a
ΜΠΑΝΤΑ: IRON MAIDEN
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The final frontier”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kevin Shirley, Steve Harris
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Bruce Dickinson – φωνητικά
Steve Harris – μπάσο
Adrian Smith – κιθάρα
Dave Murray – κιθάρα
Janick Gers – Κιθάρα
Nicko McBrain – τύμπανα
O αγαπημένος μου Steve Harris, είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, πως το όνειρό του ήταν να κάνει 15 στούντιο δίσκους με τους IRON MAIDEN, πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δε συνέβη. Αλλά λίγο ο τίτλος, λίγο τα λόγια του Αρχηγού και λίγο οι στίχοι του ομώνυμου κομματιού, συνέβαλαν στο να με ζώσουν τα φίδια μέχρι να επανέλθει η καρδιά μου στη θέση της!
“The final frontier” λοιπόν. Ή αλλιώς, το λιγότερο καλό άλμπουμ των IRON MAIDEN. Δεν υπάρχει περίπτωση να γραφτεί από εμένα η λέξη «χειρότερο» για δίσκο τους. Δεν θα το κάνω ποτέ. Οπότε συνεχίζουμε. Θυμάμαι που είχα κατεβάσει το “El Dorado” για να ακούσω πως θα ηχούσε η μεγαλύτερή μου αγάπη! Ομολογώ πως γέλασα και είπα πως είναι ένα είδος τρολαρίσματος για να μας δώσουν τα μυαλά στα χέρια, όπως κάθε φορά και μιλάω προσωπικά. Επίσης, θυμάμαι ότι στις 13 Αυγούστου, μία εβδομάδα πριν μπω φαντάρος, η τότε κοπέλα μου και νυν γυναίκα μου, μου το είχε κάνει δώρο, το είχε αφήσει πάνω στο γραφείο, με ένα σημείωμα που έγραφε «Λείπω για να μην σε ενοχλήσω. Είναι το νέο IRON MAIDEN». Λόγος παντρειάς ξεκάθαρα! Θα δανειστώ τη φράση από τη στήλη του Σάκη Νίκα, “Me, meet the Real me” και έτσι θα πορευτώ.
ΤΗΕ REAL ME
Στην αντικειμενική προσέγγιση του δίσκου, από μεριάς μου, θα πω αυτό που έγραψα και παραπάνω. Μιλάμε για το λιγότερο καλό δίσκο των Βρετανών. Υπάρχουν στιγμές που τα κομμάτια χάνονται, χωλαίνουν, οι MAIDEN ακούγονται κουρασμένοι, σαν να «έπρεπε» να βγάλουν ένα δίσκο για να τελειώσουν τη συνεργασία τους με την ΕΜΙ, ύστερα από 30 χρόνια. Ίσως κουράστηκαν από την “Somewhere back in time” περιοδεία, που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια. Ίσως να ήταν από τις στιγμές που η μπάντα δεν είχε έμπνευση. Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα τραγούδι σαν το “Isle of Avalon” βρήκε θέση σε δίσκο των IRON MAIDEN. Το έχω ακούσει όλες και όλες πέντε φορές και τέλος. Η παρουσία του “El Dorado” δεν βοηθάει, το “The man who would be king” είναι 50-50, το “Talisman” άλλοι το λατρεύουν και άλλοι το μισούν, έχει και χωρίς λόγο μεγάλη και ανούσια εισαγωγή και όλα αυτά μαζί φτάνουν για το που ανήκει ο δίσκος στη συνείδηση του κόσμου.
ME
Βάζω τελεία στην αντικειμενικότητα που με διακατέχει και φοράω το μανδύα του οπαδού. Ο δίσκος, παρά την όλη αρνητική κριτική που δέχτηκε, παραθέτει και ύμνους. Γράψε και σημείωσε. Ομώνυμο, “Mother of mercy” με τη riff-άρα στη μέση, “The alchemist” και ας είναι καλά ο Γιαννίκος που ακούμε και μικρά σε διάρκεια τραγούδια, το καταπληκτικό “Coming home”, το έπος του “When the wild wind blows”. Στα προσωπικά μου γούστα θα κοτσάρω και τα “Starblind” και “Talisman”, έτσι για να παιχτεί ωραία μπαλίτσα. Εφτά στα δέκα λοιπόν. Στα μάτια του εκάστοτε Maidonian, ήταν ακόμα μία «πρέζα» ζωής, καθώς είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που ακούσαμε κάτι καινούργιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή, που γύρισα σπίτι από την άδεια ορκωμοσίας και έβαλα το δίσκο να παίξει και τον άκουσα με ακουστικά. Με έπιασε ένα ασύλληπτο δέος, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Και ναι. Μιλάμε για το λιγότερο καλό τους δίσκο, ένα άλμπουμ που έχει τουλάχιστον ΠΕΝΤΕ εξαιρετικά τραγούδια! Το λες και μεγαλείο.
Ο δίσκος, για έναν περίεργο λόγο, έφτασε στο Νο1 σε πάρα πολλές χώρες, έγινε το άλμπουμ που έφτασε ψηλότερα από κάθε άλλο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τους έδωσε ακόμα μεγαλύτερο hype και γενικότερα, είναι ένας δίσκος που μπορεί κάποιος να τον παρομοιάσει με το “No prayer for the dying”, αλλά είκοσι χρόνια μετά.
Δεν είμαι εδώ για να επιβάλλω γνώμες και να κατακρίνω κόσμο. Μιλάω σαν οπαδός. Μπορεί όποιος θέλει να πει την άποψή του για το άλμπουμ, δεν είναι δα και κανένα μυστικό. Στο δικό μου μυαλό όμως, δεν μπορεί να μπει κανείς και την αξία του “The final frontier” θα την ορίζω εγώ για εμένα.
Ντίνος Γανίτης
ΥΓ 1 Είναι η μόνη και μοναδική φορά από το 1998 που δεν είδα συναυλία των IRON MAIDEN στην χώρα μας καθώς πριν από λίγες μέρες είχε γεννηθεί το παιδί μου.
ΥΓ 2 Η εισαγωγή του “El Dorado” στο “En Vivo” με τον Harris να κάνει όπα τη Χιλή απλά είναι ο ορισμός της ονείρωξης.
ΥΓ 3 Γιατί τέτοιο Eddie ρε Smallwood;
ΥΓ 4 ΜΟΝΟ ΜΑΙDEN
