a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “Unity” – RAGE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 2002
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : SPV/Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Charlie Bauerfeind
ΣΥΝΘΕΣΗ :
Peavy Wagner – φωνή, μπάσο
Victor Smolski – κιθάρες
Mike Terrana – τύμπανα
Το “Welcome to the other side” είχε την μεγάλη αλλαγή φρουράς στην σύνθεση του συγκροτήματος, όμως η μεγάλη αλλαγή στην μουσική ταυτότητα των RAGE έγινε περισσότερο αισθητή στο “Unity”. Είναι ένα αδιανόητο επίτευγμα, η κυκλοφορία του δέκατου πέμπτου ολοκληρωμένου άλμπουμ τους, σε 26 χρόνια δισκογραφίας (το “Reign of fear” βγήκε το 1986). Σε αυτή την πορεία, ο βασικός συντελεστής, ο Peavy Wagner, είχε κάνει τεράστια πρόοδο, τόσο ως συνθέτης, όσο και ως ηγετική φυσιογνωμία. Μάλιστα πρωτοπόρησε κιόλας, προσθέτοντας ορχήστρα στην μουσική τους, σε μια σειρά από κυκλοφορίες, την πενταετία που προηγήθηκε.
Όπως είναι επόμενο, σε μια πορεία 15 άλμπουμ, υπάρχουν και κάποιες αστοχίες. Για μένα το “Unity” ήταν ακριβώς αυτό. Αν δεν κάνω λάθος, αυτός είναι ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος, στον οποίο ο Wagner προσφέρει μόλις τρεις δικές του συνθέσεις, με τις υπόλοιπες να έχουν την σφραγίδα του Smolski, ενώ σε μία μόνο συνεργάστηκαν. Αυτό, από μόνο του, φανερώνει την αιτία της διαφοροποίησης του ήχου τους. Δεν αποτελεί βέβαια δικαιολογία για την μετριότητα που επικρατεί, διότι το “Insanity”, το ένα από τα τρία τραγούδια του Peavy, είναι επιεικώς ανεπαρκές και 5 χρόνια πριν, δεν θα έφτανε ούτε στο σημείο να το κάνουν demo.
Το “Unity” είναι ένας δίσκος στηριγμένος στα κιθαριστικά ριφ, περισσότερο, δίχως να υπάρχει προσήλωση απαραίτητα στον κλασικό τους ήχο. Είναι φανερό πως ήθελαν να κάνουν κάτι πιο καθαρόαιμο, αφήνοντας στην άκρη τα ορχηστρικά μέρη και εστιάζοντας στην σκληράδα τους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, πιστεύω πως είναι το “Living my dream” που είναι ένα δυνατό κομμάτι, αλλά σε τίποτα δεν θυμίζει το DNA των RAGE. Υπάρχουν υποδεέστερες συνθέσεις από αυτό, που μετά από 20 χρόνια έχουμε ξεχάσει εντελώς. Παραθέτω το “All I want” και το “Dies irae” ως τρανές αποδείξεις αυτού που λέω. To “Set this world on fire”, όσο κι αν με είχε εντυπωσιάσει τότε, δεν μπορώ να πω ότι αξίζει. Μάλιστα το πεζό του ρεφραίν, μειώνει την καταιγίδα που ξεσηκώνει το βασικό ριφ. Αποκλιμάκωση, αντί για κορύφωση δηλαδή.
Μπορεί να μην είχαν πάντα την ίδια σταθερότητα, όμως ακόμα και στις χειρότερές τους κυκλοφορίες, οι RAGE στεκόταν με αξιοπρέπεια. Το “You want it, you’ll get it” μου έφερε στο μυαλό τις μέρες του “Trapped”, όμως οι παιδικοί στίχοι και τα…. αχρείαστα πλήκτρα, μειώνουν την επίδρασή του. Το “Down” μπορεί να έχει τσαμπουκά, όμως δεν ξέρω γιατί έχει διατηρηθεί στις συναυλίες τους. Μάλιστα έγινε και βίντεο, αλλά του λείπει η ουσία. Ευτυχώς υπάρχει το φοβερό instrumental, το “Unity”, με τις πάμπολλες ωραίες ιδέες (αν και περισσότερο λειτουργεί ως πλατφόρμα προβολής του Victor Smolski) και το μόνο κλασικό κομμάτι “Seven deadly sins”, το οποίο για κάποιον ακατανόητο λόγο, βρίσκεται θαμμένο στην ένατη θέση.
Κάπως έτσι αιτιολογώ την θεώρησή μου, πως ο δίσκος αυτός θα μπορούσε να λείπει από την δισκογραφία των RAGE. Από την άλλη βέβαια, κανένα συγκρότημα με τόσες κυκλοφορίες δεν έχει καταφέρει να αποφύγει τα παραπατήματα. Άλλωστε, αυτές οι πιο μέτριες στιγμές, μας κάνουν να εκτιμούμε περισσότερο αυτές που προηγήθηκαν κι αυτές που ακολούθησαν. O χρόνος μας βοηθά να καταλάβουμε την χαμηλή του θέση στην δισκογραφία των Γερμανών.
Did you know that:
- Στα δεύτερα φωνητικά ίσως αναγνωρίσετε τη φωνή του Hansi Kürsch (BLIND GUARDIAN) ενώ και ο D.C. Cooper συμμετείχε, που εκείνη την περίοδο είχε φύγει από τους ROYAL HUNT για τους SILENT FORCE.
- Ακόμα και τα bonus tracks που συμπεριλήφθηκαν στην περιορισμένη έκδοση (“Mystery trip”) και στην Γιαπωνέζικη (“Darkness turns to light”) ήταν στα ίδια μέτρια επίπεδα.
- Ο έμπειρος Charlie Bauerfeind ανέλαβε την παραγωγή, όπως και στο “Soundchaser” που ακολούθησε, συνεχίζοντας το μοτίβο που θέλει τους RAGE να προσλαμβάνουν παραγωγό για τουλάχιστον δύο σερί κυκλοφορίες.
- Μετά την GUN με την οποία είχαν μερικές από τις καλύτερες δουλειές τους, οι RAGE υπέγραψαν με την SPV για δύο άλμπουμ, με αυτό να είναι το πρώτο τους.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
