ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The dreadful hours” – MY DYING BRIDE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mags, Andrew Craighan
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Aaron Stainthorpe – φωνητικά
Andrew Craighan – κιθάρες
Adrian Jackson – μπάσο
Hamish Glencross – κιθάρες
Shaun Taylor-Steels – ντραμς
Μπορεί οι MY DYING BRIDE να ονόμασαν τον 7ο δίσκο τους “Οι Απαίσιες Ώρες”, στην πραγματικότητα όμως εγώ περνάω απίθανα στα 71 λεπτά που διαρκεί κάθε φορά που το βάζω να παίξει. Και πίστεψέ με, είναι πολλές αυτές οι φορές. Και όταν λέω περνάω απίθανα, εννοώ ότι με απορροφά ολοκληρωτικά, γίνομαι ένα με κάθε νότα, με κάθε λέξη, με κάθε χτύπημα στα τύμπανα. Έχω πολλά να γράψω για όλα αυτά, κάνε καφέ και κάτσε να στα πω.
Μια μικρή παύση 2 ετών ήταν αρκετή για τον διάδοχο του υπέροχου “The light at the end of the world”, για να κυκλοφορήσουν οι αγαπημένοι μου MY DYING BRIDE το 7ο άλμπουμ τους τον Νοέμβριο του 2001 με τίτλο “The dreadful hours”. Κατά την ταπεινή μου άποψη, από το “πείραμα” “34.788…Complete” του 1998 μέχρι και σήμερα, αυτή είναι ξεκάθαρα η κορυφαία δουλειά της μπάντας. Είναι το τελευταίο ατόφιο 10άρι της πλούσιας δισκογραφίας τους, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ό,τι έπεται είναι κακό, απλώς είναι από 9,8 και κάτω (τρέμω τη μέρα που θα χρειαστεί να βάλω σοβαρά βαθμούς στους δίσκους).
Στο line up πέραν της κλασικής 3αδας Aaron/Andrew/Ade, τις μπαγκέτες συνεχίζει να κρατάει ο αγαπημένος μου αγαθός γίγαντας Shaun Taylor-Steels, ο οποίος εδώ έχει παίξει τα κορυφαία τύμπανα της ζωής του, ενώ βοήθειες στις κιθάρες αναλαμβάνει να δώσει ο Hamish Glencross που από session μουσικός για τα tour, γίνεται μόνιμο μέλος. Με αυτή τη σύνθεση έκαναν και την πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας τότε, αυτή την 5άδα πήγα και μάζεψα από το Park Hotel μετά τη συναυλία και ήμασταν ως το πρωί από το ένα metal club στο άλλο. Θα την πούμε σε άλλο καφέ αυτή την ιστορία.
Μικρός στο μάτι ο Adrian, αλλά βαστάει και συμπληρώνει το rhythm section με τον καλύτερο τρόπο, ο Shaun όπως προείπα έχει παίξει τα καλύτερα τύμπανα της ζωής του, βάζει φοβερές ιδέες, ρίχνει τις ταχύτητες όταν πρέπει, τις ανεβάζει όταν χρειάζεται, υποστηρίζει με τον καλύτερο τρόπο τόσο τα low tempo doom μέρη των κομματιών όσο και τα γρήγορα death/black σημεία (ναι, τα έχει όλα αυτά ο δίσκος) και καταφέρνει να δέσει όλες τις ιδέες και το όραμα του Aaron και του Andrew συνθετικά. Ο Hamish επίσης έχει κάνει υπέροχη δουλειά στις κιθάρες σε riff και μελωδίες, φτιάχνοντας πολύ καλή χημεία με τον Andrew. Για τους 2 ηγέτες της μπάντας δεν έχω να πω κάτι καινούριο, τα έχω γράψει σε όλα τα προηγούμενα άρθρα, είπαμε αυτή είναι η κορυφαία δουλειά των BRIDE εδώ και 20 χρόνια, και μιας και αυτοί οι 2 σηκώνουν πάντα το μουσικό/συνθετικό βάρος, εδώ παίρνουν άριστα.
