a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Return to heaven denied pt. 2 – A midnight autumn’s dream” – LABYRINTH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΙΑ: Scarler Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Olaf Thorsen, LABYRINTH
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Roberto Tiranti – φωνητικά, μπάσο
Andrea Cantarelli – κιθάρες
Olaf Thorsen – κιθάρες
Andrea De Paoli – πλήκτρα
Άγραφος ή γραμμένος κανόνας, κάθε part 2 που σέβεται τον εαυτό του, είναι χειρότερο από το part 1, έτσι δεν είναι; Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που το sequel, στέκεται αρκετά κοντά στο πρώτο, ιδιαίτερα αν μιλάμε για δίσκους όπως το “Return to heaven denied”, των Ιταλών LABYRINTH, έναν από τους αρτιότερους δίσκους ευρωπαϊκού power metal όλων των εποχών, με χαρακτηριστική άνεση.
Εκείνο το άλμπουμ, παρότι ορόσημο, φαίνεται εκ των πραγμάτων, ότι δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν όπως έπρεπε οι γείτονές μας και η αμέσως επόμενη δουλειά τους, “Sons of thunder”, αλλά και το EP τους, “Timeless crime”, εκτός του ότι θάφτηκαν από την άθλια παραγωγή (ουδόλως με απασχολεί ότι έφεραν την υπογραφή του Neil Kernon), έπασχαν από έλλειψη έμπνευσης στις συνθέσεις. Στην πορεία πήδηξε από το καράβι και ο κιθαρίστας κι εκ των βασικών συνθετών, Olaf Thorsen, που ασχολήθηκε με τους VISION DIVINE και η καριέρα τους απαξιώθηκε εντελώς.
Το “Return to heaven denied pt. 2”, άργησα να το ακούσω, είναι η αλήθεια. Όχι επειδή δεν το είχα πάρει χαμπάρι, τουναντίον. Με τέτοιο ντεφορμάρισμα, φοβόμουν ότι δεν θα ξαναέβαζα ούτε το πρώτο μέρος του. Μπαίνει το “The shooting star” και νιώθω ότι ακούω μέρη από το “Moonlight”. Τσεκάρω το Δελτίο Τύπου, είχε επιστρέψει ο Thorsen. Πήρα τα πάνω μου. Τελικά μου άρεσε που υπήρχαν αναφορές και σε κομμάτια του αυθεντικού “Return…”, όπως τα “State of grace” ή το “Heaven denied”. Ο Tiranti (ή Tyrant κατά το πιο αμερικάνικο), είναι σε πολύ καλή κατάσταση (αν και άρχισε δειλά-δειλά αυτές τις ασυμμάζευτες κορώνες που με εκνεύρισαν αφόρητα στη ζωντανά εκτελεσμένη εκδοχή του “Return to heaven denied” που βγήκε πριν λίγα χρόνια), μελωδιάρες, ρεφρενάρες και συνολικά, μετά το κλασικό άλμπουμ τους και το ντεμπούτο, “No limits”, είναι άνετα ο τρίτος τους καλύτερος δίσκος, πολύ αξιοπρεπής, που αξίζει να αποτελεί sequel του μεγαλύτερου «σουξέ» τους.
Θα πρέπει να ακούσετε το “The sailors of time”, που είναι το αντίστοιχο “State of grace”, το πιο μπαλαντοειδές “A midnight autumn’s dream” ή το speed “Princess of the night” που πιο πολύ παραπέμπει στο ντεμπούτο τους (που να θυμίσουμε ότι είχε τον Fabio Lione στα φωνητικά, με το ψευδώνυμο Joe Terry!!!).
Πέραν αυτού, βέβαια, οι LABYRINTH, δυστυχώς δεν έκαναν τίποτα παραπάνω στα επόμενα χρόνια. Έναν στούντιο δίσκο, απλά καλό, και το live άλμπουμ που προανέφερα. Μερικά γκρουπ είναι φτιαγμένα για μία και συγκεκριμένη δουλειά. One hit wonder θέλετε; Ας είναι. Δεν τους το είχα να έβγαζαν κάτι τόσο αξιοπρεπές βέβαια, αλλά όπως και να έχει, με χαροποίησαν ιδιαίτερα. Πάνε τα 90s που οι Ιταλικές power metal μπάντες, έδιναν πόνο. Εδώ και χρόνια έχουμε συμβιβαστεί με αυτό το γεγονός κι ευτυχώς το “Return… pt. 2 – A midnight autumn’s dream”, ήταν από τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Σάκης Φράγκος
