walk in the blue light”, αναλαμβάνει μαζί με το “Horseman” και το “Death in 1st person” να κάνει τους σβέρκους να πάνε πάνω κάτω, κολακευμένα από την σύγχρονη, αλλά καθόλου μα καθόλου “μοντέρνα” παραγωγή (ίδιον της ξεροκεφαλιάς τους, άλλωστε) που επιμελήθηκαν αγκαζέ με τον Wyrick, ο Liebling. Τον επίλογο της επιστροφής, γράφει το ασίκικο “Nothing left” με ένα reprise 50 δευτερολέπτων στο “All my sins” με τύμπανα από τον Maddox Turley.
Που στέκεται το “Last rites”, μια δεκαετία μετά, στη δισκογραφία των PENTAGRAM όμως; Αποτελεί σίγουρα μια πρώτης τάξεως επιστροφή, δεδομένων των δυσκολιών που αντιμετώπιζε η μπάντα να διατηρήσει ένα σταθερό line up, και της ενίοτε αυτοκαταστροφικής φύσης του Bobby Liebling. Ένας δίσκος που τιμάει το όνομα κάτω από το οποίο βγήκε, και που θα μνημονεύεται από κάθε οπαδό της μπάντας ως κατ’ ελάχιστον αξιόλογος.
Did you know that?
– Ο πρωταρχικός τίτλος ήταν “Last rites of the setting sun”. Επίσης, σκόπευε να βγει με άλλα μέλη και από άλλη εταιρεία (την Housecore Records του Phil Anselmo). Αλλά εν τέλει πολλές δυσκολίες δεν το κατέστησαν δυνατόν, και κατέληξαν στην Metal Blade.
– Αποτελεί το πρώτο άλμπουμ που παίζει ο Victor Griffin μετά το “Be forewarned” (1994). Θα μείνει και στον επόμενο δίσκο και θα αποχωρήσει εκ νέου το 2019. Το ίδιο ισχύει και για τον παραγωγό Travis Wyrick, ο οποίος θα συνεργαστεί για τελευταία φορά μαζί τους στο τελευταίο ως και σήμερα δισκογραφικό τους πόνημα, το “Curious volume” (2015).
– Το “Into the ground”, όπως και το “Nothing left”, είναι από τα παλιότερα κομμάτια του δίσκου, μια και η σύλληψη τους απαντάται στις πρόβες του πρώτου line-up των PENTAGRAM. Ένα ακόμα κομμάτι που προοριζόταν για το δίσκο ήταν το “Old man” (ίδιας παλαιότητας), αλλά τελικά, δεν επιλέχθηκε. Τα δύο προαναφερθέντα, βρέθηκαν σε ένα ανεπίσημο EP των STONE BUNNY, μια μπάντα προ-PENTAGRAM στην οποία ο Bobby Liebling τραγούδησε για ένα φεγγάρι. Η μπάντα αυτή, για την ιστορία, πριν την άφιξη του Bobby, λεγόταν SPACE MEAT.
Γιάννης Σαββίδης
