ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Omerta” – ADRENALINE MOB
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: ADRENALINE MOB
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mike Portnoy – ντραμς
Russell Allen – φωνητικά
Mike Orlando – κιθάρες
Rich Ward – κιθάρες
Paul DiLeo – μπάσο
Ήταν Σεπτέμβριος του 2010 και όλοι οι οπαδοί των DREAM THEATER –κι όχι μόνο- είχαν παγώσει στο άκουσμα της είδησης ότι ο Mike Portnoy άφηνε το συγκρότημα. Λίγους μήνες αργότερα και οι AVENGED SEVENFOLD τον άφηναν να φύγει, για να βρουν κάποιον άλλο, πιο μόνιμο, ίσως, ντράμερ και όλοι αναρωτιόμασταν ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση του σπουδαίου αυτού ντράμερ. Πολλοί περίμεναν να δημιουργούσε κάποιο supergroup, άλλοι πίστευαν ότι θα πήγαινε σε κάποιο γκρουπ επιπέδου AVENGED SEVENFOLD ή DREAM THEATER.
Αντίθετα, έφτιαξε τους ADRENALINE MOB, με τον τραγουδιστή των SYMPHONY X, Russell Allen και τον κιθαρίστα των SONIC STOMP (σιγά που τους ήξεραν και πολλοί στην Ευρώπη, η αλήθεια είναι), Mike Orlando. Στο μπάσο και τη δεύτερη κιθάρα, είχαν τα μέλη των FOZZY, του κολλητού του Portnoy, Chris Jericho (γνωστού παλαιστή που νομίζει ότι είναι και τραγουδιστής, αλλά μην το πείτε, γιατί δέρνει!!!) Paul DiLeo και Rich Ward. Όχι ακριβώς και το supergroup που ήθελαν να μας περάσουν στα Δελτία Τύπου.
Ξεκίνησαν να παίζουν live και η αλήθεια είναι ότι εμφανίζονταν σε κάτι μικροσκοπικά venues στην Αμερική, ενώ και το πρώτο EP τους, δεν βγήκε από κάποια εταιρία, αλλά το έβγαλαν μόνοι τους, δείγμα ότι δεν αρκούσε το όνομα του Portnoy για να βρουν καλό συμβόλαιο, να μαζέψουν κόσμο στις συναυλίες τους και γενικά, να γίνει… δουλίτσα. Το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε, ήταν μία διασκευή στο “Mob rules” των BLACK SABBATH, που ήταν πραγματικά πολύ καλή, με τον Allen να είναι εξαιρετικός.
Εκείνη την περίοδο, είχα την τιμή, να κάνω για το Rock Hard, την τελευταία μου –μέχρι στιγμής- συνέντευξη με τον Mike Portnoy, όπου έβγαλε τα σώψυχά του και κατάλαβα ότι εκείνος απλά ήθελε να παίξει όσο με όσο το δυνατόν περισσότερους καλλιτέχνες και σε διαφορετικά είδη μουσικής, ώστε να εξελιχθεί και ως μουσικός, όσο παράδοξο αν ακούγεται όταν παίζεις στην κορυφαία, σύγχρονη progressive μπάντα του πλανήτη. Εκείνος ήθελε να παίζει πιο απλά, πιο γκρουβάτα, πιο thrashy, πιο… μη DREAM THEATER. Μάλιστα, γούσταρε τόσο πολύ, που την πόσταρε στο προφίλ του και ζητούσε απ’ όλους να τη διαβάσουν χρησιμοποιώντας Google Translate.
Το ομώνυμο EP τους, δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό, κουτσά-στραβά όμως, βρήκαν συμβόλαιο στην Ευρώπη με τη Century Media και στην Αμερική με την Elm City Music. Το “Omerta”, κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια και είχε και τα τέσσερα τραγούδια του EP, που τελικά ήταν ανάμεσα στα πιο αδιάφορα του δίσκου. Το “Omerta”, είναι ένας δίσκος που αν έβγαινε δέκα χρόνια νωρίτερα, θα μπορούσε να τους βάλει στην ίδια κατηγορία με τους GODSMACK ή τους DISTURBED, με λίγη τύχη και μία πολυεθνική εταιρία από πίσω να τους πιστεύει.