Το ξεκίνημα του άλμπουμ είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Και ο τίτλος παραπέμπει στο χειρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος. Κανένα κελί σε καμία φυλακή πουθενά δεν είναι αρκετό για να φιλοξενήσει τιμωρία γι’ αυτή την πράξη. Ανατριχιαστικοί στίχοι και τρομερή ερμηνεία από τον Aaron, σε ένα από τα κορυφαία κομμάτια όλης της δισκογραφίας των MY DYING BRIDE. Στην ουσία είναι ένας διάλογος μεταξύ ενός παιδιού και της μητέρας του και Οι Απαίσιες Ώρες είναι οι νυχτερινές, αυτές που κινδυνεύει από τον ίδιο του τον πατέρα, περιμένοντας να ξημερώσει για να τελειώσει το μαρτύριο. Προφανώς και η έννοια «πατέρας» δεν υφίσταται εδώ, αφήνοντας απλώς ένα τέρας… Ακολουθεί το προσωπικό αγαπημένο μου του δίσκου, “The raven and the rose”, ένα κομμάτι που τα έχει όλα, γρήγορα doom death μέρη, low tempo μελωδικού doom σημεία, ακόμα πιο αργά μετά, για να κλείσει με την καλύτερη στιγμή του δίσκου εκεί μετά τα 5μιση λεπτά με ένα μαγικό σημείο ατμοσφαιρικής αρμονίας από τα χεράκια του Jonny Maulding, συνθέτη ντράμερ και πληκτρά των BAL SAGOTH που έχει αναλάβει να χτίσει όλη την ατμόσφαιρα στο άλμπουμ, και φυσικά το κάνει περίφημα, σε αυτό το σημείο όμως καταφέρνει πάντα να με αναγκάσει να το γυρίσω πίσω και να το ξανακούσω, γιατί η μία φορά στην ροή του δίσκου αλήθεια δεν μου είναι ποτέ αρκετή… Οι Κόρες της Καταιγίδας παραδίδουν την σκυτάλη στο hitάκι του δίσκου (αν μπορούμε να το πούμε έτσι), “Black heart romance”, με το συγκρότημα να δίνει σεμινάρια σύνθεσης, δομής και γενικά να ορίζει τι σημαίνει ατμοσφαιρικό μελωδικό doom death gothic metal. Στα ίδια υψηλά επίπεδα και η συνέχεια, με “A cruel taste of winter” και “My hope the destroyer”, με κάπως πιο up tempo διάθεση και τις death σημειάρες πριν το τέλος. Γενικά αυτή η μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο, από αργό doom δηλαδή σε κανονικό death, είναι σήμα κατατεθέν όλου του δίσκου και οι MDB ξέρουν και υποστηρίζουν πολύ καλά και τις 2 ιδιότητές τους, πάντα όμως με την δική τους ατμόσφαιρα και άποψη. Ένα σκαλί πριν το τέλος είναι το “The deepest of all hearts” με πολύ όμορφη ιδέα και μελωδία στη μέση, που ξεκινάει σαν γέφυρα ή ρεφρέν αλλά καταλήγει να σηκώνει στους ώμους της το βάρος όλου το κομματιού. Για το φινάλε του δίσκου έχουμε ένα 14λεπτο death/black metal έπος, που αποτελείται από 5 μέρη, το “The return to the beautiful”, το οποίο στην ουσία είναι ένα remake του “The return of the beautiful” από τον πρώτο δίσκο των BRIDE, το “As the flower withers”. Το κομμάτι έχει στοιχεία κυρίως death, doom, μέχρι και black metal ξεσπάσματα, γράφτηκε το 1992 και μας το δίνουν εδώ μπολιασμένο με την τωρινή νοοτροπία σε ήχο και παραγωγή.
Είμαι ερωτευμένος με αυτό το πράσινο/πορτοκαλί εξώφυλλο. Απλό, λιτό το σχέδιο, αλλά αυτός ο συνδυασμός των συγκεκριμένων αποχρώσεων μου θυμίζει πάντα πολύ συγκεκριμένα πράγματα… Μου θυμίζει τα φθινόπωρα μου, την φίλη μου την Κατερίνα που λατρεύει αυτόν τον δίσκο όσο κι εγώ, ακόμα και τους τιμοκαταλόγους από το παλιό μου μαγαζί, αυτοί οι χρωματισμοί είχαν χρησιμοποιηθεί… Έχω ξαναπεί στο παρελθόν ότι σε ενδεχόμενη κατάταξη σειράς προτίμησης, είναι το 4ο και μιας και οι τρεις πρώτες θέσεις είναι μόνιμα και ακλόνητα κατειλημμένες από την κλασική τριάδα, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικός και εξαιρετικός δίσκος είναι το “The dreadful hours”.
Μίμης Καναβιτσάδος