Ο Portnoy παίζει εντελώς γκρουβάτα, κρατώντας το χαρακτηριστικό του στυλ, χωρίς όμως τις υπερβολές που χρειάζεται η μουσική των DREAM THEATER. Ο Allen, είναι απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ και δείχνει για ποιον λόγο είναι από τους καλύτερες φωνές της γενιάς τους. Ο Mike Orlando, έχει γράψει μερικά πολύ ωραία riff, είναι σίγουρα καλός shredder, κάπου όμως το παρακάνει σε σημεία και ιδιαίτερα στις εισαγωγές των κομματιών που σχεδόν σε όλα ξεκινά με τον ίδιο τρόπο. Και η αλήθεια είναι, ότι το είχα επισημάνει στον απόλυτο control freak, Mike Portnoy, πραγματικά βγήκε από τα ρούχα του, επειδή δεν το είχε προσέξει!!!
Σε ότι αφορά στα τραγούδια, το “Undaunted” που ξεκινά το άλμπουμ, είναι ένα από τα δύο απόλυτα τραγούδια των ADRENALINE MOB. Ένα τραγούδι που έχει τα πάντα και –όπως είπαμε και προηγουμένως- σ’ έναν δίκαιο κόσμο, θα μπορούσε να τους είχε προσφέρει μία πολύ μεγάλη επιτυχία (για την ιστορία, το δεύτερο τραγούδι, είναι το “Dearly departed”. Σχεδόν στο ίδιο επίπεδο, είναι και το “Indifferent”, που το γύρισαν και video clip, έχοντας πάρει τον John Moyer των DISTURBED στο μπάσο, πλέον, το οποίο έχει και το ωραιότερο ρεφρέν στο άλμπουμ. Πολύ καλή η power ballad “All on the line” (που πάντα στο ρεφρέν σιγοτραγουδούσα το “Lay it on the line” των TRIUMPH), το “Psychosane” που υπήρχε και στο EP (με το τελείως “Caught in a web” σημείο στο τρίλεπτο), αλλά και το “Hit the wall” (κι αυτό από το EP). Στα μεγάλα συν, η φοβερή διασκευή που έκαναν στο –ούτως ή άλλως εκπληκτικό- “Come undone” των DURAN DURAN. Επέλεξαν να μη βάλουν στο “Omerta” το “Mob rules”, αλλά να πάνε με μία διασκευή που δεν την περίμενε κανείς, αλλά έκαναν το τραγούδι δικό τους, το προσάρμοσαν στη μουσική τους και δεν το έκαναν απλά πιο σκληρό, ενώ το ντουέτο του Allen με τη Lzzy Hale των HALESTORM (που τότε δεν ήταν οι star που είναι τώρα), το απογείωσε.
Συμπερασματικά, μιλάμε για ένα δίσκο που προς το τέλος κάνει μία κοιλίτσα, συνολικά όμως είναι πραγματικά καλός. Δίνω έναν πόντο στον Portnoy ότι το πρώτο σχήμα που δημιούργησε μετά τους DREAM THEATER, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από την μπάντα με την οποία μεγαλούργησε για δεκαετίες και δεν πήγε σε safe mode. Από την άλλη, υπήρξαν πολλοί που ακούγοντας το “Omerta”, απογοητεύθηκαν επειδή δεν ήταν όσο prog ήθελαν, είμαι απολύτως βέβαιος όμως, πως θα ήταν οι ίδιοι που αν έπαιζαν prog, θα έλεγαν: «έφυγε από τους DREAM THEATER για να παίξει τα ίδια;». Οπότε δεν λαμβάνω κανέναν σοβαρά υπόψη, παρά μόνο το προσωπικό μου γούστο και το ένστικτο. Θα ήθελα να έβλεπα τους ADRENALINE MOB να συνεχίζουν με τη σύνθεση του ντεμπούτου τους ή γενικότερα να συνεχίζουν, αλλά με τη γκαντεμιά που τους μαστίζει, καλό για την υγεία όλων των μελών τους, είναι να μην ξαναβρεθούν μαζί… Και να θέλεις, δεν μπορείς να μη γίνεις προληπτικός μ’ αυτούς…
Σάκης Φράγκος
